Η ήττα της τηλεόρασης, τα “συστημικά” ΜΜΕ και το διαδίκτυο

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Με κυρίαρχη και διαχρονικά ανθεκτική τη θεωρία της επιστήμης της επικοινωνίας ότι “το μέσο είναι το μήνυμα”, η Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης βιώνει ρηξικέλευθες αλλαγές στον χώρο των ΜΜΕ και της επιρροής που μπορούν να ασκήσουν σε μια οργισμένη κοινωνία.

Η χώρα μας, δυστυχώς διαπιστωτικά, δεν είχε ποτέ κουλτούρα ραδιοφώνου. Το πραγματικό “παιχνίδι” λοιπόν παιζόταν επί δεκαετίες μέσα από τις εφημερίδες, και τα τελευταία 25 χρόνια από την τηλεόραση, από τη στιγμή δηλαδή που το “μικρό κουτί” απέκτησε ιδιωτικές αποχρώσεις.

Να δούμε λίγο πώς έχει σήμερα η κατάσταση;

Οι εφημερίδες έχουν συρρικνωθεί σε κυκλοφορίες… δωματίου, με κυκλοφορία ελάχιστων χιλιάδων, που αν συνυπολογιστούν τα “καπέλα”, γίνεται ακόμη μικρότερη. Το ραδιόφωνο παραμένει “συμπληρωματικό” Μέσο. Η τηλεόραση πληρώνει κατά κύριο λόγο το… ανάθεμα της κρίσης, με την τηλεθέαση των κεντρικών δελτίων ειδήσεων να έχει εξαϋλωθεί, σχεδόν στο 1/3 εκείνης που είχαν το 2009.
Μένει λοιπόν το διαδίκτυο. Η επικράτηση του οποίου είναι απόλυτη, εκκωφαντική και φυσικά αναμενόμενη. Μόνο που και το διαδίκτυο αρχίζει πλέον να παρουσιάζει “συστημικά” συμπτώματα. Είτε επειδή στράφηκαν σε αυτό όσοι έχασαν το δημόσιο βήμα της εφημερίδας και του ραδιοφώνου, είτε επειδή το μεγαλύτερο μερίδιο της διαφημιστικής πίτας πηγαίνει στις διαδικτυακές εκδόσεις των παλαιών, “συστημικών” ΜΜΕ.

Αυτή η στρεβλωτική πραγματικότητα φυσικά απέρχεται. Έστω και με μακρόσυρτους ρυθμούς. Το εθνικό στοίχημα είναι… να μην αργήσουμε να τους ξεφορτωθούμε. Γιατί η σχετική καθυστέρηση έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στην εθνική αναγκαιόητα να γυρίσουμε σελίδα. Να μην καθυστερήσει κι άλλο η επόμενη Ελλάδα…