Εμπλέκουν Σημίτη-Χρυσοχοϊδη στο σκάνδαλο C4I με μίζες της Ολυμπιάδας
Καταθέσεις εμπλεκομένων για το ρόλο πρώην υπουργών. Εμφανίζουν ως «εξαπατηθέντα» τον Κ. Σημίτη. Πώς κέρδισαν τη σύμβαση οι Αμερικανοί…
Ενώ καρκινοβατεί η έρευνα για τις μίζες στα εξοπλιστικά και τον ρόλο του τότε υπουργού Αμυνας Γιάννου Παπαντωνίου, στο προσκήνιο επανέρχεται η παλιά υπόθεση της προμήθειας συστήματος ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων (C4I), το οποίο κόστισε περί τα 300 εκατ. ευρώ αλλά δεν λειτούργησε ποτέ. Με τα νέα στοιχεία που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας, στο κάδρο αυτού του σκανδάλου μπαίνουν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης – ο οποίος εμφανίζεται να «παραπλανήθηκε» από συμβούλους και υπουργούς – και ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης.
Σε εκτενές δημοσίευμα της η εφημερίδα Documento αναφέρεται σε αποκαλυπτικά έγγραφα της σχετικής δικογραφίας, υποστηρίζοντας ότι είχαν «θαφτεί» στα συρτάρια από την εισαγγελέα Διαφθοράς Ελένη Ράικου, χωρίς να δοθούν στους εισαγγελείς και ανακριτές της υπόθεσης.
Στα έγγραφα αυτά περιλαμβάνεται η κατάθεση του Μιζέλ Ζοσεράν, στελέχους του γαλλικού ομίλου Thales, που είχε προσπαθήσει να αναλάβει την προμήθεια-εγκατάσταση του συστήματος. Ο Ζοσεράν υποστηρίζει ότι η «δουλειά» δόθηκε στην αμερικανική SAIC με πολιτική απόφαση και όχι βάσει οικονομικών και τεχνικών κριτηρίων. Διατυπώνει μάλιστα αιχμές για το πως επιλέχθηκε αυτή η εταιρία, η οποία υποστηριζόταν από τον τότε αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντικ Τσένι.
Μίζες που «στόχευαν στην κορυφή»
Μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι η Thales έχασε τον διαγωνισμό επειδή έδωσε μίζες σε στελέχη και πολιτικό προσωπικό χαμηλότερων βαθμίδων, ενώ οι Αμερικανοί «στόχευσαν στην κορυφή»
Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας αναφέρεται ότι ο Ζοσεράν – επικεφαλής θυγατρικής της Thales, στις 20 Μαΐου 2005 είχε καταθέσει επισήμως στους εισαγγελείς της Νίκαιας της Γαλλίας:
«Το 2002 και το 2003 κλήθηκα να παρουσιάσω ένα σχέδιο για την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Από εκείνη τη στιγμή πηγαινοερχόμουν συνέχεια στην Ελλάδα και είχα επαφές με τον κ. Ρωμανό, εκπρόσωπο του ομίλους Thales στην Ελλάδα. Εκείνος ήταν που υπέδειξε ότι πρέπει να προβλέψουμε μια προμήθεια της τάξης του 7% με 10% για τον υπουργό Άμυνας. Μου επισήμανε επίσης πως στην προηγούμενη αγορά των φρεγατών στην Ελλάδα είχε μεσολαβήσει συμφωνία με τον ίδιο τον υπουργό, χάρη στην οποία η εταιρεία Thales κέρδισε τον διαγωνισμό. Ανταγωνιστής μας ήταν η εταιρεία SAIC, την οποία υποστήριζε ευθέως ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντίκ Τσένι. Κατά τον κ. Ρωμανό χάσαμε αυτή την αγορά, επειδή δωροδοκήσαμε χαμηλά, ενώ οι Αμερικάνοι στόχευσαν στον υπουργό Δημόσιας Τάξης και τον πρωθυπουργό».
Πώς ελήφθη η απόφαση
Όπως προκύπτει και από την κατάθεση, η απόφαση για να αναλάβει η SAIC το έργο ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων, το γνωστό C4I, ήταν καθαρά πολιτική. Ενδεικτική είναι και η κατάθεση στην εισαγγελία του Αλέξανδρου Πολυμενόπουλου, ειδικού συμβούλου του υπουργού Εθνικής Άμυνας. Ανέφερε:
«Ο κ. Μαλέσιος (υφυπουργός Δημόσιας Τάξης εκείνη την περίοδο) εισηγείται στο ΚΥΣΕΑ την επιλογή του προσωρινού αναδόχου SAIC. Επειδή η πρόταση της Thales παρέμενε τεχνικά ισχυρότερη – προηγείτο κατά 3,5 μονάδες της SAIC – και ήταν οικονομικά συμφερότερη κατά 6,5 εκατ. δολάρια, πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός εξηπατήθη».
Στο δημοσίευμα της η εφημερίδα Documento υπενθυμίζει ότι λίγο αργότερα, ο υφυπουργός Δημόσιας Τάξης Ευάγγελος Μαλέσιος παραιτήθηκε, όταν αποκαλύφθηκε πως διέμενε στο σπίτι του Αθ. Αθανασούλη της Altec, μιας εκ των υπεργολάβων της SAIC.
Επισημαίνεται ότι βασικοί υπεργολάβοι του έργου ήταν η Siemens, η IBM, η Altec, η Πουλιάδης, η ΔΙΕΚΑΤ και η AMS. Το σύστημα δεν ολοκληρώθηκε και δεν λειτούργησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Η αμερικανική εταιρεία το ολοκλήρωσε με καθυστέρησε 4 ετών(!). Παρουσίαζε όμως αποκλίσεις και οι ελληνικές αρχές αρνήθηκαν να το παραλάβουν. Η υπόθεση έφθασε σε διεθνές διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο δικαίωσε την SAIC
