Ποιον εξυπηρετεί η δυσαρέσκεια μεταξύ Ελλαδιτών και Κυπρίων;

Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος θεώρησε εαυτόν θιγόμενο επειδή η Κυπρία ευρωβουλευτής κα. Ελένη Θεοχάρους άσκησε δριμεία προσωπική κριτική κατά της πολιτικής που ακολουθεί στο Κυπριακό. Και αντέδρασε απαιτώντας να αποκηρυχθεί η κα.Θεοχάρους, με τρόπο που μάλλον δείχνει απώλεια ψυχραιμίας, ίσως λόγω της δυσχερούς θέσης στην οποία βρίσκεται.

Ο κ.Βενιζέλος, τον οποίο μπορεί να χαρακτηρίζουν ως αμετροεπή, είναι ευφυής και γνωρίζει πως το πολιτικό του μέλλον -όχι μόνον ως αρχηγού κόμματος, αλλά και ως βουλευτή- εξαρτάται μόνον από την πιθανότητα να παρουσιαστούν κάποια θετικά στοιχεία στην κυβερνητική πολιτική.

Χωρίς και πάλι αυτό να τον εξασφαλίζει, αφού στην περίπτωση δημιουργίας κεντροαριστερού κόμματος, για το οποίο πολύς λόγος γίνεται και πολλές παρασκηνιακές ζυμώσεις, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει για αρχηγό πρόσωπο κοινής αποδοχής από τους φορείς που θα συγκροτήσουν το κεντροαριστερό κόμμα.

Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα, το οποίο γίνεται κατάμαυρο αν προστεθούν όλες οι ανεπιτυχείς ενέργειες του ΥΠΕΞ, είναι αναμενόμενο κάποιος να χάνει την ψυχραιμία του, να μη πω ότι μπορεί και να καταληφθεί από πανικό, συμπεριφερόμενος με το θυμικό μάλλον παρά με το λογικό. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί η ρηματική διακοίνωση προς την Κύπρο -για πρώτη φορά, κι ελπίζω και τελευταία- για θέμα που έπρεπε να λυθεί, όπως κατ’ επανάληψη έχει συμβεί, με προσωπικό τηλεφώνημα προς την πολιτική ηγεσία της Κύπρου.

Φοβούμαι πως ο κ. Βενιζέλος πιστεύει λανθασμένα πως ο λαός βρίσκεται σε αντιστοιχία με τα δικά του «θέλω» και τις ενέργειές του. Έτσι, σε ανακοίνωσή του καταφέρεται σε «δήθεν “πατριωτικούς” κύκλους -δικά του τα εισαγωγικά-, που προσπαθούν να εμπορευτούν πολιτικά ή δημοσιογραφικά τις εθνικές ευαισθησίες, κάνουν πώς δεν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφοροποίηση μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου.

» Αντιθέτως τα Υπουργεία Εξωτερικών της Ελλάδας και της Κύπρου, πάντα σε στενή συνεργασία και πλήρη ταύτιση…». Αυτό είναι που δεν θέλει να καταλάβει ο κ. Βενιζέλος: Την «πλήρη ταύτιση» των δύο ΥΠΕΞ την θεωρεί ως κάτι θετικό. Προφανώς δεν διαβάζει κυπριακό Τύπο, για να δει ποια είναι η γνώμη των Κυπρίων για τον Πρόεδρό τους. Ίσως πάλι, επειδή έχει τις ίδιες θέσεις με τον κ. Αναστασιάδη από την εποχή του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν, το οποίο από κοινού υποστήριξαν (και ο κ. Παπαδημούλης με τον κ. Τρεμόπουλο και τον κ Ν. Δήμου, και την ομάδα Ρεπούση, για να μη ξεχνιόμαστε) να νομίζει πως πρόκειται για κάτι καλό η «πλήρης ταύτιση» με την σημερινή κυπριακή πολιτική, εκ διαμέτρου αντίθετη μ’ αυτήν του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Υπάρχει όμως και άλλο σημείο της ανακοίνωσης του κ. Βενιζέλου, που αξίζει της προσοχής μας. «Το χειρότερο είναι ότι η ευτέλεια των προθέσεων των παραπάνω κύκλων αποκαλύπτεται διότι βασικό μοτίβο των παρεμβάσεών τους είναι η δήθεν απόκλιση μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Εξωτερικών στην προσέγγιση και διαχείριση επιμέρους θεμάτων εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας.

» Ας καταλάβουν ότι υπάρχει πλήρης ταύτιση μεταξύ του Πρωθυπουργού και του Αντιπροέδρου και επιπλέον επιδίωξη να διαφυλαχθεί στα θέματα αυτά ο μεγαλύτερος δυνατός βαθμός ενότητας των πολιτικών δυνάμεων και πέραν της κυβερνητικής πλειοψηφίας».

Δυστυχώς, υπήρχε η ελπίδα πως ο κ. Α. Σαμαράς, θα συναισθανθεί κάποια στιγμή πού τον οδηγεί (προσωπικώς, αλλά και τη Ν.Δ.) αυτός ο τρόπος συγκυβέρνησης, όπου τυπικώς μεν είναι πρωθυπουργός, αλλά στην πράξη κυβερνά ο κ. Βενιζέλος με τους εναπομείναντες πιστούς του βουλευτές. Ο κ. Σαμαράς, αν και πρόεδρος της Ν.Δ., συναινεί σε όλους τους λαϊκισμούς του παλαιού ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και επί τέσσερα χρόνια ουδεμία ουσιαστική μεταρρύθμιση έχει δει η χώρα (πλην του ξεπουλήματος κρατικής περιουσίας, στρατηγικού ενδιαφέροντος).

Συμπερασματικώς, συμφωνώ με τον κ. Βενιζέλο ότι υπάρχει «πλήρης ταύτιση» με την κυπριακή πολιτική, ως επίσης και «πλήρης ταύτιση» με τον πρωθυπουργό. Αυτό ακριβώς θεωρώ δυστυχία για την Ελλάδα. Θα ήθελα, ο μεν κ. Βενιζέλος να αποστασιοποιηθεί από την πολιτική Αναστασιάδη, και ο κ. Σαμαράς από την πολιτική Βενιζέλου. Και τα δύο όμως, συμβαίνουν ανάποδα.