Συνάντηση με έντονη σημειολογία θα είναι η σημερινή μεταξύ του Αντώνη Σαμαρά και του Ματέο Ρέντσι στη Φλωρεντία. Ο έλληνας πρωθυπουργός κινείται με διακριτικές κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα και προετοιμάζεται για την μεγάλη μάχη της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους το φθινόπωρο που από την έκβασή της θα κριθεί και η βιωσιμότητα της κυβέρνησης.

Ο Αντώνης Σαμαράς τηρεί χαμηλούς τόνους και στις επαφές του με αρχηγούς άλλων κρατών ξεκαθαρίζει ότι η Ελλάδα θα τηρήσει απαρέγκλιτα τις δεσμεύσεις της.  Ωστόσο μέσω των υπουργών της κυβέρνησης διαμηνύει στους εκπροσώπους των δανειστών ότι θα προχωρήσει σε φοροελαφρύνσεις μέσα στους επόμενους μήνες.

Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια; Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος -παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα- θα είναι καθαρά πολιτική και στέλνει τα μηνύματα για ελαφρύνσεις καθώς διαμηνύει ότι σε αντίθετη περίπτωση απειλείται με ρήξη ο κυβερνητικός σχηματισμός και η χώρα με πρόωρες εκλογές κάτι που θα βάλει σε κίνδυνο το πρόγραμμα.

Οι δανειστές από την πλευρά τους πιέζουν για επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων καθώς γνωρίζουν ότι ζυγώνει ο χρόνος που θα ολοκληρωθεί το έργο της τρόικας και δεν θα μπορούν να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της χώρας μετά τη λήξη του προγράμματος χρηματοδότησης της Ελλάδας, στο τέλος του έτους από την πλευρά της Ευρωζώνης και τον Μάρτιο του 2016 από την πλευρά του ΔΝΤ.

Ωστόσο στόχος των πιστωτών είναι να συνεχίσουν να ελέγχουν τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας και μετά τη λήξη του προγράμματος χρηματοδότησης πιέζοντας την κυβέρνηση με το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους. Για αυτό το λόγο κρατούν σκληρή στάση και στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση τόσο όσο χρειάζεται προκειμένου να μην διαταραχθούν οι εύθραυστες ισορροπίες και κρατώντας ως δέλεαρ το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους.

Ο ιταλός πρωθυπουργός αποδεικνύεται χρήσιμος σύμμαχος για τον Αντώνη Σαμαρά καθώς μπορεί να κάνει τη… «βρώμικη δουλειά» και να σηκώσει τους τόνους της αντιπαράθεσης με την Άνγκελα Μέρκελ. Οι δύο άντρες θα παρακαθίσουν σε γεύμα και θα συζητήσουν για τα θέματα του ευρωπαϊκού νότου, στα οποία φέρεται να συμφωνούν, καθώς και για τις πρωτοβουλίες του επόμενου εξαμήνου, καθώς η Ιταλία ανέλαβε την προεδρία της ΕΕ μετά την Ελλάδα.

Ήδη η Ιταλία με σύμμαχο τη Γαλλία έχει σηκώσει την «παντιέρα» της επανάστασης κατά της πολιτικής λιτότητας ζητώντας χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας και συγκεκριμένα ζητά δαπάνες, όπως αυτές για υποδομές αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμου και για τον εκσυγχρονισμό των σχολείων, να μη βαραίνουν το χρέος.

«Εμείς πραγματοποιούμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην Ιταλία. Στόχος μου, ως Πρόεδρος του Ecofin αυτό το εξάμηνο, είναι να βρεθούν κίνητρα και πίεση για τις μεταρρυθμίσεις. Όλοι χρειαζόμαστε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων», δήλωσε ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Πιερ Κάρλο Πάντοαν.

Οι προτάσεις της Ιταλίας έχουν συναντήσει την άρνηση από Γερμανία και Αυστρία, που επιμένουν ότι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης δεν αποκλείει τη δημοσιονομική εξυγίανση. Η Ιταλία έχει βρεθεί το στόχαστρο και του Γερούν Ντάισελμπλουμ, που την κατηγορεί ότι παρουσιάζει μηδενική αύξηση παραγωγικότητας, γεγονός που ευθύνεται για την υψηλή ανεργία.

Από το παιγνίδι αυτό η Ελλάδα είναι απούσα, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς προτιμά το ρόλο του «καλού παιδιού» για τη χώρα. Αυτό φάνηκε και στο τελευταίο Ecofin, όπου η ελληνική αντιπροσωπεία προτίμησε να μη αναμειχθεί στην κόντρα των Ιταλών με τους Γερμανούς. Η στάση αυτή είναι απόλυτα συνεπής με τη σιωπή του πρωθυπουργού, σε όλη αυτή την αντιπαράθεση, που ουσιαστικά ξεκίνησε από τη σύνοδο των Παρισίων που προηγήθηκε του πρόσφατου συμβουλίου κορυφής και στην οποία συναντήθηκαν οι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της ΕΕ.
Ο έλληνας πρωθυπουργός ενόψει των διαπραγματεύσεων για το χρέος έχει δεμένα τα χέρια του απέναντι στους δανειστές και συνεχίζει να κινείται με προσεχτικές κινήσεις και κυρίως παρασκηνιακά αναζητώντας συμμάχους που μπορούν να αντιπαρατεθούν με τη Γερμανία και από το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης να ωφεληθεί και η Ελλάδα.

Ο κ. Ρέντσι δεν υπήρξε ποτέ ένας πολιτικός που απέφευγε το ρίσκο και δεν θα διστάσει να αμφισβητήσει την de facto ηγεσία της Α. Μέρκελ. Στην περίπτωση αυτή, είναι πιθανόν ότι θα προσπαθήσει να την παρακάμψει, με το να κινητοποιήσει υπέρ πολιτικών που είναι αντίθετες στη λιτότητα και προσπαθώντας να οικοδομήσει ένα διεθνή συνασπισμό, που θα πιέσει για οικονομικές πολιτικές υπέρ τής ανάπτυξης. Μαζί με το Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, θα μπορούσε να αναγκάσει τη Α. Μέρκελ να έλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων…