Τα «φώτα  της ράμπας» λάμπουν ξανά στο  θέατρο «ΑΜΑΛΙΑ»

 Σημειώνουμε ότι το περίφημο έργο του Τσάπλιν «Τα Φώτα της Ράμπας» δε διεκδικεί δάφνες  ως βιβλίο, ούτε για τη λογοτεχνική του δομή, ούτε για το βάθος των χαρακτήρων, ούτε για τις μυθιστορηματικές του ανατροπές. Λειτουργεί περισσότερο ως κινηματογραφικό σενάριο παρά ως ολοκληρωμένη λογοτεχνική απόπειρα. Όμως ο Τσάπλιν δεν αφήνει ποτέ την ιστορία του να υπερβεί το σημείο που ξεκινά η συγκινησιακή γύμνια της δραματικής επιτήδευσης, αφού όλες οι δυστυχίες των χαρακτήρων του δεν είναι παρά η κυκλική κίνηση της ίδιας εμμονής, της αφόρητης επιθυμίας για καλλιτεχνική δράση.

Του Παύλου Λεμοντζή

  Η ζωή, όντως,  κύκλους κάνει ή πόσο μοιάζουν μερικές κινήσεις ανθρώπων όπου γης, όταν τους διέπει το ίδιο όραμα, η ίδια επιθυμία , τη λες και   άσβεστη φλόγα προσφοράς στην τέχνη, στον πολιτισμό ευρύτερα.

   Στη Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα, όπου η θεατρική τέχνη ασκείται  ως θεωρία σε αρκετά έδρανα και ως πράξη σε  αρκετές σκηνές μοιρασμένες σε διάφορα σημεία της πόλης, μια αίθουσα  είχε διαγράψει σημαντική πορεία σ’ αυτήν, είχε φιλοξενήσει-απ’ τον περασμένο κιόλας αιώνα- έργα στην οθόνη της, όταν θεατές έκοβαν εισιτήριο για κινηματογράφο, αλλά  και έργα στο σανίδι, όταν ζωντάνευαν εκεί σελίδες μεγάλων συγγραφέων από σπουδαίους ηθοποιούς. Το θέατρο «Αμαλία»  της ομώνυμης οδού, ομοίως δε διεκδικεί δάφνες  πνευματικού ιδρύματος, απ’ όπου αποφοίτησαν διάνοιες παγκόσμιας αναγνώρισης, ωστόσο, τηρουμένων των αναλογιών, προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις μπρος και πίσω από τα «φώτα της ράμπας», άνοιξε πνευματικούς ορίζοντες σε χιλιάδες θεατές, αν δεχτούμε ότι τόσο ο κινηματογράφος όσο και το θέατρο είναι «σχολεία» , είναι διαδραστική λειτουργία, όπου πομπός και  δέκτης συνεργάζονται και απολαμβάνουν αμφίδρομη  γνώση μα  και συγκίνηση.

   Μια δυναμική σύμπραξη του σκηνοθέτη και ηθοποιού Θωμά Βελισσάρη (θέατρο Εταιρότητα), του Γιάννη Γκουντάρα (artminds) και του Θωμά Χαρέλα, θεατρικού παραγωγού και καλλιτεχνικού διευθυντή του Black Box είναι αυτή που φέρνει στη ζωή ένα θέατρο κλειστό από το 2012. 
 Τρεις άνθρωποι που ασχολούνται με τον πολιτισμό μέσα από διαφορετικά πόστα, με σταθερότητα και συνέπεια, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να επαναλειτουργήσουν ένα θέατρο με τη δική του ιστορία , στα πενήντα περίπου χρόνια ύπαρξής του.
 Το θέατρο ΑΜΑΛΙΑ ξεκίνησε την λειτουργία του το 1968, ως κινηματογράφος αρχικά, προβάλλοντας ταινίες της εποχής. Ως θέατρο λειτούργησε για πρώτη φόρα με πρωτοβουλία των μελών του Θεατρικού εργαστηρίου της «Τέχνης» (μετέπειτα: Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης, με τους Κώστα Γακίδη, Ρούλα Πατεράκη, Μιχάλη Γούναρη, Ελένη Μακίσογλου κ.ά.), ανοίγοντας αυλαία στις 17 Οκτωβρίου του 1972. Μετά το «Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης», το θέατρο ΑΜΑΛΙΑ λειτούργησε από το 1974 έως και τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και πάλι ως κινηματογράφος, μεταξύ άλλων και αισθησιακών ταινιών. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και μέχρι το 2012 υπήρξε η θεατρική στέγη της «Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης», που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του θεατρολόγου Νικηφόρου Παπανδρέου, καθιστώντας το θέατρο ΑΜΑΛΙΑ «κυψέλη» υποκριτικής τέχνης.
  Την Παρασκευή που μας πέρασε δόθηκε συνέντευξη τύπου από τους συντελεστές που επαναλειτουργούν το ιστορικό θέατρο. Με πολλή όρεξη για δουλειά και με νέες ιδέες ξεκινάει μια νέα πολιτιστική περιπέτεια, ανοίγει μια νέα σελίδα στα θεατρικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης και  της ευρύτερης περιοχής .

  Το πρώτο Εντατικό Εργαστήρι Υποκριτικής της πόλης σε Καλλιτεχνική Διεύθυνση του σκηνοθέτη Νίκου Σακαλίδη, θεατρικές παραστάσεις, σεμινάρια, όπερα, εικαστικές και άλλες δράσεις ήδη οργανώνονται  και θα φιλοξενηθούν  πολύ σύντομα στο  θέατρο ΑΜΑΛΙΑ. 
  Μια μέρα μετά τη συνέντευξη οι πόρτες άνοιξαν , η αίθουσα γέμισε κόσμο, η σκηνή έλαμψε και πάλι . Η «ALTERCOM»  παρουσίασε το «Θυμήσου εκείνα τα χρόνια» . Επρόκειτο για μια  μουσική παράσταση αφιερωμένη στην ελληνική οπερέτα με την ορχήστρα «SINFONIETTA» Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Γιώργου Αραβίδη. Τραγούδησαν  η μέτζο Σοπράνο Φωτεινή Αθανασάκη και ο βαρύτονος Νικόλαος Καραγκιαούρης.

 Ο Νίκος Σακαλίδης σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλη παραγωγή, που είναι  η «Εντα Γκάμπλερ» του Ίψεν , η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 19 Οκτωβρίου, ενώ ο Αναστάσιος Ροϊλός και ο Κώστας Βοζίκης θα παρουσιάσουν από τις 9 Οκτωβρίου μια παράσταση, που αφορά σε δυο σπαρταριστά παραμύθια του Ευγένιου Τριβιζά, με τίτλο «Εμπρός όλοι μαζί».

 Από τον Νοέμβριο η Δέσποινα  Καλπενίδου και ο  Γιάννης Μόμτσιος με το κουκλοθέατρο «Redicolo» θα παρουσιάζουν μια διασκευή του «Πινόκιο» σε παράσταση με μεγάλες κούκλες.

 Τέλος, ο Θωμάς Χαρέλας ανέφερε ότι  η  φιλοδοξία όλων είναι να φιλοξενηθούν στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου όλες οι μορφές τέχνης, ενώ ο Μάιος θα καθιερωθεί ως μήνας χορού. Παράλληλα,  θα γίνονται εκδηλώσεις  σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο «Σαιξπηρικόν» . Στα σχέδια της ομάδας είναι η παρουσίαση του αφιερώματος στην ιστορική διαδρομή του χώρου με ποικίλους τρόπους και με προβολή ταινιών.

 Υποδεχτήκαμε με χαρά και ικανοποίηση την επαναλειτουργία  ενός  θεάτρου-κέντρου πολιτισμού σε μια  εποχή σοβαρής οικονομικής κρίσης, όπου  μετράμε λουκέτα σε επιχειρήσεις και σε αντίστοιχους χώρους ψυχαγωγίας.