Ευθύς εξ’αρχής το ΚΚΕ κατήγγειλε το πλαστό ερώτημα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με το οποίο καλούσαν τον ελληνικό λαό να διαλέξει μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Ένα πλαστό ερώτημα που  προσπαθούσε να εντάξει τον κόσμο στη λογική της συνυπευθυνότητας, στη λογική του μικρού και του μικρότερου κακού. Η εμπειρία όμως έχει δείξει ότι όσες φορές ο λαός διάλεξε το λιγότερο κακό αυτό ήρθε δυο και τρεις φορές χειρότερο απ’το αναμενόμενο. Στις επιλογές του για μια κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατικής ή κατ’επίφαση αριστερής κατεύθυνσης οι συνέπειες ήταν πάντα  τραγικότερες. Το ίδιο συνέβη και τώρα.

Η «περήφανη» διαπραγμάτευση του Τσίπρα, το «πεντοζάλι» και η συγκατάβαση που ζητούν από τον λαό για την ήττα, αφορά έναν αγώνα που δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντά του. Το περιεχόμενο της διαπάλης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι άλλο. Τα συμφέροντα που εξυπηρετεί ο Τσίπρας με το επιτελείο του είναι άλλα. Να λοιπόν τι διαπραγματευόταν η κυβέρνηση: Ζητούσε απλώς την επιμήκυνση του χρέους ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν ευκολότερα τα μονοπώλια και η ελληνική αστική τάξη. Ζητούσε επίσης το πακέτο Γιουνκέρ των 35δις ευρώ: από αυτά τα 20δις είναι ουσιαστικά το νέο πακέτο ΕΣΠΑ για την περίοδο 2014 – 2020 που θα αυξήσει τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων της ελληνικής οικονομίας και τα υπόλοιπα 15δις ευρώ αφορούν σε επενδυτικά δάνεια προς την ελληνική οικονομία με την εγγύηση της Κομισιόν. Για να υπάρξουν βέβαια αυτά πρέπει να βρεθούν επενδυτές που θα δανειοδοτήσουν αντίστοιχα έργα. Προϋπόθεση όμως για να γίνουν επενδύσεις και καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι η διασφάλιση ικανοποιητικής κερδοφορίας μιας και οι καπιταλιστές δεν επενδύουν για την ψυχή της μάνας τους. Αυτό επιτυγχάνεται με μισθούς χαμηλούς, εργασιακές σχέσεις λάστιχο κι ευνοϊκό νομοθετικό πλαίσιο για τις δραστηριότητές τους, χωρίς «περιττά προσκόμματα» όπως η διαφύλαξη δασών, παραλιών και περιβάλλοντος.  Αυτά λοιπόν διαπραγματευόταν ο Τσίπρας κι όχι μισθούς, συντάξεις, κοινωνική πρόνοια, υγεία, παιδεία. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη για όλους ή η λαϊκή ευημερία μέσα από τα πακέτα είναι αυταπάτη.  Επειδή είναι συνδεδεμένοι με τα συμφέροντα των εφοπλιστών τους οποίους αρνούνται να φορολογήσουν (το παράδειγμα τοπικής ναυτιλιακής εταιρείας είναι χαρακτηριστικό: με 1.800.000 ευρώ καθαρά κέρδη πλήρωσε φόρο 25.000ευρώ). Επειδή είναι συνδεδεμένοι με τα συμφέροντα των ελληνικών μεταποιητικών βιομηχανιών και του τουριστικού κεφαλαίου.

Η εικόνα ολοκληρώνεται με την ιμπεριαλιστική διαπάλη που εκφράζεται έντονα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση: οι ΗΠΑ με το άνοιγμα των διατλαντικών οικονομικών σχέσεων θέλουν να κοντύνουν την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη χωρίς προς το παρόν να αποζητούν τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γι’αυτό βλέπουμε, 20 χρόνια μετά την κρίση στα Ίμια και τα «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ» από τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη, για δεύτερη φορά ελληνική κυβέρνηση – κι ας καυχιέται ότι είναι η «πρώτη φορά αριστερά» – να εκφράζει ευχαριστήρια προς τους Αμερικάνους, να υπόσχεται το άνοιγμα νατοϊκής βάσης στο Αιγαίο, τα τραγούδια του κ. Κοτζιά χέρι χέρι με τα νατοϊκά γεράκια, τη  συμμετοχή της χώρας μας σε νατοϊκές επεμβάσεις για την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών και πολλά άλλα… Στο κάδρο μπαίνουν επίσης οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί με την Κίνα να διεκδικεί λιμάνια, τραίνα και συγκοινωνιακούς κόμβους για τη μεταφορά των προϊόντων της στην Ευρώπη, την καπιταλιστική Ρωσία να ενδιαφέρεται για τους αγωγούς πετρελαίου και τις ξένες εταιρείες να ετοιμάζονται για την αξιοποίηση του πετρελαίου μας μέσα από τη συμμαχία μας με την Αίγυπτο και το Ισραήλ.

Το τρίτο Μνημόνιο όμως κατέρριψε και το μύθο της κυβερνώσας αριστεράς, του ευρωκομμουνιστικού μοντέλου, την ύπαρξη δυνατοτήτων αλλαγής της κατάστασης στη λυκοσυμμαχία ή στο λάκκο των λεόντων, όπως χαρακτήριζε την τότε ΕΟΚ και η ΕΔΑ πριν 50 χρόνια…. Μας ξαναφέρνει στο μυαλό τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ.  Καταρρίφθηκε ο μύθος ότι με τη διαχείριση θα καταστήσεις δυνατή την Ευρώπη των λαών. Όλες αυτές οι οπορτουνιστικές θέσεις και αντιλήψεις χρεοκόπησαν σε μια νύχτα. Γι’αυτό δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις ιαχές Λαφαζάνηδων, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, PLAN B και τοπικών βουλευτών που έβαλαν κι εξακολουθούν να βάζουν πλάτη στο σύστημα. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, καλούσαν το λαό να στηρίξει την περήφανη διαπραγμάτευση, να συνταχθεί δηλαδή με τα συμφέροντα κάτω από τη σημαία της μιας ή της άλλης αστικής τάξης. Αυτοί ήταν άλλωστε που στήριζαν την κυβέρνηση όταν αυτή υπέγραφε στις 20 Φλεβάρη την επέκταση του 2^ου μνημονίου, αλλά και όταν κατέθετε την πρόταση Τσίπρα των 47 σελίδων, το δικό του δηλαδή μνημόνιο, προς τους δανειστές, λίγες μέρες πριν το κάλπικο δημοψήφισμα.

Η λύση είναι ο αγώνας από τα κάτω εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων, γυναικών, νεολαίας και ανέργων ώστε να μην αφήσουν το τρίτο βάρβαρο μνημόνιο να εφαρμοστεί. Καλούμε τις λαϊκές δυνάμεις, τους ριζοσπάστες πολίτες, ακόμη κι αν δεν συμφωνούν σε όλα με μας, να πλαισιώσουν τα σωματεία τους, τις λαϊκές επιτροπές διεκδίκησης και αλληλεγγύης, τους αγροτικούς συλλόγους. Να δημιουργήσουν τη λαϊκή συμμαχία που θα βάλει ξανά στο τραπέζι τα λαϊκά συμφέροντα. Καλούμε τον κόσμο να μην απογοητευτεί ούτε να κλειστεί στον εαυτό του. Να δώσει το χέρι του σε όλους εμάς που δεχόμαστε τις συνέπειες του μνημονίου Τσίπρα.

Η λύση βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που είναι καθαρή, χωρίς ήξεις αφήξεις: κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής με σχεδιαζόμενη οικονομία που θα είναι τα πόδια μιας λαϊκής κυβέρνησης για τη μονομερή διαγραφή του χρέους που δεν δημιουργήσαμε εμείς και την αποδέσμευση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Αυτός πρέπει να είναι ο στρατηγικός στόχος του κινήματος μακριά από πολιτικές δυνάμεις που αποτελούν το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης της χώρας μας.

Νίκος Χρυσάφης,

Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Θάσου του ΚΚΕ,

Δημοτικός Σύμβουλος Θάσου.