Δεν είχα σκοπό να μιλήσω γιατί με διακατέχει μη διαχειρίσιμος πεσιμισμός τελευταία με όλα αυτά που ακούω-βλέπω και έχω βιώσει στα 9 μου χρόνια στην υποκριτική τέχνη. Βρήκα το κουράγιο για να συνδράμω σ’αυτόν τον αγώνα εξυγίανσης με αφορμή το post του Χρήστου Παπαδόπουλου , με τον οποίο δεν γνωριζόμαστε προσωπικά.

Οκτώβριος 2019, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΚΑΒΑΛΑΣ, “ΤΖΙΤΖΙΜΙΤΖΙΧΟΤΖΙΡΙΑ” η παράσταση σε σκηνοθεσία της Στέλλας Μιχαηλίδου. Είχα μια εξαιρετική συνεργασία με την σκηνοθέτη και με όλους τους ηθοποιούς της παράστασης, με τους οποίους έγινα και φίλη αφού περάσαμε τόσες δυσκολίες όλοι μαζί, δεμένοι. Η παράσταση ανέβηκε σε 5 εβδομάδες. Μόλις 4 εβδομάδες διήρκησε η δημιουργική διαδικασία των προβών. Για όσους δεν γνωρίζουν, μια παράσταση χρειάζεται σίγουρα 8 εβδομάδες προετοιμασίας για να κάνει πρεμιέρα. Δουλεύαμε πυρετωδώς, με περίσσια άγχους. Αυτό διότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θ.Γκόνης έτσι ήθελε. Εδώ έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι ,γιατί ανανεώνεται η θητεία του τα τελευταία 8-9 χρόνια; Θα μου πεις μπορεί να είναι τόσο καλός στην δουλειά του που να αποτελεί εξαίρεση και να μην τον κουνάνε οι αλλαγές των κυβερνήσεων..(Θα σκεφτόμουν αθώα όταν ήμουν 10 χρονών). Τέχνη κάνουμε; Πολιτική στο θέατρο κάνουμε; Τον δικομματισμό και στο θέατρο τον προωθούμε; Πλατειάζω αλλά δυσκολεύομαι.

Ο κύριος Γκόνης μας ανάγκασε να βγάλουμε παράσταση σε 5 εβδομάδες, να παίζουμε την παράσταση για άλλες 5 εβδομάδες , 6/7 μεροκάματα , με πάνω από δύο διπλές παραστάσεις την εβδομάδα ενίοτε (πράγμα παράνομο εν γένη). Τους κυνηγούσαμε για να υπογράψουμε συμβόλαια ενώ οι πρόβες ήδη είχαν ξεκινήσει, παρακαλούσαμε να μάθουμε ποιο ακριβώς θα είναι το μηνιατικό μας και πότε θα καταβληθεί (οι μισοί από μας πηγαινοέρχονταν θεσσαλονική , καποιά € θέλει κι αυτό). Στο τέλος υπογράψαμε για 2,5 μήνες συμβόλαιο ενώ όλοι γνωρίζαμε πριν αποφασίσουμε ότι θα πάμε να δουλέψουμε εκεί ότι θα ήταν για 3 μήνες. Μόκο.

Και τώρα στο κυρίως πιάτο:

Στην παράσταση είχα κεντρικό ρόλο. Στην δεύτερη παράσταση μετά την πρεμιέρα, ήταν Τρίτη, σπάω το χέρι μου εν ώρα παράστασης. Όχι επειδή ήμουν απρόσεχτη. Έσπασε με ένα απλό ακούμπημα πάνω σε ένα σκηνικό αντικείμενο, είχα σοβαρό θέμα με την υγεία μου το οποίο δεν γνώριζα ακόμη. Παρ’ όλα αυτά συνέχισα να παίζω, πονούσα, αλλά πάνω στην ροή δεν κατάλαβα ότι είχε σπάσει. Η σκηνή που ακολουθούσε ήταν κουκλοθέατρο και η επόμενη σκηνή ήταν και η τελευταία. Μετά την υπόκλιση ένας τεχνικός του θεάτρου με πήγε με το αυτοκίνητο του και άλλους δύο συναδέλφους στο νοσοκομείο. Πονάω όλο και περισσότερο. Στην ιατρική γνωμάτευση γράφουν “πιθανό κάταγμα” και μου βάζουν γύψο. Ο τεχνικός ρωτάει ” Με την κοπέλα τι θα γίνει τώρα; Είναι ηθοποιός στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και έχει κάθε μέρα παραστάσεις. Γίνεται να παίζει με τον γύψο;” Του απαντούν “Ναι”. Κανείς δεν με έπεισε αλλά αυτό δεν αφορά και κανέναν. Φεύγοντας ο τεχνικός επικοινωνεί με τον διευθυντή και αυτός ζητάει να μου μιλήσει. Θέλει να τον διαβεβαιώσω ότι η αυριανή παράσταση δεν αναβάλλεται και ότι θα είμαι καλά. Δεν θυμάμαι τι απάντησα. Ήμουν σε ταραχή, με έκανε να νιώσω υπεύθυνη. Τον καθησύχασα. Τις επόμενες δύο μέρες έπαιζα. Ένα υπερκινητικό μυρμήγκι ο ρόλος μου, με το χέρι στον γύψο. Στο υποτιθέμενο ρεπό μου πήγα σε έναν γιατρό στην Θεσσαλονίκη. Μου είπε ότι το κάταγμα δεν είναι πιθανό, είναι πεντακάθαρο. Μου είπε ότι θα είμαι τρελή αν συνεχίσω να παίζω και ότι με το παραμικρό ακούμπημα θα γίνει θρίψαλα. Με έστειλε για αξονική και μου έδωσε έναν μήνα αναρρωτική. Ο άνθρωπος αναρωτιόταν το 2019 τι άνθρωποι διοικούν τα θέατρα. Παίρνω τηλέφωνο έντρομη τον κ.Γκόνη και του λέω τι μου είπε ο γιατρός. Ενχόνδρωμα η νέα διάγνωση. Ζήτησα να ακυρωθεί η παράσταση της Κυριακής και της Δευτέρας για να προλάβω να παραλάβω την αξονική μου ώστε να δούμε τι θα κάνουμε. Μου είπε ότι θα πληρώσει εκείνος όλα τα ιατρικά έξοδα που θα προκύψουν (δεν το έκανε ποτέ). Επέμεινα για την άδεια και άρχισε να μου φωνάζει. Μου έλεγε ότι εκείνος έχει παιξει με λουμπάγκο και ότι δεν θα χαθεί ούτε μία παράσταση, θα με αντικαταστήσει σε μία μέρα (αυτό σημαίνει απόλυση). Μίλησε με τον πρόεδρο του ΔΣ , με τον λογιστή του, με την γραμματέα, κανείς δεν ήταν τους μαζί μου. Μίλησα με μια φίλη δικηγόρο και μου είπε ” Έτσι όπως είναι το συμβόλαιο σας και καρκίνο να είχες θα σε απέλυε “. Εννοείται πως δεν δηλώθηκε ποτέ ούτε ως εργατικό ατύχημα για να πάρω 300€ και να φύγω. Το μόνο που ζήτησα ήταν 2 μέρες άδεια έναντι ενός μήνα αναρρωτικής. 1 χρόνο αργότερα κατάφερα (οι γονείς μου ευτυχώς υπάρχουν) να εγχειριστώ. Αφαίρεσαν έναν καλοήθη όγκο που μου είχε φάει το κόκκαλο και έβαλα μοσχεύματα. Δουλεύω ανα τακτά χρονικά διαστήματα στο ΚΘΒΕ από το 2014 καθώς και στο ελεύθερο θέατρο. Έχω βιώσει άπειρες κακοποιητικές συμπεριφορές είτε ως θύμα , είτε ως παρατηρητής. Δουλεύω επειδή είμαι καλή στην δουλειά μου και κάποιοι το εκτίμησαν και όχι επειδή υποστηρίζω παρατάξεις. Τέχνη δεν βλέπω συχνά, μόνο ξύλο άνευ λόγου και ναρκισσισμούς. Μιλάω τώρα γιατί κουράστηκα, γιατί είμαι άνεργη έναν χρόνο, γιατί δεν εχω τίποτα να χάσω πια. Ας φύγει η βρωμιά παρακαλώ, είναι αποπνικτικά.