Του Νίκου Νυφούδη *
Η τελευταία πενταετία θα δώσει πολύ δουλειά στον ιστορικό του μέλλοντος να καταγράψει αυτό που συνέβαινε στο μυαλό των Ελλήνων ηγετών της περιόδου 2010-2015.
Τί είχε κατά νου ο Παπανδρέου όταν επιζητούσε διακαώς να φύγει ο Καραμανλής ενώ έβλεπε αυτό που ερχόταν. Γιατί δεν περίμενε;
Με χειρότερο, βέβαια, τον Σαμαρά που κατάφερε να ταυτίσει τη λέξη Ζάππειο, με οτιδήποτε ανούσιο και φαιδρό. Που φλέρταρε με την ανοησία, υποσχόμενος δωρεάν ίντερνετ και άλλα τέτοια ενώ η χώρα είχε πέσει από τον γκρεμό, δεν στέκονταν απλά εκεί.
Φυσικά τελευταίος και καταϊδρωμένος ο Αλέξης Τσίπρας που ενώ έβλεπε την οικονομική κατάσταση της χώρας και το πρόβλημά της -που είναι καθαρά παραγωγικό και ανταγωνισμού- είχε έναν οίστρο λαϊκισμού που δεν φρόντισε ούτε καν να “μαζέψει” όταν η νίκη του ήταν σίγουρη. Προτίμησε να δώσει στο λαό παντεσπάνι και να του τάξει πως θα κάνει τις αγορές να χορέψουν πεντοζάλι. Κατάφερε να ξεπεράσει σε ταχύτητα και την πτώση του ΓΑΠ, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι αν είχε διδαχθεί από τον Κώστα Καραμανλή και υιοθετούσε την τέχνη της σιωπής, σήμερα θα ήταν ο μεγάλος δικαιωμένος.
Αν μη τι άλλο και όλοι οι αντικαταστάτες του, που τον υβρίζανε, Μνημόνιο υπογράψανε.
Είναι πια, σχεδόν βέβαιο, πως αν οι Έλληνες ηγέτες είχαν δείξει στοιχειώδη σοβαρότητα στην αρχή της κρίσης, όπως κατ’ αντιστοιχία συνέβη στην Κύπρο, θα ήμασταν πολύ κοντά στην έξοδο της κρίσης. Και δεν θα είχε χαθεί μια ολόκληρη γενιά που έχει μετανάστευση σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Να μην ξεχάσουμε λοιπόν, στον προεκλογικό πυρετό των ημερών, πως προφανώς και όλοι όσοι κυβέρνησαν από κυβερνητικές θέσεις έχουν ευθύνες. Και κανείς δεν μπορεί να ευαγγελίζεται το νέο. Και κακώς το νέο στο υποσυνείδητό μας ταυτίζεται με το καλό. Το καλό είναι το καλό, χωρίς να έχει ηλικιακή διάσταση.
Σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο, τη δεύτερη κατά σειρά μέσα στο 2015, το διακύβευμα είναι μεγάλο. Η σοβαρότητα. Αυτή θα κριθεί από τους Έλληνες και ευελπιστώ με μεγάλη προσοχή αυτή τη φορά. Και θα κριθεί την επόμενη μέρα. Όπου η χώρα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση και μια δυνατή φωνή για μεγάλες τομές και αλλαγές που θα σχεδιάσουν τη χώρα για την επόμενη 20ετία. Το Ποτάμι είναι η δύναμη της σύνθεσης για να πάει η χώρα μπροστά.
Το προσωπικό διακύβευμα, όμως, είναι μεγάλο και για τον Αλέξη Τσίπρα, που εικάζω πως θα είναι ο τελικός νικητής αυτής της μάχης. Το θέμα είναι πώς θα αξιοποιήσει αυτή τη νίκη εφόσον έρθει, έτσι ώστε να μην χάσει το κρίσιμο “ρ” του ονόματός του. Αυτό είναι το δικό του στοίχημα σ’ αυτές τις εκλογές.
Κοντός ψαλμός, αλληλούια.
* Ο Νίκος Νυφούδης είναι υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι στην Β’ Θεσσαλονίκης
