ΑΠΟΨΕΙΣ

Γιατί να εκκλησιαστεί κάποιος την Μ. Εβδομάδα;

Η Μ. Εβδομάδα είναι η μεγαλύτερη μυσταγωγική πρόκληση για τον άνθρωπο. Όχι απαραίτητα για τον πιστό που εκκλησιάζεται συχνά, αλλά για τον άθεο, τον αναζητητή, τον αγνωστικιστή, τον αρνητή, τον απροϋπόθετο, τον αταξινόμητο, τον άσχετο, τον αδέσμευτο.

Ομολογουμένως, η Μ. Εβδομάδα αποτελεί μία ευλογημένη ευκαιρία για τον άνθρωπο. Και θα έλεγα, πολύ δε περισσότερο για τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες αγωνίες.

Θα ξεκινήσω κάπως ανάποδα. Θεωρώ πως ο σκοπός δεν είναι να εκκλησιαστεί κάποιος. Δεν υφίσταται κανένα πρέπει στην ζωή της εκκλησίας. Η ελευθερία, την οποία ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο, θεμελιώνεται πάνω στο πρόσωπο του Χριστού και όχι πάνω σε «πρέπει» και σε επιτακτικές συμπεριφορές, που αφορούν την πνευματική ζωή. Εξάλλου, γιατί να πρέπει κάποιος να εκκλησιαστεί την Μ. Εβδομάδα, αν δεν εκφράζει αβίαστα την ανάγκη για συμμετοχή στο θείο πάθος; Κατ’ επέκταση, γιατί να πρέπει να νηστέψει, να προσευχηθεί, να μετανοήσει εάν δεν έχει προηγηθεί η γνωριμία με το πρόσωπο του Χριστού; Καλύτερα να μείνει εκεί που είναι. Ξέρετε, πρώτα έρχεται η γνωριμία με κάποιο πρόσωπο και κατόπιν ο συσχετισμός μαζί του, η δημιουργία σχέσης. Γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με το πρόσωπο του Χριστού;

Υπάρχει ένα πολύ όμορφο χωρίο στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή. Ο Παύλος λέει εκεί: «Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῇ καρδία, μή ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» (Β’ Κορ. 9, 6-11). Τι λέει εδώ ο Παύλος; «Ο καθένας ας δίνει ό,τι του λέει η καρδιά του, όχι με λύπη ή αναγκαστικά, διότι ο Θεός αγαπά τον χαρωπό δωρητή». Ο Θεός δεν θέλει να ενεργεί καταναγκαστικά ο άνθρωπος. Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν του λέει, τι κάθεσαι, έλα στον ναό την Μ. Εβδομάδα, να προσευχηθείς, να θρηνήσεις για όσα πέρασα, εγώ για σένα σταυρώθηκα. Αφήνει ελεύθερα τον άνθρωπο να αποφασίσει. Και το «παράδοξο» ποιο είναι; Ο Χριστός αγαπάει τον άνθρωπο, ό,τι κι αν αυτός αποφασίσει. Αυτό που αντέχει ο Χριστός, οι άνθρωποι δεν το αντέχουν∙ την αγάπη. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο από την αγάπη!

«Μη ἐξ ἀνάγκης», λοιπόν, και «κατά την προαίρεση της καρδιάς» σημειώνει ο Παύλος. Είναι απίστευτο το υπαρξιακό ταρακούνημα που δέχεται ο άνθρωπος από την αγάπη του Θεού. Είναι τόσο μεγάλο, που πραγματικά, πρέπει να είσαι αναίσθητος για να μην σε συγκινήσει ο τρόπος με τον οποίος ενεργεί ο Χριστός. Σου λέει, μην κάνεις τίποτε με το ζόρι, μην αναγκάζεις τον εαυτό σου ή επειδή σε αναγκάζουν άλλοι, αλλά ενήργησε σύμφωνα με την προαίρεση που σχηματίζεις μέσα σου. Αυτό περιμένει ο Χριστός. Την κίνηση του ανθρώπου. Φυσικά και θέλει να συσχετιστεί με τον άνθρωπο, μέσα σε μία αναλογική σχέση, όπως θα πει ο Μάξιμος Ομολογητής, μέσα σε μία σχέση ενεργειών. Είναι δυνατόν ο εραστός Θεός να μην κινείται από «μανικό έρωτα» για τον άνθρωπο; Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι «αὐτός ἡμῶν ἠράσθη πρῶτος» και «τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα» κατά τον Λόγο του Μ. Φωτίου.

Δεν είναι συνήθεια ο εκκλησιασμός, δεν είναι μία υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μου, ενδεχομένως απέναντι στους δικούς μου ανθρώπους. Δεν εκκλησιάζεσαι για το καλό των ημερών. Δεν εκκλησιάζεσαι γιατί αποτελεί συνήθεια, επειδή πρέπει να τιμήσουμε τον Χριστό που σταυρώθηκε για εμάς. Αυτό είναι ένας συναισθηματισμός, που τις περισσότερες φορές, έχω την αίσθηση πως απέχει από την οντολογική εμβάθυνση στο γεγονός της μετοχής στο θείο πάθος και την Ανάσταση. Και κάτι περισσότερο ακόμη. Κάποιες φορές κρύβει μία υποκρισία, καθώς δεν τοποθετούμαι με ειλικρίνεια στη σχέση μου με το πρόσωπο του Χριστού, αλλά «ἐξ ἀνάγκης» που θα πει κι ο Παύλος. Σε μία τέτοια περίπτωση γιατί να εκκλησιαστεί κάποιος όταν δεν συνδέεται με το πρόσωπο του Χριστού; Για να συσχετιστεί πάλι μαζί Του το επόμενο Πάσχα;

Πιστεύω πως η άσκηση αυτοσυνειδησίας, φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την αλήθεια των πραγμάτων. Είναι κι αυτό ένα υπαρξιακό ζήτημα, η τοποθέτηση εντός του εαυτού μου, απέναντι στον Χριστό. Η Μ. Εβδομάδα τελικά τι αποτελεί για εμένα; Νοηματοδοτεί σε βάθος τον εαυτό μου σε σχέση με τα θεία γεγονότα ή απλά δεικνύει ένα συγκινησιακό συναίσθημα; Εν τέλει, νιώθω την οντολογική προέκταση της ύπαρξης μου στο πρόσωπο του Χριστού ή απλά βιώνω μέσα από τη μοναδικότητα του προσώπου μου τη φόρτιση που προκύπτει από μία συνηθισμένη φολκλορική λειτουργικότητα, αυτή του θείου δράματος ως γεγονός ψυχολογισμού;

Το γεγονός της πίστης είναι εκείνο που με βγάζει από τον ναρκισσισμό μου και με βεβαιώνει πως η σωτηρία πραγματώνεται μέσα στην εκκλησία, όπου ο Τριαδικός Θεός δέχεται τον κάθε άνθρωπο, όποιες προτιμήσεις κι αν έχει, κι εκχέει το έλεος Του προς όλους τους ανθρώπους. Η πίστη αυτή δεν δίνεται απροϋπόθετα, απευθύνεται όμως προς όλους με απροϋπόθετο τρόπο. Γνωρίζω τον Χριστό, ζω και κινούμαι μέσα σε μία σχέση ελεύθερης εξάρτησης από τον Ίδιο. Μαθαίνω να Τον αγαπώ, μαθαίνω να Τον πιστεύω. Έτσι, αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Η ίδια, λοιπόν, αυτή εμπιστοσύνη, ως παραδοχή της δικής μου ανεπάρκειας και ταύτισης με το θείο θέλημα, με ωθεί να αναζητήσω τρόπους και τόπους. Να αναζητήσω τον τρόπο φανέρωσης του θείου θελήματος, εν τέλει την αγάπη, δηλαδή τον Θεό, ο οποίος, εν τέλει, δεν σταυρώθηκε για τον Εαυτό Του.

Η πίστη είναι υπόθεση προσωπική. Δεν πιστεύω επειδή πιστεύουν οι άλλοι, επειδή αποτελεί συνήθεια. Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει να πιστέψω. Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, σε μία προσπάθεια του να «προστατεύσει» την πίστη του καθενός, σημειώνει στο τελευταίο του βιβλίο: «Δεν μας ενδιαφέρει να περνάει μέσα από εμάς η πίστη των άλλων… Το λέγω κατ’ επανάληψη αυτό, διότι, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην Εκκλησία που απαιτούν να ελέγχουν την πίστη των άλλων. Θεωρούν ότι, επειδή έγιναν πνευματικοί ή επίσκοποι, πρέπει η πίστη να περνάει μέσα απ’ αυτούς. Δεν πρέπει να γίνεται όμως κάτι τέτοιο. Με τον καθένα από εμάς δημιουργεί προσωπική σχέση ο Θεός».

Το ερώτημα του τίτλου, μεταποιείται στη βάση μιας αλήθειας που αναζητά τον εαυτό της. Θέλει ο άνθρωπος να γνωρίσει το πρόσωπο του Χριστού; Θεωρώ πως η Μ. Εβδομάδα είναι η μεγαλύτερη μυσταγωγική πρόκληση για τον άνθρωπο. Όχι απαραίτητα για τον πιστό που εκκλησιάζεται συχνά, αλλά για τον άθεο, τον αναζητητή, τον αγνωστικιστή, τον αρνητή, τον απροϋπόθετο, τον αταξινόμητο, τον άσχετο, τον αδέσμευτο. Το φως των κεριών, η θρηνώδης κραυγή, το έρεβος της σταυρικής σκηνής, τα χωμάτινα δάκρυα, οι συντετριμμένες καρδιές, δεν αφορούν τους λίγους. Αφορούν όλους.

Ηρακλής Αθ. Φίλιος
Βαλκανιολόγος, Θεολόγος

Alexandroupoli Online

ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης

MEDIA

Έμφυλη Βία: Γυναικοκτονία

Ως γυναικοκτονία μπορούμε να πούμε ότι είναι ότι χειρότερο μπορεί να λάβει χώρα, ως βία κατά των γυναικών. Η γενική έννοια της γυναικοκτονίας παραπέμπει στη δολοφονία μιας γυναίκας ή ενός κοριτσιού εξαιτίας του φύλου τους. Με τη Διακήρυξη της Βιέννης για τις Γυναικοκτονίες ο ΟΗΕ, αναγνώρισε διαφορετικά είδη γυναικοκτονίας, όπως: η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα συντροφικής βίας, ο βασανισμός και η δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους και της ταυτότητας φύλου, και άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα, εμπόρους ναρκωτικών, ή την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.

Ο όρος γυναικοκτονία, έρχεται από παλιά, όταν το 1976 τον κατέγραψε η κοινωνιολόγος Diana E. H. Russel, ορίζοντας έτσι το εγκληματολογικό και ανθρωπολογικό αυτό φαινόμενο. Ο όρος «γυναικοκτονία» έγινε ευρέως γνωστός και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, έπειτα από μία συλλογή δεδομένων που επιμελήθηκαν από κοινού η εγκληματολόγος Jill Radford, και η κοινωνιολόγος Diana. H. Russel.

Τα συστήματα συλλογής δεδομένων, ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό από το ένα κράτος μέλος της ΕΕ στο άλλο, καθώς βασίζονται σε διάφορες πηγές. Για την Ελλάδα τα δεδομένα τα έχουμε από την Ελληνική Αστυνομία και εφόσον αυτά δημοσιοποιούνται. Έτσι υπολογίζεται ότι στην Ευρώπη το 30% των γυναικών ή / και κοριτσιών, που έχουν πέσει θύμα ανθρωποκτονίας, δολοφονούνται από πρόθεση από τον ερωτικό σύντροφο.

‘Όταν μιλάμε για ερωτικό σύντροφο, εννοούμε τον πρώην ή νυν σύζυγος ή σύντροφος, ανεξάρτητα από το αν ο δράστης μοιράζεται ή μοιραζόταν κατά το παρελθόν την ίδια στέγη με το θύμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας στην Ελλάδα, το 2017, το 35 % ήταν θύματα ανθρωποκτονίας που σχετιζόταν με ενδοοικογενειακή βία.

Ένα σημαντικό θέμα που έχει προκύψει, ώστε να επανασχεδιαστεί η νομοθεσία για να υπάρχει σημαντική αντιμετώπιση του προβλήματος, είναι η κατανόηση του προβλήματος ως προς την φύση του και την συχνότητά του, όπως επίσης και το κίνητρο της δολοφονίας.

Εάν γυρίσουμε λίγο το χρόνο προς τα πίσω, θα θυμόμαστε τα στυγερά εγκλήματα – γυναικοκτονίες που διαπράχτηκαν στην Ελλάδα, στο τέλος του 2018 και στην αρχή του 2019, και συγκεκριμένα για το βιασμό και την γυναικοκτονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο, από δύο νεαρούς άντρες με τους οποίους αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά, και τη δολοφονία της Αγγελικής Πέτρου στην Κέρκυρα, από τον πατέρα της, ο οποίος δεν ενέκρινε τη σχέση που είχε με άνδρα από το Αφγανιστάν.

Συνοπτικά τα τελευταία 5 έτη, έχουμε αντίστοιχα από το έτος 2019, μέχρι και σήμερα, κατά έτος αντίστοιχα: 17, 19, 31, 26, 15, 6, με τελευταία την περίπτωση, της 28ης έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων και την στυγερή δολοφονίας της από τον πρώην σύντροφό της.

Παγκοσμίως, κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, κατά μέσο όρο, από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή από κάποιο μέλος της οικογένειας τους, ενώ το 2017, ένα ποσοστό 58% διαπράχθηκε από (πρώην ή νυν) συζύγους ή συντρόφους ή μέλη της οικογένειας τους, με βάση τα στοιχεία του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών για τα Ναρκωτικά και το Έγκλημα (UNODC).

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ το 22% των γυναικών, έχει πέσει θύμα, σωματικής ή / και σεξουαλικής βίας. Οι χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστό γυναικοκτονιών, είναι η Αργεντινή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ινδία, η Ονδούρα και το Μεξικό, ενώ υψηλά ποσοστά καταγράφονται και στη Γουατεμάλα, την Κολομβία, τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη Νότια Αφρική. Επιπλέον, με βάση τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:

Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα
Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της
Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερεις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι
Στην Ελλάδα, την Πέμπτη 11/04/2024, καταγράφηκαν 103 περιστατικά, έγιναν 43 συλλήψεις με αυτόφωρη διαδικασία, ενώ 3 θύματα ζήτησαν να μεταφερθούν σε κατάλυμα, με την πλειονότητα των περιστατικών να έγιναν στη Αττική, και συγκεκριμένα έγιναν 47 καταγγελίες και 17 συλλήψεις.
Επίσης δημιουργήθηκε νέα πλατφόρμα, με το όνομα stop-bulling.gov.gr, για την δημιουργία καταγγελιών φαινομένων bulling στα σχολεία, όπου γονείς και μαθητές, μπορούν να καταγράψουν τα φαινόμενα βίας όπου πέφτουν στην αντίληψή τους, ή είναι οι ίδιοι θύματα σχολικού εκφοβισμού
Επίσης με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ. κάθε 45 λεπτά η αστυνομία δέχεται μία καταγγελία για ενδοοικογενειακή βία, ενώ 270 γυναίκες χρησιμοποίησαν το panic button

Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείπουμε και την δημιουργία ειδικών διαμορφωμένων χώρων που θα λειτουργούν ως safe houses, για την βραχυπρόθεσμη ασφαλή φιλοξενία γυναικών – θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και μελών της οικογένειάς τους, σε όλη την επικράτεια. Χώροι οι οποίοι θα φυλάσσονται από την ΕΛ.ΑΣ., ενώ σε συνεργασία με τις δομές του Υπουργείου Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους φορείς, θα παρέχεται κάθε είδους βοήθεια και στήριξη.

MEDIA

Έμφυλη Βία: Σεξισμός, άγνοια ή παρανόηση

Πολλές φορές έχουμε ακούσει σε συνομιλίες, να αποκαλούν τον συνομιλητή σε μια συζήτηση σεξιστή. Αυτοί όμως που χρησιμοποιούν αυτήν την λέξη , γνωρίζουν την έννοια αυτής, ή πολύ περισσότερο, ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός ατόμου με σεξιστική συμπεριφορά, πιο άτομο είναι πραγματικά σεξιστής και τη συνεπάγεται άραγε αυτή η συμπεριφορά στο άτομο – θύμα που είναι αποδέκτης αυτής της συμπεριφοράς. Τη να εννοούμε άραγε όταν αναφέρουμε αυτή την λέξη; Γνωρίζουμε άραγε τις προεκτάσεις αυτής, αλλά και της επιπτώσεις που μπορεί να έχει η αβίαστη χρήση αυτής της λέξης

Με τον όρο Σεξισμό, εννοούμε, κάθε έκφραση ή πράξη, λέξη, ή χειρονομία, η οποία βασίζεται στην ιδέα ότι κάποια άτομα, πιο συχνά γυναίκες, είναι κατώτερα από άλλα. Αυτό προκύπτει στην πεποίθηση ότι κάποια άτομα, εξαιτίας του φύλου τους, ή της κοινωνικότητάς τους, είναι διαφορετικά και συνήθως είναι τα ποιο ευάλωτα και τα πιο αδύναμα άτομα. Σε περισσότερο βαθμό επηρεάζονται οι γυναίκες και τα κορίτσια. Άρα αναφερόμαστε στην διαφορετικότητα του ατόμου τόσο ως προς το φύλλο, είτε αναφερόμαστε στην βιολογική του υπόσταση, είτε αναφερόμαστε στην κοινωνική υπόσταση. Συνδέεται άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων και αφορά στην πεποίθηση ότι το ένα φύλλο είναι ανώτερο από το άλλο. Η έννοια του φαινομένου αυτού περικλείει την έννοια ότι οι άνδρες είναι πιο σημαντικοί από τις γυναίκες και ότι οι γυναίκες είναι για να βοηθούν τους άνδρες.

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε μία μικρή παρένθεση και να αναφερθούμε στον καλοήθη σεξισμό, κατά τον οποίο το ένα φύλο και ιδιαίτερα το γυναικείο, έχει ρόλους στερεότυπους και περιοριστικούς, οι οποίοι επιφανειακά φαίνονται θετικοί. Υπάρχει ένα κύμα ευγένειας προς το γυναικείο φύλλο, όμως στην πραγματικότητα οι εκφράσεις αυτές υπομονεύουν την ανωτερότητα του άνδρα. Οι υποτιθέμενες αρετές που αποδίδονται στη γυναίκα είναι πάντα αυτές που η πατριαρχία τις θέλει να έχουν, ήτοι υπομονή, αντοχή, ενσυναίσθηση, έτσι ώστε να μπορούν να επιτελούν την συναισθηματική εργασία για όλους τους άλλους, ενώ τα δικά της συναισθήματα αγνοούνται παντελώς.

Σοβαρές και βλαβερές συνέπειες, έχει το φαινόμενο του σεξισμού, τόσο σε γυναίκες, όσο και σε άνδρες, όταν αυτά τα φαινόμενα έχουν να κάνουν με εθνικότητα, ηλικία, σεξουαλικό προσανατολισμό, αναπηρία, θρησκεία ή άλλους παράγοντες.

Φαινόμενα σεξισμού συναντούμαι σε κάθε μορφή δημόσιας και ιδιωτικής δραστηριότητας. Στον χώρο της δημοσιογραφίας ένα ποσοστό 63% έχει υποστεί λεκτική βία, ενώ για τις οικιακές εργασίες οι γυναίκες αφιερώνουν διπλάσιο χρόνο από τους άνδρες. Ενώ όλες σχεδόν οι γυναίκες έχουν δεχτεί

το φαινόμενο του mansplaining & του manterrupting, στον χώρο εργασίας.

Ο σεξισμός βασικά ξεκινά βασικά, από την χρήση του αρσενικού γένους, στην ομιλία. Έτσι από την ομιλία μπορούμε να συμπεράνουμε και να αναγνωρίσουμε την συγκεκριμένη συμπεριφορά, αφού εκφράζει τον τρόπο σκέψης και τις πράξεις μας. Σημαντικό επίσης είναι και το φαινόμενο του σεξισμού στους χώρους εργασίας. Το φαινόμενο εμφανίζεται τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες, και έχει να κάνει με την εξωτερική εμφάνιση ή τον τρόπο ντυσίματος. Ο σεξισμός στο εργασιακό περιβάλλον έχει να κάνει με την υπομονεύει την αποτελεσματικότητα των θυμάτων.

Υπομονετικά σχόλια δημιουργούν εκφοβιστική & καταπιεστική ατμόσφαιρα για αυτούς που τα αντιμετωπίζουν και μπορούν να μετατραπούν σε βία ή παρενόχληση. Τα θύματα εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα άγχους και κατάθλιψη.

Σε πολλούς τομείς εμφανίζονται φαινόμενα σεξισμού, όπως, όταν γίνονται συνεντεύξεις σε αθλήτριες, δεν αναφερόμαστε στο κατόρθωμα των αθλητριών, στην δεξιότητα και δύναμη των αθλητριών, αλλά στον οικογενειακό τους ρόλο. Άλλο παράδειγμα αποτελεί η εμφάνιση των γυναικών σε πολιτιστικές ή αθλητικές εκδηλώσεις, όπου οι γυναίκες εμφανίζονται με σέξι ενδυμασία και έχουν διακοσμητικό ρόλο. Τα σεξιστικά αστεία μπορούν να εκφοβίσουν και να κάνουν τους ανθρώπους να σωπάσουν και να υπoβαθμίσουν την σεξιστική συμπεριφορά.

MEDIA

Έμφυλη Βία: Η δύναμη της δημοσιογραφίας στην αντιμετώπιση της Βίας

Τα ειδησεογραφικά κείμενα ή απλά ο λόγος και οι απόψεις που εκφράζουν οι δημοσιογράφοι έχει σοβαρό αντίκτυπο μεταξύ των αναγνωστών / στριών και της πραγματικότητας. Οι δημοσιογράφοι πλαισιώνουν γεγονότα και όψεις του γίγνεσθαι, ώστε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη με τρόπο γλαφυρό και αντικειμενικό. Εδώ θα πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στην μετάδοση των ειδήσεων που μεταφέρονται, να είναι μελετημένα σωστά και να μεταφέρουν αντικειμενικά την είδηση χωρίς υπερβολή και σκληρά λόγια και εικόνες, προστατεύοντας όχι μόνο το κοινωνικό σύνολο, αλλά και το θύμα.

Ο δημοσιογραφικός λόγος πρέπει να είναι πληροφοριακός, το ύφος απρόσωπο και ουδέτερο, με αποστασιοποίηση του δημοσιογράφου από τα γεγονότα, ώστε να αποδίδεται αντικειμενικότητα, χωρίς υπερβολές και προσωπικές απόψεις, που θα βλάψουν όχι μόνο το θύμα, αλλά και την κοινωνία, ώστε να αποτελούν μέρος του προβλήματος και να συμβάλλουν στην λύση του προβλήματος.

Η αναπαράσταση της έμφυλη βίας από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρουσιάζεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που περιλαμβάνει ή την παρουσίαση ειδεχθών εγκλημάτων, ή εστιάζει στην διαφορετικότητα μεταξύ θύτη – θύματος, ή υπό την επήρεια διαφόρων άλλων παραγόντων, ή στο ασταθές οικογενειακό περιβάλλον του θύτη, εστιάζοντας οπτικά στο προσωπικό επίπεδο του θύτη και όχι στην κοινωνική διάσταση του προβλήματος.

Η αναπαράσταση των μορφών της βίας, θα πρέπει να γίνεται και να επικεντρώνεται στον αποτρεπτικό και προστατευτικό τρόπο αντιμετώπισης του συμβάντος από το θύμα, να μην εστιάζεται στο κάθε αυτό γεγονός αλλά να συνδυάζεται με πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της βίας.

Δεν θα πρέπει να αναφερόμαστε μόνο σε φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα γυναίκες ( αν και κατέχουν ποσοστό 85% φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας ), αλλά και σε περιπτώσεις που υπάρχουν θύματα άνδρες ή παιδία.

Παρουσιάζοντας φαινόμενα έμφυλης βίας, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στα εξής:

Πως δομούνται και αναπαριστάνονται οι μορφές έμφυλης βίας;
Πως οι τρόποι αναπαράστασης της έμφυλης βίας συμβάλλουν στην διαιώνιση ή στην αντίσταση του φαινομένου της βίας;
Στερεότυπα που υποβόσκουν ή γεννούν αυτές τις συμπεριφορές;
Ευαισθητοποίηση και αντιμετώπιση των ακραίων κοινωνικών φαινομένων,
Υποστήριξη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων
Εκστρατείες ευαισθητοποίησης σχετικά με τις ανισότητες των φύλων και τις διακρίσεις,
Προστασία προσωπικών δεδομένων, με εξασφάλιση συγκατάθεσης (όπου είναι εφικτό), με ιδιαίτερη προσοχή στις ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες τόσο του θύματος όσο και του θύτη, με σεβασμό των δικαιωμάτων και των δύο μερών,
Τα φαινόμενα έμφυλης βίας θα πρέπει να τυγχάνουν χειρισμού άμεσα με ταχύτητα, σοβαρότητα και εμπιστευτικότητα

Η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και ειδικότερα η βελτίωση της γνώσης σχετικά με το θέμα αυτό αποτελεί προτεραιότητα. Όμως δεν υπάρχουν συγκρίσιμα και αξιόπιστα δεδομένα, πέραν των περιστατικών που καθημερινά συμβαίνουν και καταγράφονται από την αστυνομία, γιατί υπάρχουν και περιστατικά που λόγω ιδιαίτερων δεδομένων και συνθηκών δεν βλέπουν ποτέ το φώς της δημοσιότητας, με άμεσο αποτέλεσμα να εμποδίζεται η λήψη μέτρων πολιτικής.

Τα τελευταία έτη, ιδίως μετά την πανδημία του COVID, έχουν γίνει μελέτες τόσο σε Ευρωπαϊκό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, ώστε να βελτιωθεί η γνώση για αυτή την μάστιγα. Σε αυτό συνέβαλε και η συνάντηση που έγινε στις 10 Μαρτίου 2016, όπου η Ομάδα Εργασίας για την Στατιστική του Εγκλήματος και της Ποινικής Δικαιοσύνης αποφάσισε να οργανώσει μια ειδική επιτροπή στο πλαίσιο της Συνθήκης της Κωνσταντινούπολης, η οποία αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη διεθνή συνθήκη για την καταπολέμηση και την πρόληψη της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας.

Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείπουμε και να ξεχνάμε ταυτόχρονα, ότι όλα τα άτομα είναι εν δυνάμει ή μπορεί να γίνουν θύματα, αλλά και θύτες, κάποιας από όλες τις μορφές της βίας. Όμως οι γυναίκες και τα κορίτσια όλων των ηλικιών, είναι πιο ευάλωτα και θίγονται περισσότερο σύμφωνα με τα διαθέσιμα δεδομένα. Ορθή λοιπόν αντιμετώπιση του προβλήματος, αντικειμενικότητα στην λήψη και μετάδοση πληροφοριών, αναλυτική και εμπεριστατωμένη μελέτη όλων των εν δυνάμει δεδομένων, για την ορθή μετάδοση της πληροφορίας, χωρίς λογοκρισία και τετελεσμένη απόφαση, χωρίς γνώση των πραγματικών συμβάντων, όπως επίσης σημαντικό είναι να λαμβάνουμε σοβαρή υπόψη και την ιστορική αναδρομή των γεγονότων, που οδηγούν σε αποτρόπαιες και καταδικαστικές από όλους συμπεριφορές τέτοιου είδους, όσο ήπιας μορφής και εάν είναι.