Μετά από σχεδόν μισό μήνα, επιτέλους η άνοιξη αποφάσισε να μας κάνει χαρούμενους με την παρουσία της. Και τι πιο ‘’αισιόδοξο και χαρούμενο’’ θέμα συζήτησης από το σχολικό εκφοβισμό;
O «εκφοβισμός», γνωστός σε εμάς ως “Bullying”, λόγω της αμερικανικοποίησης των πάντων, συζητιέται σχεδόν παντού, πρώτον με την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και δεύτερον, εδώ στην Καβάλα, με την εκδήλωση κατά της ενδοσχολικής βίας στις 18/3. Η λεγόμενη «εκδήλωση» έμοιαζε με μια κακή παρωδία, με ένα κακόγουστο αστείο, με τα παιδιά να μην προσέχουν σε απολύτως τίποτα από όσα οι διοργανωτές προσπάθησαν να τους μάθουν. Την εκδήλωση αυτή ακολούθησε μια ενημέρωση από το Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας , στην οποία τα παιδιά ειρωνεύονταν τους γιατρούς και αδιαφορούσαν για ό,τι τους έλεγαν.
Για αυτό έγιναν 3 αναβολές της εκδήλωσης; Για να το παίξουμε ευαίσθητοι και να μην κοροϊδέψουμε κανένα παρά τους εαυτούς μας πως νοιαστήκαμε έστω και λίγο για την κατάσταση;
Ουκ ολίγες φορές υπήρξαν κρούσματα εκφοβισμού στα ελληνικά σχολεία, και ενώ οι καθηγητές ήταν εκεί, δεν αντέδρασαν,απλώς γύρισαν το κεφάλι. Αλλά αυτοί οι συγκεκριμένοι καθηγητές ήταν αυτοί που τις τελευταίες βδομάδες μας μιλούσανε για το Βαγγέλη και αυτοί οι καθηγητές είναι εκείνοι που μας προέτρεψαν να είμαστε ενεργοί σε θέματα σαν αυτό. Γιατί όμως; Γιατί ενώ βλέπανε τα παιδιά να είναι φοβισμένα, ενώ έβλεπαν τον ψευτόμαγκα να απειλεί κάποιον που δεν του έκανε κάτι, μόνο και μόνο για να ενδυναμώσει την αυτοπεποίθησή του, αυτοί απλώς συνέχισαν να πίνουν τον καφέ τους; Γιατί τώρα αποφάσισαν να μας δώσουνε μαθήματα ήθους; Ίσως, συνειδητοποίησαν ότι ο δάσκαλος, δεν είναι μόνο για να μας μάθει να λύνουμε εξισώσεις και να κλίνουμε ρήματα στ’ αρχαία, αλλά και για να μας μάθει να είμαστε άνθρωποι.
Κάτι ακόμα που, κατά τη γνώμη μου, προσβάλλει τη μνήμη του Βαγγέλη, είναι η εκμετάλλευση του θανάτου του, και η προσπάθεια των ΜΜΕ να πετύχουν όσο περισσότερη τηλεθέαση μπορούν από αυτήν την ιστορία.
Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και απαιτούμε την ευαισθητοποίηση όλων για τον εκφοβισμό, αλλά στην πραγματικότητα, δεν κοιτάμε τίποτα παρά τον εαυτό μας. Η εγωκεντρική φύση του ανθρώπου βρωμάει πάνω μας και βρίσκεται κάτω από τα νύχια μας. Και ενώ εμείς προσπαθούμε να αποδείξουμε το αντίθετο, με τα ψεύτικα δάκρυα στην τηλεόραση, το αποδεικνύουμε όλο και περισσότερο, με το να προβάλλουμε την ίδια ιστορία στα πρωτοσέλιδα. Αν, όμως, δεν είχε αυτή την κατάληξη και δεν έφτανε ως το θάνατο δε θα μιλούσε κανείς για το φόβο του Βαγγέλη και άλλων παιδιών σαν τον Βαγγέλη.
Κλείνοντας με μία φράση του Μπέντζαμιν Ντισραέλι, θα ήθελα να δώσω έμφαση στην ασχήμια του εκφοβισμού, την τραγικότητα και την βαρβαρότητα που επικρατεί στην κοινωνία μας, που θυμίζει μία μάχη μεταξύ όλων. «Το Θάρρος είναι η φωτιά και ο τραμπουκισμός ο καπνός».
Αντί, λοιπόν, να νοιαζόμαστε για αυτό το θέμα μέχρι να βγάλουμε όσα χρήματα μπορούμε από τις διαφημίσεις και μετά να ψάξουμε για ένα άλλο, πρέπει να νοιαστούμε ουσιαστικά. Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και όχι να κλαίμε για να αυξήσουμε την τηλεθέαση! O εκφοβισμός είναι μία παγκόσμια επιδημία και δεν πρέπει να τον αφήσουμε να εξαπλωθεί άλλο, αλλιώς θα είμαστε απλώς υποκριτές.
