Σαν σήμερα πριν από ενενήντα εννιά χρόνια, τις 19 Μαΐου του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο ηγέτης των Νεότουρκων, φτάνει στη Σαμψούντα του Πόντου για να ενορχηστρώσει τη δράση κατά των τοπικών πληθυσμών των Ποντίων ελληνικής καταγωγής. Αυτή είναι μια πολιτικώς ορθή περιγραφή για τις σφαγές και τις εκτοπίσεις των χριστιανικών πληθυσμών από άτακτους Τσέτες, υπό την αρχηγία του διαβόητου Τοπάλ Οσμάν.

Αυτή είναι η τρίτη φάση της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα τουρκικά εδάφη: η πρώτη φάση της εξόντωσης των Ποντίων αρχίζει από την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916), η δεύτερη τελειώνει μαζί με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (1916-1918), ενώ η τρίτη και τελευταία φάση ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923). Η πολιτική εθνοκάθαρσης των Νοετούρκων, που ήθελαν μια Τουρκία «καθαρή», κατοικημένη μόνο από Τούρκους, στοίχισε τη ζωή σε τετρακόσιες, περίπου, χιλιάδες Ποντίους. Μιλάμε για ανθρώπους που σφάχτηκαν, που βασανίστηκαν, που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους, που εξαναγκάστηκαν σε ατελείωτες, φονικές πορείες στην έρημο, για να αποδεκατιστούν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Μιλάμε για ένα γενικό ξεριζωμό των αλλοφύλων και των αλλοδόξων από τους φανατικούς Νεότουρκους, μιλάμε για μια γενοκτονική πολιτική εναντίον των Ελληνοποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, που καλύφθηκε από τον φερετζέ του απελευθερωτικού πολέμου των Τούρκων εναντίον των Δυτικών… Αν και η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού αναγνωρίστηκε από τη Γερμανία, την Κύπρο, την Ολλανδία, την Αρμενία, τη Σουηδία, την Αυστραλία και την Αυστρία, καθώς και από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών, το επίσημο τουρκικό κράτος ουδέποτε αναγνώρισε το πελώριο έγκλημα που διέπραξε εναντίον των Ποντιακών πληθυσμών, αποδίδοντας τους θανάτους σε απώλειες πολέμου, λοιμό και άλλες ασθένειες, αν και ανεξάρτητοι Τούρκοι ιστορικοί και μελετητές παραδέχονται την διαπραχθείσα γενοκτονία.