Λαϊκή Συσπείρωση: “Η τοπική δημόσια περιουσία να τεθεί στην εξυπηρέτηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών”

Oι τελευταίες αποφάσεις του Δήμου για την “αξιοποίηση” μερικών από τα σημαντικότερα τοπικά φιλέτα, όπως η παραλιακή έκταση γύρω από το ΛΟΥΣΗ, ο Διόνυσος και το παλιό Νοσοκομείο, σε συνδυασμό με την μετατροπή κεντρικών σημείων της πόλης σε ένα δήθεν «απέραντο εργοτάξιο», πρέπει να βάλουν τους δημότες σε προβληματισμό.
Εμείς αναμένοντας και τις απαντήσεις της κυβέρνησης στις ερωτήσεις που προωθούμε για τα θέματα αυτά στη βουλή, θα περιοριστούμε τώρα σε μερικές πλευρές.
1. Κατ’ αρχήν όλα αυτά δεν συνιστούν συνήθη προεκλογικά πυροτεχνήματα, με σκοπό μονάχα τις εντυπώσεις και την ψηφοθηρία, αλλά πρόκειται για κάτι βαθύτερο, δηλ. για την καθιερωμένη σε κάθε εκλογές εκκαθάριση και ανάληψη υποχρεώσεων έναντι μικρών και μεγαλύτερων επιχειρηματιών, με σκοπό την διατήρηση ή την αντικατάσταση συμμάχων και την αναπαραγωγή της εκλογικής πελατείας.
Απόδειξη το γεγονός, ότι παρά την αποκάλυψη εκ μέρους μας της παντελούς απουσίας νόμιμης δημοπράτησης από τον Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ., η διοίκηση του Δήμου επιμένει να συμβάλει στην παράδοση στην ΛΟΥΣΗ Α.Ε. ολόκληρης της εκεί παραλίας, συνολικά 8,5 στρεμμάτων, όπου περιλαμβάνεται και μια καθαρά δημοτική οδός.
Επίσης το ότι προωθεί την άρον άρον παράδοση του Διόνυσου σε επιχειρηματίες.
Και τέλος το ότι η διοίκηση του Δήμου ανακαλύπτει και επικαλείται ιδιοκτησία του Δήμου στο Κρατικό ( παλιό ) Νοσοκομείο, για να είναι, όπως ανενδοίαστα ομολογούν στελέχη της, αυτή -κι όχι το ΤΑ.Ι.Π.Ε.Δ.- που θα έχει την πρωτοβουλία και το πάνω χέρι στην διαδικασία του ξεπουλήματός του.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να σημειώσουν ότι αυτή η πρεμούρα εκδηλώνεται όταν τα άλλα άξια λόγου και άμεσα αξιοποιήσιμα τοπικά φιλέτα, που εμείς τα καταγράφουμε και τα αντιμετωπίζουμε ως στοιχεία της ενιαίας λαϊκής περιουσίας, ή τα αφήνουν να ρημάζουν ή τα παραδίνουν για εκμετάλλευση σε ιδιώτες και ποτέ, μα ποτέ δεν τα αξιοποιεί ο ίδιος ο Δήμος, με ειδική υπηρεσία και μόνιμο προσωπικό. Αυτά ισχύουν για το Ιμαρέτ, που «για λόγους αβρότητας» προς το αιγυπτιακό κράτος, δεν το άγγιξε ποτέ η ελληνική πολιτεία, την έκταση των αποθηκών πυρομαχικών στην Άσπρη Άμμο, τα Στρατόπεδα Κωτσάλου και Ασημακοπούλου στο Περιγιάλι, το πολυόροφο κτίριο του Τ.Ε.Α.Υ.Κ.Ε. στο καρνάγιο, την παλιά διατηρητέα Μεραρχία, το παλιό διατηρητέο Δικαστήριο, τις διατηρητέες καπναποθήκες στην οδό Φιλίππου, το πευκοδάσος του Στρατοπέδου Καρακώστα μεταξύ Αγίας Παρα-σκευής και Αγίου Λουκά, την τεράστια απολεοδόμητη έκταση της υπό εκκαθάριση ΔΕΠΟΣ, πάνω από τον Μπάτη και την Τόσκα και μέχρι το Παληό, το οικόπεδο του αλήστου μνήμης Ο.Ε.Κ. στην ίδια περιοχή και στο Παληό, τα τουριστικά ακίνητα στο Μπάτη και την Τόσκα.
Ας αναλογιστούν οι εργαζόμενοι πώς και γιατί συμβαίνει ο Δήμος Καβάλας διαχρονικά από τη μια να διεκδικεί και να ψευτοκαταλαμβάνει «κάποια» φιλέτα, στη συνέχεια όμως να συμβιβάζεται με τους πραγματικούς ιδιοκτήτες και τα φιλέτα άλλοτε να σχολάζουν και να ρημάζουν, όπως έγινε για μεγάλο διάστημα με την Μεγάλη Λέσχη κι όπως θα συμβεί και με το παλιό Νοσοκομείο και την ίδια ώρα να εγκαταλείπει ή παραδίδει σε επιχειρηματίες πραγματικά δικά του ακίνητα, όπως το πάρκινγκ της Ροδόπης, που προορίζονταν αρχικά για Πνευματικό Κέντρο, το οικόπεδο πίσω από την καθολική εκκλησία των Λαζαριστών, που έγινε επίσης πάρκινγκ, την Κεντρική Δημοτική Αγορά που και με το πέρασμα τόσων χρόνων αποδείχθηκε ότι αποτέλεσε την κεκρόπορτα της κυριαρχίας των πολυκαταστημάτων, σε βάρος των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.
Παράλληλα για τα μικρά και παντελώς άχρηστα στο δημόσιο και τον δήμο και κατοικούμενα από πολλές 10ετίες οικόπεδα της πρώην Αεράμυνας, για τα οποία επανειλημμένα έχουμε παρέμβει, έχει σταματήσει κάθε διαδικασία παραχώρησης στους βιοπαλαιστές κατόχους τους, που αντιμετωπίζονται συνεχώς ως καταπατητές.
Επομένως, αυτό που πρέπει να σκεφθεί ο λαός της Καβάλας είναι πού οφείλεται και πού οδηγεί αυτή η εγκατάλειψη και υποαπασχόληση, το σε ποιες συνθήκες και με πιο καθεστώς μπορεί να αξιοποιηθεί καλύτερα και προς όφελος της εργαζόμενης κοινωνίας, όλη αυτή η τεράστια κληρονομιά και περιουσία. Αν εξυπηρετεί πλέον ο νομικίστικος διαχωρισμός σε δημόσια ή δημοτική ή και ιδιωτική κτήση πάνω σε τέτοιου είδους λαϊκά περιουσιακά στοιχεία.
2. Ειδικά για το παλιό Νοσοκομείο, που φαίνεται να εξελίσσεται συνειδητά και σχεδιασμένα στο βασικό εργαλείο οικοδόμησης συμμαχιών και εντυπώσεων, προτείνουμε:
Ως οικόπεδο και κτίρια, μαζί με την πρώην ορθοπεδική και το παλιό Σανατόριο, πρέπει να αξιοποιηθούν από το δημόσιο φορέα «Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Καβάλας» για σύγχρονες και δωρεάν υπηρεσίες υγείας. Με άλλα λόγια σε κάθε περίπτωση πέραν του νέου Νοσοκομείου και όλες οι άλλες κτιριακές υποδομές που χρησιμοποιήθηκαν διαχρονικά για παροχή τέτοιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένου και του κτιρίου του Τ.Ε.Α.Υ.Κ.Ε., πρέπει να παραμείνουν στον τομέα της δημόσιας και δωρεάν υγείας και πρόνοιας, στην οποία, εμείς τουλάχιστο, περιλαμβάνουμε και την στέγαση απόρων σπουδαστών του Τ.Ε.Ι. Καβάλας.
Οφείλουμε όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το ηρωικό ξέσπασμα της διοίκησης του Δήμου, την αμέριστη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών, την “ψύχραιμη” επέμβαση των Παναγιωτόπουλου-Γεωργιάδη και την εκ των υστέρων “διακριτική” ανάμιξη της κατά τα λοιπά αναρμόδιας διοίκησης του Νοσοκομείου με πρόσχημα την καθαριότητα, έχουμε φύγει από την συνήθη διαχείριση ενός προβλήματος κι έχουμε μπει σ’ ένα προεκλογικό παιχνίδι, που δεν είναι τίποτε άλλο από την κήρυξη ενός αναίμακτου πολέμου μεταξύ ομονοούντων, με άμεση προοπτική την καθυστερημένη και με μικροδιορθώσεις υπογραφή ενός συμφώνου ανακωχής, όπως θα ονομάσουν την προγραμματική σύμβαση και το Σ.Δ.Ι.Τ. που έχουν προ πολλού ετοιμάσει και διορθώνουν. Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος αξιοποίησης της τοπικής λαϊκής περιουσίας…
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΤΟΛΙΑΣ
Υπ. Δήμαρχος Καβάλας