Είναι πολλά που θα θυμόμαστε από την παρουσία της Ελλάδας στα γήπεδα της Βραζιλίας. Από την απαξίωση του 3-0 κόντρα στην Κολομβία μέχρι το δραματικό φινάλε με την Κόστα Ρίκα ζήσαμε καταστάσεις που γέμισαν το “ντουλάπι” εμπειριών και μας έδωσαν στιγμές που δεν είχαμε ζήσει μέχρι τώρα.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που θα μας μείνει. Είναι το πρόσωπο πίσω από το μικρόφωνο, είναι ο άνθρωπος που μας μετέφερε την εικόνα από τα ματς της Εθνικής, είναι αυτός που “έντυσε” με την φωνή του τα παιχνίδια της Ελλάδας.
Χωρίς άναρθρες κραυγές
Με τον Αλέξη Σπυρόπουλο, περί ου ο λόγος, είχα την εμπειρία να κάτσω δίπλα σε ένα φιλικό απέναντι στην Ελβετία στο άδειο ΟΑΚΑ. Πρέπει να ήταν 1998. Αυτός είχε την ευθύνη της περιγραφής για τον ραδιοφωνικό σταθμό και εγώ, πιτσιρικάς, αυτή του “βοηθού” του. Βασικά, τίποτα δεν έκανα. Δεν χρειαζόταν. Ηταν τέτοια η προετοιμασία και η λειτουργία του την ώρα του αγώνα, που φαινόταν ότι είχε 14 μάτια. Εγώ απλά τον παρακολουθούσα, προσπαθούσα να “κλέψω” από αυτά που έβγαζε πίσω από το μικρόφωνο και ταυτόχρονα να μαζέψω εμπειρίες για να έχω να λέω στους κολλητούς την επόμενη μέρα.
Αρκετά χρόνια αργότερα συναντηθήκαμε εδώ στο Contra. Αυτός αρθρογράφος, εγώ αρχισυντάκτης. Ο σεβασμός ίδιος, για να μη πω μεγαλύτερος. Δεν μπορούσα να αποφύγω τον πληθυντικό μέχρι που με “ανάγκασε” με τον τρόπο που σε προσέγγιζε, που σου μιλούσε που αναγνώριζε ότι είσαι συνάδελφός του. Δίχως ίχνος τουπέ, με μπόλικα πράγματα να σου μεταδώσει.
Οταν πριν από περίπου ένα μήνα έμαθα την είδηση ότι θα είναι ο εκφωνητής της ΝΕΡΙΤ στους αγώνες της Εθνικής, ενθουσιάστηκα. Περισσότερο και από την ίδια παρουσία της ελληνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η σοβαρότητα, οι γνώσεις του, ο τόνος τη φωνής του, η χροιά, η ικανότητά του να περιγράφει όχι αυτά που βλέπεις, αλλά αυτά που δεν μπορείς να δεις από την τηλεόραση ήταν αρκετά για να σου μεταφέρουν τη σιγουριά ότι θα χαρείς τα ματς της τηλεόρασης, δίχως να ψάχνεις το mute του τηλεκοντρόλ.
Δίχως άναρθρες κραυγές και με συντακτικά ορθές προτάσεις, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Ηξερες ότι θα φωνάξει μόνο όταν έχει λόγο και αυτό θα το κάνει χωρίς να χάσει τον ειρμό του. Ηξερες ότι δεν πρόκειται να δώσει γραφικό τόνο στην περιγραφή, παρά μόνο δραματικό (κι αυτό όταν χρειαστεί). Ηξερες ότι δεν θα κάνει διαγωνισμό ντεσιμπέλ ακόμα και όταν η μπάλα είναι στη σέντρα. Δεν θα σε κουράσει, δεν θα αγανακτήσεις.
Από τον Ζοσιμάρ, στην ωριμότητα
Οι προηγούμενες εμπειρίες, στις περασμένες διοργανώσεις σβήστηκαν μονομιάς. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος παρέδωσε μαθήματα ώριμης περιγραφής και ποδοσφαιρικών σχολίων. Ακόμα και στην υπερβολή του ήταν αποδεκτός. Ακόμα και στον τρόπο προφοράς των ονομάτων των παικτών του έδινες άλλοθι γιατί αυτό είναι το trademark.
Ο Αλέξης Σπυρόπουλος ήταν ο 24ος παίκτης της Εθνικής για τον οποίο μπορείς να πεις δύο λόγια. Το αξίζει. Ηταν ωραίο το ταξίδι στη Βραζιλία και έγινε ακόμα καλύτερο όταν το άκουσες από τη φωνή του -κορυφαίου τούτη τη στιγμή- Ελληνα σπορτκάστερ.
Δεν είχα καμία απολύτως υποχρέωση να γράψω αυτό το κείμενο. Δεν έχω τη σχέση εκείνη με τον Αλέξη Σπυρόπουλο που έβγαλε την ανάγκη να το γράψω. Το έκανα, όμως, γιατί έχουμε ξεχάσει να τονίζουμε το ωραίο. Οι περιγραφές με το δίκιο του Ζοσιμάρ και οι κραυγές που έφταναν στον… έβδομο ουρανό έγιναν σημείο αναφοράς σε στιγμές χαβαλέ. Φέτος μάθαμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτή που δυναμώνεις την ένταση στην τηλεόραση…
Μου αρέσει αυτό:
Like Φόρτωση...