Σε ποιες περιπτώσεις ενοχοποιείται το στρες, πώς ευνοεί η διακοπή του καπνίσματος.

Ο θυρεοειδής αδένας δεν ευθύνεται ποτέ για τις περιπτώσεις μεγάλης παχυσαρκίας, δηλώνει στο Πρακτορείο FM, η καθηγήτρια Ενδοκρινολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Αλεβιζάκη, ανατρέποντας έτσι πεποιθήσεις ετών για πολύ κόσμο, σχετικά με τις παθήσεις του θυρεοειδούς.

Η κ. Αλεβιζάκη αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε ποιες περιπτώσεις ενοχοποιείται το στρες, πως ευνοεί η διακοπή του καπνίσματος, αλλά και ποιες είναι οι ομάδες εκείνες που πρέπει να εξετάζονται, ανά δύο με τρία χρόνια.

Μέχρι 4 κιλά επιπλέον βάρος δικαιολογεί ο υποθυρεοειδισμός

«Έχει βρεθεί ότι όταν ο θυρεοειδής μας δεν λειτουργεί σωστά, δουλεύει λιγότερο δηλαδή και οι καύσεις είναι κάπως περιορισμένες, το μεγαλύτερο ποσό βάρους που μπορεί να βάλει κανείς σε κιλά, είναι λίγα κιλά, 2, 3, 4 κιλά το πολύ. Δεν ευθύνεται πρακτικά ποτέ ο θυρεοειδής για τις περιπτώσεις μεγάλης παχυσαρκίας. Συνήθως τα αίτια είναι γενετικά, τρόπου ζωής, συνηθειών, κλπ» δηλώνει κατηγορηματικά η κ. Αλεβιζάκη.

Η απώλεια βάρους λόγω υπερθυρεοειδισμού δεν συνοδεύεται από ανορεξία

Αναφέρει, ωστόσο, ότι όταν ένας ασθενής πάσχει από υπερθυρεοειδισμό, δηλαδή δουλεύει περισσότερο ο θυρεοειδής του αδένας, ένα από τα κύρια συμπτώματα που παρακινούν τον γιατρό να διερευνήσει τον θυρεοειδή, είναι η οξεία απώλεια βάρους, που όμως γίνεται υπό την αυξημένη ποσότητα τροφής. «Δηλαδή ένας ο οποίος χάνει κιλά λόγω του θυρεοειδούς του, παράλληλα παίρνει μεγαλύτερη ποσότητα τροφής. Δεν έχει ανορεξία. Συνήθως η απώλεια είναι 5- 6 κιλά, υπάρχουν όμως και ακραίες περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να χάσει και δέκα και δεκαπέντε κιλά. Αλλά είναι συνεχής απώλεια, βάρους, παρά το ότι τρώει πολύ. Ωστόσο αν χάνει κιλά μαζί με ανορεξία, δεν δικαιολογείται να ψάξει τον θυρεοειδή του, πρέπει να ψάξει για κάποιο άλλο ενδεχομένως νόσημα».

Αυξημένες 40-50% οι πιθανότητες να νοσήσει κάποιος όταν έχει συγγενή με θυρεοειδοπάθεια

Σύμφωνα με την κ. Αλεβιζάκη ο σημαντικότερος προδιαθεσικός παράγων που γνωρίζουν οι επιστήμονες, τεκμηριωμένα, για τις παθήσεις του θυρεοειδούς, είναι ο γενετικός. «Και βεβαίως ακολουθούν οι περιβαλλοντικοί παράγοντες, που όμως είναι πιο περίπλοκοι, και δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί σωστά. Αν ένα άτομο έχει στην οικογένειά του μία θυρεοειδοπάθεια αυτού του τύπου, Hashimoto ή Graves, δηλαδή υποθυρεοειδισμό ή υπερθυρεοειδισμό, έχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να έχει την ίδια νόσο. Η προδιάθεση για αυτοάνοση νόσο είναι 40-50%, αυξημένη, έναντι του γενικού πληθυσμού. Κι επομένως είναι καλό να ψάχνονται τα νέα άτομα οικογενειών με θυρεοειδοπάθεια, ειδικά τα παιδιά στην εφηβεία, γιατί συνήθως τότε εμφανίζεται η αυτοάνοση νόσος του θυρεοειδούς. Και μετά αν είναι εντελώς αρνητικός ο έλεγχος, θα πρέπει κανείς να εξετάζεται κάθε δύο με τρία χρόνια».

Το στρες ενοχοποιείται μόνο για τον υπερθυρεοειδισμό

Αν και το στρες ενοχοποιείται πλέον για πολλά, στις παθήσεις του θυρεοειδούς φαίνεται ότι έχει συγκεκριμένο στόχο. «Το στρες έχει μελετηθεί σαν προδιαθεσικός παράγων για τις παθήσεις του θυρεοειδούς και έχει αποδειχτεί ότι αποτελεί προδιαθεσικό παράγοντα για μία μόνο νόσο του θυρεοειδούς, που είναι ο υπερθυρεοειδισμός, η πιο ασυνήθιστη μορφή της θυρεοειδοπάθειας, η οποία συνοδεύεται από εξόφθαλμο και απώλεια κιλών. Αυτό γίνεται πιο εύκολα, αν κάποιος έχει ένα οξύ στρες. Για τον υποθυρεοειδισμό που είναι και πιο συχνός, δεν έχει αποδειχθεί ότι το στρες τον προκαλεί, εάν δεν υπάρχει βεβαίως και στις δύο περιπτώσεις το γενετικό υπόβαθρο».

Το κάπνισμα επιδεινώνει τον εξόφθαλμο

Όσον αφορά το κάπνισμα που σαφώς δεν έχει τίποτα θετικό, η διακοπή του σύμφωνα με την κ. Αλεβιζάκη, είναι αποδεδειγμένα ευνοϊκή στον υπερθυρεοειδισμό, και κυρίως στην θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια, δηλαδή στον εξόφθαλμο.