Και εξελίσσεται θαυμάσια. Δε γνωρίζω αν οι προσδοκίες της νέας διοίκησης ξεπεράστηκαν με τις sold out προβολές ταινιών στις έξι αίθουσες του φεστιβάλ, αλλά είναι  γεγονός ότι οι Θεσσαλονικείς , χώρια οι επισκέπτες, αγκάλιασαν τον θεσμό και καθημερινά παρατηρείται το αδιαχώρητο μέσα κι έξω απ’ τις αίθουσες. Γοητευτική ατμόσφαιρα, καλός καιρός, πληθώρα ταινιών, πλήθος ελκυστικών προγραμμάτων, αφιερώματα και εκπλήξεις, συνεντεύξεις και έντυπα κάθε λογής, δημιουργούν ένα παζλ ετερόκλητων στοιχείων, με κοινό παρανομαστή την ψυχαγωγία.

  Οι άλλες παράμετροι  που εντυπωσιάζουν-ίσως αρνητικά- δεν αγνοούνται, απλώς παραμερίζονται. Αναφέρομαι στην απογοήτευση, μετά το «τέλος» μιας ταινίας, όταν ο θεατής τη βρήκε υποδεέστερη των σχολίων που τη συνόδευαν ή  στην αποδόμηση του «οικοδομήματος»  από τον ίδιο τον δημιουργό του, όταν ακολουθώντας την πεπατημένη απαντάει σε περίεργες ερωτήσεις θεατών, από αστείες έως πολύ σοβαρές, και ακούσια αποκαλύπτει μυστικά, που θα έπρεπε να μείνουν μυστικά, για να σταθεί η ταινία στο αρχικό ύψος που την τοποθέτησε ο υποψιασμένος  θεατής. Παράδειγμα. Είδα την ελληνική ταινία «ΠΑΡΚΟ» της  Σοφίας Εξάρχου, η οποία διαγωνίζεται για τον «Χρυσό Αλέξανδρο». Στην προβολή παρατήρησα τι αίσθηση έχουν οι έφηβοι για την ελευθερία και  την τάξη,  είδα τη συναναστροφή, είδα τον κυνισμό και την ωμότητα στις συμπεριφορές , την αγριάδα της ηλικίας και τον μπερδεμένο εσωτερικό εφηβικό κόσμο, αλλά όταν άρχισε ν’ απαντάει η σκηνοθέτις και σεναριογράφος  σε ερωτήσεις θεατών, δυστυχώς ακύρωσε τις εντυπώσεις μου, επειδή ομολόγησε ότι ξεκίνησε χωρίς οριστικό στόχο, αλλού ήθελε να πάει κι αλλού η κάμερα την πήγε.

 Άλλο μελανό σημείο,  η απόφαση της διεύθυνσης να επιτρέπεται η είσοδος αργοπορημένων θεατών ως και μισή ώρα μετά την έναρξη της ταινίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σχετική φασαρία,  γενική αναστάτωση και αποπροσανατολισμό των καθημένων από τα τεκταινόμενα επί της οθόνης. Απαράδεκτο φαινόμενο, αλλά «εντολή άνωθεν και τα σκυλιά δεμένα».  Επίσης, η αίσθηση εξουσίας που αποκτά στα ξαφνικά η κοπελίτσα με την κονκάρδα στο στήθος, όταν αποφασίζει να κηρύξει την έναρξη της «επιβίβασης επιβατών» στο «αεροσκάφος» και, χωρίς  «παρακαλώ»  και λοιπές αβρότητες ή ευγένειες, δίνει εντολές με στεντόρεια φωνή: «εσείς από δω , οι άλλοι από κει».  Κρίμα.

  Ωστόσο, και φέτος οι  εγχώριες ταινίες που πρόλαβα να δω  μέχρι τώρα, πιστοποίησαν ότι η παθογένεια που μαστίζει τον ελληνικό κινηματογράφο είναι το σενάριο. Αντίθετα, στο πρόγραμμα «Ματιές στα Βαλκάνια» είδα εξαιρετικές εργασίες κινηματογραφιστών , στις οποίες η τεχνική, το θέμα και η ανάπτυξή του, το συναίσθημα, ο στοχασμός, η ποίηση είναι αλληλένδετες συνιστώσες της ταινίας.

 Ιδιαίτερη προσοχή έδωσε σ’ αυτό το φεστιβάλ η οργανωτική επιτροπή στον τούρκικο κινηματογράφο κι ο κόσμος ανταμείβει την επιλογή. Ο Τούρκος σκηνοθέτης  Zeki Demirkubuz  είναι τιμώμενο πρόσωπο , καλλιτέχνης διανοούμενος και, ήδη,  ξεχώρισα μια φράση του στη συνέντευξη που έδωσε. Ότι για τη χώρα του και την κατάσταση που βιώνει αδυνατεί να μιλήσει με ειλικρίνεια , επειδή θα τον μισήσουν και οι κυβερνώντες και οι Κεμαλιστές και οι φιλελεύθεροι, υπονοώντας ότι είναι πνεύμα ανεξάρτητο και έξω από κομματικούς  μηχανισμούς, όπως οφείλουν να είναι οι «οικουμενικοί» καλλιτέχνες. Στην Ελλάδα το φαινόμενα ανεξαρτησίας του είδους, σπάνιο.

 Ο θεσμός  του Φεστιβάλ τιμά φέτος τον πρόσφατα εκλιπόντα μεγάλο σκηνοθέτη  Νίκο Παναγιωτόπουλο. Την Τρίτη που μας πέρασε ο Σταμάτης Κραουνάκης ξεσήκωσε μια ακόμη φορά τον κόσμο σε νυκτερινό κέντρο, όπου προβλήθηκε και η ταινία «Αυτή η νύχτα μένει», της οποίας τη μουσική έγραψε ο σπουδαίος Κραουνάκης.

 Οι παράλληλες εκδηλώσεις είναι συνεχείς και, πραγματικά, αδυνατώ να τις παρακολουθήσω, όπως άλλωστε και τα προγράμματα ταινιών. Ό,τι προλαβαίνω.

 Έτσι  λοιπόν, εκτός των άλλων,  για πέμπτη συνεχή χρονιά οι θεατές του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις τρεις ταινίες που διαγωνίζονται για το βραβείο LUX, το οποίο απονέμει κάθε χρόνο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Πρόκειται για τις ταινίες:  «Με τα μάτια ανοιχτά» της Λεϊλά Μπουζίντ (Γαλλία-Τυνησία-Βέλγιο-ΗΑΕ), «Εγώ, ο Κολοκυθάκης» του Κλωντ Μπαράς (Ελβετία-Γαλλία) -τα οποία προβάλλονται πρώτη φορά στην Ελλάδα-, καθώς και το «Toni Erdmann» της Μάρεν Άντε (Γερμανία-Αυστρία-Ρουμανία). Μάλιστα, οι τρεις ταινίες είναι και οι επίσημες υποψηφιότητες των χωρών τους για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η απονομή του βραβείου θα γίνει στις 23 Νοεμβρίου, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου στο Στρασβούργο.,

 Ακόμη, η ΕΡΤ, η οποία στηρίζει εδώ και χρόνια το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δίνει ακόμη πιο δυναμικό παρών φέτος στην 57η διοργάνωση, θεσμοθετώντας ένα νέο βραβείο αξίας 3.000 ευρώ, το οποίο θα απονεμηθεί σε μια ταινία από τις 13 ελληνικές  της ενότητας «Επίσημη Πρώτη» του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου.

 Οι προβολές συνεχίζονται. Η κοσμοσυρροή, επίσης. Το φεστιβάλ είναι και φέτος μια ματιά στον κόσμο μέσα από ταινίες που μιλούν για πόλεμο και τα τραύματά του, για την παιδική αθωότητα, για τον έρωτα, για την ανδρική φιλία, για τις διακυμάνσεις ενός έγγαμου βίου , για ανθρώπινες σχέσεις κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες και, εν τέλει, για όλα εκείνα που δεν έχουν γεωγραφικό προσδιορισμό.

  Θα πρέπει να πω ότι μ’ ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό δρώμενο, με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς Θέμιδα  Μπαζάκα και Στέλιο Μάϊνα- παρουσιαστές της τελετής έναρξης- άνοιξε η αυλαία του 57ου Φεστιβάλ την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016, στο «Ολύμπιον», την ιστορική έδρα του θεσμού. Ήταν εκεί και ο πρώην, πλέον, υπουργός πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς, ενώ στην τελετή λήξης θα είναι η νέα υπουργός Λυδία Κονιόρδου. Ένα σενάριο κι αυτό που το έγραψε η ζωή.

  Στην οθόνη ξετυλίχθηκε μια πτήση-έκπληξη, στην οποία βρέθηκαν επιβάτες οι δυο ηθοποιοί από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Το φινάλε αυτής της κινηματογραφικής πτήσης της Aegean δόθηκε στο κατάμεστο «Ολύμπιον». Τη σκηνοθεσία του βίντεο υπέγραψε ο Γιάννης Κορρές, του οποίου η ταινία  « Όντως φιλιούνται;»  θα κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη.

 Πάω για την επόμενη ταινία. Έχω επιλέξει διεθνές διαγωνιστικό, σκανδιναβικό σινεμά και , μάλιστα, κωμωδία. Πρόκειται για την ταινία του  Γιούχο Κούοσμανεν «Η πιο ευτυχισμένη μέρα του Όλι Μάκι», στην οποία ένας παχύσαρκος άνδρας αγωνίζεται  να κερδίσει αθλητικό τίτλο. Προκλητικό θέμα. Ασφαλώς θα επανέλθω.

ΠΑΥΛΟΣ    ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ

Το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ανοίγει για όλους και όλες.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με χορηγό προσβασιμότητας το Ίδρυμα Ωνάση και τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και σύμβουλο προσβασιμότητας την Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία, βελτιώνει την προσβασιμότητα στις εγκαταστάσεις του και μοιράζεται τη δύναμη του σινεμά με όλους τους θεατές ανεξαιρέτως.

Το ζητούμενο της καθολικής πρόσβασης στο δομημένο περιβάλλον αλλά και στο περιεχόμενο της τέχνης δεν είναι απλώς μια διακηρυκτική πράξη, αλλά αποτελεί υπαρξιακή προτεραιότητα όχι μόνο για τους καλλιτέχνες με αναπηρία, αλλά και για όλους τους πολίτες.

Δομημένο περιβάλλον:

Από την 57η διοργάνωση αρχίζει να βελτιώνεται η προσβασιμότητα στο Ολύμπιον, στις αίθουσες του λιμανιού, στο Box της πλατείας Αριστοτέλους και στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με εγκαταστάσεις φιλικές και προσβάσιμες στα άτομα με κινητική αναπηρία, συμπεριλαμβανομένων των χώρων υγιεινής αλλά και των χώρων στάθμευσης των οχημάτων των ΑμεΑ.

Πιο συγκεκριμένα, βελτιώνονται οι ράμπες, διαμορφώνονται κατάλληλα τα ταμεία και τροποποιούνται οι χώροι υγιεινής (τουαλέτες) για άτομα με αναπηρία, αλλά και για εμποδιζόμενα πρόσωπα.

Επίσης, στην Προβλήτα Α’ θα δημιουργηθούν σταδιακά διάδρομοι ανεμπόδιστης μετακίνησης για χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων και όρθιες αναπηρίες, έτσι ώστε να είναι πιο εύκολη η πρόσβαση στις αίθουσες και στο Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Περιεχόμενο (δηλαδή ταινίες):

Το ζητούμενο της καθολικής πρόσβασης, όμως, δεν αφορά μόνο στο δομημένο περιβάλλον, αλλά και στο περιεχόμενο της τέχνης.

Στην περίπτωση του φεστιβάλ, αυτό είναι οι ταινίες. Το κοινό του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει δύο κλασικές κι αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου με όρους καθολικής προσβασιμότητας για όλους τους ανθρώπους.

Πρόκειται για τα φιλμ Ο Δράκος του Νίκου Κούνδουρου και Μια ζωή την έχουμε του Γιώργου Τζαβέλλα, δυο έργα που πάντοτε θα μας συγκινούν με τη δραματουργική δύναμη, τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους (Ντίνος Ηλιόπουλος και Δημήτρης Χορν αντίστοιχα) και την αξεπέραστη γοητεία τους, ανεξίτηλη μέσα στο χρόνο.

Οι ταινίες αυτές θα προβληθούν με ακουστική περιγραφή [AD: Audio Description] για τυφλούς και άτομα με προβλήματα όρασης και με υπότιτλους για Κ/κωφούς και βαρήκοους [SDH: Subtitles for the Deaf or hard of Hearing] με την επιμέλεια και πιστοποίηση της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία.

Επίσης, 17 ελληνικές ταινίες θα προβληθούν με υπότιτλους βάσει διαλόγων, έτσι ώστε να μπορούν να τις παρακολουθήσουν κωφοί και βαρήκοοι θεατές.

Στις αίθουσες θα είναι ευπρόσδεκτοι, φυσικά, και οι (σινεφίλ) σκύλοι οδηγοί τυφλών, ενώ το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα είναι διαθέσιμο σε γραφή Μπράιγ (Braille) καθώς και σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά. Επίσης, οι τελετές έναρξης, λήξης καθώς και οι δυο προβολές καθολικής προσβασιμότητας θα έχουν διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα [Ε.Ν.Γ.].

Μετά το τέλος της 57ης διοργάνωσης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Ίδρυμα Ωνάση και η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία, θα προσφέρουν όλους τους επεξεργασμένους υπότιτλους και την ακουστική περιγραφή στους παραγωγούς των ταινιών, ώστε να παραμείνουν προσβάσιμες στις επόμενες προβολές τους, καθώς και στο DVD.

Τα αφιερώματα του 57^ου ΦΚΘ αποκαλύπτουν δυο δημιουργούς με εντελώς διαφορετικό έργο που ωστόσο έχουν κάτι κοινό: Την εκρηκτική τους ιδιοσυγκρασία. Υποδεχόμαστε στη Θεσσαλονίκη τον ανατρεπτικό Γάλλο Φιλίπ Γκραντριέ και ανακαλύπτουμε τον αγαπημένο των Αργεντινών, Λεονάρντο Φάβιο (1938-2012).

Φιλίπ Γκραντριέ: Σώματα στο σκοτάδι

«Η αίσθηση είναι η ίδια η ζωή με έναν τρόπο: δεν μπορείς να την ελέγξεις, ούτε να την εντάξεις σε κάποιο σύστημα»

Φιλίπ Γκραντριέ

Το σινεμά του Φιλίπ Γκραντριέ / Philippe Grandrieux είναι σαρκικό, ιδιοσυγκρασιακό, οδηγείται απ’ τις αισθήσεις.

Γεννημένος το 1954 ο γάλλος σκηνοθέτης με ρίζες στο ντοκιμαντέρ και το video art, φλερτάρει με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου μυαλού. Χρησιμοποιεί το σώμα – κάθε μικρό πόρο του δέρματος- για να εκφραστεί και να αφηγηθεί τις ιδιότυπες ιστορίες του. Συχνά βγαλμένες από το σκοτάδι. Η κάμερά του αγαπάει τα πρόσωπα, είναι κοντά τους διαρκώς. Το στυλ του Γκραντριέ ενσωματώνει στοιχεία του πειραματικού κινηματογράφου, δεν ακολουθεί νόρμες. Δεν είναι τυχαίο που το Μουσείο Γουίτνεϊ, γνωστό για τις ανατρεπτικές επιλογές του, έδωσε στον Γκραντριέ το 2013 «carte blanche» στο πλαίσιο του φεστιβάλ Walls and Bridges.

Στο 57^ο ΦΚΘ ο Φιλίπ Γκραντριέ θα παρουσιάσει τις ταινίες του στο κοινό. Και πιστέψτε μας, οι συζητήσεις μαζί του μετά τις προβολές αναμένεται να εξάψουν το ενδιαφέρον. Όπως και οι ίδιες οι ταινίες του, άλλωστε:

* Στο πιο πρόσφατο φιλμ του Παρά τη νύχτα (2015), με πρωταγωνίστρια την Αριάν Λαμπέντ, οι ήρωες, παραδομένοι στον πόνο, παρασύρονται στον κόσμο του σαδομαζοχισμού και των ταινιών snuff, σε ένα ζοφερό Παρίσι, μακριά από το φως της μέρας.

* Τα φιλμ installation Λευκή επιληψία (2012) και Φόνισσα (2015), εκθέτουν το γυμνό σώμα στο φακό, σαν κομμάτι μιας παράξενης χορογραφίας και υποβάλλουν τον θεατή σε μια εμπειρία γεμάτη αγωνία.

* Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Μπορεί η ομορφιά να ενίσχυσε την απόφασή μας – Μασάο Αντάτσι (2011) είναι ένας φόρος τιμής στον ιάπωνα δημιουργό Μασάο Αντάτσι – σκηνοθέτη, συγγραφέα και σεναριογράφο ταινιών του Ναγκίσα Οσίμα – και τη συναρπαστική διαδρομή του.

* Κερδίζοντας το Ειδικό Βραβείο στο τμήμα Orizzonti του Φεστιβάλ Βενετίας, η ταινία του Μια λίμνη (2008), μας ταξιδεύει σε ένα βουνό, όπου ζει μια οικογένεια ξυλοκόπων. Απλή ιστορία, όχι απλά ειπωμένη. Η χρήση του ήχου και των κοντινών πλάνων είναι μια επίθεση στις αισθήσεις με τον μοναδικό τρόπο του Γκραντριέ. Ο θεατής μπαίνει στο δάσος και ζει μαζί με τους ήρωες.

* Ο παράφορος έρωτας ενός άντρα με μια πόρνη είναι η κινητήριος δύναμη στο Η νέα ζωή (2002), με πρωταγωνίστρια την Άννα Μουγκλαλίς.  Πειραματικό, απρόσμενο, το φιλμ εκτυλίσσεται σαν ένα παράξενο όνειρο, μια μεταφορά για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, μια υπενθύμιση για το τέρας που κρύβει κανείς μέσα του.

* Στο ντεμπούτο του Σκοτάδι (1998) ένας περιφερόμενος καλλιτέχνης και κατά συρροή βιαστής και δολοφόνος, ξαφνικά ερωτεύεται μια νεαρή παρθένα και έρχεται αντιμέτωπος με πρωτόγνωρα συναισθήματα.

Τις ταινίες του Φιλίπ Γκραντριέ δεν τις παρακολουθείς μόνο. Τις βιώνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Άλλωστε αυτό επιθυμεί και ο ίδιος. Να δημιουργεί σινεμά, που δεν βάζει τον θεατή απέναντι, αλλά τον προσκαλεί να το ζήσει.

Λεονάρντο Φάβιο: Ο μεγάλος άγνωστος του αργεντίνικου σινεμά

«Είσαι αυτό που κάνεις και κάνεις αυτό που είσαι». Τα λόγια του Λεονάρντο Φάβιο εκφράζουν όλη τη διαδρομή της ζωής του. Το 57^ο Φεστιβάλ συστήνει στο κοινό το έργο του αργεντινού δημιουργού, από τις πιο εμβληματικές καλλιτεχνικές προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής.

Σκηνοθέτης και ηθοποιός, συνθέτης και τραγουδιστής, ο Λεονάρντο Φάβιο (1938-2012), ήταν ο αγαπημένος των Αργεντινών: Κινηματογραφιστής και μπαλανταδόρος.  Οι μπαλάντες του έμειναν αξέχαστες, οι ταινίες του άλλαξαν το τοπίο του αργεντίνικου σινεμά. Οκτώ από αυτές, θα προβληθούν στο αφιέρωμα του φεστιβάλ.

Η εγκατάλειψη από τον πατέρα του, το αναμορφωτήριο, η φτώχεια στην επαρχία Μεντόζα όπου μεγάλωσε, σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια του – Σύρου στην καταγωγή – Φάβιο (το πραγματικό του όνομα ήταν Fuad Jorge Jury). Η ζωή του άλλαξε όταν ο κόσμος ανακάλυψε το ταλέντο του. Ξεκίνησε ως ηθοποιός στο ραδιόφωνο, πέρασε στη μεγάλη οθόνη, αποκτώντας πολύ γρήγορα τη φήμη του Αργεντίνου Τζέιμς Ντιν. Στα τέλη του ’50 τον κέρδισε η σκηνοθεσία. Αυτοδίδακτος, με οδηγό του το ένστικτο και το συναίσθημα, κάνει σινεμά λαϊκό και ουμανιστικό, που δύσκολα κατηγοριοποιείται, καθώς ελίσσεται ανάμεσα σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη.

Το εκπληκτικό του ντεμπούτο Το χρονικό ενός μοναχικού παιδιού (1965) με επιρροές από Μπρεσόν, Μπουνιουέλ και ιταλικό νεορεαλισμό είναι ένα ημιαυτοβιογραφικό πορτρέτο του ανήλικου Πολίν που μπαινοβγαίνει στο αναμορφωτήριο.

Μαζί με την ταινία του Το ρομάντζο του Ανισέτο και της Φρανσίσκα (1967), μια καταδικασμένη ερωτική ιστορία -βασισμένη σε διήγημα του αδελφού του σκηνοθέτη, Jorge Zuhair Jury- θεωρούνται ορόσημα στο αργεντίνικο σινεμά.

Στο Χουάν Μορέιρα (1973), ο Φάβιο αφηγείται τις περιπέτειες του ομώνυμου λαϊκού ήρωα της Αργεντινής που πολέμησε την κρατική καταστολή, αποτυπώνοντας το πολιτικό κλίμα της εποχής με την επάνοδο του Περονισμού.

Η ταινία Ο Ναζαρένο Κρους και ο λύκος (1975), είναι το δημοφιλέστερο φιλμ του κι ένα από τα πιο εμπορικά στην Αργεντινή: Μια ανατρεπτική ματιά στον μύθο του λυκανθρώπου.

Το 1976, υπέγραψε το τρυφερό –αλλά και ειρωνικό- road movie Όνειρα, όνειρα όπου δύο αντιήρωες με καλλιτεχνικές φιλοδοξίες διψούν να κατακτήσουν τη δόξα. Την ίδια περίοδο, ξεσπά στην Αργεντινή το πραξικόπημα κατά της Ισαμπέλ Περόν. Ο Φάβιο, ένθερμος υποστηρικτής του Περόν, εξορίστηκε στην Κολομβία.

Επέστρεψε στην πατρίδα του το 1987 και έξι χρόνια αργότερα γύρισε το Γατίκα, ο πίθηκος, τη βιογραφία του θρυλικού μποξέρ Χοσέ Μαρία Γκατίκα, από τη φτώχεια στην καταξίωση κι έπειτα στην πτώση και τον αιφνίδιο θάνατό του. Το 2008 σκηνοθέτησε την τελευταία μεγάλου μήκους ταινία του. Είναι το Ανισέτο, ένα ριμέικ του El romance de Aniceto y Francisca.

Ο Φάβιο έφυγε από τη ζωή το 2012. Δύο χρόνια πριν το θάνατό του, ανακηρύχθηκε πρεσβευτής πολιτισμού της χώρας του από την τότε Πρόεδρο της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ: ένα μικρό δείγμα αναγνώρισης για έναν καλλιτέχνη που σφράγισε με το έργο του μια ολόκληρη ήπειρο.

Οι διαφημιστικές ταινίες του Φεστιβάλ, σε σκηνοθεσία Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (Wasted Youth, Suntan), είναι μια ευγενική χορηγία της Bold Ogilvy & Mather και της Foss Productions.

Διαφημιστική εταιρεία: Bold Ogilvy & Mather

Creative Director: Βαγγέλης Τόλιας

Associate Creative Director: Αχιλλέας Παπαδόπουλος

Senior Copywriter: Μυρτώ Πολίτη

Εταιρία Παραγωγής: Foss Productions

Σκηνοθέτης: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Executive Producer: Στέλιος Κοτιώνης

Παραγωγός: Δάφνη Κυριακίδου

Διευθυντής Παραγωγής: Θαλής Σταθόπουλος

Διευθυντής Φωτογραφίας: Γιάννης Γεωργίου

Σκηνογράφος: Αλίκη Κούβακα

Μοντέρ: Γιάννης Χαλκιαδάκης

Μουσική: Μαριέττα Φαφούτη

Ενδυματολόγος: Κατερίνα Χαλιώτη

Casting: Σοφία Δημοπούλου (Ready2Cast)

Μακιγιέζ:  Σοφία Κατσαρού

Hair Stylist: Στέλλα Σουλελέ

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Κοντούλη

1ος Βοηθός Οπερατέρ: Λευτέρης Αγαπουλάκης

2ος Βοηθός Οπερατέρ: Δημήτρης Ζαμπάρας

Βοηθός Διευθυντή Παραγωγής: Χρήστος Γογώνης

Βοηθοί Παραγωγής: Στέφανος Λεωνίδου, Μιχάλης Κυρίμης

Φροντιστής: Σπύρος Παπαθεοδώρου

Σεφ Ηλεκτρολόγος: Στέλιος Καραΐσκος

Ηλεκτρολόγος  Electrician: Πατάπιος Σάββας

Μακινίστας: Κάρολος Στέρμυ

Ηχολήπτης: Γιάννης Ζερβάκος

Φώτα: Σπύρος Βουτσινάς

Εκπαιδευόμενος: Γιώργος Zωίλης

Χρωματικές Διορθώσεις: Νίκος Κορωνίδης (ΑΝΜΑΡ)

Ηθοποιοί:

Ανάκριση

Παναγιώτα Καλαφάτη

Αλέξανδρος Σωτηρίου

Φυλακή:

Σάκης Νικολόπουλος

Στέλιος Καραΐσκος

Ηθοποιοί:

Diner:

Ναταλία Καλημερατζή

Γιώργος Κάτσης

Αντρέας Κοντόπουλος

Ευχαριστούμε το Bar 42 (Κολοκοτρώνη 3, Αθήνα) για τη φιλοξενία, καθώς και τις εταιρείες Foss, Bold Ogilvy, ΑΝΜΑΡ και Ready2Cast.

Όλα είναι έτοιμα. Από τώρα. Ίσως, ό,τι  άρτιο διοργανώνεται  στη χώρα σε εθνικό επίπεδο.

Επειδή όλον τον χρόνο εργάζονται. Όλα τα τμήματα . Από την επιλογή ταινιών έως τις προσκλήσεις και τα κάθε λογής ενημερωτικά  έντυπα. Αφιερώματα, διαγωνιστικό μέρος, ελληνικό τμήμα, παράλληλες εκδηλώσεις, τιμητικές εκδηλώσεις,  προφεστιβαλικές διοργανώσεις, εβδομάδες ειδικές σε συγκεκριμένες ταινίες  θεματολογικά, σε συγκεκριμένους σκηνοθέτες υφολογικά, σε συγκεκριμένους ηθοποιούς ερμηνευτικά. Μια πολυποίκιλη δραστηριότητα που δεν έχει σταματήσει στη  λήξη του προηγούμενου Φεστιβάλ.

 Την 3η Νοεμβρίου η κινηματογραφική φιέστα κάνει έναρξη με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πρόγραμμα, εμπλουτισμένο-όπως πάντα- από τις ταινίες των διαφόρων τμημάτων. Ελληνικό τμήμα, Διαγωνιστικό για τον «Χρυσό Αλέξανδρο» και τα υπόλοιπα βραβεία, με ταινίες από όλον τον κόσμο, «ανοικτοί ορίζοντες» που αγαπά ιδιαίτερα η νεολαία , ειδικά αφιερώματα. Μέχρι 13  του άλλου μήνα οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης  οδηγούν στο λιμάνι, όπου και οι αίθουσες προβολής, αλλά και το «Ολύμπιον» όπου παραδοσιακά γίνονται οι τελετές έναρξης και λήξης του φεστιβάλ, άλλα τα πάρτι, οι συγκεντρώσεις των σινεφίλ, τα καφέ και τα πηγαδάκια στήνονται στο λιμάνι. Εκεί η αίσθηση του ομαδικού είναι πολύ διαφορετική και άκρως ελκυστική η ατμόσφαιρα. Θα ζήσουμε και φέτος όλη την τελετουργία. Το περπάτημα απ’ τα Λαδάδικα στον πεζόδρομο ανάμεσα στις αποθήκες του λιμανιού, τις κουβεντούλες στην ουρά για την είσοδο, την αναζήτηση κενής  θέσης, τη θέαση της ταινίας και μετά τη συζήτηση με τον σκηνοθέτη. Μαγικές στιγμές, ποτισμένες από την αύρα της αγαπημένης έβδομης τέχνης.

 Πρωταγωνιστικό ρόλο στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχει το ελληνικό σινεμά.  Οι νέες δράσεις -που ανακοινώθηκαν ήδη από το καλοκαίρι- έχουν στόχο να αναβαθμίσουν την παρουσία των ελληνικών ταινιών και ταυτόχρονα να δώσουν στους δημιουργούς την ευκαιρία να αξιοποιήσουν ακόμα περισσότερο τις αναπτυξιακές δομές που τους προσφέρει το τμήμα της Αγοράς.

 Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου

 Από φέτος, το Πανόραμα Ελληνικών Ταινιών αναβαθμίζεται σε Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, το οποίο δεν είναι διαγωνιστικό, σύμφωνα με τον νόμο. Το Φεστιβάλ ωστόσο δέχθηκε να φιλοξενήσει πέντε ανεξάρτητα βραβεία. Τρία από αυτά, ενισχύουν ήδη το ελληνικό πρόγραμμα: Το Βραβείο Κοινού FISCHER, το Βραβείο της Διεθνούς Κριτικής–FIPRESCI- και το Βραβείο των ελλήνων κριτικών – ΠΕΚΚ. Επιπλέον, με πρωτοβουλία της πανεπιστημιακής κοινότητας Θεσσαλονίκης, θα οργανωθεί μια κριτική επιτροπή φοιτητών, η οποία θα απονέμει Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής.

  Επίσης, το φεστιβάλ ετοιμάζει μια αντισυμβατική εκδήλωση στον αγαπημένο σκηνοθέτη Νίκο Παναγιωτόπουλο. Μια βραδιά που ελπίζουμε ότι θα του άρεσε.

  Ημέρα Ελληνικού Κινηματογράφου

  Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου σας προσκαλούμε στην Ημέρα Ελληνικού Κινηματογράφου, αφιερωμένη στην προβολή του συνόλου των ελληνικών ταινιών στη διοργάνωση. Εκείνη την ημέρα το ελληνικό σινεμά έχει την τιμητική του: στις δράσεις της Αγοράς, στο πρόγραμμα προβολών και πιο αργά το βράδυ, σε ένα μεγάλο πάρτι για να γιορτάσουμε όλοι μαζί την ελληνική παραγωγή (περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα).

Στο πρόγραμμα του 57ου ΦΚΘ θα δούμε:

26 ελληνικές ταινίες μεγάλου μήκους: 15 σε πρώτη προβολή κι ακόμα 11 που έχουν ήδη πραγματοποιήσει πρεμιέρα  

Τη νέα μικρού μήκους ταινία που σκηνοθέτησε ο διεθνούς φήμης διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ

5 μικρού μήκους ταινίες που ταξίδεψαν και διακρίθηκαν στα φεστιβάλ των Κανών, του Λοκάρνο και του Τορόντο.

Τις βραβευμένες 21 μικρού μήκους ταινίες  από το πρόσφατο 39ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Οι πρεμιέρες

Πρωτοεμφανιζόμενοι πολλά υποσχόμενοι σκηνοθέτες καθώς και έμπειροι δημιουργοί μάς εμπιστεύτηκαν φέτος τις ταινίες τους. Στην 57η διοργάνωση θα δούμε σε πρώτη προβολή 15 φιλμ. Σας τα παρουσιάζουμε σε αλφαβητική σειρά:

«Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη» του Κώστα Ζάπα: Ο σκηνοθέτης επιστρέφει με μια ακραία ερωτική ιστορία, «ηλεκτρισμένη» όπως οι ήρωές της – τέσσερις άνθρωποι που διψούν για αγάπη με κάθε κόστος. Πρωταγωνιστούν οι Άγγελος Βαλέρας, Αγγελική Παπαθεμελή, Νικολίτσα Ντρίζη και ο Αντώνης Παπαδόπουλος που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας.

Άφτερλωβ του Στέργιου Πάσχου: Ο Νίκος προσκαλεί την πρώην του, Σοφία, στο σπίτι ενός φίλου του που λείπει. Δεν θα την αφήσει να φύγει από εκεί, προτού μάθει γιατί χώρισαν. Μια μοντέρνα ερωτική ιστορία που μπορεί να ειδωθεί και ως η πιο εναλλακτική ρομαντική κομεντί των ημερών μας. (Βραβείο Επιτροπής Νέων στο τμήμα Σκηνοθέτες του σήμερα, του Φεστιβάλ Λοκάρνο). Με τους Ηρώ Μπέζου και Χάρη Φραγκούλη.

Έτερος εγώ του Σωτήρη Τσαφούλια: Ένα αστυνομικό που θα συναρπάσει τους λάτρεις του είδους. Ένας μοναχικός καθηγητής εγκληματολογίας επιχειρεί να εξιχνιάσει πέντε δολοφονίες, η καθεμιά από τις οποίες βασίζεται σε ένα ρητό του Πυθαγόρα. Για να ανακαλύψει τον δολοφόνο, πρέπει να αποκωδικοποιήσει τα ρητά. Με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Ιωάννα Κολιοπούλου, Μάνο Βακούση, Δημήτρη Καταλειφό, και σε ρόλο-έκπληξη ο αγαπημένος γάλλος ηθοποιός Φρανσουά Κλουζέ (Οι άθικτοι).

Η ιστορία της πράσινης γραμμής του Πανίκκου Χρυσάνθου: Δυο στρατιώτες, ένας Eλληνοκύπριος και ένας Tουρκοκύπριος συναντιούνται στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας. Αποφασίζουν να κάνουν από ένα κρυφό επικίνδυνο ταξίδι ο καθένας στην άλλη πλευρά της γραμμής. Με τους Μιχάλη Σοφοκλέους, Μαρία Μουστάκα, Cihan Tariman, Μatthias Lier, Aντρέα Τσουρή κ.α.

Η ταινία συμμετείχε στο Crossroads της Αγοράς του 50ου ΦΚΘ.

Κοινός Τόπος της Πέννυς Μπούσκα: Σε ένα απομονωμένο μέρος, οι αντλίες δουλεύουν εντατικά για να αποτρέψουν την καταστροφή από την πλημμύρα. Όταν φτάνει στο χωριό μια ομάδα προσφύγων, οι κάτοικοι αναστατώνονται και οι ισορροπίες μοιραία αλλάζουν. Μια ποιητική σπουδή με εξαιρετικές εικόνες και σαγηνευτικούς ρυθμούς. Με τους Σβετλάνα Λενόβα, Γιάννη Καλατζόπουλο κ.α.

Νήμα του The Boy: Η νέα ταινία του The Boy (Αλέξανδρου Βούλγαρη) είναι ένα θρίλερ φαντασίας με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Κόκκαλη σε διπλό ρόλο. Είναι η Νίκη, μια αγωνίστρια της αντίστασης σε μια εφιαλτική δικτατορία, στην Αθήνα του 1972, αλλά και ο Λευτέρης, ο γιος της Νίκης, που αργά ή γρήγορα πρέπει να κόψει το νήμα που τους δένει.

Η ταινία συμμετείχε στο Works in Progress της Αγοράς του 55ου ΦΚΘ.

Ξα μου της Κλειώς Φανουράκη: Στα κρητικά ‘Ξα μου’, σημαίνει ‘ας κάνω ότι θέλω’. Ο Τζώνη, Γάλλος που μένει στην Κρήτη χάνει τη δουλειά του, αλλά ξαναβρίσκει τις μικρές χαρές της καθημερινότητας, όλα όσα υπάρχουν γύρω μας και εμείς δεν τα βλέπουμε. Με τους Γιώργο Χωραφά, Σοφία Χιλλ, Ζωή Χωραφά, κ.ά.  

Όντως φιλιούνται; του Γιάννη Κορρέ: Το χρονικό της σχέσης του Ντάνυ (Θανάσης Πετρόπουλος) και της Στέλλας (Ηρώ Μπέζου), μιλά για τη γενιά λίγο πριν τα τριάντα. Μετέωροι απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω τους, μοιράζονται τις πιο μύχιες σκέψεις τους με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σαρκαστικό χιούμορ. Στο καστ και ο Όμηρος Πουλάκης.

Πλατεία Αμερικής του Γιάννη Σακαρίδη: Ένα σκληρό και ταυτόχρονα τρυφερό ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα που τοποθετείται στα σπλάχνα μιας πόλης που βράζει χτυπημένη από την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία και την αποξένωση. Οι ήρωες ωστόσο θα δώσουν τα πάντα για να ξεφύγουν από όλα αυτά. Με τους Γιάννη Στάνκογλου, Μάκη Παπαδημητρίου, Θέμιδα Μπαζάκα, Ερρίκο Λίτση κ.α.

Η ταινία συμμετείχε στο Crossroads της Αγοράς του 49ου ΦΚΘ.

Το αγόρι στη γέφυρα του Πέτρου Χαραλάμπους: Σε ένα ειδυλλιακό κυπριακό χωριό, ο δωδεκάχρονος Σωκράτης βρίσκεται αναμιγμένος σε μια υπόθεση φόνου που συγκλονίζει αυτόν και την οικογένεια του. Καθώς πλησιάζει στην αλήθεια, ξεδιπλώνονται μπροστά του στοιχεία που συνδέουν αυτούς που αγαπά με το έγκλημα, κλονίζοντας την εφηβική του αθωότητα. Με τους Κίκα Γεωργίου, Κωνσταντίνο Φαρμακά κ.α.

Istanbul Story (Μια ιστορία της Πόλης) της Φωτεινής Σισκοπούλου:Η Κάτια (Μυρτώ Αλικάκη) κληρονομεί ένα σπίτι στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα σ’ αυτό θα ανακαλύψει κρυμμένα γράμματα της μητέρας της αφιερωμένα σε έναν παράνομο έρωτα. Ταυτόχρονα ο γάμος της δύει, ενώ η συνάντηση με τον τούρκο δικηγόρο που αναλαμβάνει την υπόθεση της κληρονομιάς, τη φέρνουν αντιμέτωπη με τις επιθυμίες της.

Park της Σοφίας Εξάρχου: Μια σκληρή ιστορία ενηλικίωσης, όπου η νεανική απελπισία και ο βρώμικος ερωτισμός ορίζουν τις ζωές μιας παρέας εφήβων που ξοδεύει τις μέρες και τις νύχτες της, στις εγκαταστάσεις-φαντάσματα του Ολυμπιακού Χωριού της Αθήνας (Βραβείο Νέων Σκηνοθετών στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν). Με τους Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Δημήτρη Κίτσο, Λένα Κιτσοπούλου.

Η ταινία είχε αποσπάσει τα βραβεία CNC και Initiative Film στο Crossroads της Αγοράς του 53ου ΦΚΘ.

Ανάμεσα στην Ελλάδα και τον κόσμο

Σε πρεμιέρα παρουσιάζονται και 3 ταινίες Ελλήνων δημιουργών που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό και συμμετέχουν στην ενότητα «Έλληνες της Διασποράς», η οποία περιλαμβάνεται στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 57ου ΦΚΘ.

Στο φιλμ 42 δευτερόλεπτα ευτυχίας της Χριστίνας Κάλλας Καλογεροπούλου, οι σχέσεις μιας ομάδας φίλων βαδίζουν σε τεντωμένο σκοινί, λίγο πριν την έκρηξη, όταν συναντιούνται με αφορμή τον πρώτο ομοφυλοφιλικό γάμο της παρέας.

Η ταινία Joe Cinque’s Consolation του Σωτήρη Δονούκου αφηγείται μια αληθινή τραγική ερωτική ιστορία που συνέβη στην Αυστραλία, με επίκεντρο ένα ζευγάρι φοιτητών: ένα ψυχολογικά ασθενές κορίτσι που αποφάσισε να δολοφονήσει το αγόρι της και να αυτοκτονήσει.  

Η ταινία Tracktown του Τζέρεμι Τάισερ και της Αλέξι Πάπας είναι αυτοβιογραφική, εμπνευσμένη από τη ζωή της νεαρής ελληνοαμερικανίδας μαραθωνοδρόμου Αλέξι Πάπας (πρόσφατα σημείωσε ελληνικό ρεκόρ στην Ολυμπιάδα του Ρίο), η οποία συνσκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ιστορία μιας δρομέα μεγάλων αποστάσεων που προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

11 ελληνικές ταινίες που έκαναν ήδη πρεμιέρα

Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του 57ο ΦΚΘ θα προβληθούν επίσης έντεκα φιλμ που έχουν ήδη πραγματοποιήσει πρεμιέρα στις αίθουσες (σε αλφαβητική σειρά):

Ένας άλλος κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη: Στην Ελλάδα του σήμερα, γεννιούνται τρεις ιστορίες αγάπης ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους. Τι τους χωρίζει και τι τους ενώνει; Πώς οι ζωές τους αποκτούν ξανά νόημα;   

Ευτυχία του Χρήστου Πυθαρά: Η Άννα ακροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, καταρρέοντας, στην προσπάθειά της να ανακαλύψει ποιος είναι ο άγνωστος που αφήνει μηνύματα στην πόρτα της.

Η πόλη της σιωπής της Άντζελας Ισμαήλου: Μια τραγουδίστρια της όπερας, ένας καθολικός ιερέας κι ένας ισπανός ταυρομάχος συναντιούνται στο νησί της Πάτμου, σε μια δραματική ιστορία προσωπικής αναζήτησης.  

Καύση του Στράτου Τζίτζη: Πέντε άνθρωποι σε ένα σπίτι δοκιμάζουν τα όριά τους, ανήμποροι να αποφασίσουν το πώς θα ταφεί ο νεκρός φίλος τους. Ένας μικρόκοσμος σαν την Ελλάδα του σήμερα: κωμικοτραγικός και απρόβλεπτος.  

Νοτιάς του Τάσου Μπουλμέτη: Από το ’60 ως το ’80, η ιστορία ενηλικίωσης του νεαρού Σταύρου περνά μέσα από την ελληνική ιστορία, διαγράφοντας μια διαδρομή γεμάτη μύθους, αλήθειες, αλλά και πολλούς έρωτες.

Ουζερί Τσιτσάνης του Μανούσου Μανουσάκη: Ο απαγορευμένος έρωτας μιας Εβραίας κι ενός Χριστιανού στη Θεσσαλονίκη της γερμανικής κατοχής, μέσα από τη ματιά και τη μουσική του σπουδαίου Βασίλη Τσιτσάνη.

Πέντρο Νούλα του Κάρολου Ζωναρά: Μετά από ένα ατύχημα, ένας νεαρός άνδρας χάνει τη μνήμη και την ταυτότητά του. Σύντομα θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια εφιαλτική περιπέτεια, μη γνωρίζοντας καν ποιος είναι.

Ρισάλτο του Βασίλη Βαφέα: Μια σκωπτική ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα, με ήρωα τον Άρη, έναν νεαρό σκηνοθέτη που ζει ανάμεσα σε δύο αντίθετους κόσμους – την κοινωνία του θεάματος και την κοινωνία που καταρρέει.

Nocturne του Κωνσταντή Φραγκόπουλου: Τρεις τσακισμένες ψυχές σε ένα υπόγειο πάρκινγκ, η άφιξη ενός μικρού κοριτσιού κι ένα έγκλημα, κλιμακώνουν την ένταση σε αυτό το κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ.

Short Fuse των Κώστα Σκύφτα και Ανδρέα Λαμπρόπουλου: Ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τον Άρη που βρίσκεται ζωσμένος με εκρηκτικά, μπλεγμένος ανάμεσα στην αστυνομία και τον υπόκοσμο, σε αυτή τη γεμάτη σασπένς ταινία δράσης.

Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου: Κάποιοι μαυρίζουν, άλλοι καίγονται, όπως ο Κωστής, ένας μεσήλικας γιατρός στην καλοκαιρινή Αντίπαρο, ο οποίος ερωτεύεται μέχρι τρέλας την νεαρή τουρίστρια Άννα.

Η ταινία απέσπασε το βραβείο Works in Progress της Αγοράς του 55ου ΦΚΘ.

Μικρού μήκους εκπλήξεις

Στο φετινό φεστιβάλ θα προβληθούν οι 21 βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες του πρόσφατου 39ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας.

Επιπλέον, το κοινό του 57ου ΦΚΘ θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει τη νέα σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ με τίτλο A Beautiful Day και πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Μπρόλιν, καθώς και 5 μικρού μήκους φιλμ που ταξίδεψαν και διακρίθηκαν στα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ: Το Limbo της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη (συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής του φετινού Φεστιβάλ Καννών), την Αλεπού της Ζακλίν Λέντζου (βραβείο Καλύτερου Διεθνούς μικρού μήκους φιλμ, Φεστιβάλ Λοκάρνο), το Sandy Beach του Θάνου Παπαστεργίου, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Τορόντο, καθώς και το Flowers and Bottoms του Χρήστου Μασσαλά και το Manodopera του Λουκιανού Μοσχονά τα οποία συμμετείχαν στο πρόσφατο Φεστιβάλ Λοκάρνο.

 Φυσικά και θα επανέλθω.

ΠΑΥΛΟΣ  ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ