Ένα από τα δώδεκα μεγάλα λιμάνια της πατρίδας μας, τα οποία λειτουργούν με τη μορφή Α.Ε, είναι και της Αλεξανδρούπολης. Εύλογα λοιπόν, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθούμε τις εξελίξεις γύρω από την αξιοποίηση και την ανάπτυξη τους.
Στις μέρες μας, στην επικαιρότητα βρίσκεται το πρώτο λιμάνι της χώρας, ο Πειραιάς. Τη «ρότα» του, κατά πάσα πιθανότητα, θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα λιμάνια.
Επί σειρά ετών, παρακολουθούμε τις ατέρμονες κυβερνητικές διαδικασίες και συνδικαλιστικές κωλυσιεργίες, που αποτρέπουν την ολοκλήρωση μιας ορθής λιμενικής πολιτικής προς όφελος της ελληνικής οικονομίας.
Όταν τη δεκαετία 1998-2008, η Ευρώπη, μείωνε το κράτος και στα λιμάνια, μέσα από «Συμβάσεις Παραχώρησης», στην Ελλάδα οι κυβερνώντες το διόγκωναν μέσα από ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων.
Έτσι, με τη συνδρομή και άλλων «στραβών» πολιτικών, φτάσαμε στην υπογραφή των «μνημονίων».
Τα «μνημόνια», επέβαλαν αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας συμπεριλαμβανομένων και των δώδεκα λιμανιών Α.Ε, για να μπουν χρήματα στο Ταμείο. Στα περίφημα “προαπαιτούμενα”, ήταν και είναι να προχωρήσει η αξιοποίησή των ελληνικών λιμανιών, αρχίζοντας από τον Πειραιά.
Δυστυχώς, τους κυβερνώντες δεν τους δίδαξε τίποτα το παρελθόν. Έτσι ακόμη και στην κρίσιμη περίοδο των μνημονίων (2010-2014), συνεχίστηκαν οι πανταχόθεν αντιδράσεις και κωλυσιεργίες για την «αξιοποίηση» των λιμανιών. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και δεν υλοποιήθηκε το πρόσφορο μοντέλο των «Συμβάσεων Παραχώρησης» που αφορούσε συγκεκριμένους χώρους των λιμανιών, συγκεκριμένες δραστηριότητες και για συγκεκριμένο χρόνο. Κάτι, που ίσχυε και θα μπορούσε να είχε υλοποιηθεί ακόμη και στην προ μνημονίων εποχή. «Σύμβαση Παραχώρησης», σημαίνει ενοικίαση και όχι πώληση της δημόσιας περιουσίας.
Η “παραχώρηση” της προβλήτας ΙΙ εμπορευματοκιβωτίων του Ικονίου, στην Cosco είναι η μοναδική εξαίρεση αλλά και χαρακτηριστικό παράδειγμα της ελληνικής πολιτικής παθογένειας. Ενώ και τα δυο κόμματα (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) πίστευαν το ίδιο στο θέμα της παραχώρησης λιμενικών υπηρεσιών σε ιδιώτες, άλλα πρότειναν όταν ήταν κυβέρνηση και άλλα όταν ήταν αντιπολίτευση. Όταν συγκυβέρνησαν, συμφώνησαν.
Θυμόμαστε όλοι, τις σφοδρές αντιπαραθέσεις στη Βουλή, τις απεργίες διαρκείας, τους ξυλοδαρμούς, τα δακρυγόνα, τους θεατρινισμούς και τόσα άλλα, για την “παραχώρηση” στην Cosco, που έπληξαν την οικονομία και το κύρος της πατρίδας μας.
Κι όμως, η ελληνική πολιτική παθογένεια και κάτω από τις πιέσεις των δανειστών συνεχίστηκε. Το Φεβρουάριο του 2014, στη Διαρκή Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, έγινε ενημέρωση από τον Υπουργό Ναυτιλίας και την ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση του 67% των μετοχών του ΟΛΠ Α.Ε. όπου ο αγοραστής-επενδυτής θα μπορούσε να αναπτύξει όλες (conteiners terminal, car terminal, ακτοπλοΐα, κρουαζιέρα, ναυπηγοεπισκευαστική κλπ) τις δραστηριότητες του λιμανιού.
Τότε, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων εξαιτίας της έναρξης της διαδικασίας πώλησης του πλειοψηφικού «πακέτου» των μετοχών του ΟΛΠ. Σύσσωμη η αντιπολίτευση και 34 φορείς του Πειραιά εξέφρασαν δυναμικά την αντίθεση τους, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
Σήμερα, ο υπουργός Οικονομίας, σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Bloomberg, δηλώνει (14-5-2015), ότι προχωρά κανονικά η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος, επίσης, μιλώντας στους δημοσιογράφους, παραδέχεται πως η πώληση του λιμανιού του Πειραιά αποτελεί μέρος των διαπραγματεύσεων και ότι η κυβέρνηση συμφωνεί για την ιδιωτικοποίησή του για να έρθει σε συμβιβασμό με τους πιστωτές της.
Η συζήτηση πλέον γίνεται για το αν το ποσοστό πώλησης των μετοχών θα είναι 51% ή μεγαλύτερο. Πώληση μετοχών, έμμεσα, σημαίνει παραχώρηση δημόσιας περιουσίας. Με τη «μετοχοποίηση», ελλοχεύει ο κίνδυνος να περιέλθει το λιμάνι ως δημόσια περιουσία σε ιδιώτες και μακροπρόθεσμα να χάσει η εθνική οικονομία αλλά και να χαθεί η εθνική κυριαρχία.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι ίδιοι πολιτικοί, για το ίδιο θέμα, άλλα πρεσβεύουν ως αντιπολίτευση και άλλα ως κυβέρνηση.
Δυστυχώς, όπως και σε πολλά άλλα θέματα, στο βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας και του κακώς εννοουμένου πολιτικού κόστους, «ναυάγησαν» και στη «λιμενική πολιτική».
Τώρα, που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, δεν αρκεί η απλή παραχώρηση μέρους των λιμανιών. Τώρα, για να ικανοποιήσουμε τους δανειστές πρέπει να τα δώσουμε όλα.
Κρίμα… Και το κρίμα, βαρύνει πρωτίστως τις προηγούμενες κυβερνήσεις, μνημονιακές και μη, που είχαν το χρόνο και τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε «συμβάσεις παραχώρησης», δίνοντας ανάσα στην ελληνική οικονομία, και δεν το έπραξαν.
Όμως… ο καιρός περνά… οι δανειστές πιέζουν… η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Επιτέλους, πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να βρουν σήμερα κοινό παρονομαστή.
