ΚΟΣΜΟΣ
Γιατί οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συνεχίζουν να ανεβάζουν τους τόνους για την Ουκρανία
Παρότι φάνηκε ότι ύστερα από κινήσεις, όπως ήταν η συνομιλία Μπάιντεν και Πούτιν, ο δημόσιος διάλογος Λαβρόφ και Πούτιν, η επίσκεψη Σολτς σε Ουκρανία και Ρωσία, το διάγγελμα Μπάιντεν, η ανακοίνωση ότι ξεκινά μερική αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τα πεδία ασκήσεων κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία, ότι περνάμε σε μια φάση όπου τον πρώτο λόγο τον έχει η διπλωματία, τις τελευταίες μέρες επέστρεψαν οι υψηλοί τόνοι για το Ουκρανικό.
Την πρωτοβουλία την είχαν κυρίως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, που αμφισβήτησαν ευθέως τις ρωσικές ανακοινώσεις για εκκίνηση της διαδικασίας αποχώρησης τμήματος των ρωσικών δυνάμεων και επανέφεραν τη θέση – δια στόματος και του Τζο Μπάιντεν – ότι επίκειται και δη με άμεσο τρόπο ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Αυτό οδήγησε σε ένα νέο επικοινωνιακό καταιγισμό με αντικείμενο ακριβώς την επικείμενη ρωσική επίθεση, αν και αυτή τη φορά χωρίς προσδιορισμό συγκεκριμένης ημερομηνίας, όπως έγινε στην προηγούμενη φάση έντασης, παράλληλα με επαναφορά και των σεναρίων ότι η Ρωσία θα «σκηνοθετήσει» ένα επεισόδιο που θα της δίνει το τυπικό πρόσχημα για να εισβάλει.
Η Ρωσία επιμένει ότι δεν επίκειται εισβολή και επαναφέρει τις προτάσεις της για τη συλλογική ασφάλεια
Απέναντι σε αυτό οι εκπρόσωποι της ρωσικής κυβέρνησης έχουν επιμείνει ότι δεν επίκειται εισβολή και διαψεύδουν τις σχετικές ανακοινώσεις του ΝΑΤΟ και των αμερικανών αξιωματούχων.
Την ίδια στιγμή η Ρωσία έδωσε στη δημοσιότητα την απάντησή της στις αμερικανικές προτάσεις σχετικά με τα ζητήματα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη.
Η Ρωσία επισημαίνει ότι η αμερικανική απάντηση δεν ήταν ικανοποιητική αφού δεν περιλαμβάνει δεσμεύσεις για τη μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ, για τη μη είσοδο της Ουκρανίας και της Γεωργίας και για τη μη κατασκευή στρατιωτικών βάσεων σε χώρες που ανήκαν στην ΕΣΣΔ και δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ και συνολικά την επιστροφή των στρατιωτικών υποδομών του ΝΑΤΟ στο σημείο που ήταν το 1997.
Η απάντηση απορρίπτει τα τελεσίγραφα για την αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων και διαπιστώνει ότι η αμερικανική θέση δεν στέκεται στο ρωσικό αίτημα για «συζήτηση-πακέτο» ενώ αγνοεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ρωσίας και των εγνοιών της για ζητήματα ασφάλειας.
Η απάντηση ως προς το θέμα αυτό καταλήγει ότι εν απουσία αμερικανικής βούλησης να δεσμευτική συμφωνία στα ζητήματα ασφάλειας, η Ρωσία θα απαντήσει, συμπεριλαμβανομένης της εφαρμογής «στρατιωτικοτεχνικών μέτρων».
Η Ρωσία αρνείται ότι προσάρτησε την Κριμαία και υπογραμμίζει ότι εάν ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ υπάρχει ενδεχόμενο το Κίεβο να θελήσει να ανακτήσει την Κριμαία και αυτό ενέχει τον κίνδυνο να παρασύρει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους σε ένοπλη αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Σε σχέση με την ουκρανική κρίση, η Ρωσία αρνείται ότι πυροδότησε τη σύγκρουση στο Ντονμπάς και ότι αυτή είναι μια εσωτερική σύγκρουση στην Ουκρανία που μπορεί να αντιμετωπιστεί με την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ που ορίζει συγκεκριμένες διαδικασίες διαλόγου και αναγνωρίζει ως συνομιλητές τους εκπροσώπους του Ντονέτσσκ και του Λουγκάνσκ.
Επιπλέον, η ρωσική απάντηση κατηγορεί τις ΗΠΑ ότι δεν αναφέρονται στην αρχή της αδιαίρετης ασφάλειας, παρότι την έχουν αποδεχτεί σε μια σειρά από κοινές διακηρύξεις. Επισημαίνει ότι η «πολιτική ανοιχτών θυρών» του ΝΑΤΟ έρχεται σε αντιπαράθεση με δηλώσεις του ίδιου του ΝΑΤΟ στη δεκαετία του 1990 περί της αποφυγής μονομερών ενεργειών.
Από την άλλη, η απάντηση επισημαίνει – όπως και ο Πούτιν σε δηλώσεις του – ότι υπάρχουν προτάσεις για τον έλεγχο των εξοπλισμών και αναγνώριση της ορθότητας σχετικών θέσεων της Ρωσίας. Όμως, ταυτόχρονα επισημαίνει η απάντηση ότι οι ΗΠΑ δεν κατανοούν τον χαρακτήρα «πρότασης – πακέτου» που έχουν οι ρωσικές προτάσεις.
Η μάχη για τον έλεγχο του αφηγήματος
Εάν κανείς παρατηρήσει την ασυμμετρία ανάμεσα στις τοποθετήσεις, με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να επικεντρώνουν στο ζήτημα μιας επικείμενης εισβολής στην Ουκρανία ως αυτό που πρέπει να απασχολήσει τη διεθνή κοινότητα και τη ρωσική θέση ότι αυτό που πρέπει να συζητηθεί είναι το καθεστώς ασφάλειας στην Ευρώπη, μπορεί να κατανοήσει και το επίδικο και την ένταση της τρέχουσας αντιπαράθεσης.
Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ κινούνται με βάση την αντίληψη ότι η Ρωσία αποτελεί απειλή (ιδίως σε έναν συνδυασμό με μια ευρασιατική ολοκλήρωση) που μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από την άσκηση της μέγιστης πίεσης επάνω της, ώστε να αλλάξει συνολικά προσανατολισμό και μέχρι τότε θα πρέπει να εξεταστεί η δυνατότητα επέκτασης του ΝΑΤΟ ώστε να διαμορφώνεται ένα είδος «υγειονομικής ζώνης» απέναντι στη Ρωσία.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι κομβικό για τις ΗΠΑ να κατοχυρωθεί στην παγκόσμια δημόσια σφαίρα ότι σήμερα η Ρωσία είναι μια επιτιθέμενη και αποσταθεροποιητική δύναμη, στην οποία, εάν χρειαστεί μπορεί να επιβληθούν κυρώσεις και απέναντι στην οποία όσα κράτη αισθάνονται ότι απειλούνται μπορούν να ζητήσουν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ.
Αυτό εξηγεί γιατί σε αυτή τη φάση οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μάλλον θα κλιμακώσουν αυτή την πολιτική και επικοινωνιακή πίεση αντί να πάνε σε μια γραμμή αποκλιμάκωσης και διαλόγου. Αυτό επιτείνεται από ότι οι ΗΠΑ φαίνεται να θεωρούν ότι σε μεγάλο βαθμό «έλεγξαν το αφήγημα» και πλέον συζήτηση γίνεται κυρίως με τους δικούς τους όρους, δηλαδή γύρω από μια εισβολή στην Ουκρανία, που η Ρωσία αρνείται, και γενικότερα με όρους «ρωσικής απειλής». Σε μια προωθημένη εκδοχή αυτή η κίνηση θα ήθελε να επεδίωκε ακόμη και την επιβολή κυρώσεων χωρίς εισβολή, απλώς και μόνο με το κριτήριο της «απειλής». Οριακά ορισμένες εκ των τοποθετήσεων φαντάζουν ως να επιδιώκουν την ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία ώστε να καταστεί πιο εύκολη η επιβολή πολύ αυστηρών κυρώσεων στην Ρωσία.
Η Ρωσία από τη μεριά της προσπαθεί να περάσει τη δική της θέση που αφορά τη συνολική επανεκτίμηση της συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη, με επιστροφή σε μια αντίληψη για την ασφάλεια της δεκαετίας του 1990 και έμφαση στη δυνατότητα να μπουν περιορισμοί στην επέκταση των στρατιωτικών συνασπισμών και των οπλικών συστημάτων, παράλληλα με μια ισχυρή έννοια της κυριαρχίας.
Αυτή τη θέση προσπαθεί να τη συνδυάσει με την αποτροπή τετελεσμένων στην Ουκρανία, μέσα από την επίδειξη δύναμης» στο Κίεβο ως προς τις επιπτώσεις τυχόν παραβίασης των ρωσικών «κόκκινων γραμμών», με παράλληλη έμφαση ότι υπάρχει διέξοδος μέσα από την εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ.
Μέχρι τώρα η Ρωσία δείχνει να βρίσκει δυνατότητες να συνομιλήσει για αυτά τα θέματα περισσότερο με τους Ευρωπαίους, παρά με τις ΗΠΑ (αν και ο Μπλίνκεν έχει επανειλημμένα αναφερθεί και στις Συμφωνίες του Μινσκ ως τη διαδικασία για τη συζήτηση της ουκρανικής κρίσης). Ωστόσο, συνολικά δεν έχει μπορέσει να ορίσει τους όρους της συζήτησης και κυρίως να μπορέσει να κατοχυρώσει το βασικό της αίτημα που είναι να ακουστούν οι δικές της ανησυχίες ως μιας ισότιμης «υπερδύναμης».
Την ίδια στιγμή η ίδια η Ρωσία έχοντας «υψώσει τον πήχη» και τα διακυβεύματα από τη μεριά της και έχοντας απέναντι της αυτού του είδους την πολιτικοεπικοινωνιακή στρατηγική, έχει βρεθεί σε ένα σημείο όπου δεν είναι εύκολο να οριστεί μια αναδίπλωση που δεν θα παρουσιαστεί ως «υποχώρηση», την ίδια ώρα που \συναντά τη συστηματική αμφισβήτηση των προθέσεών της.
Οι ασύμμετροι όροι μιας στρατηγικής αντιπαράθεσης
Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια ασυμμετρία στο πώς αντιμετωπίζουν οι δύο πλευρές τη σύγκρουση. Είναι σαφές ότι το πραγματικό επίδικο δεν είναι η Ουκρανία αλλά ο συσχετισμός δύναμης και η αρχιτεκτονική του διεθνούς χώρου. Η Ρωσία προτείνει ένα μοντέλο ισορροπιών και αμοιβαίων κινήσεων σεβασμού για την εξασφάλιση της ειρήνης, που προέρχεται από τον Ψυχρό Πόλεμο αλλά και την πρώτη μεταψυχροπολεμική εποχή. Οι ΗΠΑ, ή τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα του διπλωματικού και στρατιωτικού τους κατεστημένου, πιστεύουν ότι αυτή τη στιγμή η καλύτερη αρχιτεκτονική είναι η διεύρυνση των συμμαχιών που ορίζουν τη Δύση και η συνεχής πίεση προς τις «αυταρχικές κυβερνήσεις» να αποδεχτούν αυτή τη συνθήκη – που συνήθως εμπεριέχει την νομιμοποιητική επίκληση ζητημάτων η δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα– και να δουν να μειώνεται η σχετική ισχύς ή επιρροή τους.
Το πρόβλημα είναι ότι όσο αυτή η συζήτηση δεν μετατρέπεται σε διάλογο και διαπραγμάτευση, έστω και δύσκολη και σκληρή, για τη συλλογική ασφάλεια, τις ισορροπίες και τους κανόνες στο διεθνές τοπίο, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος η συζήτηση να γίνει «έμπρακτα» γύρω από κάποια υπαρκτή διεθνή κρίση, όπως είναι η Ουκρανική. Μόνο που η ιστορία έχει δείξει ότι όταν συνολικότεροι συσχετισμοί και αντιθέσεις φορτίζουν επιμέρους περιφερειακές κρίσεις, συνήθως το αποτέλεσμα είναι η κλιμάκωση και όχι η αποκλιμάκωση της έντασης.
ΚΑΒΑΛΑ
Η Τουρκία μετατρέπει τους μαθητές της σε «Γκρίζους Λύκους»
Έμφαση στη γεωγραφική θέση της Τουρκίας, με χάρτες που θα σχετίζονται με την ανυπόστατη θεωρία της Γαλάζιας Πατρίδας, την «πατρίδα των αιθέρων» και τη Θάλασσα των Νήσων, θα δίνει το αυτοαπακαλούμενο «Εκπαιδευτικό μοντέλο του Αιώνα».
Η κίνηση αυτή θεωρείται ενδεικτική της ατζέντας διεκδικήσεων της γείτονας για τα επόμενα χρόνια, όπως επισημαίνει σε δημοσίευμά της η Απογευματινή.
Επίσης, οι Τούρκοι μαθητές θα διδάσκονται ότι ουδέποτε διαπράχθηκαν οι γεινοκτονίες σε βάρος των ιστορικών λαών της Ανατολής (Αρμενίων, Ποντίων και άλλων εθνοτήτων). Ακόμη, θα διδάσκονται για την αξία του τουρκικού ορυκτού πλούτου και των γραμμών ενέργειας που διέρχονται από τη χώρα.
Μάλιστα, θα παρέχονται η αιτιολογία γιατί η Τουρκία επιμένει στο να μην προσχωρεί στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, τα κατεχόμενα θα περιγράφονται ως δήθεν ανεξάρτητητο κράτος.
Επιπλέον, θα διδάσκεται η σημασία της εγχώριας βιομηχανικής παραγωγής, ιδίως της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας, στην εξωτερική πολιτική.
Στο μάθημα «Ιστορία της Τουρκικής Επανάστασης και Κεμαλισμός», οι μαθητές θα διδάσκονται τα αίτια και τις συνέπειες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο, την έναρξη της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου μετά τον πόλεμο, την ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών και του ΔΝΤ, τα σιωνιστικά κινήματα, το Παλαιστινιακό ζήτημα και την αλλαγή της μορφής της αποικιοκρατίας.
Στην ανακοίνωσή του το υπουργείο Παιδείας αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η «Γαλάζια Πατρίδα είναι η κόκκινη γραμμή της ανεξαρτησίας της Τουρκίας».
Αναλυτικά η ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας
«H Γαλάζια Πατρίδα η οποία είναι η κόκκινη γραμμή της Ανεξαρτησίας μας, τώρα εντάχθηκε στη διδακτέα ύλη!
Στη διδακτέα ύλη, τονίστηκε η σημασία της ανάγκης προστασίας και υπεράσπισης των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας, η οποία περιβάλλεται από θάλασσες από τρεις πλευρές και έχει μια εσωτερική θάλασσα, ενώ εντάχθηκε η αξία της “Γαλάζιας Πατρίδας” στη γεωπολιτική της χώρας όσον αφορά τα σύνορα στη ‘Θάλασσα των Νήσων’ (σ.σ. Αιγαίο), τη Μαύρη Θάλασσα, τη Μεσόγειο και τη Θάλασσα του Μαρμαρά. #Από τις ρίζες στο μέλλον»
Υπ. Παιδείας: «Η Γαλάζια Πατρίδα είναι ο φυσικός σύμμαχός μας»
Παράλληλα, ο υπουργός Παιδείας, Γιουσούφ Τεκίν σε δηλώσεις του ανέφερε ότι «η Γαλάζια Πατρίδα είναι ο φυσικός σύμμαχός μας».
Συγκεκριμένα ανέφερε:
«Με την έγκριση των επιτροπών, Εντάχθηκαν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, στη διδακτέα ύλη. Και το
αναφέρω επίσης επειδή συζητήθηκε πολύ, η έννοια της Γαλάζιας Πατρίδας, η περιοχή που είναι o φυσικός σύμμαχος της Τουρκίας. Αυτά υπάρχουν μέσα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Αυτά ναι είναι νέα βήματα» ανέφερε ο Γιουσούφ Τεκίν
«Όταν ολοκληρωθεί η περίοδος διαβούλευσης, η επιτροπή θα οριστικοποιήσει το πρόγραμμα , θα τυπωθούν τα βιβλία και θα ξεκινήσει η ενημέρωση των καθηγητών .Θα είναι η νέα περίοδος» πρόσθεσε ο υπουργός Παιδείας.
Και ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» μέσα στο βιβλίο
Το σχέδιο εκπαίδευσης της Γαλάζιας Πατρίδας αναφέρει:
-Παράλληλα με την έμφαση στη σημασία των χαρακτηριστικών της θέσης της Τουρκίας, συζητούνται επίσης χάρτες που σχετίζονται με τη ‘Γαλάζια Πατρίδα’ και την ‘Ουράνια Πατρίδα’. Κατά τη διαδικασία αυτή, τονίζεται η αξία του πατριωτισμού με την αναφορά του δίκαιου αγώνα της Τουρκίας ενάντια στις απαιτήσεις που αγνοούν τα νομικά και γεωγραφικά δικαιώματά της στη ‘Θάλασσα των Νήσων’ ( σ.σ. Αιγαίο) και την Ανατολική Μεσόγειο. Τονίζεται η σημασία της νήσου Κύπρου για την Τουρκία και τον Τουρκογενή κόσμο…
-Όταν εξετάζεται η ‘Γαλάζια Πατρίδα’ (Μαύρη Θάλασσα, Μεσόγειος Θάλασσα, ‘Θάλασσα των Νήσων'( σ.σ. Αιγαίο), Θάλασσα του Μαρμαρά), μπορούν να διερευνηθούν οι λόγοι για τους οποίους η Τουρκία δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, καθώς και τα δικαιώματά της στα διεθνή ύδατα σήμερα/στο μέλλον ή το Σχέδιο Παροχής Νερού που λαμβάνει χώρα με την ‘ΤΔΒΚ’. Οι πληροφορίες που συλλέγονται οργανώνονται και αναλύονται. Οι πληροφορίες αυτές μελετώνται σε χάρτη…
-Το έργο της προετοιμασίας ενός πίνακα σχετικά με τους ενεργειακούς πόρους υδρογονανθράκων στη ‘Γαλάζια Πατρίδα’, τις παραγωγικές δραστηριότητες της Τουρκίας στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα θέλει να μετατρέψει την Κύπρο σε Κρήτη
Την ίδια ώρα, κατηγορίες κατά της Ελλάδας εξαπέλυσε ο τουρκοκύπριος ηγέτης Ερσίν Τατάρ κατά τη διάρκεια συνέντευξής του υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα θέλει να μετατρέψει την Κύπρο σε Κρήτη και να αποκλείσει την Τουρκία από την ανατολική Μεσόγειο.
«Υπάρχει τραμπουκισμός, πίεση, αδικία και ανομία στη στάση της ΕΕ. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό. Ο στόχος της Ελλάδας και των συμμάχων της είναι να μετατρέψουν την Κύπρο σε Κρήτη, να αποκλείσουν την Τουρκία από την Ανατολική Μεσόγειο και να προσπαθήσουν να περικυκλώσουν την Ανατολία καθώς επίσης και να μετατρέψουν την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μια μειονότητα μέσα στην ίδια της την πατρίδα» δήλωσε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε:
«Είναι παράλογο να μιλάμε για την αποχώρηση των Τούρκων στρατιωτών από το νησί τη στιγμή που ξεκινάμε τα προγράμματα για τον εορτασμό της 50ης επετείου. Κανείς δεν θα πρέπει να περιμένει αντίστοιχες ομιλίες από εμάς. Θα γιορτάσουμε την 50ή επέτειο της επιχείρησης με μεγάλο ενθουσιασμό».
newsbomb.gr
ΚΟΣΜΟΣ
Η Κομισιόν ξεκινά έρευνα κατά του Facebook και του Instagram | Υποψίες ότι δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους στο θέμα της παραπληροφόρησης
ΚΑΒΑΛΑ
Φωτιά στο Μάτι | Εξι κατηγορούμενοι ένοχοι για την τραγωδία
![Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ](https://www.enanews.gr/uploads/2018/11/giatroi-eopyy.png")
