Σε μια συνοικία της Καβάλας, στον Άγιο Ιωάννη, γεννήθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1920 ένα παλληκάρι, ο Κρίτων Κονσουλίδης, υιός του ιατρού Ιωάννη Κονσουλίδη και της Αλεξάνδρας. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας.

Ο πατέρας του ήθελε να τον καμαρώσει ιατρό σαν και αυτόν και να τον στείλει για σπουδές στο Παρίσι. Βέβαια ο μικρός Κρίτων στο μυαλό του είχε άλλα σχέδια, όπως και η γειτόνισσά του Κυβέλη, μια κοπέλα που είχε κλέψει από νωρίς την καρδιά του Κρίτωνα, η οποία ήθελε να τον καμαρώσει αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού.

Όταν έφτασε η ώρα που θα όριζε την τύχη του, έδωσε εξετάσεις για να εισαχθεί στην στρατιωτική σχολή Ευελπίδων (Σ.Σ.Ε.), την σχολή που σχεδόν για έναν αιώνα έβγαζε τους ήρωες που προστάτευαν την Ελλάδα από κάθε κακόβουλη επιβουλή. Τελικά μετά από κοπιώδεις προσπάθειες ο Κρίτων κατάφερε να μπει στην Σ.Σ.Ε., στις 5 /11/1938, όντας ο πρώτος Καβαλιώτης από το 1828 που άνοιξε η σχολή. Η σκληρή εκπαίδευση και πειθαρχία στην σχολή, έφτιαξαν έναν χαλύβδινο στρατιώτη που ήταν έτοιμος όποτε τον χρειαζόταν η πατρίδα να την υπερασπιστεί μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματός του.

Δύο χρόνια μετά την εισαγωγή του στην σχολή, ο πόλεμος χτύπησε τις θύρες της Ελλάδας, τότε που οι Ιταλοί ζητούσαν σαν άλλοι Πέρσες γην και ύδωρ. Ο εθνικός κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό, απάντησε στο ιταμό αίτημα με ένα περήφανο και μεγαλοπρεπές ΟΧΙ. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 κηρύχθηκε ο πόλεμος και στην Σ.Σ.Ε. όλοι οι Ευέλπιδες με πολεμικές ιαχές και φωνές ενθουσιασμού ετοιμάζονταν για το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου. Αν και γνώριζαν ότι ο πόλεμος δεν ήταν παιχνίδι, ήξεραν πως και η Τιμή της Ελλάδας δεν παζαρεύεται.

Ο Κρίτων τότε ήταν στην 3η τάξη των ευέλπιδων και ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός, όπως και όλη η 3η τάξη, ενώ οι της 2ας τάξης ονομάστηκαν Ανθυπασπιστές. Στην 1η τάξη δόθηκε αόριστη άδεια. Ο Κρίτων φέροντας πλέον τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού παρουσιάστηκε στο 3ο Τάγμα Πεζικού του 90ου Συντάγματος Πεζικού της XV (15ης Μεραρχίας) του Β’ Σώματος Στρατού στο Φρατάρι, βορειοδυτικά της πόλης Πρεμετής, νότια του ποταμού Άψου στην Βόρεια Ήπειρο.

Οι μάχες ήταν σκληρές, με τις οβίδες που έσκαγαν παντού γύρω τους και τα εχθρικά πυρά να μην είναι οι μόνοι τους εχθροί. Μεταξύ αυτών είχαν τις ψείρες που φώλιαζαν στα ρούχα των στρατιωτών και φυσικά τα κρυοπαγήματα. Το χιόνι και η ομίχλη σκέπαζαν την γη σαν ένα τεράστιο πάπλωμα, παίρνοντας την ζωή πολλών άξιων ανδρών.

Ο Κρίτων πάντα στην πρώτη γραμμή της μάχης έδινε κουράγιο στους άνδρες του, αδιαφορώντας για τις σφαίρες και τις οβίδες που έσκαγαν δίπλα του σκορπώντας τον θάνατο. Σε μια ανάπαυλα του πολέμου στις 28 Δεκεμβρίου 1940, ο Κρίτων έστειλε μια επιστολή στον πατέρα του επ’ ευκαιρίας της ονομαστικής του εορτής που του έλεγε: «Είμαι υπερήφανος διότι τυγχάνω υιός ανθρώπου ο οποίος στέλλων το παιδί του στην φωτηά αισθάνεται ικανοποίησι διότι του εδόθη η ευκαιρία να προσφέρει και αυτός κάτι στην ένδοξό του Πατρίδα. Αλλά και γω να είσθαι βέβαιος Πατέρα ότι θ’ ανταποκριθώ πλήρως προς τις απαιτήσεις της Πατρίδος και θα δοξάσω το όνομα το οποίον φέρω. Σας φιλώ το χέρι, ο γιος σας ΚΡΙΤΩΝ».

Καθώς ο πόλεμος συνεχίζονταν πάνω στα χιονισμένα βουνά με αμείωτη ένταση και οι Έλληνες με την ιαχή «ΑΕΡΑ» καταλάμβαναν το ένα μετά το άλλο τα υψώματα και τα περάσματα, απωθούσαν όλο και πιο μέσα στο εσωτερικό της Αλβανίας, τον ιταλικό στρατό. Στις 16 Ιανουαρίου στις 9 το πρωί η XV Μεραρχία επιτέθηκε με κατεύθυνση το Μπούμπεσι. Το 90ο Σύνταγμα του Κρίτωνα με την βοήθεια του πυροβολικού επιτέθηκε κατά των Ιταλών και μετά από σκληρή μάχη κατέλαβε το ύψωμα «Τσούκα Φεσίτ». Απέναντί τους είχαν το επίλεκτο 77ο ιταλικό Σύνταγμα «των λύκων της Τοσκάνης». Την επομένη ημέρα, στις 17 Ιανουαρίου είχε πυκνή ομίχλη χωρίς καθόλου ορατότητα, αλλά το 90ο Σύνταγμα δεν επαναπαύθηκε και εξαπέλυσε επίθεση κατά των θέσεων των Ιταλών. Οι Έλληνες στρατιώτες κατέλαβαν το ύψωμα «Νρας-ε-Καίς» και συνέλλαβαν τους λίγους Ιταλούς που τους βρήκαν κοιμισμένους και σχεδόν παγωμένους από το υπερβολικό ψύχος.

Εκεί αιχμαλώτισαν περίπου 400 Ιταλούς, αλλά παρ’ όλες τις κακουχίες και τον βαρύ χιονιά συνέχισαν την προέλαση μέχρι που ήρθαν αντιμέτωποι με τους «λύκους της Τοσκάνης». Η Μάχη ήταν αδυσώπιτη! Οι σφαίρες σφύριζαν γύρω από τα κεφάλια των στρατιωτών, ενώ ο Κρίτων την προηγούμενη ημέρα είχε τραυματιστεί και είχε χάσει την ακοή του από μια οβίδα που είχε σκάσει κοντά του. Ήταν μπροστά, στις 8 το πρωί εκείνης της χειμωνιάτικης μέρας, της 17ης Ιανουαρίου του 1941, όταν όρθιος με το όπλο του επιτίθονταν εναντίον των Ιταλών και αψηφώντας τον κίνδυνο βάδιζε μπροστά χωρίς να φοβάται τον θάνατο που τον τύλιγε σιγά-σιγά. Μια οβίδα έσκασε κοντά του και ένα θραύσμα της τον βρήκε στην δεξιά ωμοπλάτη σωριάζοντάς τον κάτω. Αμέσως έτρεξε δίπλα του ο γιατρός του Τάγματος περιδένοντας το τραύμα ώσπου να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο στα μετόπισθεν. Τον μετέφεραν μέσα από τα κακοτράχαλα βουνά και τους κατεστραμμένους δρόμους στο στρατιωτικό νοσοκομείο των Ιωαννίνων.

Μετά από 15 μέρες που πάλευε με τον Χάρο σαν άλλος Διγενής άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Φεβρουαρίου 1941. Έφυγε για τα Ηλύσια Πεδία, όπου πηγαίνουν όλοι οι ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών σαν τον Κρίτωνα Κονσουλίδη. Έφυγε δυο μέρες πριν κλείσει τα 21 του χρόνια. Όντας παλληκάρι, στην ακμή της νιότης του, πότισε με το αίμα του το χώμα για την ελευθερία της Ελλάδος.

Το 1945 με Βασιλικό Διάταγμα ο Κρίτων Κονσουλίδης προήχθη σε Υπολοχαγό και τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας. Ο δήμος Καβάλας στις 4/2/1973 τοποθέτησε προτομή του ήρωα σε μια μικρή κεντρική πλατεία. Το 2000 αυτή η μικρή πλατεία της Καβάλας πήρε το όνομά του.

Η σορός του αρχικά ετάφη στο δημοτικό νεκροταφείο Ιωαννίνων και στην συνέχεια τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μαυσωλείο των πεσόντων εν πολέμω αξιωματικών που βρίσκεται στην είσοδο του Α’ Νεκροταφείου Αθηνών.