Κριτική προσέγγιση για το ποιητικό βιβλίο του Γρηγόρη Ι. Χρηστίδη ‘’ΕΙΜΑΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ’’

Κριτική προσέγγιση του Συντ/χου Διδασκάλου Κώστα Παρτσαλίδη για το ποιη – τικό βιβλίο του Γρηγόρη Ι. Χρηστίδη ‘’ΕΙΜΑΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ’’
Συγκερκιμένα αναφέρει:

Βρέθηκα στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του φίλου συμπολίτη και συναγωνιστή Γρηγόρη Ι. Χρηστίδη με τον εύγλωττο τίτλο: ‘’ΕΙΜΑΙ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ’’
Είχα την ευκαιρία να προμηθευτώ και το προηγούμενο ποιητικό του βιβλίο με τίτλο: ‘’ΑΡΝΟΥΜΑΙ’’
Ιδιαίτερη και έντονη εντύπωση μου προξένησε ο τίτλος του πρώτου βιβλίου του. θέλησα να εμβαθύνω λίγο. Γιατί η «οργή» ή η οργή, από πολλούς θεωρείται αρνητικά φορτισμένο συναίσθημα;
Ταλαιπωρείτε ο οργισμένος άνθρωπος από το πάθος, μπορεί να διαπράξει ακόμα και κακουργήματα. ‘’Η ορμή του θυμού οδηγεί τον άνθρωπο στην πτώση’’ (Σοφία Σειράχ α΄ 22), ‘’εταράχθη από θυμόν ο οφθαλμός μου, είπε ο ψαλμωδός (Ψαλμός ΣΤ’8)…
Οι ιερωμένοι διακηρύττουν ‘’στεντόρεια τη φωνή’’, την πραότητα, την ηρεμία της ψυχής, την αταραξία… την ταπείνωση γενικότερα.
Ο όσιος πατήρ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ, στην περίφημή του ‘’ΚΛΙΜΑΚΑ’’ με τις 30 (τριάντα) αρετές, συμπεριέλαβε και την ‘’Αοργησία’’ στην 8η βαθμίδα (ΛΟΓΟΣ ΟΓΔΟΟΣ).
Ίσως να έχουν από μια σκοπιά θεώρησης δίκαιο, παρεκτός κι αν θέλουν ήρεμο, ταπεινό, δουλοπρεπή… τον λαό ενώπιον πάσης εξουσίας. Δεν είμαι σε θέσει να είμαι πέρα για πέρα κατηγορηματικός. Χρήζει προσεχτικής διακρίσεως το θέμα και αξιολόγησης κατά περίπτωση.
Γνωστόν δε ότι ο Ιησούς άδραξε κάποτε το φραγγέλιο.
Γνωστόν επίσης ότι η Ιστορία έχει να επιδείξει ‘’φλογισμένα ράσα’’ και το 1821. Και στα χρόνια του Ε.Α.Μ. (ΕΘΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ) Και μάλιστα εκατοντάδες και χιλιάδες.
Η οργή λοιπόν του Γρηγόρη Ι. Χρηστίδη είναι απόλυτα δικαιολογημένη και απόλυτα εναρμονισμένη με αυτήν του λαού, που τα μύρια όσο κακοπαθαίνει από την εξουσία. Τώρα… και παλιότερα.
Μα καμιά δικαιολόγηση της άκριτης, της ατελέσφορης, της άναρχης (και, και) οργής και ανάλογης πράξης.
Αλλά, αλλά ποιάς οργής; Την απάντηση την δίνει ο Μέγας ποιητής του λαού μας ο Κώστας Βάρναλης: ‘’Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής, εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης, κι ώριμο τέκνο της οργής’’ Οργή λοιπόν που στοχεύει στην ικανοποίηση του λαού, των αναγκών του δηλαδή.
Ώριμη (και αναγκαία) η οργή του Γρηγόρη, που από τα γεννοφάσκια του, κουβαλώντας την μοίρα των προσφύγων γονιών του κι ενός ‘’βίου αβίωτου’’, που κι άλλοι κι άλλοι βίωσαν, μα δεν επαναστάτησαν ούτε στα εσώψυχά τους (φευ!)
Ο Γρηγόρης είναι ένας επαναστατημένος ποιητής, όπως επαναστατημένη ήταν όλη η ζωή του. Κι ο λόγος του καθρέφτης της ζωής, δράσης και πράξης του…! Και σε διάφορους τομείς.
Θέλει ο φίλος Γρηγόρης και ‘’ολίγην κριτικήν’’ για το έργο του. Θεωρώ ότι είμαι ο πλέον ακατάλληλος. Λίγη η παιδία μου γύρο από την ποιητική τέχνη. Τούτο εδώ όμως μπορώ να πω: Πως ο Γρηγόρης δεν κάνει ‘Τέχνη για την Τέχνη’’, όπως πονηρά θέλουν και πράττουν διάφοροι ντεμέκ ‘’τεχνίτες του λόγου’’, που μάλλον πονηρά θέλουν ν’ αποκρύψουν τον στόχο τους: Πως δεν κάνουν πολιτική. Μα υπηρετούν τα μεγάλα αφεντικά (τους). Χωρίς να κάνουν πολιτική… γελοίοι…! Ας αφήσουν τα σάπια! Κάνουν και παρακάνουν πολιτική, αφού και η σιωπή ακόμα μπροστά στην αδικία… πολιτική πράξη είναι και μάλιστα… η πιο ύπουλη και συμφεροντολογική!
Ο Γρηγόρης θα τολμούσα να πω (με καθημερινούς όρους), υποσύνολο του συνόλου: ‘’Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΛΑΟΣ’’ και μάλιστα γνήσιο. Δανείστηκα τον παραπάνω τίτλο από τα ‘’ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ – ΚΡΙΤΙΚΑ, τόμος Α’ ‘’ του Κώστα Βάρναλη, κι όχι τυχαία φυσικά. Αφού:
Τραγουδά τους καημούς, πόνους και ντέρτια αυτού του βασανισμένου λαού, κι αυτόν θέλει να υπηρετήσει, αυτόν μονάχα προσκυνά, αυτόν θέλει να ορθοποδήσει.. κι όχι να γονατίσει, αυτόν θέλει να ουρανοπετά σαν σταυραητός κι όχι να πηλοβατεί σαν σκουλήκι.
Ο Βάρναλης (παρακάτω) έρχεται αρωγός και στις δικές μου σκέψεις. Παιδί γνήσιο (ο Γρηγόρης) του λαού, δεν έχει ανάγκη της όποιας κριτικής (μου), γιατί… ο λαός είναι ο καλύτερος θεωρητικός της τέχνης, που έλυσε κιόλας τα προβλήματα (της τέχνης) στην πράξη: Το πρόβλημα της γλώσσας, της σχέσεις τέχνης και λαού, της ωφελιμότητας και της ελευθερίας της τέχνης.
Ο Γρηγόρης κάνει τέχνη λεύτερη, καταχεριάζει την άδικη κι άπονη εξουσία. Όταν μάλιστα οι διάφοροι αντιδραστικοί «διανοούμενοι» ‘’διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους’’ για τέχνη μακριά απ’ την πολιτική οι φαρισαίοι…!
Αλλά αυτά βοηθούν να αλυσοδεθεί πιο σφιχτά ο λαός , που να καταπίνει (και να φτιάχνει κι ο ίδιος), ρυπαρογραφήματα, ανούσιες, άνοστες, και βρώμικες εκπομπές, χαζοχαρούμενα και πρόστυχα τραγούδια ‘’Τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχά σου’’ και παρόμοια. Ναι , ναι και ‘’μ’ ένα άρλεκιν ξεχνιέμαι’’ πόσα όπια για το λαό;
Τι «όμορφα» πέρασαν την ζωή τους οι υμνητές, βασιλιάδων, αυτοκρατόρων, κατακτητών και συνεργατών τους… αυτούς ο λαός δεν τους τραγούδησε ποτέ του: ούτε τον τούρκο καταχτιτή ούτε τον συνεργό του κοτζάμπαση, ούτε τον φασίστα Γερμανό, ούτε τον δοσίλογο.
Ο λαός στο διάβα της ιστορίας του τραγούδησε: ‘’Τον Ακρίτα είτε αρματολό, τον Αντάρτη, κλέφτη, παλικάρι’’ που με χίλια ονόματα, μια χάρη, πάντα ήταν ο ίδιος ο λαός, όπως σημειώνει ο ποιητής. Τραγούδησε ποτέ του τους Νενέκους, τους Μαυροκορδάτους, τους Κωλέτηδες και τους επόμενους και σημερινούς συνεχιστές τους; ΟΧΙ, μα τραγούδησε τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Βελουχιώτη, τον Λαμπράκη, τον Πέτρουλα και άλλους πολλούς… γνήσια τέκνα του λαού.
Φίλε Γρηγόρη, ίσως την πήγα μακριά την βαλίτσα. Όμως…! Τα νοήματα των στίχων σου οδήγησαν τις σκέψεις μου.
Και να σου πω τελειώνοντας την ακατάσχετη πολυλογία μου;
Συνέχισε στο δρόμο που σ’ οδήγησε η προσταγή κι ο πόθος του λαού μας. Ξέρω πως θα το κάνεις, περιττή η προτροπή: Ώσπου να έρθει εκείνη η άγια ώρα που ο λαός μας θα δει την λευτεριά του (την αληθινή), όχι αυτήν την ψεύτικη, της τάχατες Δημοκρατίας (τους), των ολίγων βέβαια. Κι ας ευχηθούμε πως ‘’θα ξεχειλίσει η πολιτεία λεβεντιά πορφυρογέννητη’’, όπως τότε στις 13 Σεπτέμβρη στα 1944, όπως ο παραπάνω στίχος (με το ρήμα σε χρόνο Αόριστο), του φίλου, φιλόλογου συμπολίτη μας Χρήστου Τσελεπή υπενθυμίζει σ’ όλους μας. Για να βασιλέψει επιτέλους η πραγματική λευτεριά του λαού, της λευτεριάς που του την κλέψανε δυο φορές το 21 και το 44 ‘’με απάτη και με βία’’ οι σταυρωτήδες του λαού μας. Εσύ με την πέννα σου, κι ο καθένας με το δικό του όπλο κι όλοι μαζί στον… ίδιο το σκοπό.
Παρτσαλίδης Κώστας
Συντ/χος Δάσκαλος
Υ.Γ.: Επαναλαμβάνω την παραπομπή, αν και περιττή: Συνέχισε, φίλε Γρηγόρη, στον ίδιο δρόμο και με το όποιο κόστος, επειδή: ‘’Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως’’, όπως βροντοφώναξε ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χιχμέτ.