Η τροπολογία που υπογράφει ο κ. Υπουργός Επικρατείας και ενσωματώνεται στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Μεταφορών, δημιουργεί ζήτημα αντισυνταγματικότητας του νομοσχεδίου, το οποίο και θέτω κατά το άρθρο 100 του Κανονισμού της Βουλής.  Το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας δεν το θέτω προκειμένου να κριθεί από τη Βουλή οριστικά και αμετάκλητα, αυτός είναι ένας πολιτικός έλεγχος της συνταγματικότητας.  Το θέτω για να καταγραφεί η συζήτηση στα πρακτικά, γιατί τα θέματα αυτά θα γίνουν αντικείμενο και δικαστικού ελέγχου από τα εθνικά δικαστήρια και διεθνούς δικαστικού ελέγχου στο επίπεδο του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως συνέβη και με άλλες χώρες που έκαναν ωμές παρεμβάσεις στο πεδίο των μέσων ενημέρωσης.  Αυτό συνέβη πρόσφατα και με την Ουγγαρία και με την Πολωνία, γιατί παραβιάζονται όχι μόνο συνταγματικές αρχές, αλλά και οι αρχές και οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης και της Επιτροπής Υπουργών, αλλά βεβαίως και το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Η τροπολογία λοιπόν πάσχει από δύο κραυγαλέες και οφθαλμοφανείς αντισυνταγματικότητες.  Η διάταξη με την οποία προβλέπεται η μεταφορά της αρμοδιότητας για τους διαγωνισμούς αδειών από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης στον αρμόδιο Υπουργό, είναι αντίθετη στο γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 15 παράγραφος 2 του Συντάγματος, που λέει ότι στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης ασκείται άμεσος έλεγχος του Κράτους δια του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και ο έλεγχος αυτός περιλαμβάνει και την προηγούμενη άδεια.

Το επιχείρημα ότι «δεν έχουμε Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, η Αντιπολίτευση δε συμφωνεί, δεν μπορούμε να επιλέξουμε νέα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης», είναι ένα αβάσιμο και προκλητικό επιχείρημα, διότι, όπως σας είχαμε πει, όταν με νόμο που εισήγαγε η κυβέρνηση αυτή, έληξε η θητεία των μελών του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, η ανεξάρτητη αρχή είναι όργανο του κράτους άμεσο, δηλαδή προβλεπόμενο απευθείας από το Σύνταγμα, και διαρκές, δε νοείται κενό στην ύπαρξη των οργάνων αυτών.  Άμεσο και διαρκές όργανο σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντικατάσταση με κενό, δηλαδή δεν μπορεί να λήξει η θητεία χωρίς να έχουν επιλεγεί ήδη οι επόμενοι.

Άρα, υπό την έννοια αυτή, η λύση δεν είναι να μεταφέρουμε την αρμοδιότητα στον Υπουργό, αλλά ή θα υπάρξει άμεσα επιλογή νέων μελών με συναίνεση και άρα με διάθεση συζήτησης εκ μέρους της Κυβέρνησης, ή θα αναβιώσουν τα μέλη τα οποία παύθηκαν προώρως εκ του νόμου που ψήφισε η Βουλή με εισήγηση του κυρίου Παππά.  Το επιχείρημα «σκοτώσαμε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, είμαστε ορφανοί, ελάτε να πάρουμε τις αρμοδιότητές του», είναι ένα επιχείρημα αβάσιμο, αντισυνταγματικό και βεβαίως θα ελεγχθεί δικαστικά κατά τρόπο εύκολο και γρήγορο, διότι όλα τα θέματα θα πάνε αμέσως στο Συμβούλιο της Επικρατείας.

Υπάρχει όμως και η άλλη ρύθμιση, η ρύθμιση που λέει ότι ο νόμος καθορίζει τον αριθμό των αδειών.  Βεβαίως, ο νόμος να καθορίσει τον αριθμό των αδειών.  Όμως, πρέπει να τηρήσει τη διαδικασία που ήδη προβλεπόταν επί χρόνια και είχε προβλέψει και η αρχική ρύθμιση του κ. Παππά για τη δημόσια διαβούλευση και την αιτιολογημένη γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.  Έχει πει η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι και ο νομοθέτης δεσμεύεται από αυτές τις διαδικαστικές προϋποθέσεις, και αυτό ελέγχεται δικαστικά.

Άρα, δεν μπορείς να μεταφέρεις την αρμοδιότητα για τον αριθμό των αδειών στο νόμο χωρίς δημόσια διαβούλευση και χωρίς αιτιολογημένη γνώμη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.  Και πάλι όμως, χρειάζεσαι αιτιολογία του νόμου που ελέγχεται, δεν μπορεί ο νόμος να πει ότι «καθορίζω τον αριθμό των αδειών με βάση τη χωρητικότητα της διαφημιστικής αγοράς και την πλειοδοσία ως προς το τίμημα», αυτά δεν είναι συνταγματικά κριτήρια.  Η νομοθεσία εδώ και 20 χρόνια λέει ότι πρέπει να εξαντλείται η τεχνική ευρυχωρία του συστήματος, δεν μπορείς να έχεις εννέα άδειες εθνικής εμβέλειας με αναλογική εκπομπή και τέσσερις με ψηφιακή. 

Ο νόμος, έως την εποχή της σημερινής Κυβέρνησης, έλεγε ότι καθορίζονται τεχνικά οι δίαυλοι με βάση τη χωρητικότητα, το 60% για εθνικής εμβέλειας κανάλια, το 40% για περιφερειακής και τοπικής.  Δεν μπορείς να πεις τώρα, όταν έχουμε ταχύτατες εξελίξεις και πολλαπλασιάζονται ραγδαία οι συχνότητες, ότι το μειώνουμε αυτό, γιατί εάν ένας σταθμός έχει 400 άτομα προσωπικό πρέπει να έχει μία μερίδα διαφημιστικής αγοράς που δεν υπάρχει σήμερα.  Μπορεί κάποιος να θέλει να οργανώσει διαφορετικά την επιχείρησή του, μπορεί να είναι μη κερδοσκοπικός, δεν μπορείς να πεις ότι το κριτήριο είναι η διαφημιστική αγορά και η δυνατότητα αυτός να αντλήσει ένα ποσοστό, γιατί αυτό αντιβαίνει στη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που τα τελευταία χρόνια έχει με κάθε λεπτομέρεια επεξεργαστεί τα θέματα αυτά με αφορμή ιταλικές, βελγικές, τουρκικές υποθέσεις.  Η νομολογία είναι πλουσιότατη.  Πρόκειται για μία οφθαλμοφανή, παιδαριώδη σύγκρουση με το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και βεβαίως με το άρθρο 14 παράγραφος 9 του Συντάγματός μας, που λέει ότι ο νομοθέτης μπορεί να θέσει περιορισμούς ως προς τη συγκέντρωση, δεν μπορείς να έχεις παραπάνω από μία άδεια, όχι ως προς το συνολικό αριθμό των αδειών.  Ο νομοθέτης μπορεί να παρέμβει μόνο ως προς τις εγγυήσεις διαφάνειας και ως προς τον έλεγχο του τρόπου απόκτησης των οικονομικών μέσων.

Ακούστε, η διάταξη αυτή συνιστά οπισθοχώρηση, συνιστά παραβίαση του Συντάγματος, παραβίαση των αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Παραβίαση μάταιη, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, διότι όταν θα έρθουν οι νέοι διεκδικητές αδειών και θα τεθούν τα ερωτήματα, ποιος είσαι, ποιον εκπροσωπείς, πού βρήκες τα λεφτά, ποιο είναι το συμφέρον που σε παρακινεί, θα ανέβουν στο δέντρο.  Και όταν ανέβουν στο δέντρο, η παροιμία λέει ότι θα φανούν τα οπίσθια, και σε συνδυασμό με άλλα θέματα, ένα αγαπημένο θέμα θα είναι η Τράπεζα Αττικής για παράδειγμα, θα δείτε πώς θα λειτουργήσει ο συνδυασμός των θεμάτων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μέσων ενημέρωσης και τί θα μας θυμίσει.

Δε θα πάτε πουθενά, οδηγείστε απλώς σε ένα διπλό πολιτικό εκβιασμό, νομίζετε ότι εκβιάζετε τους παλιούς και υπόσχεστε στους καινούριους κατά βάθος εκβιάζοντάς τους.  Δεν μπορείτε να τα διαχειριστείτε αυτά, έχετε υποσχεθεί πολλά, έχετε απλώσει πολύ τραχανά, οδηγείστε σε απόλυτο αδιέξοδο, δεν έχετε διαφυγή.