Στην Ελλάδα ο δυτικός άγιος Βαλεντίνος μπήκε στη ζωή μας τη δεκαετία του 1980, ως παγκόσμιος προστάτης των ερωτευμένων, και έγινε πανελληνίως γνωστός προβαλλόμενος ιδιαίτερα και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ήταν η εποχή που ο επιχειρηματικός κόσμος προετοίμασε κατάλληλα τον Έλληνα και την Ελληνίδα, προκειμένου, κάτω από τις επιταγές του καταναλωτισμού, αλλά και του υπερκαταναλωτισμού, στα αμέσως επόμενα χρόνια, να βρει μία αφορμή ο ερωτευμένος μία φορά τον χρόνο, να αδειάζει τις τσέπες του.
Και ποιος ιδιοκτήτης ανθοπωλείου, κοσμηματοπωλείου, καταστήματος με δώρα, εστιατορίου, ξενοδοχείου, δεν περίμενε αυτήν την ημέρα για να τονώσει, πέραν του δικού του ερωτισμού, και τον τζίρο του; Για πολλά χρόνια τα ζευγάρια ανά την Ελλάδα, έβρισκαν ευκαιρία να εκφράσουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, τα αισθήματα που ένοιωθαν, στραγγίζοντας όχι μόνο τις ιδέες τους, αλλά και τις τσέπες τους.
Στο ορθόδοξο εορτολόγιο δεν αναφέρεται πουθενά ο άγιος Βαλεντίνος αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν τον παραδέχτηκε. Υπάρχει, όμως, κι ένας ορθόδοξος Άγιος, λιγότερο γνωστός από το δυτικό άγιο. Ο δικός μας Άγιος Υάκινθος της Καππαδοκίας πολύ μικρή σχέση έχει με το δυτικό άγιο Βαλεντίνο. Θαλαμηπόλος στην αυλή του αυτοκράτορα Τραϊανού μαρτύρησε κι αυτός για την πίστη του, σε νεαρή ηλικία, δύο αιώνες πριν το Βαλεντίνο, το 98 μ.Χ. Η δική του γιορτή είναι καλοκαιρινή, στις 3 Ιουλίου, και ο πρώτος ναός που χτίστηκε αφιερωμένος αποκλειστικά σ’ εκείνον βρίσκεται στα Ανώγεια της Κρήτης, σε κάποια από τις πλαγιές του Ψηλορείτη, φτιαγμένος από πέτρα. Στην Ελλάδα η ταύτιση του Αγίου Υάκινθου με τους ερωτευμένους ξεκίνησε από την Κρήτη όπου στην περιοχή που είναι ο ναός διοργανώνονταν τα «Υακίνθεια» τα οποία ήταν πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Το 1994, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, Γιάννης Χατζηφώτης, πρότεινε να καθιερωθεί ως ημέρα των ερωτευμένων η εορτή του Αγίου Υακίνθου αλλά η πρόταση επίσημα δεν προχώρησε.
Το 2000, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αντέταξε στην εμπορευματοποίηση της αγάπης και του έρωτα, να γιορτάζουν οι ερωτευμένοι και τα αντρόγυνα την αγάπη τους την προηγουμένη του ξενόφερτου αγίου Βαλεντίνου, δηλαδή στις 13 Φεβρουαρίου, εορτή των Αγίων Αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας.
Η αλήθεια είναι ότι ο «άγιος Βαλεντίνος» έχει επικριθεί πολύ και ότι πολλοί θεωρούν ότι η γιορτή του έρωτα έχει εμπορευματοποιηθεί πολύ. Αλλά… ποια γιορτή δεν έχει εμπορευματοποιηθεί;
Όμως οι ημέρες που ζούμε, δεν είναι ίδιες με παλαιότερα, και από τα πρώτα πράγματα που αρχίζει να αντιλαμβάνεται ο Έλληνας της δεκαετίας του 2010, είναι πως πολλές από τις συνήθειες που είχε θα έπρεπε να αλλάξουν. Μπορεί η ημέρα αυτή να είναι αναζωογονητική, και να σε κάνει να θέλεις να δωρίσεις κάτι ξεχωριστό στον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, όμως πλέον ο υπερκαταναλωτισμός «πέθανε»για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που πλέον δεν έχει ούτε τα απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωση.
Στην εποχή λοιπόν αυτή, η ημέρα του «αγίου Βαλεντίνου», μοιάζει από περιττή, μέχρι – για πολλούς – προκλητική εορτή. Η λύση δεν είναι ο «εξοβελισμός» της, αλλά η προσαρμογή της στις προσταγές αυτές, της νέας εποχής. Άλλωστε είναι δυνατόν ο Έλληνας να σταματήσει να ερωτεύεται;
Οι ερωτευμένοι δε χρειάζονται γιορτές και ξεχωριστές ημέρες για να δείξουν και ν’ αποδείξουν την αγάπη τους. Ο έρωτας, ούτως ή άλλως, είναι από μόνος του γιορτή και γιορτάζει μόνιμα και τις 365 μέρες του χρόνου, χωρίς να χρειάζεται κανέναν άγιο προστάτη.
Μάλλον κάτι τέτοιο σκέφτηκαν και οι αρχαίοι Έλληνες κι αφού ξεχώρισαν τον έρωτα από την αγάπη – η ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική ή ίσως μία από τις λίγες γλώσσες στον κόσμο που έχει άλλη λέξη για τον έρωτα κι άλλη για την αγάπη – έκαναν τον Έρωτα θεό, καρπό της παράνομης και γι’ αυτό παθιασμένης σχέσης της πανέμορφης Αφροδίτης με τον Άρη, το θεό του πολέμου. Τρομερός και καταστροφικός ο Έρωτας σαν τον πόλεμο πατέρα του και ίσως κι ακόμη πιο δυνατός, ικανός να ξεκινήσει και να θρέψει δεκαετείς Τρωικούς πολέμους για τα μάτια μιας Ωραίας Ελένης.
Ο έρωτας δε γιορτάζει μόνο στις 14 του Φλεβάρη κι όχι γιατί είναι αντίθετο στην ορθόδοξη πίστη μας. Απλά γιατί είναι από μόνος του γιορτή και η καλύτερη αφορμή για να γιορτάζουμε τη ζωή και την αγάπη, τη συνέχεια μας την ίδια, το χρόνο ολόκληρο.
Απάντηση