Μαθητές είπαν τραγούδια στη νοηματική για τις ανάγκες κωφού συμμαθητή τους

Η ετήσια καλοκαιρινή γιορτή του 16ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας έκρυβε φέτος μια μικρή και συνάμα συγκινητική έκπληξη. Στην πραγματικότητα φανέρωσε μια αλήθεια… Παρουσίασε το αληθινό πρόσωπο μιας ζωής δύσκολης μεν, συναρπαστικής δε, που αποφάσισαν να προσφέρουν δύο γονείς στο κωφό παιδί τους.

Όλα ξεκίνησαν όταν στη σχολική γιορτή μια μαθήτρια εκφώνησε τα τραγούδια που οι γονείς «θα …δουν και σίγουρα δε θα ακούσουν». Προς στιγμή οι παρευρισκόμενοι έδωσαν την ερμηνεία ότι η μαθήτρια έκανε λάθος στο ρήμα που χρησιμοποίησε. Η μαθήτρια, όμως, διατύπωσε σωστά την πρόταση και στα επόμενα δέκα λεπτά οι μαθητές των μικρών τάξεων του σχολείου μαζί με τον 11χρονο κωφό μαθητή Παναγιώτη δεν τραγούδησαν, αλλά νοημάτισαν δύο αγαπημένα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου.

Τα παιδιά του νηπιαγωγείου νοημάτισαν το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού «Ν’ αγαπάς». Αμέσως μετά ο μαθητής της Δ΄ τάξης Παναγιώτης Ξανθόπουλος «τραγούδησε» μαζί με τους συμμαθητές του στη νοηματική το τραγούδι «Εγώ κι εσύ μαζί». Είναι η στιγμή που όλοι αποδέχτηκαν τον έναν και όλοι μαζί ως ομάδα, ως σύνολο, επικοινώνησαν μεταξύ τους και με τους γονείς που παρακολουθούσαν. Μέσα από αυτά τα δρώμενα στάλθηκαν μηνύματα ζωής: «Δεν υπάρχει αναπηρία που δεν μπορεί να νικηθεί». «Η διαφορετικότητα δεν απομονώνει, δεν τρομάζει, δε διαχωρίζει, αλλά ενώνει». «Τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν υπάρχει θέληση, διάθεση, αγάπη και κυρίως πίστη σε αυτό που κάνουμε».

Ο Παναγιώτης Ξανθόπουλος, ο 11χρονος κωφός μαθητής της Δ’ τάξης του 16ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας, έγινε ο πρωταγωνιστής της αποχαιρετιστήριας γιορτής του σχολείου και ταυτόχρονα ο άνθρωπος που ενέπνευσε πολλούς συμμαθητές του!

Τρεις άνθρωποι πίσω από τον Παναγιώτη είναι το στήριγμά του: Οι γονείς του, η Θεοπούλα Φωτάκη και ο Σάββας Ξανθόπουλος, καθώς και η δασκάλα του στην παράλληλη στήριξη Βιλελμίνη Βαμβακίδου.

Η αναπηρία δεν είναι ντροπή
Η πρόταση για την κουβέντα μαζί τους διατυπώθηκε, αρχικά, με δισταγμό. Η αυθόρμητη, όμως, ανταπόκριση της μητέρας του και της δασκάλας του Παναγιώτη να μιλήσουν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ προσέδωσε εξαρχής μια θετική αύρα στη συζήτηση που θ’ ακολουθούσε, όπου κυρίαρχο μήνυμα ήταν ένα: «Η αναπηρία δεν είναι ντροπή».

«Δεν ντράπηκα ποτέ για το παιδί μου», υπογραμμίζει, με σταθερή φωνή στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η μητέρα του Παναγιώτη και συνεχίζει: «δεν φταίει αυτός που είναι κωφός, ούτε, όμως και εμείς. Αυτός είναι ο μαχητής, όχι εμείς, αυτός κάνει την προσπάθεια. Δεν έκρυψα ποτέ το παιδί μου, τολμώ να πω μάλιστα ότι το επέβαλα στην κοινωνία».

Η Θεοπούλα Φωτάκη είναι ένας άνθρωπος ιδιαίτερα εξωστρεφής και δραστήριος, που μαζί με τον σύζυγό της αφιέρωσαν τη ζωή τους στην ανατροφή των δύο παιδιών τους, του Παναγιώτη και της Βασιλικής. Με σοκαριστική ειλικρίνεια εξομολογείται: «δεν είχαμε ιδιαίτερες γνώσεις προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα που ανέκυψε. Ο Παναγιώτης γεννήθηκε πρόωρα και είχε δύο ακούοντες γονείς. Χρειάστηκε να περάσουμε ατελείωτες ώρες στο διαδίκτυο, για να βρούμε πώς θα κάνουμε τη ζωή του καλύτερη. Χρειάστηκε να διαβάσουμε πολλά βιβλία και να μιλήσουμε με ειδικούς, ώστε να ενταχθεί ισότιμα σε ένα δημόσιο σχολείο. Τα παιδιά όπως το δικό μου δεν έχουν κάποια νοητική στέρηση που να τ’ απαγορεύει να ενταχθούν σ’ ένα σχολικό περιβάλλον. Πρωταρχικό μέλημά μας ήταν και είναι η αυτονομία του Παναγιώτη. Θέλω, όταν θα φύγω εγώ, το παιδί να μπορεί να ζει μόνο του ως ενήλικας έχοντας μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, να μην εξαρτάται από ένα πενιχρό προνοιακό επίδομα».