«Πατριδογνωσία ή τίποτα πια δεν είναι για συγνώμη» | Ξανά στο “Black Box”
Ακριβώς πριν από δυο χρόνια είχα δει την παράσταση στην ίδια αίθουσα, πλήρης και τότε, είχα θαυμάσει το πολύπλευρο ταλέντου του Γεράσιμου Γεννατά και είχα γράψει ένα κείμενο, το οποίο επαναδημοσιοποιώ, επειδή αξίζει τον κόπο . Να ξαναδούμε την παράσταση.
«Πολιτική επιθεώρηση» διάβασα στο πρόγραμμα, άρα σάτιρα. «Η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ο κόσμος ολόκληρος είναι η σύγχρονη αρένα της ανθρώπινης εξαθλίωσης, όπου πρωταγωνιστούν τύραννοι σημερινοί, με θεατές τους λαούς και σκηνές από σκληρούς αγώνες και προδομένα όνειρα».
Μια σκηνική σύνθεση πάνω σε κείμενα των Ξενοφώντα, Θουκυδίδη, Λειβαδίτη, Γαλίτη, Γεννατά και μελοποιημένα ποιήματα σε ζωντανή εκτέλεση, των Μαγιακόφσκι, Μπρεχτ, Έλιοτ, και Λασκαράτου». Κι αυτό στο πρόγραμμα θα το βρείτε. Στην παράσταση θα δείτε έναν ηθοποιό πολυτάλαντο , τον Γεράσιμο Γεννατά, να παίζει, να τραγουδά, να μιμείται, να φιλοσοφεί, ν’ αφηγείται με πάμπολλους τρόπους μονολόγους, να σαρώνει τη σκηνή και να ξοδεύει απίστευτη ενέργεια, να ερμηνεύει κωμικά, βλοσυρά, περιπαιχτικά, χλευαστικά, σαρκαστικά, τα καυστικά σατιρικά κείμενα που είτε αναφέρονται στο σήμερα και γράφτηκαν από τον ίδιο και τον Γιώργο Γαλίτη, είτε μιλούν για παρελθόντες χρόνους , που όμως προσομοιάζουν τόσο με τους σημερινούς, ώστε δεν έχει σημασία αν τα ονόματα αλλάζουν. Οι πράξεις και το αποτέλεσμά τους είναι ίδια με τις σημερινές καταστάσεις που βιώνει ο Έλληνας ή ένας πολίτης, ο οποίος βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση έναντι άλλων, είναι υποτελής, αγωνίζεται για επιβίωση κάτω από «στημένες» συνθήκες.
Ο Γεράσιμος Γεννατάς αποφάσισε να βάλει το δάχτυλο στην πληγή. Αποφάσισε ως καλλιτέχνης, να μη μείνει αμέτοχος στην ύφεση, σιωπηλός, κουρνιασμένος στην όποια βολή του, αλλά να πετάξει το καβούκι που κουβαλάνε οι περισσότεροι «πνευματικοί άνθρωποι» του τόπου και να μιλήσει. Στους θεατές. Μήπως και ταρακουνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις . Επιστράτευσε τη σάτιρα κι έτριξε τα δόντια, τη συνοδεία μουσικής, προς πάσα κατεύθυνση. Και στα ερεισίνωτα και στα στασίδια και στα σκαμνάκια. Τελικά όλοι μας φταίμε;
Ζούμε – εις γνώσιν μας- σε μια κοινωνία όπου τα κόμματα διορίζουν, οι γιατροί τα παίρνουν φακελωμένα, οι δημόσιοι λαδώνονται, οι αγρότες εξαργυρώνουν επιδοτήσεις σε 4Χ4 , οι ασύδοτοι πλουτίζουν χωρίς έλεγχο. Γιγαντώνουμε όλοι μας μια σαθρή κοινωνία, όπου το χέρι βουτάει στο «μέλι» αγνοώντας νόμους και κράτος. Καταλήγουμε ,λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι «ουδείς αναμάρτητος» και ως εκ τούτου παραμένουμε απαθείς, παγιωμένη κλίση στον καναπέ, απενοχοποιημένες συμπεριφορές , εφησυχασμένοι και πεπεισμένοι ότι η διαφθορά είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Ωστόσο, η κοινή λογική μας υποχρεώνει να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω και να σκεφτούμε το αυτονόητο. Ότι η πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά ενός λαού δεν είναι γραμμένη στο DNA του , αλλά εξαρτάται από τις συνθήκες που θα βρει μπροστά του, από το περιβάλλον που θα τον διαπαιδαγωγήσει. Όσον αφορά τον Έλληνα πολίτη, εδώ και δεκαετίες, μόλις βγει στην παραγωγή-λέγεται και βιοπάλη- ακολουθεί την πεπατημένη. Ήτοι, υποταγή στο κόμμα, υποτέλεια στον τιτλούχο, επίκτητη έφεση στην απάτη, τη ρουφιανιά, την ψευτιά (διπλωματικός ελιγμός) και απόλυτος «σεβασμός» στους παρεμφερείς κανόνες που επιτρέπουν την επιβίωσή του.
Ξεπουλημένοι και οπορτουνιστές οι ηγέτες μας. Θεωρίες συνωμοσίας άραγε; Από το βάθος των αιώνων, με τηλεβόα ο ηθοποιός-τύμπανο αλαλάζον- φέρνει στον θεατή τον Θουκυδίδη, τον Ξενοφώντα, του απαγγέλει Μαγιακόφσκι, του τραγουδά Μπρεχτ, Λασκαράτο, ΄Ελιοτ, Σαχτούρη, τον βάζει στο παιχνίδι «θάρρος ή αλήθεια:» και τον αναγκάζει να μη στρουθοκαμηλίζει μπροστά στις δικές του ευθύνες.
Ένας εξαιρετικά ευέλικτος Γεννατάς, μεταμορφώνεται στη διάρκεια της παράστασης από «ανθρωπάκι» σε δύσμορφο δημόσιο «τέρας», σε μελίρρυτο ωδικό πτηνό, σε μαύρο κοράκι, σε δωσίλογο , σε θύτη ή θύμα, αλλά η υπερβολή που εξυπηρετεί σουρεαλιστικά την παράσταση, έφερε και το χιλιοειπωμένο και αφόρητο κλισέ με τον παπά-βδελυρό υποκείμενο. Ενοχλητικό κι άχρηστο κομμάτι. Δε χρειαζότανε αυτό το χιλιοφορεμένο νούμερο επιθεώρησης της κακιάς ώρας , έτσι όπως αποδόθηκε, δεν το είχε ανάγκη η παράσταση. Δε γνωρίζω γιατί ο σκηνοθέτης επέτρεψε τον εκβιασμό του γέλιου με τόσο ανάξιο της όλης προσπάθειας τρόπο.
Προσπερνώ την ατυχή στιγμή και μένω στην ουσία. Η παράσταση είναι ένα οξύ κοινωνικό σχόλιο στην πολυεπίπεδη παρακμή που βιώνει ο άνθρωπος και δη ο Έλληνας πολίτης, στο πριν και το τώρα. Η ζωντανή μουσική είναι εξαιρετικός συνοδός, τα τραγούδια υπέροχα και όλοι επί σκηνής, απολαυστικοί. Δείτε την. Είναι ξεχωριστή εμπειρία.
