Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση. Μια στυφή μελαγχολία σαν ξημερώνει η 17η Νοεμβρίου. Προδομένες νεότητες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις «αντιγραφή» που επαναλαμβάνονται σταθερά κάθε χρόνο, αφίσες, συνθήματα, πανό, μολότοφ, κρότου- λάμψης, δακρυγόνα, ματωμένα πρόσωπα, καμένοι κάδοι, ΜΑΤ, κατάληψη, συλλήψεις…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με πρωτοβουλία των φοιτητών αλλά σύντομα βρήκε απήχηση και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, κυρίως εργάτες και διανοούμενους. Τα φοιτητικά αιτήματα συμπληρώθηκαν και με άλλα, που απαιτούσαν την απομάκρυνση της Χούντας και τον εκδημοκρατισμό του δημόσιου βίου. Η εξέγερση αποτέλεσε την πιο μαζική και οργανωμένη μορφή αντίστασης κατά της δικτατορίας, που αν και αρχικά υποτιμήθηκε, στη συνέχεια έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις για το τότε καθεστώς. Απέδειξε ότι η συνεργασία διαφόρων πολιτικών φορέων και κοινωνικών ομάδων μπορεί να είναι αποτελεσματική και αναμφίβολα συντέλεσε στην επιτάχυνση της πτώσης της Χούντας.

Η γενιά του Πολυτεχνείου όμως στην πορεία του χρόνου έχασε τον προσανατολισμό της. Υποστήριξε ή εντάχθηκε σε πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι υποσχέθηκαν πολλά, αλλά αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Επώνυμοι εκπρόσωποί της έδειξαν με την πορεία τους ότι απλά εκμεταλλεύτηκαν την ενεργό συμμετοχή τους στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Πάρα πολλοί παρακολουθούσαν τις εξελίξεις και σταδιακά συμμετείχαν, με στόχο το ίδιον όφελος. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της γενιάς αυτής, και το πιο υγιές, αποστασιοποιήθηκε. Παραμένοντας πιστό στα πιστεύω του δεν θέλησε να συμμετέχει στις εξελίξεις, οι οποίες, όπως αποδείχθηκε, κάθε άλλο παρά θετικές ήταν για τον τόπο. Σίγουρα η ιστορία είχε πολλές περισσότερες προσδοκίες από την γενιά του Πολυτεχνείου. Η άλλοτε ένδοξη «φωνή του Πολυτεχνείου» έχει πάψει πλέον να προκαλεί βαθιά ανατριχίλα.

Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το αλησμόνητο σύνθημα «Ψωμί – παιδεία – ελευθερία»; Κι όμως είναι: Ψωμί, γιατί όπως και τότε έτσι και σήμερα η φτώχεια έχει χτυπήσει την πόρτα χιλιάδων οικογενειών. Παιδεία, γιατί και τότε ήταν υπό διωγμό αλλά και σήμερα λείπει πραγματικά από το λαό, αφού στο όνομά της μπορεί να λέγονται τα πιο απίθανα ψέματα και ο λαός απλά να χειροκροτεί. Ελευθερία, 45 χρόνια πριν από τη δικτατορία των συνταγματαρχών, ζητούμενη η ελευθερία και σήμερα από τη δικτατορία των αγορών.

Το Πολυτεχνείο δεν πρέπει να είναι απλά ένα μνημόσυνο μιας ηρωικής και συνάμα τραγικής ημέρας. Επιβάλλεται να είναι μια διαρκής υπενθύμιση για αντίσταση στα σύγχρονα αυταρχικά καθεστώτα κάθε μορφής. Ειδικά σε ένα ταραγμένο παγκόσμιο περιβάλλον όπου πληθαίνουν επικίνδυνα οι φασιστικές κορώνες.

Ζει πραγματικά το Πολυτεχνείο; Σε μια εποχή που οι σύγχρονοι δικτάτορες δεν φοράνε στρατιωτικές στολές ώστε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι, σε μια εποχή που η αδιαφορία της εξουσίας προς τον πολίτη είναι η νέα μορφή βίας, πρέπει ίσως όλοι να κάνουμε αυτή την ερώτηση κοιτώντας τον καθρέπτη. 45 χρόνια μετά, θα μπορούσαμε ίσως να ομολογήσουμε ότι το Πολυτεχνείο ζει … αλλά οι Έλληνες φυτοζωούν.

Για την παράταξη «Σύγχρονος Δήμος»

Θόδωρος Μουριάδης

Δημοτικός Σύμβουλος

Υποψήφιος δήμαρχος Καβάλας

Δελτίο Τύπου