Περιπτώσεις σαν και αυτή του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ανήκουν στην ξεχωριστή κατηγορία όσων… θα έπρεπε να εφεύρουμε, αν δεν υπήρχαν, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι χωρίς εκείνους, η εθνική καθημερινότητά μας θα ήταν διαφορετική, και ποιοτικά δυσμενέστερη.
Ο βαθιά ευρωπαϊστής πολιτικός, τέως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, πρώην πρόεδρος του Eurogroup και νέος, εκλεγμένος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επισκέπτεται την Αθήνα μπροστά στην οποία κοντοστεκόταν πάντοτε με σεβασμό και δέος.
Ο “Mr. Euro”, όπως πέρασε ο Γιούνκερ στην Ιστορία για τη βαθιά αφοσίωσή του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη δημιουργία της ευρωζώνης ως επόμενο και απαραίτητο στάδιο για την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιλέγει την Ελλάδα ως πρώτο αποτύπωμα εξωστρέφειας με τον νέο και εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του.
Μια επιλογή πολιτική αλλά και επικοινωνιακή, που την ίδια στιγμή δείχνει ότι το συναίσθημα και ο ψυχισμός δεν έχουν χαθεί ακόμη, σε μια εποχή βαθιάς κρίσης κυρίως πολιτικής ηγεσίας. Και αισθητικής, θα πρόσθετε αυθόρμητα κάποιος.
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, θα συναντηθεί με τον Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή τον πολιτικό ηγέτη που μέσω του Ευρωπαϊκού Κόμαμτος στήριξε ενθέρμως και προώθησε την υποψηφιότητά του, ακόμη και την περίοδο που η Άνγκελα Μέρκελ το… ξανασκεφτόταν.
Θα δει ακόμη τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, τον νέο Επίτροπο της Ελλάδας στην καινούρια Κομισιόν, έναν πολιτικό που ο ίδιος ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ… περιέγραψε, όταν έθετε τις προδιαγραφές για το προφίλ των Επιτρόπων που θα ήθελε κοντά του στις Βρυξέλλες.
Ατενίζοντας τον γαλανό ουρανό της Αθήνας, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ θα δυσκολευτεί να μην σκεφτεί… χαμογελώντας, ότι μεταξύ άλλων “πλήρωσε” την αγάπη του για την Ελλάδα, και τη στήριξη την οποία παρείχε στη χώρα μας, την εποχή που η Γερμανία φλέρταρε με την άγαρμπη απομάκρυνσή μας από την Ευρώπη.
Ο Γιούνκερ, όπως και ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έβαλαν το προσωπικό απόθεμα αξιοπιστίας και παρεμβατικότητάς τους, απέναντι στην αδηφάγο διάθεση της Γερμανίας να… μην πάρει αιχμαλώτους, στη στρατηγική διαχείρισης μιας κρίσης από την οποία εκ των πραγμάτων θα προέκυπταν θύματα.
Αμφότεροι στήριξαν την Ελλάδα, τον ευρωπαϊκό Νότο, κάθε χώρα που βρισκόταν σε ανάγκη. Αμφότεροι έχασαν τις θέσεις τους, με τον Γιούνκερ να αποδεικνύεται τελικά… απαραίτητος για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Και να επιστρέφει, περίπου ως “αναγκαίο κακό”.
Στο χέρι του είναι να πάρει μια “γλυκιά εκδίκηση” από την Άνγκελα Μέρκελ, ηγούμενος της ηθικής εξέγερσης των ευρωπαϊκών λαών, και της ουσιαστικής στροφής στην πολιτική μιας τυφλής, αδιέξοδης και εμμονικής λιτότητας.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα τον καλωσορίζει.
Μου αρέσει αυτό:
Like Φόρτωση...