Θετική στην προοπτική της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν» εμφανίστηκε η ηγεσία της Βουλγαρίας. Όπως δήλωσε ο Βούλγαρος υπουργός Άμυνας, Σράζιμιρ Καρακατσάνοφ, «δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα» με τη συγκεκριμένη επιλογή του ονόματος.

Ενώ σημείωσε «Δεν μας νοιάζει. Την 1η Αυγούστου του 2017 υπογράψαμε μια συμφωνία που μας δεσμεύει σε κοινό εορτασμό. Το Ίλιντεν είναι η μέρα της μεγαλύτερης εξέγερσης. Νομίζω ότι δεν έχουμε θέμα με το όνομα. Για μας, όταν μιλάμε για αμοιβαίες σχέσεις, είναι σημαντικό να αφήνουμε πίσω τις πρακτικές του παρελθόντος -δηλαδή το να κλέβουμε την ιστορία και να αλλάζουμε τα ιστορικά γεγονότα», τόνισε ο Βούλγαρος αναπληρωτής πρωθυπουργός και Υπουργός Αμυνας.

Στην συνέχεια τόνισε «Προσπαθούμε απλά να βοηθήσουμε τη διαδικασία σε μια προσπάθεια να λύσουμε εκκρεμότητες στα Βαλκάνια. Εάν οι δύο χώρες καταλήξουν σε συμφωνία για το ‘Ιλιντεν’, εμείς δεν έχουμε πρόβλημα σε αυτό»

Η εξέγερση που θα έβγαζε τους Βούλγαρους στο Αιγαίο

Το 1903 οι σλαβόφωνοι της Μακεδονίας οργανώθηκαν και πραγματοποίησαν τη λεγόμενη «Εξέγερση του Ίλιντεν» υπό την αυτονομιστική οργάνωση Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (Εσ. ΜΕΟ), εναντίον των Οθωμανών.

Η συγκεκριμένη εξέγερση εορτάζεται σήμερα στη πΓΔΜ ως εθνική επέτειος στις 2 Αυγούστου, ενώ υιοθετείται και από τη Βουλγαρία.

Η στάση του ελληνικού κράτους δεν ήταν θετική καθώς δεν προκρινόταν μια ανεξάρτητη Μακεδονία μιας και κάτι τέτοιο ήταν κόντρα στις εδαφικές αξιώσεις της χώρας μας στην περιοχή.

Η εξέγερση ξέσπασε στις 20 Ιουλίου, ημέρα του Προφήτη Ηλία και εκδηλώθηκε στο βιλαέτι του Μοναστηρίου. Υποστηρίχθηκε από τους βουλγαρόφιλους, τους σλαβόφωνους, τους Βλάχους και τους ελληνόφωνους. Από την εορτή του Προφήτη Ηλία, πήρε και το όνομά της.

Η εξέγερση του Ίλιντεν είχε ως σκοπό να διεθνοποιήσει τη βουλγαρική άποψη για το Μακεδονικό Ζήτημα και κυρίως να καταστήσει τους Βούλγαρους αδιαφιλονίκητους διεκδικητές του ευρύτερου γεωγραφικού μακεδονικού χώρου. Στην συνέχεια να ενσωματώσει την περιοχή στο Βουλγαρικό Βασίλειο και έτσι να ξεκινήσει η κάθοδος στο Αιγαίο

Το μεγάλο αγκάθι στην καρδιά της Βουλγαρίας που επηρεάζει τις εξελίξεις μέχρι και σήμερα

Πριν από την εξέγερση του Ίλιντεν, στην Θράκη , βόρεια της Ξάνθης, στην σημερινή νότια Βουλγαρία και μέχρι την Ανατολική Θράκη, ντόπιοι κάτοικοι επαναστατούν και αντιστέκονται στους Βούλγαρους και τους Ρώσους, είναι οι Πομάκοι.

Οι Πομάκοι αντιστάθηκαν και εξεγέρθηκαν τόσο κατά τον εξισλαμισμό τους από τους Οθωμανούς, όσο και από την Εθνοκάθαρση που προσπάθησαν να κάνουν οι Βούλγαροι. Για τους τελευταίους, οι Πομάκοι χαλάνε όλο το αφήγημα τους – οι Βούλγαροι υποστηρίζουν ότι είναι γηγενείς, απόγονοι του Ορφέα, Θράκες δηλαδή- αφού είναι αυτοί οι γηγενείς κάτοικοι της περιοχής μιας και πρόκειται για απογόνους των Αγριάννων.

Η μεγαλύτερη εξέγερση των Πομάκων σημειώθηκε την άνοιξη του 1878 και προκάλεσε την ανάμειξη ακόμα και των ξένων δυνάμεων και διεθνές ενδιαφέρον.  Πολλοί Τούρκοι, από τη στιγμή της προσέγγισης των Ρώσικών στρατευμάτων, θέλοντας να αποφύγουν την εκδικητικότητα των Βουλγάρων, όσοι μάλιστα δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στην Κωνσταντινούπολη επειδή κόπηκε η σιδηροδρομική επικοινωνία, ανέβηκαν στα απρόσιτα ορεινά χωριά της Ροδόπης. Εκεί Πομάκοι, ξεσπιτωμένοι Τούρκοι και λιποτάκτες δημιούργησαν ένα ενιαίο μέτωπο κατά των Ρώσων και Βουλγάρων.

Το πρώτο πράμα που έκαναν ήταν να κλείσουν τις διαβάσεις. Αρχικά, οι αρχές κατοχής δεν έδωσαν καμιά σημασία. Όταν όμως υπεγράφη η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, οι Τούρκοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις των Ρώσων ότι δεν κινδυνεύουν, δέχθηκαν τις αρχές κατοχής και μάλιστα αφοπλίσθηκαν. Όταν όμως απομακρύνθηκαν οι Ρώσοι άρχισαν οι επιθέσεις των Βουλγάρων. Μόλις έμαθαν όσοι βρίσκονταν ψηλά στα ορεινά τι έπαθαν οι Τούρκοι που δήλωσαν υποταγή, αμέσως αποφάσισαν να αντισταθούν με κάθε μέσον. Έκλεισαν πάλι τις διαβάσεις και τις στενωπούς της Ροδόπης και απαντούσαν με πυρά, όταν οι Ρώσοι προσπαθούσαν να περάσουν από τις εμπροσθοφυλακές τους, που πρέπει να εκτείνονταν σε μέτωπο 80 χιλμ. Στη Δράμα μάλιστα, σε μυστικές συγκεντρώσεις διακήρυξαν από τις 7 Μαρτίου, «πως προτιμώσι να τεθώσιν υπό το σκήπτρον του βασιλέως των Ελλήνων και μείνωσιν ευχαρίστως εις τας εστίας των παρά υπό τον Βούλγαρο Ηγεμόνα…»

Το «Ορφανό Έθνος» που απειλεί την ακεραιότητα της Βουλγαρίας

Στην Βουλγαρία ζούνε αυτή της στιγμή περισσότεροι από 350.000 χιλιάδες Πομάκοι, 20.000 χιλ. στην Ελλάδα και 40.000 στην Τουρκία οι περισσότεροι από αυτούς στην Κωνσταντινούπολη και την περιοχή της Ανατολικής Θράκης.

Οι οργανώσεις τους με έδρα την Σουηδία και τον Καναδά, προσπαθούν να διεθνοποιήσουν την ύπαρξη τους και κυρίως την εξέγερση του 1878, τις διώξεις από τους Βουλγάρους με αφορμή τους Βαλκανικούς Πολέμους και τέλος οι διώξεις από το καθεστώς του Ζίκωφ την δεκαετία του 1980.

Η προσπάθεια αυτή στηρίζεται αποκλειστικά από τους Αμερικανούς και αποτελεί έναν μοχλό πίεσης σε όλες τις χώρες των Ανατολικών Βαλκανίων αλλά κυρίως της Βουλγαρίας. Ένα ενδεχόμενο δημιουργίας του «Πομακιστάν» θα διέλυε την Βουλγαρία, θα ενσωμάτωνε το μεγαλύτερο μέρος των Σκοπίων και ένα μικρό κομμάτι του Κοσσόβου.

Οι Βούλγαροι δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση λύση στο θέμα των Σκοπίων, μια τέτοια εξέλιξη με ταυτόχρονη αναγνώριση «Μακεδονικού Έθνους» είναι πέρα από βέβαιο ότι θα ξεκινήσει τις διαδικασίες για την αναγνώριση των Πομάκων από ένα Ορφανό Έθνος σε ένα Έθνος που επιδιώκει τον ζωτικό του χώρο.

Η δημιουργία του «Πομακιστάν» τέμνει όλους τους αγωγούς φυσικού αερίου που περνούν από τα Βαλκάνια, και για τους «δρόμους των αγωγών» στην Μέση Ανατολή σήμερα γίνονται μετακινήσεις πληθυσμών και αλλαγές συνόρων

(Γάμος Πομάκων στην Βουλγαρία, είναι εμφανής η διαφορά τους τόσο με τους Τούρκους όσο και με τους Βουλγάρους)