Σήμερα όλα τα στοιχεία και μια σειρά από μελετητικοί φορείς επιβεβαιώνουν ότι ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού διαρκώς μεγεθύνεται. Η Unicef καταγράφει τον αριθμό αυτών των παιδιών για την χώρα μας περίπου στις 700.000 (δηλαδή το 35,5% του μαθητικού πληθυσμού), και αυτό επιβεβαιώνεται και από την ΕΛΣΤΑΤ και την έρευνα που διενεργήθηκε με θέμα « Συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα» η οποία έκανε την καταγραφή μέχρι το 2013 και σύμφωνα με αυτή, η ηλικιακή ομάδα από τα 0-17 έτη έχει υλικές στερήσεις έως 37,3%. Στις υλικές στερήσεις συμπεριλαμβάνεται και η διατροφή που περιλαμβάνει κρέας, ψάρι και λαχανικά. Μέγεθος και αριθμός που όλα τα στοιχειά δείχνουν, ότι με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, εκτινάχθηκε καθώς έχουν επιδεινωθεί οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων. Αν συνυπολογίσουμε ότι το δείγμα και αυτά τα ποσοστά έχουν πανελλαδικό χαρακτήρα σημαίνει ότι σε επιβαρυμένες περιοχές, λαϊκές, εργατικές με υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας το νούμερα αυτό είναι τραγικά μεγαλύτερο.

Σε ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον η ζωή και η υγεία παιδιών και έφηβων είναι σε κίνδυνο. Συχνά είναι τα επεισόδια συμβάντων ασιτίας των παιδιών στα σχολεία και τις λαϊκές γειτονιές της χωράς, γνωστές ακόμη και οι ποικίλες δράσεις σίτισης παιδιών που αναπτύσσονται από Δήμους και Ιδιωτικούς φορείς. Ενδεικτικές του προβλήματος αλλά όχι ικανές να αποκαλύψουν το βάθος και την διάσταση που έχει στον παιδικό πληθυσμό της χώρας .

Το ζήτημα σίτισης είναι παράγοντας άρρηκτα συνδεδεμένος με την υγεία και την ομαλή σωματική ανάπτυξη του παιδικού πληθυσμού, τις διατροφικές συνήθειες που κατακτούν ως ενήλικες. Οι ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες αναγνωρίζονται σαν αιτιολογικός παράγοντας χρόνιων νοσημάτων π.χ. παχυσαρκία (η χώρα μας καταλαμβάνει την πρώτη θέση μεταξύ των 27 κρατών της ΕΕ στην παιδική παχυσαρκία ποσοστό 14%) και παραπέμπει συχνά στις μέρες μας όχι σε στρεβλές καταναλωτικές συνήθειες αλλά στην διατροφική φτώχεια που έρχεται ως συνέπεια του ανύπαρκτου ή ισχνού εισοδήματος στο λαϊκό νοικοκυριό.

Παρότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και εντείνεται, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει παρθεί για τη συστηματική καταγραφή του προβλήματος σε εθνικό επίπεδο και κυρίως για την αντιμετώπιση του με βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Διάφορες εξαγγελίες που κατά καιρούς έχουν γίνει από μεριάς κυβερνητικών παραγόντων έμειναν χωρίς αντίκρισμα και οι όποιες δράσεις αναπτύσσονται από τους Δήμους είναι αποσπασματικές αφού δεν διαθέτουν οργανωμένες δομές, στελέχωση και φυσικά χρηματοδότηση.

Το κενό της οργανωμένης παρέμβασης του κράτους και των φορέων του το καταλαμβάνουν συχνά Μ.Κ.Ο και επιχειρήσεις που περνούν ανεξέλεγκτα την πόρτα των σχολείων και με τη μάσκα του χορηγού διαθέτουν ανέλεγκτα και πιθανά επικίνδυνα προϊόντα κάνοντας παράλληλα και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις στο πρόγραμμα του σχολείου.

Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας, με την έναρξη της κρίσης έχει εγείρει το αίτημα για ένα γεύμα στο σχολείο για όλα τα παιδιά μέσα από υποδομές των Δήμων που πρέπει και μπορούν να φτιαχτούν και να στελεχωθούν με προσωπικό και έκτακτη χρηματοδότηση από το κράτος. Ήδη πολλά κονδύλια του ΕΣΠΑ αντί να διοχετευτούν στη δημιουργία τέτοιων δημόσιων δομών ώστε να απαντήσουν οργανωμένα και επιστημονικά σε ένα κρίσιμο ζήτημα, τα λυμαίνονται οι λεγόμενες Μ.Κ.Ο και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις.

ΕΡΩΤΩΝΤΑΙ οι κ.κ. Υπουργοί,

• Τι μέτρα προτίθενται να πάρουν για να αντιμετωπιστεί άμεσα και με κρατική ευθύνη το πρόβλημα του υποσιτισμού που συνδέεται άρρηκτα με την υγιή σωματική ανάπτυξη των παιδιών.

• Τι κονδύλια πρόκειται να επιμερίσει από τον κρατικό προϋπολογισμό και από το ΕΣΠΑ 2014-2020 για την ικανοποίηση του αιτήματος «ένα γεύμα σε όλα τα παιδιά στα σχολεία».