Με τριάντα χρόνια καριέρα στο θέατρο ο Αντώνης Λουδάρος μιλά για όλους και για όλα, συμπεριλαμβανομένων και των πρώτων βημάτων του για μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο από πολύ μικρή κιόλας ηλικία. «Να μην είμαστε τσιγκούνηδες στην αγάπη και να είμαστε καθαρές ψυχές» μας συμβουλεύει ο γνωστός ηθοποιός σε μια μεγάλη συζήτηση για όσα έχει μάθει από τον κόσμο του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.

Συνέντευξη στον Κωσταντή

«Έχουμε έρθει για να κάνουμε το καλό, να βρούμε την αγάπη και να την δώσουμε στον άλλον» μας λέει. Όσον αφορά την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί φέτος -«Για όνομα» στο θέατρο Αλίκη-, ο Αντώνης Λουδάρος κάνει λόγο για ένα έργο με πολύ γέλιο που μιλάει για τις ζωές μας. «Θέλουμε να περάσουμε ποιοτικά καλά στο θέατρο και διασκεδάζοντας και γιατί όχι και να γελάσεις χωρίς ενοχές και να νιώσεις συναισθήματα γιατί υπάρχει κόσμος που στην παράσταση ενώ γελάει μετά από ένα λεπτό συγκινείται» εξομολογείται ο ηθοποιός.

Ο Αντώνης Λουδάρος δεν διστάζει να κάνει την αυτοκριτική του λέγοντας: «Είμαι και μερικές φορές σκληρός και μερικές φορές άδικος και με σιχαίνομαι όταν γίνομαι σκληρός και άδικος με τους άλλους».

«Το γέλιο πάντα το έχουμε ανάγκη, είτε ζούμε δύσκολα, είτε ζούμε λίγο πιο εύκολα. Αλλά ιδιαίτερα αυτή την εποχή που όλα είναι γκρίζα και στις αποχρώσεις του μαύρου…»

– «Για όνομα» στο θέατρο Αλίκη φέτος. Έχετε ξεκινήσει ήδη χωρίς να έχει μαθευτεί καν και πουλάτε τρελά. Τι διαπραγματεύεται το έργο;

Είναι ένα γαλλικό έργο του Delaporte και του Patellière. Μια παρέα που αποτελείται από οικογενειακούς και φιλικούς δεσμούς μαζεύεται για να φάει ένα μαροκινό μπουφέ. Με αφορμή το όνομα που πρόκειται να δώσω σε ένα πιτσιρίκι που έρχεται στον κόσμο αρχίζει και ξετυλίγεται ένα κουβάρι από μυστικά και ιστορίες αυτών των φίλων που γνωρίζονται 30 χρόνια τουλάχιστον. Μυστικά ανάμεσα στα αδέλφια. Είναι μια μεγάλη ιστορία αλλά όλο αυτό στο τέλος καταλήγει στο ότι η αγάπη των ανθρώπων και των φίλων  καλύπτει όλες τις πληγές. Είναι ένα έργο-ύμνος για τη φιλία.

–  Απ’ ό,τι ξέρω είναι ένα έργο στο οποίο γελάς αρκετά. Έχει κάτι τέτοιο ανάγκη η εποχή μας. Λίγο να ξεσκάσεις και να προβληματιστείς…

Νομίζω ότι το γέλιο πάντα το έχουμε ανάγκη, είτε ζούμε δύσκολα, είτε ζούμε λίγο πιο εύκολα. Πάντα είναι ευπρόσδεκτο το γέλιο. Αλλά ιδιαίτερα αυτή την εποχή που όλα είναι γκρίζα και στις αποχρώσεις του μαύρου, διασκεδάζουμε με τα χάλια μας. Το έργο μιλάει ουσιαστικά για τις ζωές μας. Όλο αυτό που μπορεί εν δυνάμει να έχει συμβεί σε όλους. Να πάει να φάει με τους φίλους του και να «σκοτωθούν» και ταυτόχρονα να γελάσει και να προβληματιστεί. Γιατί όχι; Νομίζω ότι το θέλουμε. Αυτό είναι και το ζητούμενο. Θέλουμε να περάσουμε ποιοτικά καλά στο θέατρο, διασκεδάζοντας, και να γελάσουμε χωρίς ενοχές και να νιώσουμε συναισθήματα. Υπάρχει κόσμος που στην παράσταση ενώ γελάει μετά από ένα λεπτό συγκινείται.

– Πέρα από τα τετριμμένα, -περνάω καλά με αυτό που κάνω και τα σχετικά- είναι μια παράσταση που τη γουστάρεις; Έχεις δουλέψει πολλά χρόνια και σε θέατρο και κινηματογράφο.

Ναι τη γουστάρω γιατί είναι πολύ σύγχρονο και πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο δεν έχω κάνει. Μπορεί να είναι ίσως και το πρώτο. Το γουστάρω πολύ γιατί έχεις να πεις με απλά λόγια πολύ σημαντικά πράγματα.

– Είναι μια ιστορία μεταξύ φίλων και δημιουργούνται συζητήσεις γύρω από ένα όνομα. Ας έρθουμε λίγο στον ρεαλισμό και χωρίς να προδώσουμε το μυστικό της παράστασης. Τι θα γινόταν αν αυτό το αντιμετώπιζες στην πραγματική σου ζωή;

Είμαι βέβαιος πως θα «σκοτωνόμουν» με τον φίλο μου ή με τους φίλους μου αν είχανε μια τέτοια αντίστοιχη συμπεριφορά. Νομίζω πως θα μαλώναμε και θα βάζαμε τα πράγματα επί τάπητος.

– «Αντώνης Λουδάρος» είναι το πραγματικό σου όνομα ή ψευδώνυμο;

Όχι κανονικό. Γιατί;

– Ρωτάω επειδή μιλάμε για το όνομα… Άρα εσύ στη ζωή σου δεν θα το δεχόσουν ποτέ αυτό… Δηλαδή θα γινόταν ό,τι γινόταν στην παράσταση;

Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του. Από εκεί και πέρα θα δεχτείς και τις συνέπειες αυτού του πράγματος.

– Στην παράσταση συμμετέχουν σημαντικοί οι συντελεστές. Σωστά;

Ναι, το έχει σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Έκανε μια πολύ ωραία δουλειά. Παίζουν η Βίκυ Σταυροπούλου, ο Χατζηπαναγιώτης, ο Φάνης ο Μουρατίδης και η Μαρία Κωνσταντάκη. Αλλά πέρα από τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη, έκανε εξαιρετική δουλειά και η Αθανασία Σμαραγδή. Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος δημιούργησε πολύ ωραία μουσική για την παράσταση και ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Ένα τραγούδι που στην υπόκλιση, στο τέλος της παράστασης, κάνει τον κόσμο να χειροκροτεί κλαίγοντας. Το τραγούδι συμπυκνώνει όλο το συναίσθημα.

–  Ο Γιάννης είναι από τα πολύ ταλαντούχα παιδιά. Ας το πάρουμε από την αρχή. Εθνικό Θέατρο. Πώς προέκυψε;

Πώς προέκυψε; Ξέρω κι εγώ; Εγώ από την Δ’-Ε’ δημοτικού! Ξέρεις τότε που όλα τα παιδάκια λέγαμε ποιήματα στις σχολικές γιορτές. Για μένα αυτή ήταν η πιο μεγάλη μου χαρά, αφού δεν ήμουν πολύ καλός μαθητής. Αλλά ήμουν του καλλιτεχνικού. Στα ποιήματα και στις γιορτές καιγόταν η ψυχή μου να βγω να παρουσιάσω, να κάνω πράγματα και ουσιαστικά ποίημα το ποίημα κάπως έτσι έγινε. Αργότερα στο Λύκειο κάναμε μια θεατρική ομάδα που παίζαμε πολύ ωραία πράγματα. Κάναμε από τον καλό στρατιώτη Σβέικ μέχρι Φερνάντο Αραμπάλ, θέατρο του παραλόγου. Τα τρία χρόνια του Λυκείου αντί να πηγαίναμε σε καφετέριες να κάνω κοπάνες, ήμασταν μέσα στο αμφιθέατρο του σχολείου και δουλεύαμε από τις 10 το πρωί. Κάναμε μαθήματα και μετά συνεχίζαμε πολλές φορές και μέχρι τις 10 το βράδυ. Έτσι πέρασαν κάπως τα τρία χρόνια, τα οποία για μένα ήταν σωτήρια. Φαντάσου ότι όταν πήρα το απολυτήριο Λυκείου όλοι οι δάσκαλοι με ρωτούσαν με αγωνία «έδωσες εξετάσεις», «θα πας», «τι θα κάνεις;». Δηλαδή και οι άλλοι μου έδειξαν πού πρέπει να πάω. Πού πρέπει να κινηθώ. Ουσιαστικά το σπρώξανε και λίγο να σου πω την αλήθεια.

– Δεν ήταν επιλογή δηλαδή, ήταν μονόδρομος…

Είχα σκεφτεί καινούρια πράγματα που μου άρεσαν, όπως ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με τη μαγειρική. Θα μπορούσα να γίνω ένας ωραίος μάγειρας. Μου αρέσει η μαγειρική. Θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί και με τη φωτογραφία. Θα μπορούσα να είχα ασχοληθεί όμως και με τα παιδιά. Να είχα γίνει ένας καλός δάσκαλος. Και όσο το σκέφτομαι, αν τα βάλω κάτω, ακόμα και τώρα, θα ήθελα με έναν τρόπο να γίνω δάσκαλος σε μικρά παιδιά. Αυτό ίσως λίγο το έχω μετανιώσει.

– Τριάντα χρόνια παραστάσεις. Έχεις μετρήσει ποτέ πόσα θεατρικά έχεις κάνει;

Έχω προσπαθήσει κάνα-δυο φορές και επειδή ξεχνάω κιόλας, χάνω τον λογαριασμό. Δεν ξέρω πόσες παραστάσεις έχω κάνει. Θα ήθελα να ξέρω στατιστικά έχω παίξει σε τόσες παραστάσεις και έχω κάνει αυτά αλλά δεν τα έχω καταφέρει.

–  Δεν κρατάς προγράμματα; Δεν έχεις ενθύμιο απ’ όσα έχεις κάνει ώστε μια μέρα να ανοίξεις το κουτί για να μετρήσεις;

Όχι, όχι.

– Θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφος. Μπορείς να τα βάλεις σε μια σειρά προτίμησης;

Θέατρο πρώτα. Μετά θα ήθελα να είναι ο κινηματογράφος αλλά ζούμε σε μια χώρα στην οποία είναι η τηλεόραση πιο μπροστά. Οπότε θα ήθελα να είχαμε μια πιο ισχυρή βιομηχανία θεάματος.

– Υπάρχει κάποιος ρόλος που έχεις ζηλέψει; Θα ήθελες να τον είχες κάνει αλλά τον έκανε κάποιος άλλος…

Πολλοί ρόλοι. Μου αρέσει ο «Νονός», ο Δον Κορλεόνε. Αν το πάμε «για όνομα», το βαφτιστήρι, ο «Νονός» γυρίζει γύρω απ’ όλα. Σπουδαίος ρόλος αλλά έχει αποδοθεί συγκλονιστικά. Ξέρεις είναι από αυτά που ζηλεύεις αλλά δεν τα ακουμπάς. Είναι «μην με αγγίζετε». Αλλά και άλλοι πολλοί ρόλοι είναι πολύ ωραίοι.

–  Άσχετα με τα εμπορικά, για τον Αντώνη ποια ήταν η πιο αγαπημένη παράσταση που έκανε; Ποια αγάπησες πιο πολύ, ακόμη κι αν δεν έκοψε κανένα εισιτήριο;

Ψάχνω να βρω κάτι που ξεχωρίζω, αλλά δεν ξεχωρίζω. Για να μην μπορώ να σου απαντήσω σημαίνει ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Ούτε έχω αγαπήσει κάτι περισσότερο από κάτι άλλο. Μπορώ ίσως να σου πω ότι έχω μια-δυο παραστάσεις που και να μην τις είχα κάνει δε θα με πείραζε. Δεν μπορώ να τις αναφέρω, γιατί πέρασα δύσκολα και άσχημα αφού ποτέ δεν μπορέσαμε να βρούμε μια επικοινωνία. Κατά τ’ άλλα αν έχω μια επικοινωνία με τους συναδέλφους και αν το έργο έχει κάτι να πει δεν έχει σημασία αν παίζεις τον «Αμλετ», τον «Φάλσταφ». Βεβαίως σε αυτούς τους ρόλους έχεις να δείξεις πολύ μεγάλη γκάμα, αλλά μπορεί και σε πιο ήπια πράγματα να φανεί και να μεγαλουργήσει ο καλός ηθοποιός. Μπορεί ένας καλός ηθοποιός να αναδείξει ένα μέτριο κείμενο. Να του δώσει τέτοια πνοή που να φανεί πολύ ωραίο ή να το «σκοτώσει».

– Ένας ρόλος που δεν σ’ αρέσει αλλά έχεις πολύ ωραία παρέα ή ένας ρόλος φανταστικός με άθλια παρέα; Τι διαλέγεις;

Δεν πάω στο θέατρο ούτε για να κάνω φίλους, ούτε για να κάνουμε πάρτι στα παρασκήνια. Μια άθλια παρέα όμως, που σημαίνει ότι δεν έχει χημεία, σημαίνει ότι δεν θα έχει καθόλου σκηνική χημεία. Οπότε τι να τον κάνω τον μεγάλο ρόλο χωρίς χημεία; Δεν θα μπορέσει να αποδοθεί όσο καλά και να τα πει κάποιος. Από μόνος του δεν κάνει μια παράσταση. Εκτός αν είναι μονόλογος. Αν δεν είναι μονόλογος και έχεις να συνδιαλλαγείς δεν γίνεται να μην υπάρχει χημεία. Νομίζω στο θέατρο Αλίκη, πέρα από το ότι το έργο έχει ζουμί, πετύχαμε να υπάρχει μια χημεία. Υπάρχει ένας κοινός κώδικας. Μια συνεννόηση για τα πράγματα πάνω στη σκηνή και για τα πράγματα εκτός σκηνής.

– Με τους περισσότερους από τους συντελεστές έχετε ξανασυνεργαστεί και είσαστε και φίλοι χρόνια…

Την Βίκυ την ξέρω πάρα πολλά χρόνια. Είχαμε κάνει πρώτη εμφάνιση μαζί σε τηλεόραση. Με τον Χατζηπαναγιώτη έχουμε βρεθεί πολύ παλιά στην «Όπερα της πεντάρας» – Ζυλ Ντασέν. Εκείνος ήταν ένας εξαιρετικός αφηγητής και εγώ ήμουν ένας πρωτόβγαλτος στη δουλειά. Τον Φάνη τον Μουρατίδη τον γνώρισα όταν ήμουν στο κρατικό Θέατρο και θα έδινε εξετάσεις στη δραματική σχολή. Είχε έρθει σε μια παράσταση που παίζαμε. Την Μαρία την Κωνσταντάκη δεν την ήξερα, απλώς καταλάβαμε πόσο τρελή είναι και είπα: με αυτόν τον άνθρωπο μπορώ να συνεργαστώ. Με τον Κωνσταντίνο ήμασταν μαζί στο Εθνικό, ήταν ένα χρόνο μικρότερός μου στην τάξη. Ήταν πολύ ωραίο γιατί έμαθα ότι δεν έχω από κάτω τον σκηνοθέτη «μπαμπούλα» αλλά έχω τον σκηνοθέτη συνάδελφο, φίλο, απαιτητικό με τόσο ωραίο και ραφινάτο τρόπο.

– Ήσασταν μια «χρυσή» -αν μπορούμε να το πούμε έτσι- χρονιά στο Εθνικό τότε…

Ιδιαίτερα η τάξη του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Ήταν η Σμαράγδα, η Άννα Μάσχα, ο Κωνσταντίνος, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, η Βίκυ Βολιώτη, η Λήδα Ματσάγγου. Ξεχνάω πολλούς αλλά ήταν άνθρωποι που έκαναν και κάνουν καριέρα. Εγώ είχα την χαρά να είμαι μαζί με την Μαρία Κεχαγιόγλου που διάλεξε έναν άλλο δρόμο στο θέατρο πολύ δύσκολο, με πολλά -κατά τη γνώμη μου- «αγκάθια». Πολύ πιο επίπονο και ασύμφορο. Αλλά εκεί βρήκε τη πνοή της σ’ αυτό.

– Αφού έβαλες το Θέατρο πρώτο, δεδομένου ότι έχεις και εξαιρετική φωνή, προτιμάς θέατρο ή μιούζικαλ;

Και το μιούζικαλ θέατρο είναι. Το μουσικό θέατρο μου αρέσει πολύ. Είναι σαν να μου λες αριστερό χέρι ή δεξί χέρι. Ναι, θέλω να κάνω και πρόζα.

– Αν είχες δύο προτάσεις, μια εξαιρετική πρόζα και ένα εξαιρετικό μιούζικαλ;

Θα πάω με τους εξαιρετικούς συντελεστές.

– Επειδή έχεις κάνει πολλά μιούζικαλ τελευταία και με πολύ μεγάλη επιτυχία, θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για τον Φωκά Ευαγγελινό. Είναι πλουραλιστής, κάνει Επίδαυρο, κάνει Ρουβά και τα κάνει όλα καλά…

Μεγάλη ιστορία ο Φωκάς. Πέρα από άνθρωπος που μπορείς να μιλήσεις, είναι φοβερός γνώστης του θεάματος. Δε νομίζω ότι έχουμε άλλον άνθρωπο τόσο δυνατό για το θέαμα. Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν ότι με τον Φωκά πρέπει να κάνω κι άλλα πράγματα. Θέλω να βρούμε τον τρόπο και το δρόμο να κάνουμε κι άλλα. Εγώ πιστεύω ότι ο Φωκάς θα έκανε εξαιρετικά και πρόζα. Έχει διαολεμένο ένστικτο -δυστυχώς για τον εγωισμό μου- αλάνθαστο. Πιστεύει πάρα πολύ στον εαυτό του. Σου λέει «Αυτά είναι, αν δεν θέλεις κάνε το άλλο» και το κάνει με τόσο ωραίο τρόπο που ακόμη και να δοκιμάσεις το άλλο θα σε φέρει με έναν τρόπο η ζωή να πεις «Φωκά είχες δίκιο, αυτό που είπες εσύ είναι το σωστό». Αυτό το έχω συναντήσει στον Φωκά, στον Φασουλή. Άνθρωποι που σου δίνουν τις καλύτερες προτάσεις που θα μπορούσες να έχεις σκεφτεί σαν επιλογή. Έχουν σκεφτεί ήδη την καλύτερη περίπτωση. Ο Φωκάς είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων και υψηλής αισθητικής. Δεν ουρλιάζει, δεν φωνάζει κι εγώ αγαπάω πολύ αυτούς τους ανθρώπους. Αυτούς που δεν επιβάλλονται με τη φωνή. Επιβάλλεται με τη γνώση του. Με μεγάλη χαρά θα ήθελα να δουλέψω ξανά μαζί του.

«Πιστεύω ότι για τον καθένα υπάρχει ένας άγγελος που τον οδηγεί. Αρκεί να τον δει. Πρέπει να καταλάβουμε και ποιος είναι ο σκοπός αυτού του πράγματος»

–  Με ποιον από αυτούς που δεν έχεις συνεργαστεί μέχρι σήμερα θα ήθελες να συνεργαστείς; Αν και εδώ και 30 χρόνια έχεις συνεργαστεί σχεδόν με όλους…

Υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που δεν έχω συνεργαστεί και φαντάζομαι στα επόμενα χρόνια είναι πιθανό να συνεργαστώ. Όπως τα έχει φέρει ζωή δεν έχω τέτοιους πόθους ανεκπλήρωτους. Δεν με απασχολεί τόσο πολύ. Θα ήθελα να κάνω ωραίες δουλειές με ωραίους συνεργάτες. Η ζωή για να τα έχει φέρει έτσι σημαίνει ότι κάτι ξέρει. Δεν είναι όλα ζαριές και άντε πάμε. Κάτι υπάρχει κι από πάνω. Πιστεύω ότι για τον καθένα υπάρχει ένας άγγελος που τον οδηγεί. Αρκεί να το δει. Πρέπει να καταλάβουμε και ποιος είναι ο σκοπός αυτού του πράγματος. Τι διάολο κάνουμε εδώ που έχουμε έρθει και τι εξυπηρετούμε. Είμαστε κατά τύχη εδώ και κατά τύχη θα πεθάνουμε χωρίς να έχουμε προσφέρει κάτι σε αυτό τον πλανήτη; Νομίζω ότι έχουμε μια αποστολή. Και η αποστολή για όλους νομίζω ότι είναι μια. Η αγάπη.

– Ο δικός σου άγγελος είναι καλός ή αυστηρός;

Καλός είναι. Μερικές φορές είναι και λίγο αυστηρός και λίγο επικριτικός. Κάποιες φορές με παίδεψε κιόλας. Δεν μου τα λέει όλα. Δεν μου τα εξηγεί και πρέπει να τα βρω εγώ. Η αποστολή του είναι να με φέρει κοντά στο φως. Σε αυτό που λέμε πιο κοντά στη Θέωση. Πρέπει να είμαστε όλοι απόστολοι του καλού. Γίνεται μια μάχη στο καλό και στο κακό, στο μαύρο και στο άσπρο και πρέπει το καλό να νικήσει. Πρέπει να το σκεφτόμαστε σα να είμαστε, ουσιαστικά, άγγελοι σε αυτό τον πλανήτη. Έχουμε έρθει για να κάνουμε το καλό, να βρούμε την αγάπη και να την δώσουμε στον άλλον. Να μην είμαστε τσιγκούνηδες στην αγάπη. Να είμαστε καθαρές ψυχές. Να μην θέλουμε να βγάλουμε το μάτι του άλλου ώστε να είμαστε εμείς με τρία μάτια. Να έχουμε παραπάνω εξουσία πατώντας επί πτωμάτων; Οχι. Φεύγω μακριά όταν το βλέπω τέτοιες καταστάσεις από τους ανθρώπους.

– Το μεγάλο σου πλεονέκτημα; Δηλαδή ως «άγγελος» εδώ τι είναι το καλύτερο που μπορείς να δώσεις; Και ποιο είναι και το χειρότερο που δίνεις; Τι είναι αυτό για το οποίο δίνεις μπράβο στον εαυτό σου και τι είναι αυτό για το οποίο τον… διαολοστέλνεις;

Νομίζω ότι είμαι πολύ δοτικός. Αυτό το βάζω στα… καλόκακα. Αυτό μπορούμε και να το εκμεταλλευτούμε αλλά υπάρχει και ένας κίνδυνος. Να καταλάβεις ότι το έχεις κάνει με υστεροβουλία μερικές φορές και να θες να χαστουκίσεις τον εαυτό σου. Είναι άτιμο πράγμα. Να καταλάβεις κάποια στιγμή ότι τελικά «Είμαι τόσο καλός, όσο δείχνω ή δεν είμαι τόσο καλός και ο Αντώνης έχει και τις σκιές του;». Που, μεταξύ μας, βεβαίως τις έχει. Για να μπω σε αυτή τη διαδικασία όμως σημαίνει ότι οδεύω προς το καλό. Το αναγνωρίζω. Έχω αρχίσει και αναγνωρίζω ότι δεν είμαι μόνο καλός. Είμαι και μερικές φορές σκληρός και μερικές φορές άδικος και με σιχαίνομαι όταν γίνομαι σκληρός και άδικος με τους άλλους.

– Το μεγαλύτερό σου πάθος;

Πιο εύκολο θα ήταν να σου πω το φαγητό. Παλιά είχα τις σοκολάτες, όσο μεγαλώνω γίνομαι των λευκών γλυκών…

«Είμαστε και σε μια εποχή που μας έχει βγει πολύ ο ρατσισμός. Γιατί πουλάει πιο πολύ το κακό, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω»

–  Πώς δέχεσαι τον ρατσισμό σε κάθε επίπεδο;

Είμαστε και σε μια εποχή που μας έχει βγει πολύ ο ρατσισμός. Γιατί πουλάει πιο πολύ το κακό, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω. Γιατί πρέπει να δω την είδηση στα δελτία ειδήσεων να με τρομάξουν πρώτα και μετά να καταλάβω… Είναι μια απλή είδηση. Γιατί πρέπει να υπάρχει ένα τρόμος για τα πάντα; Γιατί αυτό σε κάνει να αγοράσεις. Μας μαθαίνουν να ζούμε με φόβο. Να φοβόμαστε.

– Με το μάτι του απλού θεατή, παρατηρώ εξαιρετικούς ηθοποιούς, τεράστια ταλέντα, που όταν δεν έχουν σενάριο, όταν πρέπει να δώσουν μια συνέντευξη μένουν άλαλοι. Εσύ είσαι από τους ανθρώπους που έχουν δουλέψει και στην τηλεόραση σε μια εκπομπή τρίωρη χωρίς σενάριο και το έκανες τέλεια με τον αυθορμητισμό σου και τον τρόπο που μιλάς.

Έχει να κάνει πολύ με το ότι δεν ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Έχει να κάνει πολύ με την προσωπική δουλειά του καθενός. Τι μας κρατάει πίσω; Ο φόβος. Καταρχήν πρέπει να δεχθείς ότι μπορεί να κάνεις και λάθος. Δεν είναι τρομερό ότι μπορεί να κάνεις και λάθος. Αρκεί να μην κάνεις μόνο λάθη. Αυτό λοιπόν αμέσως σε απασφαλίζει. Όλα καλά αλλά έχω το δικαίωμα και στο λάθος. Ότι έχω το δικαίωμα να δοκιμάζω διάφορους τρόπους επικοινωνίας με έναν κόσμο. Είμαι ηθοποιός. Αυτό σπούδασα. Αυτό κάνω πάρα πολλά χρόνια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δοκιμάσω κι άλλους τρόπους. Ο σκοπός μου, είτε κάνω θέατρο είτε κάνω τηλεόραση είτε κάνω σίριαλ, είτε κινηματογράφο, είναι να επικοινωνήσω με το κοινό. Είναι «φιλαράκια» που χωρίς να έχουμε μιλήσει, έχουμε συνεννοηθεί για κάτι. Αυτοί δηλαδή που γουστάρουν να με δουν, έχουμε συνεννοηθεί εκ των προτέρων για κάτι. Δηλαδή ότι η σχέση μας θα έχει ειλικρίνεια και η πρόθεσή μου ότι θα προσπαθήσω εγώ για το καλύτερο. Νομίζω ότι αυτό μου λύνει τη γλώσσα και μπορώ να μιλήσω. Εξάλλου δεν μιλάω εξ’ ονόματος κανενός αλλά μόνο για τον εαυτό μου, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται αυτό.

– Το χαρακτηριστικό που έχεις να δουλεύεις εκτός σεναρίου, σε αντίθεση με άλλους ηθοποιούς, πόσο το βάζεις μέσα στο ρόλο σου όταν σκηνοθετείς;

Προσπαθώ να το κάνω κάθε βράδυ. Να φαίνεται ότι είναι καινούρια τα λόγια και τα λέω για πρώτη φορά. Δεν είναι πολύ εύκολο, ούτε μπορώ να αυτοσχεδιάζω συνέχεια. Μπορώ να αυτοσχεδιάσω σε μια στραβή που θα συμβεί, αλλά έχω κείμενο, έχω συγγραφέα. Μεταφέρω το κείμενό του. Δεν μπορώ να αυτοσχεδιάσω. Ο τρόπος που πρέπει να το κάνω είναι σαν μην τα έχω ξαναπεί αυτά τα λόγια. Σαν να γεννιούνται αυτή τη στιγμή.

«Μερικές φορές στο θέατρο μπορεί να πεις δεν αντέχω άλλο να κάνω αυτό τα πράγμα συνέχεια στη ζωή μου. Γι’ αυτό “χαμογελάω” στη σκηνοθεσία»

– Έξι μήνες θέατρο, πέντε μέρες την εβδομάδα συν τις διπλές. Πόσο ξεχωριστή μπορεί να είναι κάθε παράσταση. Πόσο συνήθεια μπορεί να γίνει; Πόσο κουραστικό μπορεί να είναι;

Μπορεί και να σε τρελάνει αυτό το πράγμα. Να ξέρεις ότι την ίδια ώρα κάθε βράδυ λες τα ίδια λόγια κάνοντας τις ίδιες κινήσεις γιατί όλα είναι μελετημένα. Δεν ανεβαίνω στην σκηνή και κάνω ό,τι να ναι. Μερικές φορές μπορεί να πεις δεν αντέχω άλλο να κάνω αυτό τα πράγμα συνέχεια στη ζωή μου. Γι’ αυτό «χαμογελάω» στη σκηνοθεσία. Γιατί κάνεις το έργο, μετά το παραδίδεις, το αποχαιρετάς και λες «τώρα είναι δικό σας, δεν μου ανήκει πια και κάντε ό,τι νομίζετε». Είναι δύσκολο κάθε βράδυ να προσπαθείς να είσαι γεμάτος και με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται ότι όλο αυτό γίνεται τώρα και για σας.

– Πόσο καιρό σου παίρνει μετά την τελική αυλαία να αρχίσεις να αναζητάς ξανά αυτή τη «ρουτίνα»;

Όταν πρωτοξεκίνησα σε αυτή τη δουλειά τέλειωνε μια παράσταση και έκανα ένα μήνα να συνέλθω από τη στεναχώρια μου. Τώρα πια έχω… γαϊδουροποιηθεί και με το που τελειώνει μια παράσταση οριστικά μπορώ και το κλείνω πολύ πιο γρήγορα. Το κλείνω την ημέρα που κλείνει και η παράσταση.

–  Δεν σου λείπει το επόμενο όμως;

Όχι. Δεν μου λείπει. Γιατί μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα. Θέλω να ταξιδέψω. Δεν μπορεί να είναι η ζωή μου μόνο το θέατρο και δεν είναι. Θέλω να δω τους φίλους μου. Μου λείπουν οι φίλοι μου. Θέλω να πάω ταξίδια με τους φίλους μου. Θέλω να βγω κανονικά σαν άνθρωπος και όχι σαν βρικόλακας να φάω. Ξέρεις τι είναι κάθε βράδυ να πρέπει να τρως μετά τις 12; Τι ώρα θα κοιμηθώ; Δεν έχει κανονικότητα αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχω μάθει και σηκώνομαι νωρίς. Πριν, έκανα αυτή τη δουλειά και νόμιζα ότι η ζωή αρχίζει κατά τη 13.00 ή 14.00 το μεσημέρι. Για μένα πια αρχίζει γύρω στις 08.00.

– Πώς θα ήταν λοιπόν η ιδεατή μέρα του Αντώνη;

Η ιδεατή μέρα του Αντώνη είναι να σηκωθεί το πρωί νωρίς. Να φάει ένα πρωινό, να φύγει, να πάει σε ένα μουσείο να δει ωραία πράγματα. Μετά να γυρίσει να κάτσει με τους φίλους του να πιει καφέ, να γελάσει, να διασκεδάσει, να δει θέατρο και μετά να πάει για ένα ποτάκι και μετά να πάει να κοιμηθεί. Σου περιγράφω μια μέρα από ένα ταξίδι. Εκεί βρίσκω τη μεγάλη μου χαρά.

– Αγαπημένος προορισμός;

Ξαναγυρίζουμε πάλι στην παιδική ηλικία. Αγαπημένος μου προορισμός είναι η Disneyland στο Παρίσι.

– Επόμενο ταξίδι;

Δεν είναι προγραμματισμένο 100%. Θα δείξει, αλλά γιατί όχι μια Disney τα Χριστούγεννα; Ωραία θα ήταν.

– Αγαπημένο φαγητό;

Κεφτέδες με πατάτες και ντοματοσαλάτα.

– Αγαπημένο νησί;

Η Αίγινα.

– Αγαπημένο τραγούδι ή ποιο τραγούδι ακούς αυτή την περίοδο;

Μου άρεσε πολύ το καινούριο της Adele, το «Hello». Το αγαπημένο μου τραγούδι νομίζω είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου, το «Δεύτερη ζωή δεν έχει».

– Σημαίνει κάτι για σένα αυτό το τραγούδι;

Σημαίνει ότι ζούμε το τώρα και είναι μόνο για μας. Είναι ένα ωραίο σόου και πρέπει να το χαρούμε. Πρέπει να αυτοσχεδιάσουμε και να το πάμε καλά για να μην το ρίξουμε στα βράχια. Δεν αξίζει τον κόπο…

– Θα μπορούσες να κάνεις μια παράσταση χωρίς σενάριο που κάθε βράδυ θα ήταν κάτι διαφορετικό.

Ναι, αλλά αυτό θέλει τρομερή οργάνωση για να γίνει σωστά. Οτιδήποτε φαίνεται πολύ αυθόρμητο πρέπει να έχει τρομερή σκηνοθεσία.

– Λοιπόν, τριάντα χρόνια θέατρο, ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχει δώσει κανείς και αν θες να μας πεις και ποιος;

Ποια να πρωτοπείς; Θα σου πω αυτούς που με οδήγησαν σε αυτό που είμαι τώρα. Ο Κώστας Τσιάνος, όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά, γιατί αυτός ουσιαστικά με έβγαλε, μου είχε πει: «Ποτέ μην προδώσεις τη δουλειά. Όλα οι άλλοι μπορούν να σε προδώσουν. Η δουλειά ποτέ».