ΙΣΤΟΡΙΑ

Η γαλοπούλα των Ευχαριστιών, η Τουρκία και η ανακάλυψη της Αμερικής

Μια εκπληκτικό ιστορία της Τουρκίας στην Αμερική. Πώς φτάνουμε από τον Χριστόφορο Κολόμβο στις γαλοπούλες, μέσω Κωνσταντινούπολης; Ο Nick Danforth, υποψήφιος διδάκτωρ τουρκικής ιστορίας στο Georgetown University, απαντά: Απλά ρωτήστε τον Ατατούρκ…

Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρόσφατα έγινε πρωτοσέλιδο, όταν ισχυρίστηκε ότι οι μουσουλμάνοι ναυτικοί «ανακάλυψαν την Αμερική» και ότι όταν ο… Χριστόφορος Κολόμβος έφτασε στην Κούβα το 1492 βρήκε ένα τζαμί, χτισμένο εκεί από τους ντόπιους, οι οποίοι ήταν επίσης μουσουλμάνοι. Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά αυτό λέει πολλά για τον Πρόεδρο της Τουρκίας και τον Ισλαμικό σοβινισμό που κάνει τη «νέα Τουρκία» του Ερντογάν τόσο διαφορετική από τα κοσμικά ιδεώδη του ιδρυτή της χώρας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Ο Ατατούρκ είχε μια παρόμοια εφευρετική άποψη της ιστορίας. Όπως εξηγεί η τουρκική Ιστορική Εταιρεία που ίδρυσε, οι ιθαγενείς Αμερικανοί ήταν Τούρκοι, και όχι μουσουλμάνοι. Και, επίσης, ήταν ο Τούρκος ναύαρχος Πίρι Ρέις ο οποίος σχεδίασε τον αρχαιότερο χάρτη της Αμερικής. Αντί να υιοθετεί μια θρησκοκεντρική κακή ιστορία, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους είδε τον κόσμο μέσα από τους θριάμβους των Τούρκων.

Η ισλαμιστική έμφαση του Ερντογάν μπορεί να είναι νέα, αλλά η χώρα του έχει μια σεβάσμια παράδοση στη φανταστική χρήση αξιώσεων μη-δυτικών επιστημονικών επιτευγμάτων για να αντικρούσει την αυτο-συγχαρητήρια ευρωκεντρική ιστορία. Υπό αυτό το πρίσμα, οι παράλογες αξιώσεις του προέδρου μπορεί να ερμηνευτούν ως μια λαϊκίστικη παρωδία όλων των σοβαρών μελετητών που επιδιώκουν να μας θυμίζουν τα πολύ πραγματικά και συχνά παραβλεπόμενα, επιτεύγματα του Μουσουλμανικού κόσμου στην επιστήμη. Εξάλλου, ποιος μπορεί ειλικρινά να προσποιηθεί ότι η σάλτσα κράνμπερι έχει καλύτερη γεύση από το γιαούρτι – ή ότι έχει συνεισφέρει περισσότερα στην ανθρωπότητα;

Ως ηγέτης της Τουρκίας το 1930, ο Ατατούρκ κέρδισε τη διεθνή προσοχή για τις δικές του εκκεντρικές ιστορικές θεωρίες. Ισχυρίστηκε ότι οι Τούρκοι είχαν αναπτύξει έναν εξελιγμένο μη νομαδικό πολιτισμό στην Κεντρική Ασία κατά τη διάρκεια του 9ου αιώνα π.Χ. Όπως και οι ιθαγενείς Αμερικανοί, αυτοί οι πρώιμοι Τούρκοι θεωρούσαν τη φύση ιερή και ήταν πραγματικά καλοί στην τοξοβολία. Αλλά τελειοποίησαν επίσης και καινοτόμες τεχνολογίες, όπως η μεταλλουργία και η κτηνοτροφία πολύ πριν από τον υπόλοιπο κόσμο. Μερικά από αυτά τα τουρκικά φύλα περιπλανήθηκαν στην Αμερική, είπαν οι ιστορικοί του Ατατούρκ, ενώ άλλα διέδωσαν τα φώτα της επιστήμης προς τους πρωτόγονους ακόμη κατοίκους στην Κίνα, την Ινδία, την Εγγύς Ανατολή και την Ευρώπη. Πλαστά γλωσσικά στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν για να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς ότι οι αρχαίοι πολιτισμοί, όπως οι Χετταίοι και οι Σουμέριοι ήταν πραγματικά Τούρκοι. Τούρκοι μελετητές προχώρησαν στο να αποδείξουν ότι όλη η ανθρώπινη γλώσσα προήλθε αρχικά από τους Τούρκους.

Συνεργός του Ατατούρκ στο ξαναγράψιμο της «ιστορίας» ήταν η υιοθετημένη κόρη του Αφέτ Ινάν. Μετά την εμφάνιση ενός πρώιμου ναυτικού χάρτη που έδειχνε την Αμερική να υπάρχει στα αρχεία του Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη, η Ινάν υποστήριξε ότι ο Οθωμανός ναύαρχος του 16ου αιώνα Πίρι Ρέις είχε ξεπεράσει τον Κολόμβο και άλλους Ευρωπαίους Χαρτογράφους μέσω της ανώτερης τεχνικής με την οποία χαρτογράφησε την νέα ήπειρο. Ο χάρτης είναι αρκετά εντυπωσιακός και ένα αδιαμφισβήτητα λαμπρό σημείο στις οθωμανικές χαρτογραφικές δεξιότητες. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τον εθνικιστικό ενθουσιασμό της Ινάν που να δικαιολογεί το συμπέρασμα της ότι «σε σύγκριση με άλλους χάρτες της περιόδου, αυτό του Πίρι είναι ο πιο τέλειος και πρωτότυπος».

Και εδώ είναι σαφές ότι όλο αυτό έγινε εξαιτίας του τουρκικού εθνικισμού: άλλη μία από τις πιο γνωστές προσπάθειες της Ινάν αφορά την εκταφή του σώματος του Οθωμανού αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν, προκειμένου να αποδείξει, με τη χρήση της τότε ευρέως αποδεκτής τεχνικής μέτρησης του κρανίου, ότι η ιδιοφυΐα πίσω από μερικά από τα πιο διάσημα τζαμιά της Κωνσταντινούπολης ήταν ένας Τούρκος και όχι ένας Αρμένιος. Κάτι που προσφέρει μια πολύ καλή υπενθύμιση του από πού προερχόταν όλη αυτή η τρελή ιστορία. Σε κάποια απομνημονεύματα του 1939, η Ινάν σχετίζει κάτι που διάβασε σε ένα γαλλικό βιβλίο γεωγραφίας, πως ως μέλη της «κίτρινης φυλής», οι Τούρκοι είχαν έναν γονότυπο που τους είχε υποβιβάσει σε μια «δευτερεύουσα θέση» στην ευρωπαϊκή σκέψη. Αναστατωμένη, ρώτησε τον Ατατούρκ αν αυτό ήταν σωστό. «Όχι», απάντησε, «αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Πρέπει να το επεξεργαστούμε».

Ενώ οι Δυτικοί ιστορικοί της εποχής και αργότερα επέκριναν τους ισχυρισμούς του Ατατούρκ, συχνά έδειξαν συμπάθεια στα κίνητρα, αν όχι και στο περιεχόμενο, της ιστορίας του. Πολλοί θεώρησαν τις αφηγήσεις του για το τουρκικό επιστημονικό μεγαλείο ως απαραίτητο μέρος της οικοδόμησης εθνικής υπερηφάνειας και ενότητας μετά από έναν αιώνα στρατιωτικής ταπείνωσης στα χέρια της Δύσης.

Αλλά εκτός από το να είναι απλά ένα εργαλείο για την εθνική ανάπτυξη της χώρας, η ιστορία του Ατατούρκ ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τη δυτικοποίηση. Αν οι Τούρκοι πίστευαν ότι ο λαός τους εφηύρε την επιστήμη, δεν υπήρχε καμία ντροπή στο να δεχτούν την δυτική τεχνολογία. Και αν τουρκική ήταν η αρχική γλώσσα της ανθρωπότητας, δεν θα ήταν κακό να δανειστούν και μερικές γαλλικές λέξεις.

Ο Ερντογάν μπορεί να θέτει τη θρησκεία στο κέντρο της εφευρεμένης ιστορίας του, αντί του τουρκισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το είδος του ισλαμικού σοβινισμού του απορρίπτει τη «δυτική» ή «χριστιανική» επιστημονική παράδοση που ο Ατατούρκ τόσο επιθετικά αποδέχτηκε. Αντ’ αυτού, οι Ισλαμιστές όπως ο Πρόεδρος προσπαθούν να κάνουν σκόπιμα κατάλληλη αυτή την κληρονομιά – εκτός, φυσικά, από την εξέλιξη – ενώ συνεχώς επαίρονται για το άνοιγμα νέων τεχνικών σχολών και κολεγίων. Και είναι ευνόητα πρόθυμοι να αμφισβητήσουν μία τόσο κοινή αφήγηση, στην οποία πράγματα όπως η βιομηχανική επανάσταση ή η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου χρησιμεύουν ως απόδειξη της μοναδικής ικανότητας της χριστιανικής Δύσης για περιέργεια, λογική, και άλλες προϋποθέσεις για την πρόοδο.

Οι πηγές, όπως αυτές, για τον ισχυρισμό του Ερντογάν σχετικά με τη μουσουλμανική ανακάλυψη της Αμερικής, αντιπροσωπεύουν τις παράλογες παρυφές μιας σημαντικής επιστημονικής απάντησης στην ιδέα ότι το Ισλάμ και η επιστήμη βρίσκονται σε σύγκρουση, ή ότι ο ισλαμικός σκοταδισμός προκάλεσε την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για να αμφισβητήσουν αυτή την αμφίβολη ιστορία, τούρκοι και δυτικοί ιστορικοί – συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου που ο Ερντογάν νίκησε στις προεδρικές εκλογές του Αυγούστου, του Εκμελεντίν Ιχσάνογλου – έχουν συσσωρεύσει σημαντικά στοιχεία της τεχνολογικής επινόησης των Οθωμανών. Οι προσπάθειες αυτές κυμαίνονται από σοβαρές μελέτες σε Οθωμανικά εργοστάσια μπαρουτιού, ως μελέτες, παρότι κάπως απελπισμένες, για έναν οθωμανό ωρολογοποιό του οποίου το έργο ήταν τόσο πρωτοποριακό, που εντυπωσίασε ακόμη και έναν Ελβετό που επισκέφθηκε την χώρα.

Η εγκατάλειψη της αφήγησης για την πτώση του Ισλάμ αποκαλύπτει πραγματικά έναν εντυπωσιακό παραλληλισμό μεταξύ της ιστορικής πορείας της Τουρκίας και της Ισπανίας, μιας άλλη μεσογειακής δύναμης, της οποίας όμως οι εξερευνητές όντως διέσχισαν τον Ατλαντικό Ωκεανό για να φτάσουν στην Αμερική. Και οι δύο ήταν ασύγκριτα πλούσιες υπερδυνάμεις του 15ου και 16ου αιώνα, εξαθλιωμένες δεύτερης κατηγορίας δυνάμεις κατά το περισσότερο του 19ου και 20ου αιώνα, και στη συνέχεια, μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, δυναμικές βιομηχανικές οικονομίες που αναμένεται να συνεχίσουν να αναπτύσσονται, παρά τα σύννεφα στον ορίζοντα.

Κατά ειρωνικό τρόπο, η δήλωση του Ερντογάν για τον Κολόμβο που βρήκε ένα τζαμί στην Κούβα ήταν πιθανόν εμπνευσμένη από την υπέρ το δέον κυριολεκτική ανάγνωση ενός ισλαμιστή μελετητή, από ένα σημείο από το ημερολόγιο του Κολόμβου στο οποίο ο εξερευνητής συγκρίνει το σχήμα ενός όμορφου λόφου στην ακτή της Κούβας με εκείνο ενός μικρού τζαμιού που κοσμεί ένα ισπανικό βουνό.

Ένας πολιτικός με μεγαλύτερη εκτίμηση της μεταφοράς – ή της πραγματικότητας – θα μπορούσε να έχει πάρει ένα πιο μετριοπαθές μάθημα από αυτήν την ισλαμική ιστορία. Ο Φερδινάνδος και η Ισαβέλλα χρηματοδότησαν το ταξίδι του Κολόμβου στο Νέο Κόσμο σχεδόν αμέσως αφού έδιωξαν τους μουσουλμάνους από την Ισπανία. Στο πλαίσιο αυτό, είναι χαρακτηριστικό ότι, παρά τον αιματηρό φανατισμό του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας της Ισπανικής Ρεκονκίστα, ο Κολόμβος είδε το περίγραμμα ενός τζαμιού ως ένα καθοριστικό στοιχείο της ισπανικής υπαίθρου – και κάτι όμορφο.

Είναι μια προσέγγιση του παρελθόντος που ο Ερντογάν κάποτε εκτιμούσε. Το 2005, η Τουρκία του Ερντογάν, μαζί με την Ισπανία, υπήρξαν ιδρυτικά μέλη της Συμμαχίας των Πολιτισμών, μια πρωτοβουλία που σχεδιάστηκε για να γιορτάσουν την διαθρησκευτική ανοχή στην ιστορία και των δύο χωρών. Ο Ερντογάν, βέβαια, επιμένει ότι η ισλαμική ανοχή ενέπνευσε την πεφωτισμένη πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ η εθνικιστική ιστορία του Ατατούρκ την απέδωσε στον παραδοσιακά ανεκτικό τουρκικό πολιτισμό. Δεν έχει σημασία που πολλοί Τούρκοι θα συμφωνήσουν και με τους δύο, συνδυάζοντας τον εθνικισμό και τη θρησκεία για να υποστηρίξουν ότι η τουρκική εκδοχή του Ισλάμ είναι μοναδικά ανεκτική.

Κατά το σχηματισμό της Συμμαχίας των Πολιτισμών, τόσο η Τουρκία όσο και η Ισπανία ήταν στην ευχάριστη θέση να παραβλέψουν το γεγονός ότι το Ουμαγιάντ και η Οθωμανική εποχή κατέληξαν σε έναν σαφή παροξυσμό σεκταριστικής βίας. Και ακριβώς όπως πολλοί Αμερικανοί είναι ευτυχισμένοι που γιορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών και την Ημέρα του Κολόμβου, χωρίς να σκέφτονται πάρα πολύ το τι συνέβη στους ιθαγενείς Αμερικανούς στη συνέχεια, οι τούρκοι πατριώτες βιάζονται να ρωτήσουν σχετικά με την τύχη των αυτοχθόνων της Αμερικής κάθε φορά που κάποιος αναφέρει τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Οι Δυτικοί, οι Τούρκοι και οι Ισλαμιστές σωβινιστές έχουν προσπαθήσει να περάσουν τον τρόπο τους στα ιστορικά αρχεία τον τελευταίο αιώνα, καθιστώντας την εξερεύνηση του Νέου Κόσμου μια απόδειξη για τη δική τους υπεροχή. Έτσι, σήμερα, γιατί να μην τελειώσουμε με μία όμορφη ιστορική μεταφορά που έχει κάτι για όλους, και, ως ένα πρόσθετο πλεονέκτημα, θα μπορούσε ακόμη και να είναι αλήθεια;

Μια εύλογη εξήγηση – αν και μειοψηφία – σχετικά με το γιατί η χώρα του Ερντογάν και το θύμα της αμερικάνικης Ημέρας των Ευχαριστιών έχουν το ίδιο όνομα (Turkey), είναι ότι όταν οι πρώτοι εξερευνητές έφεραν ένα αδέξιο πουλί στην Ευρώπη από τον Νέο Κόσμο, οι καλοφαγάδες της ηπείρου άργησαν να καταλάβουν την γαστρονομική αξία του. Το να ονομάσουν την γαλοπούλα «Turkey fowl» (πουλερικό από την Τουρκία) ήταν ένα τέχνασμα μάρκετινγκ που είχε σκοπό να εκμεταλλευτεί τη φήμη της Οθωμανικής Τουρκίας του 16ου αιώνα στον πλούτο, τον εξωτισμό και την πολιτιστική πολυπλοκότητα.

Η Αμερική έδωσε το πουλί, η Τουρκία το όνομα, και οι συζητήσεις σχετικά με το ποιανού η θρησκεία έχει τη μεγαλύτερη ικανότητα για τα πολιτιστικά και τεχνολογικά επιτεύγματα αναβλήθηκε για μετά το γεύμα.

Nick Danforth

Πηγή: Foreign Policy via antinews.gr

ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης

ΙΣΤΟΡΙΑ

Σαν σήμερα: 17 Οκτωβρίου 1931 – Ο Αλ Καπόνε καταδικάζεται για φοροδιαφυγή

Την αυγή της δεκαετίας του 1930, στους δρόμους του Σικάγο, αλλά και στους διαδρόμους σχεδόν κάθε υπηρεσίας επιβολής του νόμου, ένα όνομα ήταν γνωστό σε όλους και προκαλούσε τον φόβο των μεν και την οργή των δε: Αλ Καπόνε. Ο ιταλικής καταγωγής «επιχειρηματίας» είχε υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος στο Σικάγο και οι δραστηριότητές του εκτείνονταν από την παρασκευή και το λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών (τότε ίσχυαν ακόμη οι νόμοι της Ποταπαγόρευσης), τα παράνομα στοιχήματα και την παροχή «προστασίας» μέχρι τον παράνομο τζόγο, τη μαστροπεία και τη διάπραξη φόνων μελών αντίπαλων συμμοριών.

Ο Καπόνε ήταν διάσημος για τις δραστηριότητές του, σε σημείο που όταν παρευρισκόταν σε αγώνες μπέιζμπολ το πλήθος τον επευφημούσε, ενώ είχε αποκτήσει τη φήμη του Ρομπέν των Δασών της εποχής, καθώς έκανε συχνά μεγάλες δωρεές σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Μάλιστα, την εποχή του Μεγάλου Κραχ ο Καπόνε ήταν ο πρώτος που δημιούργησε συσσίτιο (soup kitchen) για τους ανέργους. Επίσης, φαίνεται ότι ο μεγάλος γκάνγκστερ έχαιρε και της ανεκτικότητας των Αρχών. Είναι γνωστό ότι διατηρούσε σχέσεις με τον δήμαρχο της πόλης Γουίλιαμ Χέιλ Τόμσον, ενώ είχε εξαγοράσει πολλούς αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος του Σικάγο.

Ωστόσο, η τύχη του σύντομα άλλαξε, για δύο κυρίως λόγους. Από τη μία, ο δήμαρχος Τόμσον επιχειρώντας να επανεκλεγεί το 1927 έβλεπε ότι η καμπάνια του -σε μεγάλο μέρος χρηματοδοτούμενη από τον Καπόνε– δεν θα είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα και αποφάσισε να αλλάξει τακτική. Αντικατέστησε τον αρχηγό της αστυνομίας, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την έρευνα στων παράνομων δραστηριοτήτων του Καπόνε. Όμως, πιο σημαντικό ρόλο στην αρχή της πτώσης του γκάνγκστερ έπαιξε η λεγόμενη Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου το 1929.

Εκείνη την ημέρα, ο Καπόνε διέταξε τον φόνο επτά μελών μιας αντίπαλης συμμορίας που είχε αρχηγό τον Ιρλανδό Τζορτζ «Μπαγκς» Μοράν, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου. Τέσσερις άνδρες του Καπόνε, οι δύο φορώντας στολή αστυνομικού, κατευθύνθηκαν προς το συνεργείο αυτοκινήτων όπου βρισκόντουσαν τα μέλη της συμμορίας. Οι δύο «αστυνομικοί» διέταξαν τους επτά άνδρες να γυρίσουν προς τον τοίχο και οι άλλοι δύο συνεργάτες του Καπόνε τους εκτέλεσαν χρησιμοποιώντας δύο οπλοπολυβόλα. Ο Μπαγκς Μοράν, που εκείνη την ημέρα είδε τους «αστυνομικούς» να πλησιάζουν το γκαράζ και τελικά άλλαξε κατεύθυνση, όταν ρωτήθηκε ποιος μπορεί να είχε διατάξει αυτή την ενέργεια είπε: «Μόνο ο Αλ Καπόνε σκοτώνει έτσι». Παρά το γεγονός ότι εκείνες τις ημέρες ο Καπόνε βρισκόταν στο σπίτι του στη Φλόριντα, θεωρήθηκε ως ο υπεύθυνος του φονικού και η αμερικανική αστυνομία τον ανακήρυξε «Δημόσιο Εχθρό Νούμερο 1».

Έτσι, οι διάφορες υπηρεσίες επιβολής της τάξης ήταν αποφασισμένες να συλλάβουν με κάποιον τρόπο τον πανίσχυρο γκάνγκστερ. Ο περίφημος Έλιοτ Νες, πράκτορας του FBI και αρχηγός της λεγόμενης ομάδας των «Αδιάφθορων» (The Untouchables), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει στοιχεία για πάνω από 5.000 παραβιάσεις των νόμων της Ποταπαγόρευσης από τον Καπόνε.

Στο μεταξύ, μια δικαστική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου έμελλε να αλλάξει τα πάντα: στην υπόθεση United States v. Sullivan, το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι τα κέρδη από παράνομες δραστηριότητες ήταν επίσης φορολογήσιμα από το αμερικανικό κράτος. Έτσι, το υπουργείο Οικονομικών και οι εφοριακές αρχές στράφηκαν προς τον Αλ Καπόνε, που ζούσε σε υπερπολυτελή διαμερίσματα, φορούσε πολύ ακριβά ρούχα και δειπνούσε στα καλύτερα εστιατόρια. Παρά τις πολυτελείς συνήθειές του, ο Καπόνε δεν είχε καταθέσει ποτέ φορολογική δήλωση, καθώς δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα εισοδήματά του από οποιαδήποτε νόμιμη δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται στα φορολογικά αρχεία ως μη έχων κάποιο εισόδημα.

Έτσι, ο ορκωτός λογιστής Φρανκ Γουίλσον και η ομάδα του πέρασαν όλο το καλοκαίρι του 1930 προσπαθώντας να βρουν στοιχεία που θα συνέδεαν τον Καπόνε με παράνομα κέρδη. Μελετώντας πάνω από δύο εκατομμύρια έγγραφα που είχαν συγκεντρωθεί από κατά καιρούς συλλήψεις του Καπόνε και των συνεργατών του, ο Γουίλσον κατάφερε να εντοπίσει τρία λογιστικά βιβλία που ανέφεραν ότι ο Καπόνε είχε πληρωθεί 17.500 δολάρια από μια επιχείρηση τζόγου. Προκειμένου να επιβεβαιώσει την πληροφορία, εντόπισε τον άνθρωπο που είχε σημειώσει τα βιβλία, συγκρίνοντας τον γραφικό του χαρακτήρα με καταθετήριες αποδείξεις από την τράπεζα, ενώ αργότερα εντόπισε έναν συνεργάτη του γκάνγκστερ που κατέθεσε στην τράπεζα χρήματα και αγόρασε ως αντάλλαγμα τραπεζικές επιταγές 300.000 δολαρίων, τα μετρητά από τις οποίες πήγαν κατευθείαν στον Καπόνε. Με αυτόν τον τρόπο ο Γουίλσον απέδειξε ότι τα κέρδη από την επιχείρηση τζόγου είχαν εισπραχθεί από τον Καπόνε, επομένως ο τελευταίος είχε λάβει εισόδημα για το οποίο ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει φόρους – κάτι που φυσικά δεν είχε κάνει.

Μετά από τη συγκέντρωση πολλών στοιχείων και τη διεξαγωγή μιας περίπλοκης δίκης στην οποία επιχείρησε, μεταξύ άλλων, να εξαγοράσει όλους τους ενόρκους και να έρθει σε συμφωνία με την Εισαγγελία, στις 17 Οκτωβρίου 1931 ο Αλ Καπόνε κρίθηκε ένοχος για 23 κατηγορίες φοροδιαφυγής και καταδικάστηκε σε έντεκα χρόνια κάθειρξη, ενώ αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 250.000 δολαρίων, καθώς και να καταβάλει 30.000 δολάρια ως δικαστικά έξοδα.

Τότε, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του Αλ Καπόνε, αυτό της φυλάκισής του. Αυτή η περίοδος της ζωής του ήταν επίσης ταραχώδης, καθώς αφού εξαγόρασε σωφρονιστικούς υπαλλήλους και ζούσε στη φυλακή με όλες τις ανέσεις, μεταφέρθηκε σε μια νεόδμητη φυλακή, το Αλκατράζ. Με την είσοδό του στη φυλακή διαγνώστηκε με σύφιλη και πολύ σύντομα άρχισε να δείχνει συμπτώματα συφιλιδικής παράνοιας. Το 1939 αποφυλακίστηκε λόγω της κατάστασης της υγείας του και αποσύρθηκε στο σπίτι του στη Φλόριντα. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς το 1947 σε ηλικία 48 ετών, ενώ ο θεράπων γιατρός του είχε αναφέρει ότι πριν πεθάνει η ζημιά που είχε προκληθεί στον εγκέφαλο του Καπόνε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε είχε τη νοητική ικανότητα ενός 12χρονου παιδιού.

ΕΒΡΟΣ

Ο εορτασμός της Επετείου Απελευθέρωσης της Θράκης

Το πρόγραμμα εορτασμού της 14η Μαϊου θα γίνει την Παρασκευή 12 Μαϊου και την Κυριακή 14 Μαϊου και αφορά τους δήμους Διδυμότειχου, Ορεστιάδας, Σουφλίου και Σαμοθράκης.

Την ημέρα εκείνη ορίστηκαν:

Γενικός σημαιοστολισμός του Δημοτικού Καταστήματος, των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ. και Ι.Δ., των σπιτιών και των ιδιωτικών καταστημάτων, από την 8η πρωινή ώρα της 13ης μέχρι και τη δύση του ηλίου της 14ης Μαΐου.
Φωταγώγηση του Δημοτικού Καταστήματος, όλων των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ., Οργανισμών και Τραπεζών κατά τις βραδινές ώρες της 13ης και 14ης Μαΐου.

Την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΜΑΙΟΥ:

Ομιλία για την επέτειο της απελευθέρωσης στα σχολεία όλων των βαθμίδων κατά την τελευταία ώρα του προγράμματος.

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΙΟΥ:

Δοξολογία στην έδρα κάθε Δήμου, παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του Δήμου. Εκφώνηση πανηγυρικού της ημέρας, μετά τη δοξολογία στο ναό, από Δημοτικό Σύμβουλο που ορίζεται από τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

Εορτασμός της 14ης Μαΐου – Επέτειος Απελευθέρωσης της Αλεξανδρούπολης

Ο εορτασμός της Επετείου απελευθέρωσης της Αλεξανδρούπολης , θα διεξαχθεί το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Μαϊου 2023.

Για τον εορτασμό της Επετείου και τις ημέρες εκείνες έχουν οριστεί τα εξής:

Γενικός σημαιοστολισμός του Δημοτικού Καταστήματος, των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ. και Ι.Δ., των σπιτιών και των ιδιωτικών καταστημάτων, καθώς και των πλοίων που θα βρίσκονται στο λιμάνι της πόλης από της 8ης πρωινής ώρας της 13ης μέχρι και της δύσης του ηλίου της 14ης Μαΐου 2023.
Φωταγώγηση του Δημοτικού Καταστήματος, όλων των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ., Οργανισμών και Τραπεζών κατά τις βραδινές ώρες της 13ης και 14ης Μαΐου 2023.
Ομιλία για την επέτειο της απελευθέρωσης, στα σχολεία όλων των βαθμίδων, την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 κατά την τελευταία ώρα του προγράμματος.

ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΙΟΥ 2023:

Ώρα 19:00: Ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου με τη συμμετοχή του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου Β΄ και των Σεβασμιώτατων Μητροπολιτών, μελών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ώρα 20:15: Λιτάνευση της ιεράς εικόνας της Παναγίας της Ελευθερώτριας, με τη συμμετοχή του ιερού κλήρου, των Αρχών και του λαού της πόλης.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΙΟΥ 2023:

Ώρα 7:00: Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου Β΄, με τη συμμετοχή των Σεβασμιώτατων Μητροπολιτών, μελών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ώρα 8:00: Έπαρση σημαίας, της μεγαλύτερης στην Ευρώπη, επιφάνειας 600 τ.μ., από τον Σύλλογο Αλεξανδρουπολιτών σε συνεργασία με τον Δήμο Αλεξανδρούπολης, στην ανάπλαση της πλατείας δίπλα στην Αργώ. Ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου στους κεντρικούς δρόμους της πόλης από τη Φιλαρμονική του Δήμου.
Ώρα 10:30: Επίσημη δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου. Τον πανηγυρικό της ημέρας θα εκφωνήσει ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης κ. Ιωάννης Ζαμπούκης.
Ώρα 11:45: Έπαρση της σημαίας από τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης στο χώρο δίπλα στο μνημείο της Δόμνας Βισβίζη, σε ανάμνηση του γεγονότος της έπαρσης της σημαίας στο χώρο μπροστά στο Ταχυδρομείο την ημέρα της απελευθέρωσης της πόλης, στις 14 Μαΐου 1920, με τη φροντίδα του Δήμου Αλεξανδρούπολης και του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων.

Επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Δόμνας Βισβίζη. Στεφάνι εκ μέρους της Εθνικής Αντίστασης θα καταθέσουν οι εκπρόσωποι όλων των παραρτημάτων των αναγνωρισμένων Αντιστασιακών Οργανώσεων.

Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και οι φορείς που επιθυμούν να καταθέσουν στεφάνι παρακαλούνται να το δηλώσουν στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων του Δήμου Αλεξανδρούπολης, στον τελετάρχη Ευάγγελο Σιδερά, στο τηλέφωνο 2551350227 και στο e-mail vags@alexpolis.gr μέχρι και την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στις 13:00.

Ώρα 12:15: Κοινή παρέλαση των αναπήρων πολέμου, μαθητών, σπουδαστών, προσκόπων, οδηγών, της σχολής Νοσοκόμων, του παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού, Πολιτιστικών Συλλόγων, Αθλητικών Σωματείων, με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής του Δήμου Αλεξανδρούπολης, και τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων, με τη συμμετοχή της στρατιωτικής μουσικής, παρουσία των Αρχών.

Χώρος παρέλασης ορίζεται η οδός Βασ. Αλεξάνδρου, από την οδό Κύπρου (από το άγαλμα της Δόμνας Βισβίζη) έως την οδό Έλλης και χώρος συγκέντρωσης των τμημάτων ορίζεται η συνέχεια της οδού Κύπρου προς την είσοδο του Λιμένα και ο χώρος προς το λιμάνι.

Προκειμένου να καταρτιστεί εγκαίρως η σειρά με την οποία θα παρελάσουν οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και τα Αθλητικά Σωματεία, παρακαλούνται όσοι θα συμμετέχουν στην παρέλαση να δηλώσουν την παρουσία τους στον τελετάρχη της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου Ελευθέριο Γλάνια στο e-mail glanias@pamth.gov.gr μέχρι την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στις 13:00.

Ώρα 19:00: Συναυλία «Ζείδωρος Βίος – Ορατόριον», στο Δημοτικό Θέατρο, σε συνδιοργάνωση του Δήμου Αλεξανδρούπολης και της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης.
Ώρα 19:50: Υποστολή σημαίας.
Ώρα 20:30: Αναπαράσταση της έλευσης της εικόνας της Παναγίας Τρυφώτισσας, στο Λιμάνι.

Τελετάρχες ορίζονται ο Ελευθέριος Γλάνιας , υπάλληλος της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου,και οι Ευάγγελος Σιδεράς και Χρήστος Κυριαζίδης, υπαλλήλοι του Δήμου Αλεξανδρούπολης.