Γρηγόρης Παπαεμμανουήλ: Για μια ακόμη φορά εκπροσωπήσαμε επάξια την Ελλάδα και τη Δράμα! Είμαστε περήφανοι για τη μουσική μας!

 ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΡΟΥ «ΟΙ ΔΟΜΕΣΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ» ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ (19-22 Μαϊου, 2016)

Μερικά εικοσιτετράωρα πέρασαν ήδη από την επιστροφή μας από την Πολωνία. Πότε πέρασαν; Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω  Κυλάει ο χρόνος αμείλικτα. Μου έρχεται στο μυαλό μιά φράση από ένα κείμενο που είχα διαβάσει στα παιδικά μου χρόνια: Ο άνθρωπος βιάζεται και σπρώχνει τον χρόνο να περάσει και ύστερα λυπάται για το φευγιό του.

Έτσι είναι. Ανυπομονούσα να έρθει η στιγμή αυτού του ταξιδιού. Συμμετοχή στο 35^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ορθόδοξων Εκκλησιαστικών Χορωδιών, μας είχε πει ο Δάσκαλος. Και ήρθε η στιγμή. Και το έζησα. Το ζήσαμε. Όλοι μας. Και πέρασε. Και τώρα; προσπαθώ να υποχρεώσω το μυαλό μου να συγκρατήσει κάθε λεπτομέρειά του. Κάθε μικρή στιγμή του. Αδύνατον. Το μυαλό ξέρει να απορρίπτει τα μικρά και να κρατάει τα μεγάλα. Τα σημαντικά.

Ευτυχώς είναι ακόμη νωπές οι μνήμες. Από την πρώτη στιγμή, από το πρωί της Πέμπτης 19 Μαϊου που δέκα άνθρωποι, δέκα μέλη της χορωδίας «Δομέστκοι της Δράμας», με τον Δάσκαλο και Χοράρχη μας Γρηγόρη Παπαεμμανουήλ, ξεκινήσαμε να πάμε να «πολεμήσουμε» αλλά και να το χαρούμε. Να χαρούμε την συμμετοχή μας και να επιδιώξουμε τη διάκριση. Άλλοι μόνοι, άλλοι με την οικογένειά τους, ο καθένας όπως του επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του. Όλοι όμως με την καρδιά μας γεμάτη αγάπη και πάθος για την Μουσική που υπηρετούμε. Ο καθένας με το τάλαντο που του δόθηκε άνωθεν. Ο καθένας με τις δυνάμεις που βγάζει από την ψυχή του.

Και στο τέλος μένουν χαραγμένες οι στιγμές και τα συναισθήματα. Χαραγμένα βαθιά μέσα μας.

Οι στιγμές και τα συναισθήματα από το ρεσιτάλ στην Βαρσοβία, την Παρασκευή 20 Μαϊου, όπου προσκληθήκαμε από το Υπουργείο Πολιτισμού της Πολωνίας μαζί με τέσσερις άλλες χορωδίες για να παρουσιάσουμε το πρόγραμμά μας. Προσκληθήκαμε ανάμεσα σε τριανταέξι χορωδίες. Μεγάλη τιμή. Και αναγνώριση. Που εκφράσθηκε και από το κοινό μέσω του παρατεταμένου χειροκροτήματός του, που μας ακολουθούσε ακόμη και μετά την αποχώρησή μας από τον παλαιό Καθεδρικό Ναό των Καθολικών, στην πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη στο κέντρο της Βαρσοβίας.

Οι στιγμές και τα συναισθήματα από την παρουσία μας στο διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ το Σάββατο 21 Μαϊου στο Μέγαρο Μουσικής του Μπιάλιστοκ, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Πολωνίας. Με τον Χοράρχη μας σα στοργικό πατέρα να μας καθοδηγεί, να μας στηρίζει, να μας εμψυχώνει, να μας διορθώνει, να προσπαθεί να μας κάνει καλύτερους. Και γινόμαστε καλύτεροι με την βοήθειά του. Είμαι βέβαιος για όλους μας, γιατί το βλέπω στον εαυτό μου. Αλλά και γιατί οι στιγμές της ανάδειξής μας στην τρίτη θέση χαράχθηκαν βαθιά μέσα μας. Τρίτη θέση, πίσω από δύο ιστορικές, επαγγελματικές  και πολυμελέστατες χορωδίες. Τη Χορωδία της Μουσικής Ακαδημίας της Μόσχας και την Κρατική Χορωδία του Βουκουρεστίου. Χορωδίες με ιστορία σχεδόν πενήντα χρόνων. Εμείς «Οι Δομέστικοι της Δράμας». Εμείς που η μόνη «επαγγελματική» σχέση με την Βυζαντνή Μουσική και την χορωδία είναι τα αναλόγια των Ιερών Ναών που κάποιοι από εμάς διακονούμε.

Όμως δεν μπορώ, δεν γίνεται να ξεχάσω και τις στιγμές που ζήσαμε κατά την παρουσία μας την Κυριακή 22 Μαϊου στον Ορθόδοξο Ναό της Του Θεού Σοφίας στο Bialystok. Εκεί όπου ανάμεσα στα (δυτικότροπα) ακούσματα που εκ παραδόσεως έχουν επικρατήσει στις ανατολικοευρωπαϊκές Ορθόδοξες Εκκλησίες, έλαμψε, μάγεψε, καθήλωσε, συγκίνησε το Εκκλησίασμα ο ήχος της Ελληνορθόδοξης Βυζαντινής Μουσικής. Χερουβικός Ύμνος, Ο Άγγελος εβόα, Κοινωνικό. Μέσα από τις γραμμές των παραδοσιακών κλασσικών κειμένων της Μουσικής μας. Και μετά το τέλος, κληρικοί και λαϊκοί, σχετικοί με τη μουσική ή και μή έχοντες σχέση, άνθρωποι που την Ελλάδα τη γνωρίζουν μόνο από τις ειδήσεις και την Ελληνική γλώσσα από τις αγιογραφίες των ναών τους, αλλά και κάποιοι που κάποτε απέκτησαν κάποιουείδους δεσμό με την Ελλάδα, ήρθαν να μας σφίξουν το χέρι. Να μας κοιτάξουν στα μάτια και στο βλέμμα τους να διαβάσουμε την αγαλλίαση και τον θαυμασμό τους.

Και το απόγευμα της ίδιας μέρας η απονομή, η ανατριχίλα στο άκουσμα του ονόματος της Χορωδίαςμας. DOMESTIKOI OF DRAMA, GREECE! GRIGORIOS PAPAEMMANOUIL!

Ναι, ο χρόνος τρέχει. Οι μνήμες ξεθωριάζουν. Όχι όμως οι μνήμες από τέτοιες στιγμές, αυτές χαράζονται βαθιά μέσα μας. Στις καρδίες μας. Στην καρδιά του Ανδρέα Βενέτη, του Μιχάλη Γεροντίδη, του Γιώργου Γεωργιάδη, του Ευθύμη Ανδρέογλου, του Γιάννη Καραδάνη, του Τριαντάφυλου Μίτκα, του Βασίλη Παπαδόπουλου, του Γιάννη Σουιτσμέ και του εκ Καβάλας ορμώμενου γράφοντος οι στιγμές αυτές χαράχθηκαν με χρυσά γράμματα.

Και βέβαια στην καρδιά του Δασκάλου μας, του Άρχοντα Πρωτοψάλτη Γρηγόρη Παπαεμμανουήλ. Του ανθρώπου που έτρεξε, μόχθησε, αγωνίστηκε ακούραστα, αγγόγυστα, όπως κάθε φορά. Του ανθρώπου που μας καθοδήγησε και μας δίδαξε. Όπως κάθε φορά. Του ανθρώπου που κατάφερε να συνθέσει μέσα απο την διοαφορετικότητά μας, μέσα από την αντίθεση των συνηθειών της καθημερινότητάς μας, μέσα από την διαφορετικότητα του προσωπικού μας επιπέδου, μέσα από την άμβλυνση των αντιθέσεών μας. Που κατάφερε να ενώσει, να συνθέσει, να αναδείξει, να δημιουργήσει. Και μέσα από αυτή την διαδικασία να μας κάνει καλύτερους μαθητές, καλύτερους μουσικούς, καλύτερους ανθρώπους. Και φίλους.

Σας ευχαριστώ για το «ταξίδι» φίλοι, αδελφοί εν τη μουσική.

Σε ευχαριστώ Δάσκαλε. Για όλα!!!

Καβάλα 29 Μαϊου 2016 (ημέρα μνήμης της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως)

Νίκος Α. Μιχαηλίδης

Πρωτοψάλτης Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Καβάλας

Μέλος Βυζαντινού Χορού «Οι Δομέστικοι της Δράμας»