Σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση καθώς αδυνατεί να χειριστεί τα πολλαπλά πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά μέτωπα που έχει ανοίξει, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο των Βρυξελλών και της Άνγκελα Μέρκελ. Η πυροδότηση της νάρκης χθες από τον Ντέκλαν Κοστέλο, ενόψει της Συνόδου Κορυφής, είναι ενδεικτική των προθέσεων των θεσμών-εταίρων για τη συνέχεια. Ενώ οι δηλώσεις του Γέρουν Ντάισελμπλουμ ανεβάζουν την πίεση σηματοδοτώντας επιστροφή στην πολιτική του τρόμου. Στόχος είναι να αποδυναμωθεί η διαπραγματευτική θέση της Αθήνας, ενώ παράλληλα να πάρει το μήνυμα η κυβέρνηση ότι ακόμα και οι διεθνείς σχέσεις γίνονται μόνο υπό Ευρωπαϊκό μανδύα.

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ

Με τις εκρήξεις στο πολιτικοοικονομικό ναρκοπέδιο που βρίσκεται η κυβέρνηση και η Ελλάδα να έχουν ήδη αρχίσει και τη Σύνοδο Κορυφής να έπεται η ελληνική κυβέρνηση οδηγείται ντε-φάκτο σε ρήξη, καθώς οτιδήποτε άλλο θα την αποσταθεροποιούσε εσωτερικά. Ετσι τα νομοσχέδια για τις 100 δόσεις και την ανθρωπιστική κρίση θα τεθούν προς ψήφιση στη Βουλή και θα περάσουν παρά το βέτο του εκπροσώπου της Κομισιόν, Ντέκλαν Κοστέλο. Η επόμενη ημέρα θα βρει κυβέρνηση και θεσμούς-ετέρους σε ένα τεχνητά πολωμένο κλίμα και τον Αλέξη Τσίπρα να προσέρχεται στη Σύνοδο Κορυφής έχοντας αγνοήσει τις προειδοποιήσεις της Κομισιόν και συνεπώς με διπλωματικό μειονέκτημα.

Στο Μαξίμου όμως φαίνεται ότι δεν είχαν υπολογίσει τη στρατηγική με βάση τις εκρήξεις αλλά με γνώμονα την πεποίθηση την προοπτική σταθεροποίησης, προς τούτου και επιλέγουν να εγείρουν μείζονα ζητήματα μετά από την ολοκλήρωση κάθε φάσης της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους.

Θεωρώντας ότι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου αποτελεί βάση και αδιαπραγμάτευτο χαρτί η κυβέρνηση, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, ανέβασε το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων απέναντι στη Γερμανία, ενώ επέμεινε και στην κόντρα με την ΕΚΤ και τον Μάριο Ντράγκι, για την έκδοση εντόκων γραμματίων.

Όλα αυτά ενώ απέφυγε με κάθε τρόπο να υποβάλλει αναλυτικά κοστολογημένο κατάλογο μέτρων και δράσεων που υποστηρίζουν το κάθε νομοσχέδιο. Ετσι η κυβέρνηση βρέθηκε «ανοιχτή», έδωσε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους θεσμούς, οι οποίοι πιεζόμενοι τόσο πολιτικά –από Ισπανία και Πορτογαλία- όσο και κοινωνικά και οικονομικά πάτησαν το κουμπί.

Ετσι η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου τίθεται στις Καλένδες, όπως ετέθη και αυτή της ελάφρυνσης του χρέους με την προϋπόθεση της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων, αποδεικνύοντας τη μακιαβελική στρατηγική της Άνγκελα Μέρκελ.

Από χθες το απόγευμα η Αθήνα διεξάγει damage control επιχειρώντας να προσδιορίσει πολιτικά, οικονομικά και επικοινωνιακά τη ζημιά που έχει υποστεί από την αλλαγή στάσης θεσμών και εταίρων. Παράλληλα αναζητά διεξόδους καθώς και τρόπους να απαντήσει.

Στις Βρυξέλλες προετοιμάζουν τώρα την επόμενη ημέρα και «ράβουν» το νέο κοστούμι για την Ελλάδα, εν τη απουσία της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία –όπως και η προηγούμενη- δεν διαθέτει ικανό μηχανισμό lobbying, υποτιμά τα τοπικά ελληνικά κλιμάκια και αποστολές και επιλέγει να χειριστεί διεθνείς υποθέσεις πίσω από ελληνικά πολιτικά φίλτρα.

Όπως επισήμανε εγκαίρως –από χθες- το sofokleousin.gr, στόχος των εταίρων ήταν και παραμένει να πληγεί η αξιοπιστία του Αλέξη Τσίπρα και να αποδομηθεί η ισχυρή κοινωνική στήριξη στην κυβέρνηση, είτε μέσω «στραβοπατήματος» είτε λόγω της πολιτικής του φόβου που ενεργοποιήθηκε με τις δηλώσεις του Γέρουν Ντάισελμπλουμ και το έναυσμα για την οποία είχε δώσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Πρόκειται άλλωστε για την υλοποίηση του γερμανικού σχεδιασμού για τον οποίο είχε προειδοποιήσει το sofokleousin.gr αμέσως μετά την ανακοίνωση της συνάντησης της Άνγκελα Μέρκελ με τον Αλέξη Τσίπρα.

Στρατηγική ερεισμάτων

Η κυβέρνηση προσπαθώντας να αποδείξει ότι διαθέτει ευρύτερο διπλωματικό, πολιτικό και γεωστρατηγικό σχεδιασμό επιμένει στις διεθνείς αποστολές στελεχών και υψηλόβαθμων αξιωματούχων σε άλλα κέντρα εκτός ΕΕ, κινήσεις που προκαλούν όμως την ανησυχία όχι μόνο των Ευρωπαίων αλλά και της Ουάσινγκτον, η οποία θεωρεί ότι τέτοιες κινήσεις «ξυπνούν» φυγόκεντρες τάσεις και δίνουν χώρο για την ανάπτυξη επικίνδυνων γεωπολιτικών στρατηγικών από χώρες και σχηματισμούς εκτός ΕΕ στα πλαίσια της ΕΕ.

Αυτό που φοβάται η Ουάσινγκτον –και προς τούτο η παρέμβαση Ατκινσον- είναι η είσοδος Ρωσίας, Κίνας και ενδεχομένως και άλλων χωρών στον ευρωπαϊκό πολιτικό χώρο. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής και θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανάφλεξη στην Ουκρανία ακόμα και στο Ιράν, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Αντιλαμβανόμενοι ότι οι κινήσεις της Ελληνικής κυβέρνησης στη γεωπολιτική σκακιέρα έχουν πολύ μεγαλύτερο πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα από αυτό που ακόμα και το Μαξίμου εικάζει, οι εταίροι προσπαθούν τώρα να χαλιναγωγήσουν τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η αλλαγή στάσης της Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία αν κρατούσε χαμηλούς τόνους καθ όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, διευκολύνοντας τους επικοινωνιακούς χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης και διαμεσολαβώντας σε κρίσιμες στιγμές στις Βρυξέλλες, εν τέλει ζήτησε από την Ελλάδα συμμόρφωση με τις αρχές του προγράμματος.