Είναι λίγο άβολο να μιλά κανείς, για το παρόν και το μέλλον του δάσους, στη
πατρίδα μας, αφού ορισμένοι το θεωρούν μια σχετική έννοια, άλλοι τύραννο του ελληνικού λαού ή πρόβλημα, για το κράτος και κάποιοι άλλοι εμπόδιο, για την ανάπτυξη της χώρας.

Τα Ελληνικά δάση, λόγω της μεγάλης ποικιλίας των ειδών και πληθυσμών της αυτοφυούς χλωρίδας και άγριας πανίδας, που φιλοξενούν, έχουν μία ξεχωριστή θέση στην Ευρωπαϊκή δασοπονία, ο ρόλος τους δε στην οικονομική και κοινωνική μας ζωή είναι σημαντικός, διότι:

 Καλύπτουν βασικές ανάγκες της οικονομίας μας σε ξύλο και σε
βιομηχανικά του παράγωγα.
 Αποτρέπουν τη διάβρωση του εδάφους και τις πλημμύρες, συγκρατούν το
βρόχινο νερό και τροφοδοτούν τα υπόγεια νερά και τις πηγές.
Αποτελούν το καταφύγιο της άγριας πανίδας, παρέχοντας προστασία και
τροφή σε πολλά είδη ζώων και πουλιών.
Ενεργούν, σαν φυσικό φίλτρο καθαρισμού της ατμόσφαιρας και του νερού,
μας παρέχουν πολύτιμο οξυγόνο, προστατεύουν από το θόρυβο, τον άνεμο,
τη δυνατή ακτινοβολία του φωτός και μειώνουν τις ακραίες θερμοκρασίες.
Ενισχύουν οικονομικά τον δασόβιο και παραδασόβιο πληθυσμό και
προσφέρουν στους επισκέπτες τους αναψυχή και ηρεμία.

Δυστυχώς, όμως, τα δάση μας χρόνο με το χρόνο, όλο και περισσότερο απομακρύνονται από το οπτικό μας πεδίο. Είναι αδιανόητο κάθε καλοκαίρι να καίγονται καθημερινά περιουσίες, να βρίσκουν το θάνατο στις φλόγες συνάνθρωποί μας, να καταστρέφεται το περιβάλλον και να αφανίζονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης.

Τα σκουπίδια και τα μπάζα, που ως τα σήμερα απορρίπτονται, σχεδόν, ανεξέλεγκτα μέσα στα δάση και τις δασικές εκτάσεις, αποτελούν έναν τεράστιο και συνεχή κίνδυνο. Τα πλαστικά θέλουν 200 χρόνια για να αποσυντεθούν, τα μέταλλα ακόμη περισσότερο, ενώ τα φυτικά υπολείμματα δημιουργούν εστίες μόλυνσης και δυσοσμίας.

Η δασική γη, ιδιαίτερα σε περιοχές τουριστικής και οικιστικής ανάπτυξης, να μην έχει πλέον αξία χρήσης, αλλά αξία ανταλλαγής. Η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση της δασικής γης, να ‘χουν οδηγήσει στην υποβάθμιση και αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος αυτών των περιοχών, στη διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας των
ευαίσθητων αυτών δασικών οικοσυστημάτων.

Οι ένοχοι, λοιπόν, είμαστε όλοι εμείς. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Αγνοούμε ή θέλουμε να αγνοούμε ή το θυμόμαστε, μόνο, τη στιγμή που συμβαίνει, όταν «θερίζουμε», από τη φύση, αυτό που σπείραμε σ’ αυτή. Δεν είναι τυχαίο, ότι τα τελευταία χρόνια τα καιρικά φαινόμενα είναι ιδιαίτερα έντονα. Η λέξη «Θεομηνία» χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά. Οι καταστροφές πολλές. Και τότε, μέσα στη μακαριότητά μας, ακούμε για τον αφανισμό των δασών και … αρχίζουμε να … ανησυχούμε. Όχι, για πολύ όμως.
Επιστρέφουμε στο σημείο που ήμασταν, πριν μας καταλάβει η ανησυχία, μέχρι να έλθει η επόμενη … «Θεομηνία».

Επειδή ο πλανήτης μας βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι αποφασιστικής σημασίας, είναι ανάγκη η ημέρα αυτή να αποτελέσει την αφορμή, για να αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας και να συμβάλλουμε στην προσπάθεια, για την προστασία των δασών, μεταβάλλοντας πρώτα τη δική μας στάση και έπειτα ευαισθητοποιώντας τους γύρω μας.

Ο Διευθυντής Δασών Ν. Καβάλας
Ιωάννης Καπετανγιάννης
Δασολόγος