Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2015, Ένα συνηθισμένο απόγευμα Τρίτης, με το βροχερό και μουντό καιρό που έχουμε τις τελευταίες μέρες. Η γλυκιά μελωδία της βροχής που πέφτει δεσπόζει στο αυτί μου και με χαλαρώνει. Τα φώτα, με το χαμηλό τους φωτισμό, προσθέτουν στο αίσθημα της μελαγχολίας. Το τρίξιμο της καρέκλας καθώς βολεύομαι στο γραφείο μου αποτελεί το κερασάκι της τούρτας. Ησυχία. Ας την απολαύσω όσο την έχω, και ας δω τι συμβαίνει στον κόσμο.
Παίρνω το κινητό μου και ανοίγω μια σελίδα ειδήσεων στο διαδίκτυο. Έχω βαρεθεί να μπαίνω σε σελίδες μαζικής δικτύωσης και να βλέπω συνεχώς φωτογραφίες και εφήβους να μιλάνε για τον έρωτα, ενώ ακόμα κανείς μας δεν τον έχει ζήσει. Με το που ανοίγω το πρώτο αποτέλεσμα που βρήκα, μπαίνω σε μια σελίδα που με καλωσορίζει με τα σημαντικότερα νέα της εβδομάδας. Περιττό να πω πως τα νέα δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφα ή ελπιδοφόρα.
«Κοπές σε συντάξεις», «25 Αυτοκτονίες αυτό τον χρόνο λόγω κρίσης», «Το δεύτερο κραχ έρχεται σύμφωνα με τους ειδικούς», «Πάμε ολοταχώς προς 3ο Παγκόσμιο». Τι ευχάριστα νέα! Αποφάσισα να ανοίξω την επόμενη σελίδα με περισσότερα άρθρα, ώστε να ενισχύσω αυτό το αίσθημα χαράς που μου χάρισαν τα πρώτα νέα. «Κι άλλες απολύσεις εκπαιδευτικών», βλέπω και στραβοκαταπίνω. Διαβάζω το αναλυτικό άρθρο για το νέο και βλέπω από κάτω τα σχόλια μίσους κατά των εκπαιδευτικών και των δημοσίων υπαλλήλων από ιδιωτικούς υπάλληλους. Νιώθω πως η απάντηση στα χλευαστικά σχόλια μπορεί μόνο να αναζωπυρώσει μια φωτιά που σχεδόν έσβησε, οπότε συνεχίζω στην επόμενη σελίδα.
«ΣΥΡΙΖΑ VS ΝΔ» ο τίτλος. Τι είναι αυτό; Αυτό έχουμε καταντήσει; Ένα γήπεδο από οπαδούς διαφορετικών πολιτικών κομμάτων και να περιμένουμε να δούμε ποιος θα νικήσει στην επόμενη αναμέτρηση μεταξύ των δύο; Η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο. Αντί να επικεντρωθούμε στο να βγούμε από το λάκκο που έχουμε μπει, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μίσος μεταξύ μας και να μαλώνουμε για το ποιος είναι χειρότερος και να δίνουμε έτσι δημοσιότητα σε αυτούς και στα κανάλια που πια είναι και αντιπρόσωποι των κομμάτων. Εδώ άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους εξαιτίας της κατάστασης και εμείς αντί να ενωθούμε και να δούμε τη λογική, ανοίγουμε μεγαλύτερα χάσματα μεταξύ μας. Αναστενάζω και συνεχίζω να διαβάζω.
«Άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και όχι μόνο». Οι εκμεταλλευτές του δημοσίου πόνου και απόγνωσης. Αυτοί που βρήκαν τρόπο να μπουν εκεί που δεν ήταν ευπρόσδεκτοι. Αυτοί που είδαν τον κόσμο που πονά και ζει στη μιζέρια ως ένα μέσο να γίνουν οι ίδιοι δυνατοί. Ο λαός σε συνθήκες όμοιες με τις δικιές μας, είναι πολύ πιο ευκολόπιστος από ό,τι νομίζει ότι είναι. Χωρίς να το καταλάβουν, ρίχνουν την ευθύνη σε κάποιον που δεν έφταιξε και δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Ο ξαφνικός μου βήχας ακούγεται σαν βροντή στην γαλήνη της σιωπής που επικρατεί γύρω μου.
Γεννηθήκαμε στην λάθος κοινωνία, την λάθος μέρα, τον λάθος μήνα και τη λάθος εποχή. Ήμασταν άτυχοι να ζήσουμε σε εποχές όπως αυτή που ζούμε σήμερα, που το χρήμα και η φήμη υπερτερούν την ειλικρίνεια και την τιμή. Που μια ζωή χωρίς προβλήματα και άγχος καθημερινά φαντάζουν ως αδύνατα. Που άνθρωποι γύρω μας χάνονται καθημερινά με ανεξέλεγκτους ρυθμούς και τα παιδιά πια δεν είναι τίποτα παρά ένα ακόμα στόμα για να ταΐσουμε. Αλλά δεν μπορούμε να αφήνουμε την τύχη μας στον οποιονδήποτε, πρέπει να κυνηγήσουμε αυτό που αγαπάμε με λύσσα και να έχουμε το κεφάλι ψηλά, γιατί και στις πιο δύσκολες στιγμές, έχουμε πάντοτε κάποιον εκεί.
Επιτέλους σταμάτησε να βρέχει και ο ήλιος φωτίζει το δωμάτιό μου. Ποιος ξέρει πόσο θα κρατήσει; Μπορεί 10 λεπτά, μπορεί και 10 μέρες. Ας απολαύσω τη στιγμή και ας ξεχάσω την ασχήμια για λίγο.
