Ρομάντζο, ανεκπλήρωτος έρωτας, Σαίξπηρ με «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» αλλά και «Κλεοπάτρα και Αντώνιος, «Αβελάρδος και Ελίζα», «Τριστάνος και Ιζόλδη», «Παύλος και Βιργινία», « Κώστας Καρυωτάκης και Μαρία Πολυδούρη», «Αμίλιος και Ερμιόνη». Οι τελευταίοι στο θέατρο «Τ» της οδού Φλέμινγκ, στη Θεσσαλονίκη. Σε μια παράσταση – έκπληξη. Βέβαια, η φήμη της προηγήθηκε της έλευσής της στη συμπρωτεύουσα, αφού στην Αθήνα, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» , έσπασε ταμεία. Και δικαίως. Πρόκειται για θέατρο ερμηνείας και ταυτόχρονα σύγχρονο δημιούργημα δομημένο με υλικά από θέατρο σκιών, σάτιρα, αφηγηματικό θέατρο, διαδραστικό θέατρο και μιούζικαλ και κομεντί αλλά και « αξιοπρεπές» ερωτικό δράμα.
Κριτική του Παύλου Λεμοντζή
«Η Ωραία του Πέραν» του Δημητρίου Παπαδοπούλου γράφτηκε το 1920 και αποτέλεσε ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα των λαϊκών θιάσων. Η μελοδραματική ιστορία του Αιμίλιου και της Ερμιόνης αγαπήθηκε από το ευρύ κοινό στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και ο Γιώργος Παπαγεωργίου, η Θεοδώρα Καπράλου και η Αντιγόνη Φρυδά , συνεπικουρούμενοι από την ποντιακή λύρα του Γιώργου Μαυρίδη, τη μεταφέρουν σήμερα στο σανίδι με τον πιο ευφάνταστο τρόπο.
Καταρχάς η υποδοχή στην είσοδο του «Τ », μελωδικό ξάφνιασμα. «Τιτ, τακ, τικι -τικι- τακ κάνει η καρδιά μου» από τον χαρισματικό Γιώργο Παπαγεωργίου τη συνοδεία κιθάρας. Αυτοσχεδιασμοί, παρλάτες, μυρωδιές από τα παλιά τα χρόνια, τα όμορφα χρόνια των κοινωνικών εκδηλώσεων, των ακομπλεξάριστων συναναστροφών, των πηγαίων φιλικών συμπεριφορών. Ύστερα, η σκηνή με τα φροντιστηριακά. Και η κινούμενη με μανιβέλα οθόνη. Πανέξυπνο εύρημα. Εύκολο στη χρήση, εξυπηρετικό στη δράση εργαλείο- σκηνικό. Η Κωνσταντινούπολη κι η γειτονιά του Πέραν με δυο μολυβιές κόκκινες. Αρκούσαν. Επειδή το χιούμορ, η εξυπνάδα , το ταλέντο, η ικανότητα, συναντιούνται σε μια συνθήκη που επιτρέπει ηθοποιούς και κοινό να ταυτιστούν με το θέμα. Και τον τόπο και τον χρόνο και να νιώσουν το συναίσθημα. Σε μεγάλο βάθος. Τόσο, όσο να κυλήσουν δάκρυα στα μάτια ανεμπόδιστα από συστολή.
Ο Αιμίλιος, ένας φτωχός , συνεσταλμένος κι όμορφος νέος ερωτεύεται από την πρώτη στιγμή την Ερμιόνη, επονομαζόμενη και «ωραία του Πέραν», αλλά κι εκείνη συγκινείται κι ανταποκρίνεται άμεσα . Μεταξύ τους πλάθεται ένας σφοδρός πλατωνικός έρωτας με ανταλλαγή επιστολών και ρομαντικών εκμυστηρεύσεων. Η σχέση τους, όμως, δεν μπορεί να μετουσιωθεί σ’ έναν ευτυχισμένο γάμο, καθώς η διαφορά κοινωνικής τάξης δεν το επιτρέπει. Μετά από πολλές διακυμάνσεις το ειδύλλιο οδηγείται στο τραγικό του τέλος.
Λοιπόν, η σημειολογία του ανεκπλήρωτα ερωτευμένου που φλερτάρει με το παρανοϊκό παραλήρημα, κάπως διασκεδαστική στην αρχή, σύντομα αποδεικνύεται μια γκιλοτίνα νοήματος.Ο ανεκπλήρωτα ερωτευμένος είναι ένα πρόσωπο κωμικό και συνάμα τραγικό. Κωμικό, επειδή τα πάθη του από απόσταση φαίνονται μικρά. Είμαστε σίγουροι πως το βουνό της απελπισίας του είναι εύκολα προσπελάσιμο «αρκεί να πάψει να κλαψουρίζει» ή «να δει ,επιτέλους, την πραγματικότητα». Τραγικό, διότι η απροσπέλαστη συναισθηματική του παγίδα μάς φέρνει σε επαφή με τη δική μας «ανθρώπινη κατάσταση». Με τη δική μας μικρότητα απέναντι στις εμμονές, τις νευρώσεις και τους έρωτές μας. Είναι σίγουρο ότι η σκηνοθεσία έχει αντιληφτεί το δισυπόστατο του χαρακτήρα εκείνου κι εκείνης και αναποδογύρισε το ψυχολογικό status σε ένα ευρηματικό παιχνίδι με τα συναισθήματα. Δόμηση κι αποδόμηση απότομη, σεργιάνι διασκεδαστικό στον χρόνο, ευφάνταστο πηγαινέλα στην Πόλη, στη Ρωσία, στη Θεσσαλονίκη, στη σκηνή του «Τ ». Μαστοριά και επιδεξιότητα. Και οι δυο ερμηνευτές έξοχοι. Την εξαιρετική ικανότητά τους την αποκορύφωσαν στο τελευταίο μέρος, όταν βυθίστηκαν και οι δυο στο πάθος, στο αδιέξοδο, έζησαν με ένταση την τραγικότητα της κατάστασής τους και, το κυριότερο, την πέρασαν στην πλατεία. Μαγικά. Με την εξαίσια ζωντανή ανατολίτικη μουσική, με το ξέχειλο συναίσθημα στη φωνή, στο σώμα , στο βλέμμα και μ΄ ένα λυρικό τραγούδι , ως προσπάθεια ανακούφισης της πληγής , που μας βοηθά να νοηματοδοτήσουμε τη ζωή μας μέσα από τη δημιουργία και την ανάπτυξη της συνείδησης. Γι αυτό κι όταν άναψαν τα φώτα, τα μάτια των θεατών ήταν υγρά και το δυνατό χειροκρότημα ήταν το δικό μας «ευχαριστώ» . Για την παράσταση, για το θέμα που από το 1920 μέχρι σήμερα δεν έχει φθαρεί έτσι όπως το μελέτησαν , το δούλεψαν, το παρουσίασαν οι συντελεστές , ώστε να μη γίνει δεδομένη εκ προοιμίου μια ιστορία για νοσταλγία και για κλάμα , αλλά για έμπνευση.
Για δώδεκα μόνο παραστάσεις. Στο θέατρο « Τ » της οδού Φλέμινγκ. Προλαβαίνετε να τη δείτε.
