Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης και της βίαιης επιδείνωσης της κοινωνικής όσο και εθνικής καθημερινότητας, η αβίαστη παρόρμηση του πολιτικού συστήματος είναι να αναζητήσει συνέργειες, συμπράξεις και συνθέσεις.

Η εθνική συνεννόηση προτάσσεται ως το κεντρικό ζητούμενο, ως η κατεξοχήν απαραίτητη, έστω και βαθιά αμυντική και θνησιγενής στάση πολιτικού αυτοπροσδιορισμού, καθώς χρειάζεται να διασφαλιστεί ένα μίνιμουμ… ζειν, ώστε να μπορέσει μελλοντικά η χώρα να διεκδικήσει το όποιο μερίδιο της αναλογεί στο… ευ ζειν.

Στο περιθώριο αυτής της καινούριας και αυταπόδεικτης πραγματικότητας, υπάρχει η… λήθη. Πολιτική και ηθική. Η επώδυνη δηλαδή διαδικασία που θέλει τους Έλληνες, σε επίπεδο κοινωνίας ενεργών πολιτών αλλά και πολιτικού δυναμικού, να ξεχνούν, είτε προσωρινά είτε… μόνιμα, τις ευθύνες (με ονοματεπώνυμα και… διευθύνσεις) εκείνων που μας έφεραν ως εδώ.

Εκείνων που είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια Ελλάδα η οποία… ζούσε με μύθους, πολύ πέρα και πάνω από τις πραγματικές δυνατότητές της, στη βαριά ιστορική σκιά μιας χώρας που ακόμη και μετά από τέσσερα χρόνια βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, παραμένει brand name.

Η Ελλάδα που χρεοκόπησε λοιπόν, είναι η Ελλάδα στο dna της οποίας επενέβη βάναυσα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ. Σε όλες τις εκδοχές του. Το “όλον ΠΑΣΟΚ”, που θα έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Το ΠΑΣΟΚ ως αφήγημα στρέβλωσης των προτερημάτων των Ελλήνων, και αποπροσανατολισμού των εθνικών προτεραιοτήτων.

Εκείνο το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκε στις εκλογές του 2012. Όχι επαρκώς ωστόσο, για να τεθεί στο περιθώριο και τη λήθη. Η παρουσία του ήταν απαραίτητη τα δυο τελευταία χρόνια για να υπάρχει κυβέρνηση, στη βάση του μεγάλου πολιτικού συμβιβασμού με την Κεντροδεξιά.

Παράλληλα, υπήρξε το ΠΑΣΟΚ που μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ, για να καλλιεργήσει το έδαφος μιας βολικής εναλλακτικής. Και σήμερα, μετά τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το ΠΑΣΟΚ που… αγαπήσαμε διεκδικεί μεγαλύτερο μερίδιο στη διαχείριση της εξουσίας.

Και την ίδια στιγμή, διαμορφώνει το πλαίσιο ώστε να αποτελέσει τον φυσικό και αυτονόητο κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ, αν ποτέ η σημερινή Αξιωματική Αντιπολίτευση καταφέρει να πείσει την πλειοψηφία όσων Ελλήνων φτάσουν στην κάλπη των εθνικών εκλογών, ότι η εθνική διαδρομή του τόπου δεν κινδυνεύει να… απαχθεί από τις συνιστώσες.

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν διατηρεί τη… ζωηράδα του, ως νοοτροπία, κουλτούρα και συμπεριφορά. Κυρίως όμως θυμίζει στους Έλληνες όσα δεν πρέπει να ξεχάσουν, από ένα κόμμα που δημιουργήθηκε ως Κίνημα, και με… τον τρόπο του διεκδικούσε διαχρονικά μερίδιο εξουσίας στον τόπο. Ακόμη και όταν δεν βρισκόταν στην κυβέρνηση.

Πηγή