ΑΠΟΨΕΙΣ
ΝΑΙ σε αλλαγές στην Παιδεία | ΟΧΙ στην περιθωριοποίηση των Θρησκευτικών
Προς: Tον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο και τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Αλέξη Τσίπρα
Κοιν. Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Αρχηγούς όλων των Πολιτικών Kομμάτων
Όλα τα μέλη της Βουλής των Ελλήνων
Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο/ Αρχιεπισκοπή Αθηνών
Υπουργό και Αναπληρώτρια Υπουργό Παιδείας
Οκτώβριος, 2015
Εξοχώτατοι,
Η πρόταση της κ. Αναγνωστοπούλου, αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας, να απλοποιηθεί η απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών‒πράγμα το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά στην κατάργηση του μαθήματος‒έγινε αφορμή πολλών συζητήσεων και προβληματισμών. Με την παρούσα επιστολή θέλουμε να επισημάνουμε ότι το μάθημα των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι σημαντικό αφενός μεν ως προς την ηθική διάπλαση των νέων μας αφετέρου δε ως προς την διατήρηση μιας διαχρονικής παράδοσης που έχει διαδραματίσει και εξακολουθεί να διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στην εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, του αισθήματος του ιστορικά διαμορφωμένου κοινώς ανήκειν, καθώς και της συνοχής τής επί των ημερών μας δοκιμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας, προάγοντας τα αίσθηματα της κοινωνικής ενότητας και αλληλεγγύης. Η Παρακαταθήκη της Ρωμιοσύνης δια μέσου των αιώνων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη. Η Πολιτεία έχει χρέος να προστατεύει την ιστορική μνήμη του Γένους και Έθνους των Ελλήνων και να επιδεικνύει σεβασμό στο Άρθρο 3 του Συντάγματος κατά το οποίο η «επικρατoύσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατoλικής Oρθόδoξης Eκκλησίας τoυ Xριστoύ», διαφυλάσσοντας συγχρόνως τις αδιάσειστες αρχές της Θρησκευτικής Ελευθερίας όπως αυτές διατυπώνονται στο Αρθρο 13 του Συντάγματος.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι βελτιώσεις στην Παιδεία και προσαρμογές ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών και της κοινωνίας είναι απαραίτητες. Αλλαγή όμως δεν σημαίνει απαραίτητα βελτίωση και πρόοδος. Δυστυχώς, έχουν γίνει πολλές άχρηστες και επιζήμιες αλλαγές στο διδακτικό υλικό στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση τα τελευταία 30~35 χρόνια, και οι συνέπειες στη μόρφωση των νέων μας έχουν γίνει εμφανείς. Η Παιδεία στην Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη αναδιοργάνωσης, με κύριο σκοπό τα Ελληνόπουλα να μαθαίνουν την γλώσσα τους και να είναι ικανά να γράφουν Ελληνικά χρησιμοποιώντας Ελληνικά γράμματα και όχι λατινικούς χαρακτήρες.
Η ικανότητα ορθογραφίας δεν μπορεί να αποκτηθεί χωρίς γνώση γραμματικής και ετυμολογίας, τα οποία με τη σειρά τους δεν μαθαίνονται χωρίς την κατανόηση της Ελληνικής γλώσσας που προσφέρει η βασική γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Γι’ αυτό θα πρέπει να εξετασθεί σοβαρά πώς να εισαχθούν τα Αρχαία Ελληνικά ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και να διδάσκονται, ει δυνατόν, ως ζώσα γλώσσα καθώς είναι η ρίζα της γλώσσας που ομιλούμε σήμερα. Τα έργα των μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών πρέπει να επανέλθουν στα Αναγνωστικά και στο μάθημα των Νεοελληνικών. Ενδεικτικό της άσκησης πολιτικής επιρροής στην Παιδεία είναι οι αναθεωρητικές τάσεις στην διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας στα πλαίσια της ρεάλπολιτικ και δήθεν προς χάριν της συμφιλίωσης των λαών! Τρανταχτό παράδειγμα είναι το ότι κάποιοι Έλληνες πολιτικοί αρνούνται την Γενοκτονία των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, η οποία αναγνωρίστηκε από το Ελληνικό κοινοβούλιο δια νόμου (2193/94 και 2645/98, αντίστοιχα), και μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυριο-Χαλδαίων αναγνωρίστηκαν ως τέτοιες και από τη Διεθνή Ένωση Λογίων για τη Μελέτη των Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars, 2007). Παρά ταύτα τα γεγονότα αυτά ακόμη δεν έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά βιβλία Ιστορίας.
Πιστεύουμε και θεωρούμε σημαντικό να τονίσουμε ότι όσοι ακομμάτιστοι Έλληνες που αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν να την δουν πάλι παραγωγική και υπερήφανη ψήφισαν τον κύριο Τσίπρα, το έκαναν όχι για την «προδευτικότητά του» αλλά κυρίως γιατί το όνομά του δεν έχει συνδεθεί με τη διαφθορά. Αν αυτοί οι ψηφοφόροι ήθελαν να υποστηρίξουν τον εθνομηδενισμό που επιχειρείται για αρκετά χρόνια τώρα στη χώρα μας, κάποια άλλα κόμματα θα είχαν πάρει πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από ό,τι πήραν. Αυτό θα πρέπει να το λάβουν υπ’ όψιν τους όλα τα στελέχη της κυβέρνησης.
Είναι πολλές οι προοδευτικές αλλαγές που χρειάζονται στην Παιδεία, αλλά πρέπει να γίνουν προς την σωστή κατεύθυνση. Επισημαίνουμε τα ακόλουθα με την ελπίδα να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν:
1) Η γνώση της Αγγλικής γλώσσας είναι απαραίτητη, και όλο και λιγότεροι γονείς θα έχουν την οικονομική ευχέρεια να στέλνουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια ξένων γλωσσών. Θα ήταν ωφέλιμο τα Αγγλικά να διδάσκονται ξεκινώντας από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. 2) Ο σχολικός εκφοβισμός (το γνωστο ως bullying) πρέπει να εκλείψει. Για να γίνει αυτό δεν αρκεί η μηδενική ανοχή από την πλευρά των διευθυντών και διδασκάλων. Από μικρά πρέπει τα παιδιά να μάθουν (με τις κατάλληλες ιστορίες στα αναγνωστικά τους και την σωστή διδαχή τους), όχι απλά να ανέχονται, αλλά να σέβονται και να βοηθούν τα άτομα με ειδικές ανάγκες, και γενικά να αποδέχονται και να σέβονται την διαφορετικότητα. Να σημειώσουμε οτι μία ουσιαστικά Χριστιανική αγωγή και κατανόηση της Χριστιανικής διδασκαλίας είναι το καλύτερο εργαλείο για την καταπολέμηση και εξάλειψη του σχολικού εκφοβισμού. 3) Η αγάπη προς τα ζώα, το γεγονός ότι και εκείνα, όπως και ο άνθρωπος, έχουν ένα νευρικό σύστημα που τα κάνει ευαίσθητα όχι μόνο στον πόνο αλλά και στα συναισθήματα αγάπης, φόβου και θλίψης, πρέπει να διδάσκονται από το Δημοτικό σχολείο, ώστε να εκλείψουν η κακομεταχείρηση και το «δε βαριέσαι, ζώο είναι». Η συμπεριφορά προς τα ζώα αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την ανθρωπιά και τον πολιτισμό ενός λαού. 4) Έμφαση στον εθελοντισμό. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του, και δεν θα τα κάνει όλα το κράτος. Όλοι πρέπει να δουλεύουμε για το κοινό καλό και όχι μόνο για προσωπικό όφελος. 5) Να εισαχθεί η αγωγή του πολίτη ως βασικό μάθημα σε όλες τις τάξεις του δημοτικού γιατί εκεί διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του ατόμου. Εκεί τα Ελληνόπουλα θα διδαχθούν, μεταξύ πολλών άλλων, να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων αλλά και να διεκδικούν τα δικά τους. Θα μάθουν επίσης να σέβονται το περιβάλλον ώστε κάποτε η όμορφη χώρα μας να μην έχει δρόμους και τοπία που μοιάζουν με σκουπιδότοπους. 6) Σεμινάρια για γονείς. Οι δάσκαλοι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα από μόνοι τους. Οι γονείς οφείλουν να μεταδώσουν στα παιδιά τους την λαχτάρα για μάθηση, και αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαραίτητο να έχουν οι ίδιοι κάποιο πτυχίο. Αρκεί οι επιδόσεις του παιδιού στο σχολείο να βρίσκονται στην κορυφή των οικογενειακών προτεραιοτήτων και να παρέχονται στα παιδιά ερεθίσματα για την διανοητική τους καλλιέργεια.
Κλείνοντας, επισημαίνουμε πως αλλαγές στην Ελληνική Εκπαίδευση δεν πρέπει να γίνονται συνεχώς από την εκάστοτε κυβέρνηση ή τον εκάστοτε υπουργό και να γινόμαστε όλοι μάρτυρες ενός συνεχούς «ράβε ξήλωνε». Απαιτείται προς τούτο ένα σοβαρά μελετημένο πρόγραμμα από μια ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ( όχι διακομματική) επιτροπή ειδικών που θα προταθούν από τα κόμματα, όχι κατά τον γνωστό μέχρι σήμερα τρόπο, αλλά με αυστηρά κριτήρια γενικής καταξίωσης, και παράλληλα δέσμευση των κομμάτων ότι όποια και να είναι η Κυβέρνηση, θα νομοθετήσει σύμφωνα με τα πορίσματα της Επιτροπής αυτής.
Με τιμή,
Υπογραφές
1. Αθανασούλης Γεράσιμος, Καθηγητής ΕΜΠ, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
1. Αθανασούλης Μάνος, Ερευνητής Πληροφορικής, Harvard University, Η.Π.Α.
2. Αλεξοπούλου Άννα, Θεολόγος, Καβάλα, ΕΛΛΑΣ.
3. Αλμπούρα Ευστρατία, MScPy, Developmental Licensed Psychologist, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
4. Αναγνωστόπουλος Σταύρος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
5. Αναστασοπούλου Ιωάννα , Καθηγήτρια ΕΜΠ, ΕΛΛΑΣ
6. Ανδρεάτος Αντώνης, Δρ Πληροφορικής, Καθηγητής, Σχολή Ικάρων, ΕΛΛΑΣ.
7. Αποστολόπουλος Ανδρέας, Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Αεροσκαφών, Αίγιο, ΕΛΛΑΣ.
8. Αργυρόπουλος Δημήτριος, Σκηνοθέτης, Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Βρυξελλών, και ιδρυτικό μέλος Ελλήνων Ευρωπαϊστών, Βρυξέλλες, ΒΕΛΓΙΟ.
9. Αργυρόπουλος Ιωάννης, Ph.D., Διευθυντικό Στέλεχος, AT&T Labs, Η.Π.Α.
10. Αρταβάνης Μάνθος, Πρ. Πρόεδρος και CEO της AIG Life στην Τσεχία και Βουλγαρία, Πρόεδρος του Ιδρύματος για την Αναπτυξη της Ελληνοκινεζικής Φιλίας, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
11. Αρκάς Ευάγγελος, Ph.D. Μαθηματικός, London, ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ.
12. Αρωνιάδου-Anderjaska Βασιλική, Ph.D., Διδάκτωρ Νευροεπιστημών, Bethesda, Μέρυλαντ, Η.Π.A.
13. Βαρβιτσιώτης Ορέστης, Συγγραφέας, π. Πρόεδρος του American Hellenic Institute, Washington DC, Η.Π.Α.
14. Βασιλειάδης Δαμιανός, Εκπαιδευτικός και Συγγραφέας, ΕΛΛΑΣ.
15. Βενιζέλος Νικόλαος, Ομότιμος Καθηγητής, Head of Neuropsychiatric Research Laboratory, School of Health and Medical Sciences, Örebro University, ΣΟΥΗΔΙΑ.
16. Berger Markou Llina, Ph.D. Φαρμακοποιός Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο CHUV Lausanne. ΕΛΒΕΤΙΑ.
17. Βιολάρης Γιάννης, Αρχαιολόγος, Τμήμα Αρχαιοτήτων, Λεμεσός, ΚΥΠΡΟΣ.
18. Βλαχοπούλου Πετρούλα, καθηγήτρια γαλλικής φιλολογίας, ΕΛΒΕΤΙΑ.
19. Βλάχου Στέλλα, Ph.D. Λέκτορας Βιοψυχολογίας και Υπεύθυνη του Εργαστηρίου Συμπεριφορικών Νευροεπιστημών, Faculty of Science and Health, Dublin City University, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
20. Βογιατζής Αντώνιος Γ., Δικηγόρος, ΕΛΛΑΣ.
21. Βορεοπούλου Θάλεια, Γυναικολόγος, ΕΛΒΕΤΙΑ. .
22. Γενά Αγγελική, PhD, Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής, Τομέας Παιδαγωγικής, Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, ΕΚΠΑ, ΕΛΛΑΣ.
23. Γεωργιάδης Σωτήριος, Απόστρατος Υποναύαρχος Πολεμικού Ναυτικού, ΕΛΛΑΣ.
24. Γιαννόπουλος Παναγιώτης, Καθηγητής Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών, ΕΛΛΑΣ.
25. Γιαλοπούλου Έλσα, Ιατρός, Saint Gallen, ΕΛΒΕΤΙΑ.
26. Γιαννούκος Σταμάτης, Ph.D., Χημικός Μηχανικός, Λίβερπουλ, ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ.
27. Γκατζούλη Νίνα, Καθηγήτρια Νέας Ελληνικής, Πανεπιστήμιο του Νιού Χαμσάϊρ, Τμήμα Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού, Η.Π.Α.
28. Δάλκου Σοφία, Ιατρός, Λωζάνη, ΕΛΒΕΤΙΑ.
29. Digklia Antonia, M.D., M.Sc. Lausanne, ΕΛΒΕΤΙΑ.
30. Doulberis Michael, MD, DVM, PhD. Bern, ΕΛΒΕΤΙΑ.
31. Δροσίτης Ιωάννης. Ph.D. Μηχανικός Υπολογιστών Ε.Μ.Π., UNIX/Linux System Engineer, RHCSA, RHCE, London, ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ.
32. Ελευθεριάδης Σάββας Γ., OAM, GCSCG, CETr, JP, Retired Academician, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.
33. Ελευθεριάδου Ευγενία, CLETr, CSH, Retired Academician, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.
34. Ευαγγελίου Χρήστος Κ., Καθηγητής Φιλοσοφίας, Towson University, Towson, MD, Η.Π.Α.
35. Ιακώβου Σταύρος, FCCA, MBA, B.A. (Hons) – Financial Controller H.A. O’Neil Limitted, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
36. Ιωάννου Πέτρος, Καθηγητής, Διευθυντής Κέντρου Μεταφορών Προηγμένης Τεχνολογίας, Πανεπιστήμιο Νότιας Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια, Η.Π.Α.
37. Καϊμάρας Αθανάσιος, Συνταξιούχος, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
38. Κακούλη-Duarte Θωμαΐς, Ph.D., EnviroCORE Research Leader and Lecturer, Institute of Technology Carlow, Κτήτορας Ελληνορθόδοξη Εκκλησία του Ευαγγελισμού στο Δουβλίνο, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
39. Καλιμάνη Ευαγγελία, Κοινωνική Φροντίστρια, Θεσσαλονίκη, ΕΛΛΑΣ.
40. Καλογερόπουλος Νικόλαος, Ph.D., Πρόεδρος, European League of Geneva, ΕΛΒΕΤΙΑ.
41. Καμπερίδης Λάμπρος Πρωτοπρεσβύτερος, Πανεπιστήμιο Λαβάλ, Μοντρεάλ, ΚΑΝΑΔΑΣ.
42. Καπετανάκης Εμμανουήλ, MSc, Καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, Ηράκλειο, ΕΛΛΑΣ
43. Καράτζιος Χρήστος, MD CM, FRCPC, Επίκουρος Καθηγητής Παιδιατρικής, Κέντρο Υγείας Πανεπιστημίου McGill, Τμήμα Λημοξιολογίας, Νοσοκομείο Παίδων Μόντρεαλ, Πρόεδρος Προπτυχιακής Μάθησης Λημοξιολογίας Πανεπιστημίου McGill, ΚΑΝΑΔΑΣ.
44. Κατσέτος Χρίστος Δ., MD, PhD, FRCPath, FRCP Edin, Καθηγητής Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Drexel, Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια, Η.Π.Α
45. Κουμάκης Λεωνίδας, Νομικός, Συγγραφέας, ΕΛΛΑΣ.
46. Κυριακού Γιώργος, Καθηγητής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
47. Κωνσταντέλος Δημήτριος Ιω., Ph.D., D.D. Charles Cooper Townsend Distinguished Professor Emeritus of History and Religion; Distinguished Research Scholar in Residence, Stockton University, Galloway, New Jersey, Η.Π.Α.
48. Κωστόπουλος Γεώργιος, BA in Economics, Ηλιούπολη, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
49. Λαζαρίδης Αναστάσης, Δρ. Μηχανολόγος, Ομότιμος Καθηγητής του Πολυτεχνείου, Widener University, Chester, PA – Η.Π.Α.
50. Λαμπρινίδου Γούναρη Δέσποινα, Παιδαγωγός, ΕΛΛΑΣ.
51. Λαπαθιώτης Στέλιος, Fribourg, ΕΛΒΕΤΙΑ.
52. Λουτρίδης Αβραάμ, Ph.D. Researcher in Antenna & Microwave Engineering, Dublin Institute of Technology, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
53. Μαγκλιβέρα Ιωάννα-Γλυκερία, παραγωγός μουσικών εκπομπών, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
54. Ματόπουλος Αναστάσιος, Ph.D. Researcher J.E. Cairns School of Business and Economics, National University of Ireland Galway, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
55. Μέρμηγκας Ελευθέριος, (τ.) Καθηγητής, State University of New York at Buffalo, Η.Π.Α.
56. Μιχαήλ Φώτιος Δ., Ιατρός-Ειδικός Παθολόγος, Λαγκαδάς, Θεσσαλονίκη, ΕΛΛΑΣ
57. Μίσχος Νικόλαος, π. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας, Πίζα, ΙΤΑΛΙΑ.
58. Μπακάλης Ναούμ, Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, ΕΛΛΑΣ.
59. Μπλύτας Γεώργιος, Ph.D., Διδάκτωρ Φυσικοχημείας και Χημικής Μηχανικής, Τεχνικός Συμβουλος Royal Dutch-Shell, Πρόεδρος GCB Separations Inc., Συγγραφεύς (“The First Victory, Greece in the Second World War”) Η.Π.Α.
60. Μποκλαίρ Ντενίζ, ΒΑ Ψυχολογία, APC, Εκπαιδευτικός παιδιών με ειδικές ανάγκες, Εθελόντρια δασκάλα Ελληνικού σχολείου, Μέρυλαντ, ΗΠΑ.
61. Μπουλτούκα Τριανταφυλλιά, Νηπιαγωγός, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
62. Μπουτσικάρης Χαράλαμπος, Αντισυνταγματάρχης Φαρμακοποιός MSc. Προϊστάμενος Στρατιωτικά Φαρμακευτικά Εργαστήρια, Αθήνα, ΕΛΛΑΔΑ.
63. Μωραΐτης Νικόλαος Λ., Ph.D., Διεθνείς Σχέσεις, Συγκριτική Πολιτική, Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, Μπέρκλευ, Η.Π.Α.
64. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία, Πρ.Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ΕΛΛΑΣ.
65. Νικοπούλου Χαρίκλεια, Δασκάλα, Θράκη, ΕΛΛΑΣ.
66. Νιχωρίτης Κωνσταντίνος, Καθηγητής Σλαβολογίας του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ΕΛΛΑΣ.
67. Ντόκος Σωκράτης, PhD., Associate Professor, Graduate School of Biomedical Engineering, University of New South Wales, ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.
68. Οικονόμου Αλεξάνδρα, PhD, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τομέας Ψυχολογιας, Τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, ΕΚΠΑ, ΕΛΛΑΣ.
69. Ουζούνογλου Νικόλαος, Καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ΕΛΛΑΣ.
70. Πάνος Γεώργιος Δ., MD(Res), Οφθαλμίατρος, Ipswich, ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ.
71. Παντελάκη Νόρα, Αρχαιολόγος, Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
72. Παπαγιάννης Γρηγόριος, Αναπλ. Καθηγ. Βυζαντινής Φιλολογίας του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
73. Παπαδόπουλος Γεώργιος Κ., Καθηγητής ΤΕΙ Ηπείρου, ΕΛΛΑΣ.
74. Παπαδόπουλος Νικόλαος Θ., Ομότιμος Καθηγητής Ιατρικής Α.Π.Θ., ΕΛΛΑΣ.
75. Παπαδόπουλος Τάσος, Lead Audiologist, DeafHear.ie, Dublin, ΙΡΛΑΝΔΙΑ.
76. Παπαδοπούλου Μαρία, CLETr, Πολιτικός Μηχανικός, Συγγραφέας, Director of the Institute of worldwide Hellenic Heritage, ΕΛΛΑΣ.
77. Παπακώστας Στέφανος, ΜΒΑ, Πρώην καθηγητής Διοίκησης Επιχειρήσεων (The American College of Southeastern Europe, The American College of Greece-Deree College, University of Indianapolis), Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
78. Παπαλέξης Πέτρος, B.Sc, M.Sc, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. Πανελλήνιας Ένωσης Τεχνολόγων Ιατρικών Εργαστηρίων, τ. Εργαστηριακός Συνεργάτης Κλινικής Χημείας ΑΤΕΙ-Λάρισας.
79. Παπαστεργίου Δημήτριος, Ph.D., Chef de Projet, Office Fédérale des Routes, Fribourg, ΕΛΒΕΤΙΑ.
80. Παυλάκος Θεόδωρος, Εκπαιδευτικός – Συνταξιούχος, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.
81. Παύλος Γεώργιος, Αναπλ. Καθηγ. Τμ. Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Πολυτεχνική Σχολή, Δημοκρίτειο Πανεπιστημίο Θράκης, ΕΛΛΑΣ.
82. Πουλαρίκας Αλέξανδρος, Ph.D. Professor Emeritus, former Chairman of Engineering University of Denver, former Chairman of Electrical Engineering University of Alabama, Author, Η.Π.Α.
83. Ράντσιος Απόστολος Τ., PhD, DipECVPH, Past President, WVA, Μαρούσι, ΕΛΛΑΣ.
84. Ρέλλη Ελένη, ΒΑ History of Art & Hellenic Cultural Studies, MA International Marketing & PR, Gland, ΕΛΒΕΤΙΑ.
85. Ρήγος Ευάγγελος, Master Mariner, Pace University, BBA, Η.Π.Α.
86. Ρόδη – Burriel Αγγελική, DVM, MSc, MSc, PhD, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ΕΛΛΑΣ.
87. Σαμαρά Χρυσάνθη, Ph.D., Λωζάνη, ΕΛΒΕΤΙΑ.
88. Σαρρή Παναγιώτα, Νομικός-Υποθηκοφύλακας-τ.Δικηγόρος, ΕΛΛΑΣ.
89. Σγούρδος Γεώργιος, Ιατρός Ακτινοδιαγνωστής, Λωζάνη, ΕΛΒΕΤΙΑ.
90. Σίνη Μάρθα, docent at the Walters Art Museum and member of the Committee for the creation of the Hellenic Heritage Museum and Archives of Maryland, Owings Mills, Maryland, Η.Π.Α.
91. Σταματάκης Νίκος, PhD, Διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, πολιτικός αναλυτής, επιχειρηματίας, Νέα Υόρκη.
92. Σταμπολιάδης Ηλίας, Ομότιμος Καθηγητής της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΕΛΛΑΣ.
93. Σταυρόπουλος Γεώργιος, Κυτταροπαθολόγος, Λέκτορας Πανεπιστημίου Αθηνών, ΕΛΛΑΣ.
94. Σωτηριάδης Χαράλαμπος, Ιατρός , Fribourg, ΕΛΒΕΤΙΑ.
95. Τάτσιος Γεώργιος, Φαρμακοποιός MSc, Πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, Σέρρες, ΕΛΛΑΣ.
96. Παρίσης Ιωάννης, Ph.D. Διεθνείς Σχέσεις, Καθηγητής Σχοχής Εθνικής Άμυνας, Υποστράτηγος ε.α., Αθήνα, ΕΛΛΑΣ.
97. Τζιμοπούλου Φρύνη , Φαρμακοποιός, Αθήνα ΕΛΛΑΣ
98. Τζιούπης Χριστόφορος, MD, Ph.D., FMH Lausanne, ΕΛΒΕΤΙΑ.
2. Τζιτζιλάκη Θεοδώρα, Employee Europäisches Patentamt Πρόεδρος Συλλόγου Μακεδόνων Μονάχου, ΓΕΡΜΑΝΙΑ.
99. Τζωρτζακάκης Εμμανουήλ, Δρ., Τακτικός Ερευνητής, ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ, Ηράκλειο, ΕΛΛΑΣ.
100. Τσατσανίφος Χρήστος , Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, Qatar Rail, Doha, ΚΑΤΑΡ.
101. Τσίγκανου-Παππάς Ελένη, Φυσίατρος, Γενεύη, ΕΛΒΕΤΙΑ.
102. Φούντζουλας Κώστας, Ph.D., Adjunct Associate Professor, Widener University, PA, USA και Ερευνητής, U.S. ARL, Maryland, Η.Π.Α.
103. Φούφα-Jousma Ελένη, State University of New York, ERIE, Buffalo, NY, Η.Π.Α.
104. Χατζόπουλος Ιωάννης Ν., MSCE, Ph.D., Τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου, Τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου CSUF, USA, Μυτιλήνη, ΕΛΛΑΣ.
105. Χολέβας Κωνσταντίνος, Πολιτικός Επιστήμων και δημοσιογράφος, ΕΛΛΑΣ.
106. Ψαρουδάκης Ιωάννης, PhD, Πανεπιστήμια Michigan και Εδιμβούργου.
MEDIA
Έμφυλη Βία: Γυναικοκτονία
Ως γυναικοκτονία μπορούμε να πούμε ότι είναι ότι χειρότερο μπορεί να λάβει χώρα, ως βία κατά των γυναικών. Η γενική έννοια της γυναικοκτονίας παραπέμπει στη δολοφονία μιας γυναίκας ή ενός κοριτσιού εξαιτίας του φύλου τους. Με τη Διακήρυξη της Βιέννης για τις Γυναικοκτονίες ο ΟΗΕ, αναγνώρισε διαφορετικά είδη γυναικοκτονίας, όπως: η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα συντροφικής βίας, ο βασανισμός και η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου, και άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών, ή την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
Ο όρος γυναικοκτονία, έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η κοινωνιολόγος Diana E. H. Russel, ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, έπειτα από μία συλλογή δεδομένων που επιμελήθηκαν από κοινού η εγκληματολόγος Jill Radford, και η κοινωνιολόγος Diana. H. Russel.
Τα συστήματα συλλογής δεδομένων, ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό από το ένα κράτος μέλος της ΕΕ στο άλλο, καθώς βασίζονται σε διάφορες πηγές. Για την Ελλάδα τα δεδομένα τα έχουμε από την Ελληνική Αστυνομία και εφόσον αυτά δημοσιοποιούνται. Έτσι υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη το 30% των γυναικών ή / και κοριτσιών, που έχουν πέσει θύμα ανθρωποκτονίας, δολοφονούνται από πρόθεση από τον ερωτικό σύντροφο.
‘Όταν μιλάμε για ερωτικό σύντροφο, εννοούμε τον πρώην ή νυν σύζυγος ή σύντροφος, ανεξάρτητα από το αν ο δράστης μοιράζεται ή μοιραζόταν κατά το παρελθόν την ίδια στέγη με το θύμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας στην Ελλάδα, το 2017, το 35 % ήταν θύματα ανθρωποκτονίας που σχετιζόταν με ενδοοικογενειακή βία.
Ένα σημαντικό θέμα που έχει προκύψει, ώστε να επανασχεδιαστεί η νομοθεσία για να υπάρχει σημαντική αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι η κατανόηση του προβλήματος ως προς την φύση του και την συχνότητά του, όπως επίσης και το κίνητρο της δολοφονίας.
Εάν γυρίσουμε λίγο το χρόνο προς τα πίσω, θα θυμόμαστε τα στυγερά εγκλήματα – γυναικοκτονίες που διαπράχτηκαν στην Ελλάδα, στο τέλος του 2018 και στην αρχή του 2019, και συγκεκριμένα για το βιασμό και την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, από δύο νεαρούς άντρες με τους οποίους αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά, και τη δολοφονία της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα, από τον πατέρα της, ο οποίος δεν ενέκρινε τη σχέση που είχε με άνδρα από το Αφγανιστάν.
Συνοπτικά τα τελευταία 5 έτη, έχουμε αντίστοιχα από το έτος 2019, μέχρι και σήμερα, κατά έτος αντίστοιχα: 17, 19, 31, 26, 15, 6, με τελευταία την περίπτωση, της 28ης έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων και την στυγερή δολοφονίας της από τον πρώην σύντροφό της.
Παγκοσμίως, κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους, ενώ το 2017, ένα ποσοστό 58% διαπράχθηκε από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή μέλη της οικογένειας τους, με βάση τα στοιχεία του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC).
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ το 22% των γυναικών, έχει πέσει θύμα, σωματικής ή / και σεξουαλικής βίας. Οι χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστό γυναικοκτονιών, είναι η Αργεντινή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ινδία, η Ονδούρα και το Μεξικό, ενώ υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στη Γουατεμάλα, την Κολομβία, τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη Νότια Αφρική. Επιπλέον, με βάση τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:
- Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
- Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
- Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
- Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι
- Στην Ελλάδα, την Πέμπτη 11/04/2024, καταγράφηκαν 103 περιστατικά, έγιναν 43 συλλήψεις με αυτόφωρη διαδικασία, ενώ 3 θύματα ζήτησαν να μεταφερθούν σε κατάλυμα, με την πλειονότητα των περιστατικών να έγιναν στη Αττική, και συγκεκριμένα έγιναν 47 καταγγελίες και 17 συλλήψεις.
- Επίσης δημιουργήθηκε νέα πλατφόρμα, με το όνομα stop-bulling.gov.gr, για την δημιουργία καταγγελιών φαινομένων bulling στα σχολεία, όπου γονείς και μαθητές, μπορούν να καταγράψουν τα φαινόμενα βίας όπου πέφτουν στην αντίληψή τους, ή είναι οι ίδιοι θύματα σχολικού εκφοβισμού
- Επίσης με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. κάθε 45 λεπτά η αστυνομία δέχεται μία καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία, ενώ 270 γυναίκες χρησιμοποίησαν το panic button
Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείπουμε και την δημιουργία ειδικών διαμορφωμένων χώρων που θα λειτουργούν ως safe houses, για την βραχυπρόθεσμη ασφαλή φιλοξενία γυναικών – θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και μελών της οικογένειάς τους, σε όλη την επικράτεια. Χώροι οι οποίοι θα φυλάσσονται από την ΕΛ.ΑΣ., ενώ σε συνεργασία με τις δομές του Υπουργείου Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους φορείς, θα παρέχεται κάθε είδους βοήθεια και στήριξη.
MEDIA
Έμφυλη Βία: Σεξισμός, άγνοια ή παρανόηση
Πολλές φορές έχουμε ακούσει σε συνομιλίες, να αποκαλούν τον συνομιλητή σε μια συζήτηση σεξιστή. Αυτοί όμως που χρησιμοποιούν αυτήν την λέξη , γνωρίζουν την έννοια αυτής, ή πολύ περισσότερο, ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου με σεξιστική συμπεριφορά, πιο άτομο είναι πραγματικά σεξιστής και τη συνεπάγεται άραγε αυτή η συμπεριφορά στο άτομο – θύμα που είναι αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς. Τη να εννοούμε άραγε όταν αναφέρουμε αυτή την λέξη; Γνωρίζουμε άραγε τις προεκτάσεις αυτής, αλλά και της επιπτώσεις που μπορεί να έχει η αβίαστη χρήση αυτής της λέξης
Με τον όρο Σεξισμό, εννοούμε, κάθε έκφραση ή πράξη, λέξη, ή χειρονομία, η οποία βασίζεται στην ιδέα ότι κάποια άτομα, πιο συχνά γυναίκες, είναι κατώτερα από άλλα. Αυτό προκύπτει στην πεποίθηση ότι κάποια άτομα, εξαιτίας του φύλου τους, ή της κοινωνικότητάς τους, είναι διαφορετικά και συνήθως είναι τα ποιο ευάλωτα και τα πιο αδύναμα άτομα. Σε περισσότερο βαθμό επηρεάζονται οι γυναίκες και τα κορίτσια. Άρα αναφερόμαστε στην διαφορετικότητα του ατόμου τόσο ως προς το φύλλο, είτε αναφερόμαστε στην βιολογική του υπόσταση, είτε αναφερόμαστε στην κοινωνική υπόσταση. Συνδέεται άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων και αφορά στην πεποίθηση ότι το ένα φύλλο είναι ανώτερο από το άλλο. Η έννοια του φαινομένου αυτού περικλείει την έννοια ότι οι άνδρες είναι πιο σημαντικοί από τις γυναίκες και ότι οι γυναίκες είναι για να βοηθούν τους άνδρες.
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μία μικρή παρένθεση και να αναφερθούμε στον καλοήθη σεξισμό, κατά τον οποίο το ένα φύλο και ιδιαίτερα το γυναικείο, έχει ρόλους στερεότυπους και περιοριστικούς, οι οποίοι επιφανειακά φαίνονται θετικοί. Υπάρχει ένα κύμα ευγένειας προς το γυναικείο φύλλο, όμως στην πραγματικότητα οι εκφράσεις αυτές υπομονεύουν την ανωτερότητα του άνδρα. Οι υποτιθέμενες αρετές που αποδίδονται στη γυναίκα είναι πάντα αυτές που η πατριαρχία τις θέλει να έχουν, ήτοι υπομονή, αντοχή, ενσυναίσθηση, έτσι ώστε να μπορούν να επιτελούν την συναισθηματική εργασία για όλους τους άλλους, ενώ τα δικά της συναισθήματα αγνοούνται παντελώς.
Σοβαρές και βλαβερές συνέπειες, έχει το φαινόμενο του σεξισμού, τόσο σε γυναίκες, όσο και σε άνδρες, όταν αυτά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με εθνικότητα, ηλικία, σεξουαλικό προσανατολισμό, αναπηρία, θρησκεία ή άλλους παράγοντες.
Φαινόμενα σεξισμού συναντούμαι σε κάθε μορφή δημόσιας και ιδιωτικής δραστηριότητας. Στον χώρο της δημοσιογραφίας ένα ποσοστό 63% έχει υποστεί λεκτική βία, ενώ για τις οικιακές εργασίες οι γυναίκες αφιερώνουν διπλάσιο χρόνο από τους άνδρες. Ενώ όλες σχεδόν οι γυναίκες έχουν δεχτεί
το φαινόμενο του mansplaining & του manterrupting, στον χώρο εργασίας.
Ο σεξισμός βασικά ξεκινά βασικά, από την χρήση του αρσενικού γένους, στην ομιλία. Έτσι από την ομιλία μπορούμε να συμπεράνουμε και να αναγνωρίσουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά, αφού εκφράζει τον τρόπο σκέψης και τις πράξεις μας. Σημαντικό επίσης είναι και το φαινόμενο του σεξισμού στους χώρους εργασίας. Το φαινόμενο εμφανίζεται τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες, και έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση ή τον τρόπο ντυσίματος. Ο σεξισμός στο εργασιακό περιβάλλον έχει να κάνει με την υπομονεύει την αποτελεσματικότητα των θυμάτων.
Υπομονετικά σχόλια δημιουργούν εκφοβιστική & καταπιεστική ατμόσφαιρα για αυτούς που τα αντιμετωπίζουν και μπορούν να μετατραπούν σε βία ή παρενόχληση. Τα θύματα εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα άγχους και κατάθλιψη.
Σε πολλούς τομείς εμφανίζονται φαινόμενα σεξισμού, όπως, όταν γίνονται συνεντεύξεις σε αθλήτριες, δεν αναφερόμαστε στο κατόρθωμα των αθλητριών, στην δεξιότητα και δύναμη των αθλητριών, αλλά στον οικογενειακό τους ρόλο. Άλλο παράδειγμα αποτελεί η εμφάνιση των γυναικών σε πολιτιστικές ή αθλητικές εκδηλώσεις, όπου οι γυναίκες εμφανίζονται με σέξι ενδυμασία και έχουν διακοσμητικό ρόλο. Τα σεξιστικά αστεία μπορούν να εκφοβίσουν και να κάνουν τους ανθρώπους να σωπάσουν και να υπoβαθμίσουν την σεξιστική συμπεριφορά.
MEDIA
Έμφυλη Βία: Η δύναμη της δημοσιογραφίας στην αντιμετώπιση της Βίας
Τα ειδησεογραφικά κείμενα ή απλά ο λόγος και οι απόψεις που εκφράζουν οι δημοσιογράφοι έχει σοβαρό αντίκτυπο μεταξύ των αναγνωστών / στριών και της πραγματικότητας. Οι δημοσιογράφοι πλαισιώνουν γεγονότα και όψεις του γίγνεσθαι, ώστε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη με τρόπο γλαφυρό και αντικειμενικό. Εδώ θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην μετάδοση των ειδήσεων που μεταφέρονται, να είναι μελετημένα σωστά και να μεταφέρουν αντικειμενικά την είδηση χωρίς υπερβολή και σκληρά λόγια και εικόνες, προστατεύοντας όχι μόνο το κοινωνικό σύνολο, αλλά και το θύμα.
Ο δημοσιογραφικός λόγος πρέπει να είναι πληροφοριακός, το ύφος απρόσωπο και ουδέτερο, με αποστασιοποίηση του δημοσιογράφου από τα γεγονότα, ώστε να αποδίδεται αντικειμενικότητα, χωρίς υπερβολές και προσωπικές απόψεις, που θα βλάψουν όχι μόνο το θύμα, αλλά και την κοινωνία, ώστε να αποτελούν μέρος του προβλήματος και να συμβάλλουν στην λύση του προβλήματος.
Η αναπαράσταση της έμφυλη βίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρουσιάζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που περιλαμβάνει ή την παρουσίαση ειδεχθών εγκλημάτων, ή εστιάζει στην διαφορετικότητα μεταξύ θύτη – θύματος, ή υπό την επήρεια διαφόρων άλλων παραγόντων, ή στο ασταθές οικογενειακό περιβάλλον του θύτη, εστιάζοντας οπτικά στο προσωπικό επίπεδο του θύτη και όχι στην κοινωνική διάσταση του προβλήματος.
Η αναπαράσταση των μορφών της βίας, θα πρέπει να γίνεται και να επικεντρώνεται στον αποτρεπτικό και προστατευτικό τρόπο αντιμετώπισης του συμβάντος από το θύμα, να μην εστιάζεται στο κάθε αυτό γεγονός αλλά να συνδυάζεται με πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της βίας.
Δεν θα πρέπει να αναφερόμαστε μόνο σε φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα γυναίκες ( αν και κατέχουν ποσοστό 85% φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας ), αλλά και σε περιπτώσεις που υπάρχουν θύματα άνδρες ή παιδία.
Παρουσιάζοντας φαινόμενα έμφυλης βίας, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στα εξής:
- Πως δομούνται και αναπαριστάνονται οι μορφές έμφυλης βίας;
- Πως οι τρόποι αναπαράστασης της έμφυλης βίας συμβάλλουν στην διαιώνιση ή στην αντίσταση του φαινομένου της βίας;
- Στερεότυπα που υποβόσκουν ή γεννούν αυτές τις συμπεριφορές;
- Ευαισθητοποίηση και αντιμετώπιση των ακραίων κοινωνικών φαινομένων,
- Υποστήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων
- Εκστρατείες ευαισθητοποίησης σχετικά με τις ανισότητες των φύλων και τις διακρίσεις,
- Προστασία προσωπικών δεδομένων, με εξασφάλιση συγκατάθεσης (όπου είναι εφικτό), με ιδιαίτερη προσοχή στις ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες τόσο του θύματος όσο και του θύτη, με σεβασμό των δικαιωμάτων και των δύο μερών,
- Τα φαινόμενα έμφυλης βίας θα πρέπει να τυγχάνουν χειρισμού άμεσα με ταχύτητα, σοβαρότητα και εμπιστευτικότητα
Η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και ειδικότερα η βελτίωση της γνώσης σχετικά με το θέμα αυτό αποτελεί προτεραιότητα. Όμως δεν υπάρχουν συγκρίσιμα και αξιόπιστα δεδομένα, πέραν των περιστατικών που καθημερινά συμβαίνουν και καταγράφονται από την αστυνομία, γιατί υπάρχουν και περιστατικά που λόγω ιδιαίτερων δεδομένων και συνθηκών δεν βλέπουν ποτέ το φώς της δημοσιότητας, με άμεσο αποτέλεσμα να εμποδίζεται η λήψη μέτρων πολιτικής.
Τα τελευταία έτη, ιδίως μετά την πανδημία του COVID, έχουν γίνει μελέτες τόσο σε Ευρωπαϊκό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, ώστε να βελτιωθεί η γνώση για αυτή την μάστιγα. Σε αυτό συνέβαλε και η συνάντηση που έγινε στις 10 Μαρτίου 2016, όπου η Ομάδα Εργασίας για την Στατιστική του Εγκλήματος και της Ποινικής Δικαιοσύνης αποφάσισε να οργανώσει μια ειδική επιτροπή στο πλαίσιο της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης, η οποία αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη διεθνή συνθήκη για την καταπολέμηση και την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας.
Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείπουμε και να ξεχνάμε ταυτόχρονα, ότι όλα τα άτομα είναι εν δυνάμει ή μπορεί να γίνουν θύματα, αλλά και θύτες, κάποιας από όλες τις μορφές της βίας. Όμως οι γυναίκες και τα κορίτσια όλων των ηλικιών, είναι πιο ευάλωτα και θίγονται περισσότερο σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα. Ορθή λοιπόν αντιμετώπιση του προβλήματος, αντικειμενικότητα στην λήψη και μετάδοση πληροφοριών, αναλυτική και εμπεριστατωμένη μελέτη όλων των εν δυνάμει δεδομένων, για την ορθή μετάδοση της πληροφορίας, χωρίς λογοκρισία και τετελεσμένη απόφαση, χωρίς γνώση των πραγματικών συμβάντων, όπως επίσης σημαντικό είναι να λαμβάνουμε σοβαρή υπόψη και την ιστορική αναδρομή των γεγονότων, που οδηγούν σε αποτρόπαιες και καταδικαστικές από όλους συμπεριφορές τέτοιου είδους, όσο ήπιας μορφής και εάν είναι.
![Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ](https://www.enanews.gr/uploads/2018/11/giatroi-eopyy.png")
