Κωνσταντίνος Γκαρέλας | Κούγκι και Αρμαγεδδών

Τι να γράψει κανείς για τα «κατορθώματα» και τη διαγωγή, ή αλλιώς τη «διαπραγματευτική τακτική» της νέας ελληνικής κυβέρνησης… Ήδη στα προηγούμενα δύο άρθρα μου, που επιλέγονταν «Αξιοπρεπείς ζητιάνοι» και «Νηπιακό παίγνιο», και μόνο από τους τίτλους –και από τις 3000 περίπου λέξεις που τα δύο αυτά άρθρα περιείχαν- καταλαβαίνει κανείς τη θέση μου. Αλλά οι περισσότεροι Συνέλληνες προφανώς δεν την καταλαβαίνουν και δεν τη συμμερίζονται, αντίθετα εξακολουθούν να ενθουσιάζονται με την… «πρώτη φορά διαπραγμάτευση» -αλά αριστερά. Το ότι αυτή η δήθεν διαπραγμάτευση μας έχει τοποθετήσει ήδη στην κατηγορία του κράτους-παρία, του κράτους-ζήτουλα, του αδιόρθωτου και μη-συνεργάσιμου και μη-συνεννοήσιμου κράτους, κανείς μέσα στην έξαρση της «υπερηφάνειάς» του δε φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Φυσικά τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν είναι περίεργο ή μη προβλέψιμο. Γιατί η συμπεριφορά των ανθρώπων και έτσι και των κρατών είναι το αποτέλεσμα των ιδεών, της «φιλοσοφίας», της κοσμοθεωρίας τους. Και εφόσον γνωρίζουμε όλα τα τελευταία, σε ότι αφορά και την παρούσα κυβέρνηση και το λαό μας, δεν πρέπει και δεν εκπλησσόμαστε βέβαια από όλα αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν. Υπάρχει μια δυσκολία συνεννόησης και συμφωνίας μεταξύ των δύο μερών, ελληνικής κυβέρνησης, των άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των… «Θεσμών», των αρμόδιων δηλαδή εκείνων οργάνων (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) που παλιά ονομάζονταν «τρόικα». Οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι διαπραγματευτές των «Θεσμών» είναι φυσικά ακριβώς οι ίδιοι, τα ίδια φυσικά πρόσωπα, που ήταν και επί της εποχής της «αλήστου μνήμης» και τρισκατάρατης «τρόικας». Τίποτα δηλαδή δεν άλλαξε, μόνο το όνομα! Η παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» έχει εδώ πλήρη εφαρμογή.

Από την κυβέρνηση την παρούσα δε θα περίμενα βέβαια κάτι διαφορετικό, ή κάτι καλύτερο, γιατί με συνέπεια εφαρμόζει την «πολιτική» και τις «ιδέες» της. Και χαίρομαι που δείχνει παρόλα αυτά, έστω και αρχικά, έστω και μέτρια, δείγματα προσαρμογής και προσγείωσης στην –πραγματικά- πολύ δύσκολη πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα αυτή, σε αντίθεση με ότι μας λένε κύριοι όπως ο κατά τα άλλα σεβαστός κ. Μίκης Θεοδωράκης ή ο Μανώλης Γλέζος, οι «επαναστατημένοι» δεξιοί δημοσιογράφοι του είδους του κύριου Γιώργου Τράγκα και των ομοίων του, είναι ότι η χώρα για να συνεχίσει να υπάρχει με τον ευρωπαϊκό, έστω μερικώς ευρωπαϊκό, τρόπο που γνωρίζουμε, και για να μη γίνει κάτι σαν Ουκρανία, Συρία και Λίβανος μαζί, χρειάζεται τη βοήθεια, διάβαζε τη χρηματοδότηση, δηλαδή τα (πολλά!!) χρήματα από τους Εταίρους μας. Για να συνεχίσουν να μας τα δίνουν όμως οι τελευταίοι πρέπει να συμφωνήσουν μαζί μας σε ένα «πρόγραμμα», σε ένα σχέδιο, για το πώς θα ξαναγίνει η χώρα μας παραγωγική και οικονομικά αυτάρκης και αυτόνομη, οι δύο τελευταίες λέξεις όχι φυσικά με την απόλυτη έννοιά τους, αλλά με τη σχετική Γιατί τη σήμερον ημέρα (και σε αντίθεση με ότι διατείνονται ξενοφοβικά «κόμματα» του είδους της «Χρυσής Αυγής») μόνο μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο συνύπαρξης και συνεργασίας μπορεί να υπάρξει αξιοπρεπώς μία χώρα (απομονωμένες χώρες όπως η Βόρεια Κορέα και η Κούβα γνωρίζουμε ελπίζω τι –ανύπαρκτο- βιοτικό επίπεδο –αλλά και ανύπαρκτη ελευθερία- «προσφέρουν» στους υποτακτικούς τους –γιατί «πολίτες» σίγουρα δε διαθέτουν). Πρέπει λοιπόν να είμαστε σε θέση να συνεννοηθούμε και να συνεργαστούμε με τις άλλες χώρες, στα πλαίσια των Διεθνών Οργανώσεων και των Θεσμών όπου έχουμε την τύχη και το προνόμιο να συμμετέχουμε. Δυστυχώς, οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας, πριν τη σημερινή της αριστεράς (με ολίγη από ακροδεξιά) «έλαμψαν» δια της ανικανότητάς τους να συνεννοηθούν τίμια και να τιμήσουν το λόγο τους με τους «Εταίρους» μας. Δυστυχώς εφαρμόζοντας πολιτική Καραγκιόζη, που άλλα λέει και άλλα κάνει, με πονηριά, ιδιοτέλεια και τελικά μικρόνοια, δεν έπραξαν το καθήκον τους που ήταν να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμιστικές εκείνες πολιτικές που θα βοηθούσαν τη χώρα να ανασυγκροτηθεί και να ξεκολλήσει από το οικονομικό και παντοειδές άλλο (κοινωνικό, πνευματικό κλπ.) τέλμα όπου έχει καθηλωθεί. Έτσι, με τη διγλωσσία που εφάρμοζαν και τα ανεπαρκέστατα συνεπώς αποτελέσματα πολιτικής που «επιτύγχαναν», έφεραν τους πολίτες σε αγανάκτηση και ανέδειξαν στη διακυβέρνηση ένα κόμμα με ασαφή ιδεολογία και πολιτική, που όμως υποσχόταν στους πολίτες «τον ουρανό με τα άστρα». Το τελευταίο δεν ήταν βέβαια καθόλου πρωτότυπο, γιατί περίπου η ίδια ήταν η «πολιτική» πρόταση και όλων των κατά περασμένους καιρούς «επιτυχημένων» κομμάτων. «Επιτυχημένων» στο ότι καταλάμβαναν τελικά την εξουσία, γιατί άλλη από αυτή ουσιαστική επιτυχία, που θα αφορούσε τη χώρα και το λαό, και όχι του ίδιους τους εξουσιαστές μας, ΔΕΝ είχε κανένα κόμμα. Απλά το παρόν κύριο κυβερνητικό «κόμμα» (ας το ονομάσουμε έτσι για την οικονομία της συζήτησης) στην παρούσα συγκυρία πλειοδότησε σε υποσχέσεις, ανέφικτες κατά το μέγιστο και ουσιώδες μέρος τους, και «φυσικά», με την «ποιότητα» (σε πολιτική αντίληψη εννοώ) πολιτών-καταναλωτών ψευδών υποσχέσεων που διαθέτει η χώρα μας, κατέκτησε την εξουσία. Σπουδαίο κατόρθωμα!

Το «αστείο» είναι ότι οι περισσότεροι συμμέτοχοι-στελέχη αυτής της κυβέρνησης, καλή τη πίστη και στα σοβαρά λέγανε και διακήρυσσαν όλα αυτά τα ανεδαφικά που υπόσχονταν, όπως πρώτος και καλύτερος ο προαναφερθείς κύριος Μανώλης Γλέζος, ο οποίος προς τιμήν του ζήτησε συγνώμη από τους ψηφοφόρους, στην παραπλάνηση των οποίων παραδέχτηκε ότι συνέβαλε, έστω και αν αφελώς πράττοντας πίστευε ότι είναι δυνατόν να κάνει η καινούργια, ή η οποιαδήποτε άλλη, κυβέρνηση, όλα αυτά τα «θαύματα». Γιατί στην απλούστατη ερώτηση «από πού τα χρήματα για όλα αυτά», έχουν τη φαντασιακή απάντηση όλων των αριστερών έτοιμη, «χρήματα υπάρχουν», στην «αριστερή» εκδοχή του μύθου «πλούτος υπάρχει». Φτάνει, υποτίθεται, να απλώσουμε το χέρι και να τον πάρουμε, εννοείται από εκείνους που κακώς τον έχουν (κατά το ίδιο ιδεολόγημα), από τους κακούς δηλαδή «πλούσιους». Έτσι εξηγείται το φαινόμενο, μαζί με την υπάρχουσα φανερή απειρία και την άγνοια, στις προγραμματικές τους δηλώσεις οι περισσότεροι υπουργοί να πήραν φόρα και υποσχέθηκαν «της Παναγιάς τα μάτια», χωρίς να κάνουν τον κόπο να στοιχειοθετήσουν το «από πού», το «πόθεν» της χρηματοδότησής των (τζάμπα) εξαγγελιών τους. Προφανώς ακόμα, σαν καλοί πιστοί της θρησκείας του Σοσιαλισμού (ή του Κομμουνισμού, ανάλογα πόσο αριστερά τοποθετούνται στο… αριστεροσκόπιο -κατά το «φασματοσκόπιο!) πιστεύουν στα θαύματα! Δυστυχώς όμως τα θαύματα τελείωσαν… Και τα καλάθια δε γεμίζουν πια καρβέλια και ψάρια με μια προσευχή στον Πάτερ Ουράνιο, ούτε το νερό στα πιθάρια μετατρέπεται άλλο σε κρασί, όπως τον παλιό καλό καιρό… Εκτός αν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ ζήλωσαν τη δόξα του… Ιησού!

Αλλά ούτε αυτό συμβαίνει! Δεν πρόκειται για τον διάδοχο του Μεσσία, ούτε καν του… Μέσι, σε πολιτική έκδοση. Είναι αυτού του είδους η «πολιτική» η συνέχεια του «πολέμου», της «διεκδίκησης» όπως την έμαθαν στα φοιτητικά αμφιθέατρα και στους συνδικαλιστικούς-συντεχνιακούς αγώνες. Γιατί τι άλλο έμαθαν οι κ.κ. «αριστεροί», ελληνικής κόπιας, εκτός από το να «διεκδικούν δυναμικά», δηλαδή να εκβιάζουν με κάθε τρόπο την «ικανοποίηση» των πιο ιδιοτελών και συχνότατα παράλογων «αιτημάτων» τους; Τα οποία πάντα βάφτιζαν «κοινωνικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις», για να αποκρύψουν το μερικότατο και ιδιοτελέστατο των «κοινωνικών» κατά τα άλλα αιτημάτων. Και μπορεί το «κόλπο γκρόσο», στην παραλυμένη και α-λογική ελληνική κοινωνία να έπιανε. Στην Ευρώπη όμως τέτοιες συμπεριφορές δεν έχουν καμιά ελπίδα. Αντίθετα, καταδικάζουν και μακροπρόθεσμα καταστρέφουν όσους θέλουν να τις εφαρμόσουν. Και αυτοί είμαστε μόνο εμείς και κανείς άλλος: Δεν έχουμε καμία «υποστήριξη» από λαούς ή άλλες κυβερνήσεις, ότι κι αν από μόνοι μας φανταζόμαστε και λέμε. Αντίθετα, «στα κάγκελα» ανέβηκαν όλοι οι λαοί, φτωχοί και πλούσιοι, με τις «περήφανες» αξιώσεις μας, να μας χρηματοδοτούν δηλαδή για να ζούμε πλουσιοπάροχα, πολύ πάνω από τις παραγωγικές δυνατότητές μας, εξόδοις εκείνων, χωρίς ελέγχους και πολλά-πολλά, παρά μόνο με την απειλή της αμοιβαίας καταστροφής, τύπου «Αρμαγεδδώνα» (Βαρουφάκης) ή ενός ολοκαυτώματος τύπου «Κούγκι» (Καμμένος). Και αυτοί οι εν παρενθέσει παρατιθέμενοι λέγονται κατά τα άλλα «πολιτικοί» στη χώρα μας. Πιστεύω θα έκαναν θραύση και μεγάλη καριέρα σε χώρες όπως το… Ισλαμικό Χαλιφάτο, όπου οι απειλές και τα ολοκαυτώματα είναι στην ημερήσια διάταξη. Στην Ευρώπη όπως της Δημοκρατίας, του σεβασμού των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, του Διαφωτισμού, του Ανθρωπισμού, το να απειλείς και να βάζεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων «επιχειρήματα» τύπου Αρμαγεδδώνα και Κούγκι, τι είναι;!