ΚΑΒΑΛΑ
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – Κ.Θ.Β.Ε – Θ.Ο.Κ. : «Αντιγόνη» στο Φεστιβάλ Φιλίππων
Του Σοφοκλέους, βεβαίως, βεβαίως. Όπως και η προηγούμενη. Και η περσυνή και όλες οι πρότερες. Και το κοινό, αυτό που συρρέει στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων και στηρίζει κάθε χρόνο το ντόπιο Φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ που γέννησαν φωτισμένα μυαλά, όπως του αρχαιολόγου Δημήτρη Λαζαρίδη , του φιλολόγου Χαράλαμπου Λαλένη , του δασκάλου Σωκράτη Καραντινού και θέσπισαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της ευρύτερης περιοχής, το οποίο ενηλικιώθηκε από τους επόμενους κι οι σημερινοί υποστηρικτές του αγωνιζόμαστε να το κρατήσουμε σε υψηλό επίπεδο, αντάξιο εκείνου της Επιδαύρου κι ας υπολείπεται σε διεθνή λάμψη και γοητεία. Οι παραστάσεις που φιλοξενούνται στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, αυτές οι ίδιες γεμίζουν και το κοίλο του αργολικού θεάτρου, πριν ή μετά την έλευσής τους εδώ.
Κριτική απο τον Παύλο Λεμοντζή
Το Εθνικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε. και ο Θ.Ο.Κ. ένωσαν δυνάμεις για πρώτη φορά στην ιστορία τους κι ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός- καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού- επέλεξε την «Αντιγόνη», κορυφαίο έργο του Σοφοκλή, με τη σκέψη να συνδυάσει την παρουσίασή του με την συνύπαρξη στη σκηνή τριών γενιών ηθοποιών. Πριν από λίγες εβδομάδες παρουσιάστηκε η «Αντιγόνη» από την «5η Εποχή Τέχνης » σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, παράσταση που και πέρυσι είδαμε στο Φεστιβάλ Φιλίππων και φέτος την τιμήσαμε, επομένως είναι νωπή η ιστορία στο θυμικό μας.
Η γενιά των Λαβδακιδών, που βασίλεψε στη Θήβα, έδωσε και στους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές μας, Σοφοκλή- Αισχύλο- Ευριπίδη, πλούσιο υλικό για τη σύνθεση των τραγωδιών τους. Η Αντιγόνη είναι το δεύτερο από τα σωζόμενα έργα του Σοφοκλή. Το δίδαξε το 442 π.Χ. κερδίζοντας την πρώτη νίκη. Ο μύθος σε δυο σειρές: η Αντιγόνη, παραβαίνοντας την απαγόρευση της πόλης, έθαψε τον αδερφό της Πολυνείκη, πιάστηκε επ’ αυτοφώρω και θανατώθηκε από τον βασιλιά Κρέοντα, ο οποίος την έκλεισε τιμωρώντας την σε υπόγειο θάλαμο. Ο γιος του Αίμων, εξαιτίας του έρωτά του γι’ αυτήν, χάνει τα λογικά του κι αυτοκτονεί. Με μαχαίρι κατά τον ποιητή, στην αγχόνη εδώ, σκηνοθετική αδεία . Η μητέρα του Ευρυδίκη τον ακολουθεί απελπισμένη στον θάνατο.
Η Αντιγόνη του Σοφοκλή συγκέντρωσε και εξακολουθεί να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πολλών και σημαντικών διανοητών. Πρόκειται στ’ αλήθεια για μια τραγωδία που φέρει τον άνθρωπο στο κέντρο του ιστορικού του πεπρωμένου και τον καθιστά πρωταγωνιστή του. Ωστόσο, κάθε φιλόσοφος επιχειρεί τη δική του ερμηνεία. Στο θέατρο, κάθε σκηνοθέτης επιχειρεί τη δική του αντίληψη στη μεταφορά του κειμένου στη σκηνή , με τη σύμπραξη των άλλων συντελεστών και, οπωσδήποτε, με τη μετάφραση ως γέφυρα ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Η της συγκεκριμένης παράστασης είναι καινούργια κι έγινε από τον Δημήτρη Μαρωνίτη, ο οποίος, δυστυχώς, έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Στην ερώτηση: «ποια σκοπιμότητα ηθικοπολιτικής διερεύνησης των επίκαιρων ή διαχρονικών βιωμάτων μας μέσω της δυναμικής της Θεατρικής Τέχνης, θα μπορούσε να αποτελέσει δικαιολογητική βάση για το ανέβασμα μιας σύγχρονης παράστασης της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, ο Στάθης Λιβαθινός έδωσε την απάντησή του με τη σκηνοθετική του γραμμή, τη σύγχρονη ματιά του, τα δάνειά του από το Ρωσικό θέατρο στο οποίο έχει εντρυφήσει, τους συμβολισμούς και τις μεταφορές κι έφερε μιαν «άλλη» «Αντιγόνη» και, μάλιστα, σε μια εποχή που η έννοια του αποστασιοποιημένου πολίτη κερδίζει έδαφος, ενώ ο θεατής κλήθηκε να πάρει θέση καθήμενος νοερά στον οιονεί πολιτειακό θώκο τού συμβολιζόμενου διπτύχου της κούνιας-αγχόνης της παράστασης.
Με την είσοδό μας αγκαλιάσαμε το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Λιτό και συνάμα πολύπλευρο. Ξύλινη ογκώδης εξέδρα που μετατρέπονταν σε κούνια παιδικής χαράς, όταν η Αντιγόνη ( Αναστασία-Ραφαέλλα Κονίδη) ξεκίνησε τον μονόλογό της ως αμέριμνο κορίτσι- μαχητική μαθήτρια με ποδιά ή σε παλάτι ή σε τόπο μαρτυρίου ως διπλή αγχόνη , σε μια ευφάνταστη σκηνή τραγικού τέλους. Κυκλικά στην ορχήστρα τοποθετήθηκαν ξύλινα παγκάκια που εξυπηρέτησαν χορό και χαρακτήρες, άλλοτε ως στασίδια πολιτών, άλλοτε ως βασιλική πολυθρόνα κι άλλοτε ως τοίχος ντροπής.
Είδαμε μια ρεαλιστική ανάγνωση του κλασσικού κειμένου του Σοφοκλή σε φρέσκια και εξαιρετική μετάφραση του εκλιπόντος Δημήτρη Μαρωνίτη. Καταλάβαμε ότι η «Αντιγόνη» είναι έργο πολιτικό , επειδή η ελληνική τραγωδία είναι αδιανόητη χωρίς τον πολυεπίπεδο διάλογό της με την πόλη. Η τραγωδία κοιτά τους θεούς με τα μάτια του πολίτη. Δεν απιστεί με την έννοια της μοντέρνας αθεΐας αλλά κρίνει τον ίδιο το θεό και τους χρησμούς του. Εννοείται ότι άλλο το έργο «Αντιγόνη» και άλλο το πρόσωπο Αντιγόνη μέσα στο έργο. Όμως η επικίνδυνη γοητεία της Αντιγόνης έγκειται και στο ότι, όπως ο Άμλετ και ο Δον Κιχώτης, το πρόσωπο ξεχειλίζει με τη δύναμή του και μοιάζει όχι μόνο να οικειοποιείται το έργο ολόκληρο, αλλά και να πορεύεται σαν, κατά κάποιο τρόπο, αυθύπαρκτο ον. Έτσι, το πρόσωπο «Αντιγόνη» γίνεται μέσα στην εξέλιξη του έργου άκρως πολιτικό. Στον στίχο 541 ( που ενέπνευσε την Αντιγόνη του Ανούιγ) η Αντιγόνη αγνοεί την έμμεση προσφορά του Κρέοντα να την αθωώσει και αποδεχόμενη την πράξη της μεταβαίνει από το πεδίο της οικογένειας ( θάβω τον αδελφό μου) σε αυτό της πολιτικής ( αψηφώ την τυραννία). Όλοι σχεδόν οι φιλόσοφοι και οι σκηνοθέτες από τον Χέγκελ μέχρι τον Χάϊντεγκερ και τον Καστοριάδη και από τον Μρέχτ ως το Λϊβιγκ Θήατερ συνέλαβαν το έργο και ως δραματική αντιπαράθεση της εξέγερσης προς το κράτος, παίρνοντας οι ίδιοι θέση υπέρ των αντιμαχομένων πλευρών. Αλλά ο ελληνικός λαός είδε το ίδιο πράγμα πιο απλά, όταν σε ώρες σαν αυτή της Κατοχής, ονόμασε τόσα κορίτσια «Αντιγόνες».
Ο Στάθης Λιβαθινός, με μπόλικες περγαμηνές στο ενεργητικό του και σπουδαίος δάσκαλος στο θέατρο, έχω την εντύπωση ότι προσπάθησε να καινοτομήσει με την ανάθεση αυτού του ιδιαίτερου και πολυσύνθετου ρόλου σε μια νεαρή ηθοποιό, ίσως για να δώσει έμφαση στην παιδική αθωότητα και στη συναισθηματική φόρτιση της ηρωίδας , σε βαθμό που να δικαιολογήσει την απείθεια στους ανθρώπινους νόμους και να επιτρέψει την άγνοια κινδύνου. Πιθανώς σε αυτό να οφείλεται και ο χορός των νεαρών κοριτσιών, που ατυχώς, δεν κατάφεραν να δέσουν με τον αντίστοιχο χορό των γερόντων, με εξαίρεση τη σκηνή της προτροπής στον Κρέοντα να προλάβει το κακό αποφυλακίζοντας την Αντιγόνη.
Από την παράσταση , κατά την άποψή μου, το ερέθισμα που θα έκανε τον θεατή να παρασυρθεί από το δράμα όλων των τραγικών προσώπων ήταν ανεπαρκές. Αναφέρομαι στο μικρό ανάστημα της ψυχής. Ούτε η ζωντανή μουσική ούτε η συμβολή των εξαιρετικών ηθοποιών της παλιάς γενιάς (Καστανάς-Σκούντζου-Μπουσδούκος) ούτε η τεχνική του Λιγνάδη με την εντυπωσιακή φωνή ούτε τα χορικά ούτε καν αυτός ο εξαίσιος και αγαπημένος ύμνος στον έρωτα, κατάφεραν να συγκινήσουν το κοινό, όπως θα ήθελα να το δω. Το συναίσθημα στραγγαλίστηκε από τις υπερβολικές φωνασκίες ή τη ραθυμία των καθήμενων στα παγκάκια. Πιθανώς , λοιπόν, να έφταιγαν οι αργοί ρυθμοί ή τα κακόγουστα κοστούμια που δεν είχαν χαρακτήρα , φτωχή αισθητική ούτε είχαν συνοχή, έμοιαζαν πρόχειρα , ασύνδετα κομμάτια που βρέθηκαν τυχαία, θαρρείς, σ’ ένα μπαούλο και τα φόρεσε ένας περιοδεύων θίασος όπως λάχει, βιαστικά κι αψυχολόγητα, να περιφέρονται στην ορχήστρα-πόλη των Θηβών, άνθρωποι κουρελήδες αντάμα με λευκό Τσεχωφικό κοστούμι , φιγούρες Ιταλών καραμπινιέρων ως μουσικοί με τα χάλκινα, μαθήτριες σχολείου με κορίτσια του χορού ντυμένα και χτενισμένα στη μόδα του μεσοπολέμου και με κορυφαίο ενδυματολογικό ατόπημα το κοστούμι παραλίας του βασιλικού γόνου Αίμωνα, που θα το έλεγες και γελοίο. Πιθανώς, ακόμη, να έφταιγε η ανομοιογένεια του χορού (γερόντων- κορασίδων) που κραύγαζε ως λάθος. Αδυνατώ να εξηγήσω γιατί ο σκηνοθέτης δέχτηκε την πρόταση της ενδυματολόγου, η οποία εμφανώς και αδικαιολόγητα αποδόμησε το κείμενο, αφού ο οπτικός αποπροσανατολισμός των θεατών από τη ροή του λόγου ήταν αναπόφευκτος.
Ασφαλώς υπήρχαν καλά σημεία. Οι ερμηνείες των ηθοποιών και των τριών φορέων – έτσι όπως καθοδηγήθηκαν από τη σκηνοθετική γραμμή- εντυπωσίασαν , όμως αδικήθηκαν τα νεαρά κορίτσια που συνέθεσαν τον γυναικείο χορό με τα παράταιρα χορικά, τις τσιριχτές φωνές και τα χάχανα και, τέλος, η Μπέτυ Αρβανίτη έδωσε έναν ενδιαφέροντα τυφλό Τειρεσία, μακριά από τη γέρικη φιγούρα με τη μαγκούρα που συνηθίσαμε να βλέπουμε ή το αφόρητο κλισέ με το αναπηρικό καροτσάκι. Η έμπειρη ηθοποιός είχε ένταση και συναισθηματικούς ελιγμούς , άρεσε και χειροκροτήθηκε δικαίως. Η ευρηματική σκηνή της πρωτοεμφάνισης του Κρέοντα με τα δυο σακάκια –απομεινάρια των νεκρών αδερφών, εντυπωσιακή, όπως και ο διάλογος- καρφί Αντιγόνης –Κρέοντα : «-έχω γεννηθεί για ν’ αγαπώ» – « αγαπήσου τότε», ερμηνεύτηκε από το πλήθος ποικιλότροπα κι αυτή η ενασχόληση του κοινού με μια σειρά ήταν επίτευγμα.
Εν πολλοίς, επρόκειτο για μια παράσταση ιδιαίτερη, σαφώς νέα εμπειρία, αλλά δε νομίζω ότι θα τη θυμόμαστε και του χρόνου.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφία: Πολίν Ουγκέ
Παίζουν:
Μπέτυ Αρβανίτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κώστας Καστανάς, Αντώνης Κατσαρής, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Μαρία Κωνσταντά, Δημήτρης Λιγνάδης , Βασίλης Μαγουλιώτης, Νίκος Μπουσδούκος, Αστέρης Πελτέκης, Μαρία Σκούντζου, Ευτυχία Σπυριδάκη, Λυδία Τζανουδάκη, Στέλα Φυρογένη, Αντωνία Χαραλάμπους, Γιάννης Χαρίσης Μουσικοί επί σκηνής: Κλαρινέτο: Αλέξανδρος Μιχαηλίδης/Κώστας Τζέκος, Κόρνο: Γιάννης Γούναρης/Μάνος Βεντούρας, Τρομπόνι: Γιάννης Καϊκης/Σπύρος Βέργης.
ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ
ΚΑΒΑΛΑ
Πεζοδρομείται η Παραλιακή Οδός της Καβάλας από την Πρωτομαγιά
Ο Οργανισμός Λιμένος Καβάλας γνωστοποιεί ότι, σύμφωνα με την υπ’ αρίθ.9/6/25-4-2024 Απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, τίθεται σε εφαρμογή το μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας και στάθμευσης οχημάτων επί της οδού Εθν. Αντίστασης από την διασταύρωση με την οδό Αβέρωφ έως την διασταύρωση με την οδό Δαγκλή, για το χρονικό διάστημα από 1-5-2024 έως και 30-9-2024 για τις ώρες 16.00 έως 06.00 της επομένης ημέρας.
Η ως άνω απαγόρευση δεν θα ισχύσει την Παρασκευή 24 Μάϊου 2024 λόγω της διεξαγωγής των εκδηλώσεων της «ΛΕΥΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ».
Η πρόσβαση για έκτακτες περιπτώσεις ανάγκης θα γίνεται από την οδό Μητροπολίτου Χρυσοστόμου .
ΚΑΒΑΛΑ
Δειτέ ζωντανά στο Enachannel | Η ακολουθία του Νυμφίου απο τον Ιερο Ναό Προφήτη Ηλία
Δείτε καθημερινά από το ENACHANNEL σε απευθείας μετάδοση, τις ακολουθίες τις Μ. Εβδομάδας.
Μ. Δευτέρα στις 19:30, σε ζωντανή μετάδοση η ακολουθία του Νυμφίου απο τον Ιερό Ναό Προφήτη Ηλία Καβάλας.
Δείτε ζωντάνα εδώ:
ΚΑΒΑΛΑ
Πένθιμες μελωδίες από τη Φιλαρμονική του Δήμου Καβάλας
Η Ορχήστρα παιάνισε έργα κορυφαίων Ελλήνων και ξένων συνθετών μπροστά από το Δημαρχείο.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ – Κ.Θ.Β.Ε – Θ.Ο.Κ. | «Αντιγόνη» στο Φεστιβάλ Φιλίππων
Κριτική από τον ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ
Του Σοφοκλέους, βεβαίως, βεβαίως. Όπως και η προηγούμενη. Και η περσυνή και όλες οι πρότερες. Και το κοινό, αυτό που συρρέει στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων και στηρίζει κάθε χρόνο το ντόπιο Φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ που γέννησαν φωτισμένα μυαλά, όπως του αρχαιολόγου Δημήτρη Λαζαρίδη , του φιλολόγου Χαράλαμπου Λαλένη , του δασκάλου Σωκράτη Καραντινού και θέσπισαν το μεγαλύτερο πολιτιστικό γεγονός της ευρύτερης περιοχής, το οποίο ενηλικιώθηκε από τους επόμενους κι οι σημερινοί υποστηρικτές του αγωνιζόμαστε να το κρατήσουμε σε υψηλό επίπεδο, αντάξιο εκείνου της Επιδαύρου κι ας υπολείπεται σε διεθνή λάμψη και γοητεία. Οι παραστάσεις που φιλοξενούνται στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, αυτές οι ίδιες γεμίζουν και το κοίλο του αργολικού θεάτρου, πριν ή μετά την έλευσής τους εδώ.
Το Εθνικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε. και ο Θ.Ο.Κ. ένωσαν δυνάμεις για πρώτη φορά στην ιστορία τους κι ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθινός- καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού- επέλεξε την «Αντιγόνη», κορυφαίο έργο του Σοφοκλή, με τη σκέψη να συνδυάσει την παρουσίασή του με την συνύπαρξη στη σκηνή τριών γενιών ηθοποιών. Πριν από λίγες εβδομάδες παρουσιάστηκε η «Αντιγόνη» από την «5η Εποχή Τέχνης » σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, παράσταση που και πέρυσι είδαμε στο Φεστιβάλ Φιλίππων και φέτος την τιμήσαμε, επομένως είναι νωπή η ιστορία στο θυμικό μας.
Η γενιά των Λαβδακιδών, που βασίλεψε στη Θήβα, έδωσε και στους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές μας, Σοφοκλή- Αισχύλο- Ευριπίδη, πλούσιο υλικό για τη σύνθεση των τραγωδιών τους. Η Αντιγόνη είναι το δεύτερο από τα σωζόμενα έργα του Σοφοκλή. Το δίδαξε το 442 π.Χ. κερδίζοντας την πρώτη νίκη. Ο μύθος σε δυο σειρές: η Αντιγόνη, παραβαίνοντας την απαγόρευση της πόλης, έθαψε τον αδερφό της Πολυνείκη, πιάστηκε επ’ αυτοφώρω και θανατώθηκε από τον βασιλιά Κρέοντα, ο οποίος την έκλεισε τιμωρώντας την σε υπόγειο θάλαμο. Ο γιος του Αίμων, εξαιτίας του έρωτά του γι’ αυτήν, χάνει τα λογικά του κι αυτοκτονεί. Με μαχαίρι κατά τον ποιητή, στην αγχόνη εδώ, σκηνοθετική αδεία . Η μητέρα του Ευρυδίκη τον ακολουθεί απελπισμένη στον θάνατο.
Η Αντιγόνη του Σοφοκλή συγκέντρωσε και εξακολουθεί να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον πολλών και σημαντικών διανοητών. Πρόκειται στ’ αλήθεια για μια τραγωδία που φέρει τον άνθρωπο στο κέντρο του ιστορικού του πεπρωμένου και τον καθιστά πρωταγωνιστή του. Ωστόσο, κάθε φιλόσοφος επιχειρεί τη δική του ερμηνεία. Στο θέατρο, κάθε σκηνοθέτης επιχειρεί τη δική του αντίληψη στη μεταφορά του κειμένου στη σκηνή , με τη σύμπραξη των άλλων συντελεστών και, οπωσδήποτε, με τη μετάφραση ως γέφυρα ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Η της συγκεκριμένης παράστασης είναι καινούργια κι έγινε από τον Δημήτρη Μαρωνίτη, ο οποίος, δυστυχώς, έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.
Στην ερώτηση: «ποια σκοπιμότητα ηθικοπολιτικής διερεύνησης των επίκαιρων ή διαχρονικών βιωμάτων μας μέσω της δυναμικής της Θεατρικής Τέχνης, θα μπορούσε να αποτελέσει δικαιολογητική βάση για το ανέβασμα μιας σύγχρονης παράστασης της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, ο Στάθης Λιβαθινός έδωσε την απάντησή του με τη σκηνοθετική του γραμμή, τη σύγχρονη ματιά του, τα δάνειά του από το Ρωσικό θέατρο στο οποίο έχει εντρυφήσει, τους συμβολισμούς και τις μεταφορές κι έφερε μιαν «άλλη» «Αντιγόνη» και, μάλιστα, σε μια εποχή που η έννοια του αποστασιοποιημένου πολίτη κερδίζει έδαφος, ενώ ο θεατής κλήθηκε να πάρει θέση καθήμενος νοερά στον οιονεί πολιτειακό θώκο τού συμβολιζόμενου διπτύχου της κούνιας-αγχόνης της παράστασης.
Με την είσοδό μας αγκαλιάσαμε το σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Λιτό και συνάμα πολύπλευρο. Ξύλινη ογκώδης εξέδρα που μετατρέπονταν σε κούνια παιδικής χαράς, όταν η Αντιγόνη ( Αναστασία-Ραφαέλλα Κονίδη) ξεκίνησε τον μονόλογό της ως αμέριμνο κορίτσι- μαχητική μαθήτρια με ποδιά ή σε παλάτι ή σε τόπο μαρτυρίου ως διπλή αγχόνη , σε μια ευφάνταστη σκηνή τραγικού τέλους. Κυκλικά στην ορχήστρα τοποθετήθηκαν ξύλινα παγκάκια που εξυπηρέτησαν χορό και χαρακτήρες, άλλοτε ως στασίδια πολιτών, άλλοτε ως βασιλική πολυθρόνα κι άλλοτε ως τοίχος ντροπής.
Είδαμε μια ρεαλιστική ανάγνωση του κλασσικού κειμένου του Σοφοκλή σε φρέσκια και εξαιρετική μετάφραση του εκλιπόντος Δημήτρη Μαρωνίτη. Καταλάβαμε ότι η «Αντιγόνη» είναι έργο πολιτικό , επειδή η ελληνική τραγωδία είναι αδιανόητη χωρίς τον πολυεπίπεδο διάλογό της με την πόλη. Η τραγωδία κοιτά τους θεούς με τα μάτια του πολίτη. Δεν απιστεί με την έννοια της μοντέρνας αθεΐας αλλά κρίνει τον ίδιο το θεό και τους χρησμούς του. Εννοείται ότι άλλο το έργο «Αντιγόνη» και άλλο το πρόσωπο Αντιγόνη μέσα στο έργο. Όμως η επικίνδυνη γοητεία της Αντιγόνης έγκειται και στο ότι, όπως ο Άμλετ και ο Δον Κιχώτης, το πρόσωπο ξεχειλίζει με τη δύναμή του και μοιάζει όχι μόνο να οικειοποιείται το έργο ολόκληρο, αλλά και να πορεύεται σαν, κατά κάποιο τρόπο, αυθύπαρκτο ον. Έτσι, το πρόσωπο «Αντιγόνη» γίνεται μέσα στην εξέλιξη του έργου άκρως πολιτικό. Στον στίχο 541 ( που ενέπνευσε την Αντιγόνη του Ανούιγ) η Αντιγόνη αγνοεί την έμμεση προσφορά του Κρέοντα να την αθωώσει και αποδεχόμενη την πράξη της μεταβαίνει από το πεδίο της οικογένειας ( θάβω τον αδελφό μου) σε αυτό της πολιτικής ( αψηφώ την τυραννία). Όλοι σχεδόν οι φιλόσοφοι και οι σκηνοθέτες από τον Χέγκελ μέχρι τον Χάϊντεγκερ και τον Καστοριάδη και από τον Μρέχτ ως το Λϊβιγκ Θήατερ συνέλαβαν το έργο και ως δραματική αντιπαράθεση της εξέγερσης προς το κράτος, παίρνοντας οι ίδιοι θέση υπέρ των αντιμαχομένων πλευρών. Αλλά ο ελληνικός λαός είδε το ίδιο πράγμα πιο απλά, όταν σε ώρες σαν αυτή της Κατοχής, ονόμασε τόσα κορίτσια «Αντιγόνες».
Ο Στάθης Λιβαθινός, με μπόλικες περγαμηνές στο ενεργητικό του και σπουδαίος δάσκαλος στο θέατρο, έχω την εντύπωση ότι προσπάθησε να καινοτομήσει με την ανάθεση αυτού του ιδιαίτερου και πολυσύνθετου ρόλου σε μια νεαρή ηθοποιό, ίσως για να δώσει έμφαση στην παιδική αθωότητα και στη συναισθηματική φόρτιση της ηρωίδας , σε βαθμό που να δικαιολογήσει την απείθεια στους ανθρώπινους νόμους και να επιτρέψει την άγνοια κινδύνου. Πιθανώς σε αυτό να οφείλεται και ο χορός των νεαρών κοριτσιών, που ατυχώς, δεν κατάφεραν να δέσουν με τον αντίστοιχο χορό των γερόντων, με εξαίρεση τη σκηνή της προτροπής στον Κρέοντα να προλάβει το κακό αποφυλακίζοντας την Αντιγόνη.
Από την παράσταση , κατά την άποψή μου, το ερέθισμα που θα έκανε τον θεατή να παρασυρθεί από το δράμα όλων των τραγικών προσώπων ήταν ανεπαρκές. Αναφέρομαι στο μικρό ανάστημα της ψυχής. Ούτε η ζωντανή μουσική ούτε η συμβολή των εξαιρετικών ηθοποιών της παλιάς γενιάς (Καστανάς-Σκούντζου-Μπουσδούκος) ούτε η τεχνική του Λιγνάδη με την εντυπωσιακή φωνή ούτε τα χορικά ούτε καν αυτός ο εξαίσιος και αγαπημένος ύμνος στον έρωτα, κατάφεραν να συγκινήσουν το κοινό, όπως θα ήθελα να το δω. Το συναίσθημα στραγγαλίστηκε από τις υπερβολικές φωνασκίες ή τη ραθυμία των καθήμενων στα παγκάκια. Πιθανώς , λοιπόν, να έφταιγαν οι αργοί ρυθμοί ή τα κακόγουστα κοστούμια που δεν είχαν χαρακτήρα , φτωχή αισθητική ούτε είχαν συνοχή, έμοιαζαν πρόχειρα , ασύνδετα κομμάτια που βρέθηκαν τυχαία, θαρρείς, σ’ ένα μπαούλο και τα φόρεσε ένας περιοδεύων θίασος όπως λάχει, βιαστικά κι αψυχολόγητα, να περιφέρονται στην ορχήστρα-πόλη των Θηβών, άνθρωποι κουρελήδες αντάμα με λευκό Τσεχωφικό κοστούμι , φιγούρες Ιταλών καραμπινιέρων ως μουσικοί με τα χάλκινα, μαθήτριες σχολείου με κορίτσια του χορού ντυμένα και χτενισμένα στη μόδα του μεσοπολέμου και με κορυφαίο ενδυματολογικό ατόπημα το κοστούμι παραλίας του βασιλικού γόνου Αίμωνα, που θα το έλεγες και γελοίο. Πιθανώς, ακόμη, να έφταιγε η ανομοιογένεια του χορού (γερόντων- κορασίδων) που κραύγαζε ως λάθος. Αδυνατώ να εξηγήσω γιατί ο σκηνοθέτης δέχτηκε την πρόταση της ενδυματολόγου, η οποία εμφανώς και αδικαιολόγητα αποδόμησε το κείμενο, αφού ο οπτικός αποπροσανατολισμός των θεατών από τη ροή του λόγου ήταν αναπόφευκτος.
Ασφαλώς υπήρχαν καλά σημεία. Οι ερμηνείες των ηθοποιών και των τριών φορέων – έτσι όπως καθοδηγήθηκαν από τη σκηνοθετική γραμμή- εντυπωσίασαν , όμως αδικήθηκαν τα νεαρά κορίτσια που συνέθεσαν τον γυναικείο χορό με τα παράταιρα χορικά, τις τσιριχτές φωνές και τα χάχανα και, τέλος, η Μπέτυ Αρβανίτη έδωσε έναν ενδιαφέροντα τυφλό Τειρεσία, μακριά από τη γέρικη φιγούρα με τη μαγκούρα που συνηθίσαμε να βλέπουμε ή το αφόρητο κλισέ με το αναπηρικό καροτσάκι. Η έμπειρη ηθοποιός είχε ένταση και συναισθηματικούς ελιγμούς , άρεσε και χειροκροτήθηκε δικαίως. Η ευρηματική σκηνή της πρωτοεμφάνισης του Κρέοντα με τα δυο σακάκια –απομεινάρια των νεκρών αδερφών, εντυπωσιακή, όπως και ο διάλογος- καρφί Αντιγόνης –Κρέοντα : «-έχω γεννηθεί για ν’ αγαπώ» – « αγαπήσου τότε», ερμηνεύτηκε από το πλήθος ποικιλότροπα κι αυτή η ενασχόληση του κοινού με μια σειρά ήταν επίτευγμα.
Εν πολλοίς, επρόκειτο για μια παράσταση ιδιαίτερη, σαφώς νέα εμπειρία, αλλά δε νομίζω ότι θα τη θυμόμαστε και του χρόνου.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Μαρωνίτης
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Χαράλαμπος Γωγιός
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Χορογραφία: Πολίν Ουγκέ
Παίζουν:
Μπέτυ Αρβανίτη, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κώστας Καστανάς, Αντώνης Κατσαρής, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Μαρία Κωνσταντά, Δημήτρης Λιγνάδης , Βασίλης Μαγουλιώτης, Νίκος Μπουσδούκος, Αστέρης Πελτέκης, Μαρία Σκούντζου, Ευτυχία Σπυριδάκη, Λυδία Τζανουδάκη, Στέλα Φυρογένη, Αντωνία Χαραλάμπους, Γιάννης Χαρίσης Μουσικοί επί σκηνής: Κλαρινέτο: Αλέξανδρος Μιχαηλίδης/Κώστας Τζέκος, Κόρνο: Γιάννης Γούναρης/Μάνος Βεντούρας, Τρομπόνι: Γιάννης Καϊκης/Σπύρος Βέργης.
Κριτική από τον ΠΑΥΛΟ ΛΕΜΟΝΤΖΗ
ΘΑΣΟΣ
Το αρχαίο θέατρο της Θάσου αποκαταστάθηκε με το φημισμένο λευκό μάρμαρο του νησιού
Μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια που παρέμενε κλειστό, το αρχαίο θέατρο της Θάσου, ένα από τα παλαιότερα στον ελληνικό χώρο, ανοίγει και πάλι για το κοινό στα μέσα Μαΐου, μετά την ολοκλήρωση των εκτεταμένων εργασιών αναστήλωσης και αποκατάστασής του κοίλου (που ξεκίνησαν το 2018 και ολοκληρώθηκαν πριν λίγους μήνες). Το τελικό αποτέλεσμα εντυπωσιάζει πραγματικά τον επισκέπτη καθώς ντύθηκε εξ’ ολοκλήρου με το φημισμένο λευκό μάρμαρο που εξορύσσεται στα λατομεία του νησιού. Σημειώνεται ότι το θέατρο αποκαταστάθηκε στη φάση που βρίσκονταν στα Ρωμαϊκά χρόνια.
Κατασκευασμένο τον 4ο αιώνα π.Χ. σε πρανές λόφου στα ανατολικά της αρχαίας πόλης της Θάσου (της σημερινής πρωτεύουσας του νησιού, του Λιμένα), το αρχαίο θέατρο με την απαράμιλλη θέα στη θάλασσα, ετοιμάζεται να περάσει σε μια νέα περίοδο λειτουργίας, σχεδόν έναν αιώνα μετά την πρώτη ανασκαφή που διενήργησε (1921) η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, αποκαλύπτοντας το κοίλο, την ορχήστρα, τις παρόδους κι ένα τμήμα της σκηνής.
Το έργο της αναστήλωσης του μνημειακού αυτού θεάτρου ήταν ίσως ένα από τα δυσκολότερα τεχνικά έργα που υλοποίησε τα τελευταία χρόνια η Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου, υπό την επίβλεψη της αρχαιολόγου Κωνσταντίνας Πανούση. Στην πραγματικότητα, το κοίλο του θεάτρου σκάφτηκε εκ βάθρων προκειμένου να αποκατασταθούν φθορές του παρελθόντος, να δοθεί λύση σε θέματα στατικότητας, να ολοκληρωθούν σημαντικές υποδομές που θα εξασφάλιζαν την διάσωσή του και εν τέλει θα συνέβαλαν στη σύγχρονη λειτουργία του ως χώρου που μπορεί να φιλοξενεί ξανά πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Με την απόδοση του θεάτρου στους κατοίκους και τους χιλιάδες επισκέπτες του νησιού ικανοποιείται ένα μεγάλο αίτημα της τοπικής κοινωνίας της Θάσου και προσωπικά του πρώην δημάρχου του νησιωτικού δήμου Κώστα Χατζηεμμανουήλ, ο οποίος επέμενε για την αποκατάσταση του κοίλου του αρχαίου θεάτρου στην αρχική μαρμάρινη μορφή.
Με την αμέριστη συμπαράσταση της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού που ενέταξε το έργο στα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της, του προσωπικού της Ειδικής Υπηρεσίας Διαχείρισης Προγράμματος «Ανατολική Μακεδονία-Θράκη» και του προσωπικού της Επιτελικής Δομής του ΥΠΠΟ (ΕΔΕΠΟΛ), η αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου αποτελεί μια πραγματικότητα παρά τις πολλές και μεγάλες δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεραστούν. Το συνολικό κόστος αποκατάστασης του κοίλου του αρχαίου θεάτρου ανήλθε στο ποσό των 3.500.000 ευρώ.
Τα εδώλια αποκαταστάθηκαν με λευκό μάρμαρο από τα λατομεία του νησιού
«Οι εργασίες αποκατάστασης του κοίλου αποδείχτηκαν εξαιρετικά προβληματικές και πολύ πιο εκτεταμένες απ’ ό,τι αρχικά προβλέπονταν», εξηγεί, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η επιβλέπουσα του έργου,η αρχαιολόγος Κωνσταντίνα Πανούση, και συνεχίζει: «για να γίνουν οι παραπάνω εργασίες, έπρεπε να τροποποιηθεί η αρχική μελέτη αποκατάστασης, γεγονός που απαίτησε χρόνο. Εν συνεχεία, εκπονήθηκε στατική μελέτη, μελέτη διαχείρισης όμβριων υδάτων και τροποποίηση της αρχιτεκτονικής μελέτης. Όλα τα παραπάνω αύξησαν σημαντικά το φυσικό αντικείμενο της αναστήλωσης, καθώς κτίστηκαν εκ νέου 29 σειρές υποδομών, αντί για 13 που προβλέπονταν αρχικά, έγιναν εργασίες σε 177 αρχαία εδώλια στην άνω αδιατάρακτη ζώνη και τοποθετήθηκαν 622 σύγχρονα και αρχαία εδώλια και 147 σύγχρονα σκαλιά στην κύρια ζώνη αναστήλωσης, η οποία καταλαμβάνει 29 σειρές εδωλίων σε οκτώ κερκίδες που χωρίζονται από επτά κλίμακες. Το τελικό σύνολο επεμβάσεων στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου της Θάσου αφορά σε 1.039 αρχιτεκτονικά μέλη».
Από τις πιο σημαντικές εργασίες που έπρεπε να γίνουν ήταν η καταγραφή και ταυτοποίηση των αρχαίων μελών του θεάτρου, τα οποία επανατοποθετήθηκαν. Θραυσμένα αρχαία εδώλια συμπληρώθηκαν με χυτό υλικό και όπου δεν υπήρχε αρχαίο υλικό, τοποθετήθηκαν μέλη κατασκευασμένα από ολόλευκο μάρμαρο του νησιού.
«Ομολογουμένως αυτό που είχαμε να αντιμετωπίσουμε στο αρχαίο θέατρο της Θάσου ήταν μια μεγάλη πρόκληση ειδικά ως προς την προμήθεια του μαρμάρου», υπογραμμίζει η κα Πανούση, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, και συμπληρώνει: «Η ανάλυση του υλικού που έγινε στα αρχαία εδώλια μας έδειξε το είδος και τη σύνθεση του μαρμάρου που χρησιμοποιήθηκε στην αρχαιότητα, και βάσει αυτού παραγγέλθηκε παρόμοιο μάρμαρο από λατομείο του νησιού. Πρέπει να εξάρουμε την άριστη συνεργασία που είχαμε με τον ανάδοχο στο συγκεκριμένο τμήμα του έργου, τον κ. Μπαϊρακτάρη, ο οποίος ανέλαβε όχι μόνο την προμήθεια αλλά επίσης τη λάξευση και επεξεργασία των μαρμάρινων εδωλίων, προκειμένου να επιτύχουμε την απαραίτητη συμμετρία και καμπυλότητα, ώστε να τοποθετηθούν τα σύγχρονα εδώλια στο κοίλο του θεάτρου. Η ολοκλήρωση όλων των εργασιών που χρειάστηκαν για την αποκατάσταση του κοίλου του αρχαίου θεάτρου οφείλεται στο προσωπικό του έργου που δούλεψε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, συχνά υπερβάλλοντας εαυτόν».
Είναι γεγονός πως η πανδημία του κορονοϊού και η έλλειψη εργατικού δυναμικού στο νησί δυσχέραινε σε μεγάλο βαθμό την ομαλή εκτέλεση των εργασιών. Χαρακτηριστική είναι μάλιστα η περίπτωση του έργου της βελτίωσης του λιθόκτιστου βαθμιδωτού μονοπατιού που οδηγεί στο αρχαίο θέατρο. Στη σχετική πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος κατατέθηκε μόνο μία προσφορά, ωστόσο ο μοναδικός ανάδοχος παραιτήθηκε στη συνέχεια γιατί δεν κατόρθωσε να βρει χτίστες!
Οι εργασίες συνεχίζονται
Στο επόμενο χρονικό διάστημα αναμένεται να απομακρυνθεί από το εσωτερικό του αρχαίου θεάτρου ο γερανός, με τη βοήθεια του οποίου έγινε η τοποθέτηση των εδωλίων, ώστε στη συνέχεια να ολοκληρωθεί και το έργο της επίστρωσης της ορχήστρας. Το αρχαίο θέατρο θα είναι εν μέρει επισκέψιμο, κυρίως στο κοίλο του, αφού οι εργασίες θα συνεχίζονται στο εσωτερικό του, ωστόσο οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το έργο της αποκατάστασης που έγινε.
Η πλήρης και επαρκής ηλεκτροδότηση του αρχαίου θεάτρου είναι μία από τις εκκρεμότητες στο συνολικό έργο της αποκατάστασης του μνημείου, προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιούνται σε αυτό σύγχρονες θεατρικές παραστάσεις. Όπως εξηγεί η κ. Πανούση, το επόμενο διάστημα αναμένεται να προχωρήσουν οι διαδικασίες για την πλήρη αποκατάσταση του δικτύου, το οποίο παρουσίαζε θέματα με διακοπές σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Να σημειωθεί ότι μέχρι και το 2013, οπότε το θέατρο έκλεισε οριστικά προκειμένου να ξεκινήσουν οι εργασίες, τα εδώλια του θεάτρου ήταν ξύλινα, που στηρίζονταν πάνω σε μεταλλικές εξέδρες, οι οποίες τοποθετήθηκαν τη δεκαετία του 1990. Το αρχαίο θέατρο της Θάσου, όλα τα προηγούμενα χρόνια πέρασε από πολλές φάσεις συντήρησης, έως ότου ξεκινήσουν, το Νοέμβριο του 2018, οι οριστικές εργασίες της πλήρους αποκατάστασής του κοίλου. Κατά το παρελθόν, ωστόσο, φιλοξένησε μεγάλα και σημαντικά πολιτιστικά δρώμενα, όπως ήταν οι εκδηλώσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου.
Ο πρώην δήμαρχος του νησιού Κώστας Χατζηεμμανουήλ, ο οποίος πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου στην αρχική μαρμάρινη μορφή του, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δεν κρύβει την ικανοποίησή του για την ολοκλήρωση των εργασιών. «Νιώθω δικαιωμένος», τονίζει σε δηλώσεις του, «καθώς μία πολυετής προσπάθεια που άρχισε το 2011, κι ένας προσωπικός αγώνας, έφτασε στο τέλος του χάρη στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας – Θάσου και την έφορο αρχαιοτήτων Σταυρούλα Δαδάκη, η οποία ωρίμασε τις απαιτούμενες διαδικασίες, διευκρινίζοντας όλα εκείνα τα σημεία τα οποία είναι απαραίτητα για να εξελιχθεί μια μελέτη σε έργο».
«Αισθάνομαι», συνεχίζει ο κ. Χατζηεμμανουήλ, «ότι κέρδισα ένα προσωπικό “στοίχημα” κι εκπληρώνω μία δέσμευσή μου στον κόσμο της Θάσου, όταν το 2010 υποσχέθηκα ότι θα πετάξω τα σάπια κόντρα πλακέ από το αρχαίο θέατρο του νησιού και θα τα αντικαταστήσω με ολόλευκο μάρμαρο Θάσου. Θέλω να εξάρω και την ομόφωνη απόφαση του ΚΑΣ για τη μαρμάρινη αποκατάσταση του μνημείου. Μια απόφαση που στηρίχθηκε στην άρτια αποτύπωση του εξαιρετικού αρχαιολόγου και αρχιτέκτονα Τόνι Κοζέλι, που ζει μόνιμα στο νησί προσφέροντας σημαντικό έργο».
Η επαναλειτουργία του αρχαίου θεάτρου προκάλεσε αισθήματα ικανοποίησης στον δήμο Θάσου. Ο δήμαρχος Λευτέρης Κυριακίδης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θεωρεί πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλέον θα είναι επισκέψιμο το μνημείο και σημειώνει ότι πρόθεση της διοίκησης του δήμου είναι να φιλοξενηθούν σε αυτό εκδηλώσεις, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Το αρχαίο θέατρο της Θάσου είναι και πάλι έτοιμο να «μιλήσει» στους χιλιάδες θεατές, μεταφέροντας την ιστορία του, τις περιπέτειες και την πορεία που χάραξε στο χρόνο. Είναι αυτή η ιστορία που μεταφέρουν στους νεότερους τα αρχαία ονόματα δεκάδων ανθρώπων και οικογενειών του νησιού που είναι χαραγμένα πάνω στα μαρμάρινα εδώλια του κοίλου και μαρτυρούν τη συνεχή πορεία του μνημείου μέσα στους αιώνες.
Πηγή: newsbeast.gr
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Υouth Pass 2024 | Ανοιξε σήμερα η πλατφόρμα – Εως τις 15 Μαΐου οι αιτήσεις
Ανοιξε σήμερα, Δευτέρα 1 Απριλίου, η πλατφόρμα για την υποβολή των αιτήσεων για το Youth Pass με στόχο την οικονομική ενίσχυση ύψους 150 ευρώ σε νέους οι οποίο έχουν συμπληρώσει είτε το 18ο έτος, είτε το 19ο έτος της ηλικίας τους από 1.1.2023 έως και 31.12.2023, σύμφωνα με Κοινή Ανακοίνωση Τύπου των Υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών και Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Αρμόδιοι για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του Youth Pass είναι οι Υπουργοί Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Κωστής Χατζηδάκης, Εσωτερικών Νίκη Κεραμέως, Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρης Παπαστεργίου και ο Υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών Θάνος Πετραλιάς, σύμφωνα με την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΦΕΚ Β’ 5420/14.09.2023).
Η πίστωση της ενίσχυσης γίνεται με τη μορφή ψηφιακής χρεωστικής κάρτας, η οποία θα αποσταλεί στα πιστωτικά ιδρύματα έως και την Παρασκευή 31 Μαΐου. Σημειώνεται ότι ενδέχεται να υπάρξει καθυστέρηση 1-2 εργάσιμων ημερών έως να λάβουν την ενίσχυση οι δικαιούχοι. Στη συνέχεια θα μπορούν να την αξιοποιήσουν σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους τομείς του πολιτισμού, του τουρισμού και των μεταφορών.
Κατά τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του προγράμματος, έως το τέλος του 2023, περίπου 140.000 νέοι έλαβαν ενισχύσεις που ανήλθαν συνολικά σχεδόν στο ποσό των 21 εκατομμύριών ευρώ.
Υπενθυμίζεται πως το Youth Pass αποτελεί ένα μόνιμο μέτρο ενίσχυσης των νέων. Στο πλαίσιο αυτό, η ειδική εφαρμογή θα δέχεται τις αιτήσεις των ενδιαφερομένων από την 1η Απριλίου έως και την 15η Μαΐου κάθε έτους. Η ενίσχυση για όλους τους δικαιούχους θα καταβάλλεται μια φορά ετησίως μέχρι την 31η Μαΐου κάθε έτους.
Δικαιούχοι του Youth Pass είναι:
• φορολογικοί κάτοικοι Ελλάδος,
• που έχουν συμπληρώσει το 18ο ή 19ο έτος της ηλικίας τους εντός του προηγούμενου από την αίτηση έτους και
• υποβάλλουν αίτηση στην πλατφόρμα.
Τονίζεται πως δεν υπάρχουν περιουσιακά ή εισοδηματικά κριτήρια.
Η αίτηση υποβάλλεται άπαξ και δεν επανυποβάλλεται μετά και τη συμπλήρωση του 19ου έτους της ηλικίας του δικαιούχου. Ωστόσο, αν για τον οποιοδήποτε λόγο, ένας νέος δεν υποβάλει την αίτησή του όταν είναι 18 ετών, μπορεί να το πράξει όταν γίνει 19 ετών, λαμβάνοντας την ενίσχυση μόνο για το δεύτερο έτος και όχι αναδρομικά.
Διαδικασία πίστωσης
Μετά την υποβολή της αίτησης, το πιστωτικό ίδρυμα ή ο χρηματοπιστωτικός οργανισμός ενημερώνει τον δικαιούχο για την πρώτη ενεργοποίηση της κάρτας και την πίστωση του χρηματικού ποσού μέσω γραπτού μηνύματος (sms) ή μηνύματος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (e-mail) με ενσωματωμένο σύνδεσμο για την ενεργοποίηση της ψηφιακής χρεωστικής κάρτας.
Στη συνέχεια, οι ωφελούμενοι μπορούν να αξιοποιήσουν την ενίσχυση που θα λάβουν για την πραγματοποίηση αγορών ή τη λήψη υπηρεσιών από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους τομείς του τουρισμού (π.χ. σε τουριστικά καταλύματα), του πολιτισμού (π.χ. για παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων ή συναυλιών, για την αγορά βιβλίων κ.ά.) και των μεταφορών (ταξί, λεωφορεία, τρένα, ακτοπλοϊκά – αεροπορικά εισιτήρια ή για την ενοικίαση ΙΧ ή σκαφών αναψυχής κ.ά.).
Η δράση του Youth Pass υλοποιείται από την Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ Μ.Α.Ε.) στο πλαίσιο του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας Ελλάδα 2.0 µε τη χρηµατοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – NextGenerationEU. Η ανάπτυξη της πλατφόρμας πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Δίκτυο Υποδομών Τεχνολογίας και Έρευνας (ΕΔΥΤΕ Α.Ε. – GRNET), εποπτευόμενο φορέα του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων και Ψηφιακής Διακυβέρνησης.
Επισυνάπτεται το ΦΕΚ της ΚΥΑ, όπου περιλαμβάνονται οι ΚΑΔ των επιχειρήσεων στις οποίες οι δικαιούχοι μπορούν να αξιοποιήσουν την οικονομική ενίσχυση που θα λάβουν.
Για υποβολή της αίτησης και περισσότερες πληροφορίες για τη διαδικασία: https://vouchers.gov.gr/youthpass
Πηγή: imerisia.gr
ΔΡΑΜΑ
Δράμα | Επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη αρχαίου οικισμού
Σημαντικά ευρήματα που αποκαλύπτουν μία άγνωστη περίοδο για την Δράμα, αλλά και την ύπαρξη αρχαίου οικισμού εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια ανασκαφικών εργασιών στον Ι.Ν Αγίας Σοφίας. Από τις ανασκαφικές εργασίες που πραγματοποιούνται στην περιοχή που βρίσκεται ο ναός Αγίας Σοφίας προέκυψε η ανακάλυψη ευρημάτων που αποκαλύπτουν την αρχαία πόλη. Ο ισχυρισμός αυτός δεν έχει βεβαιωθεί έως τώρα με αρχιτεκτονικά κατάλοιπα.
Αντίστοιχα πρόσφατα στοιχεία παρουσίασε η αρχαιολόγος Κωνσταντίνα Αμοιρίδου στην 36η ετήσια Αρχαιολογική Συνάντηση για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη. Όπως εξήγησε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Την περίοδο αυτή γίνονται εργασίες για την αποκατάσταση και ανάδειξη του Ιερού Ναού Αγίας Σοφίας Δράμας, ενός ναού που βρίσκεται μέσα στο κέντρο της Δράμας και χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Οι ανασκαφικές εργασίες ξεκίνησαν το 2020 στον περιβάλλοντα χώρο του ναού, στο πλαίσιο ενός έργου που είναι ενταγμένο στο ΕΣΠΑ 2014 – 2020 και εκτελείται με αυτεπιστασία από την Εφορία Αρχαιοτήτων Δράμας».
Όπως τόνισε η αρχαιολόγος: «Μέχρι τώρα έχουμε βρει ένα εκτεταμένο νεκροταφείο του πληθυσμού που ζούσε μέσα στο κάστρο της Δράμας, με 159 ταφές διαφόρων τύπων βυζαντινών χρόνων». Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης ανασκαφικής έρευνας που αφορούν στο βυζαντινό κομμάτι, δηλαδή το νεκροταφείο και τα αρχιτεκτονικά στοιχεία του ναού, θα ανακοινωθούν, όταν ολοκληρωθούν οι ανασκαφικές εργασίες.
Η ανακοίνωση στο Συνέδριο της Θεσσαλονίκης, αφορούσε στα προχριστιανικά ευρήματα της ανασκαφής, δηλαδή σε ό,τι έχει προκύψει και εντάσσεται στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια. Τα ευρήματα αυτά είναι κομμάτια κεραμικής (όστρακα), τα οποία χρονολογούνται από τα ελληνιστικά χρόνια, ένα τμήμα πήλινου ειδωλίου ανδρικής μορφής, ένας μαγικός λίθος καταδεσμικής μαγείας, ένα τμήμα μαρμάρινης αναθηματικής στήλης και ένα θραύσμα ενεπίγραφης πλάκας ρωμαϊκών χρόνων από επιτύμβια στήλη ή σαρκοφάγο.
Η κ. Αμοιρίδου υπογράμμισε ότι: «Είναι να σύνολο που μας βεβαιώνει αυτό που ξέραμε ήδη από πριν, ότι μέσα στο κέντρο της Δράμας και κάτω από την πόλη, προϋπήρχε ένας αρχαίος οικισμός ιστορικών χρόνων. Αυτό δεν έχει βεβαιωθεί μέχρι τώρα ανασκαφικά και δεν γνωρίζουμε το πού ακριβώς. Πάντως όπου και να σκάψουμε, υπάρχουν ευρήματα προχριστιανικών χρόνων».
Απάντηση