ΙΣΤΟΡΙΑ

Όταν η χούντα απέσυρε την Ελληνική μεραρχία από την Κύπρο εγκαταλείποντάς την στα νύχια του «Αττίλα»

Τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963, η «επιχείρηση Κοφίνου» και η προδοτική συμφωνία Παπαδόπουλου – Τσαγκλαγιαγκίλ

Είναι μια από τις πλέον σκοτεινές στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας. Είναι η στιγμή που η Κύπρος ουσιαστικά αλλά και τυπικά αφήνεται έρμαιο στις ορέξεις του «Αττίλα». Η απόφαση της χούντας για απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από τη μεγαλόνησο είναι το πιο φρικτό από τα εγκλήματα που έκανε το δικτατορικό καθεστώς.

Είναι μια πράξη εσχάτης προδοσίας. Μια πράξη για την οποία ούτε καν οι υπερασπιστές της επταετίας δεν μπορούν να αρθρώσουν έναν στοιχειώδη αντίλογο.

Και τι να πουν, άλλωστε, όταν ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος έχει ομολογήσει πως οι πιέσεις που δέχθηκε από τις ΗΠΑ για να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο ήταν μεγάλες και δεν μπορούσε να κάνει κάτι…

Μέχρι εκεί φαίνεται πως έφτανε ο υπερπατριωτισμός των χουντικών. Αυτοί που κατά τ’ άλλα υπερασπίζονταν την πατρίδα και δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους ήταν τελικά ικανοί μόνο για να βασανίζουν ανθρώπους στα κρατητήρια της Ασφάλειας και στα ξερονήσια. Μπροστά σε αμερικανικές πιέσεις σήκωναν τα… χέρια ψηλά.

Πότε εγκαταστάθηκε η ελληνική μεραρχία στην Κύπρο

Η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά από την ίδρυση του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους το 1960, με τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Εγγυήτριες δυνάμεις ορίζονται η Ελλάδα, η Τουρκία και η Βρετανία.

Στις συμφωνίες προβλέπεται με λεπτομέρειες ο τρόπος διακυβέρνησης του νησιού και κυρίως τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς. Σε ότι αφορά το στρατιωτικό σκέλος, αποφασίστηκε πως η Κυπριακή Δημοκρατία θα είχε στρατό δύο χιλιάδων ανδρών, από τους οποίους το 60% θα ήταν Ελληνοκύπριοι και το 40% Τουρκοκύπριοι. Αρχικά στο νησί αναπτύχθηκαν η ΕΛΔΥΚ και η ΤΟΥΡΔΥΚ, με δύναμη 950 και 650 άντρων αντίστοιχα.

Από την αρχή, ωστόσο, φάνηκε πως τα πράγματα μεταξύ των δυο κοινοτήτων δεν λειτουργούν σωστά και δεν υπήρχε και ελπίδα πως θα λειτουργήσουν ικανοποιητικά κάποια στιγμή στο μέλλον.

Ο Μακάριος (που ουσιαστικά πέφτει στην παγίδα των Βρετανών) προτείνει 13 σημεία αναθεώρησης του Συντάγματος και προκαλεί την έντονη αντίδραση της τουρκοκυπριακής πλευράς. Ήταν η στιγμή που είχε πυροδοτηθεί το φιτίλι των ραγδαίων εξελίξεων.

Την ίδια στιγμή στην Αθήνα η νέα κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο.

Η κρίσιμη ημερομηνία είναι στις 21 Δεκεμβρίου του 1963 όταν η ελληνική πλευρά που έχει πληροφορίες πως οι τουρκοκύπριοι της Λευκωσίας κάνουν εμπόριο όπλων με συμπατριώτες τους εκτός αυτής, ξεκινά ελέγχους σε υπόπτους. Ένας από αυτούς τους ελέγχους δεν έχει καλή κατάληξη καθώς οι τουρκοκύπριοι αρνούνται, δυο από αυτούς πέφτουν νεκροί, και έτσι ξεκινούν ένοπλα επεισόδια τα οποία μέσα σε λίγες ημέρες λαμβάνουν μεγάλες διαστάσεις.

Η ΤΟΥΡΔΥΚ βγαίνει από το στρατόπεδο της με σκοπό να υπερασπιστεί τους τουρκοκύπριους αλλά καταλαμβάνει στρατηγικά σημεία, όχι τυχαία όπως θα αποδειχθεί χρόνια αργότερα με τον «Αττίλα 1». Τα επεισόδια κρατούν μέχρι τις 28 Δεκεμβρίου οπότε λήγουν με την παρέμβαση των εγγυητριών δυνάμεων. Τότε είναι που δημιουργείται αυτό που ξέρουμε σήμερα ως «πράσινη ζώνη» στη Λευκωσία και μονιμοποιείται η παρουσία του ΟΗΕ στο νησί. Ουσιαστικά μιλάμε για μια πρώτη… άτυπη διχοτόμηση του νησιού.

Στην Αθήνα η κυβέρνηση Παπανδρέου θεωρεί πως όλο αυτό ήταν πρόβα εισβολής από την Τουρκία και αποφασίζει να στείλει στην Κύπρο μια μεραρχία 8.500 ανδρών.

Θεωρητικά αυτή η αποστολή έγινε… κρυφά, ωστόσο, είχε την έγκριση των ΗΠΑ και της Βρετανίας που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις στενές σχέσεις που είχε αρχίσει να αναπτύσσει ο Μακάριος με την ΕΣΣΔ και ήθελαν να του στείλουν ένα «μήνυμα».

Η χουντικής έμπνευσης «επιχείρηση Κοφίνου»

Από εκεί και έπειτα οι ισορροπίες είχαν γίνει ακόμα πιο εύθραυστες. Τα επεισόδια ανάμεσα στις δυο πλευρές ήταν συχνά και αιματηρά. Αυτά είχαν προκαλέσει την αντίδραση του τότε προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον ο οποίος φοβούμενος εμπλοκή της ΕΣΣΔ στο κυπριακό ζήτημα, ορίζει των υφυπουργό Άμυνας, Σάιρους Βανς, ειδικό απεσταλμένο και του δίνει λευκή επιταγή για το χειρισμό του θέματος.

Στο μεταξύ στην Ελλάδα η Χούντα έχει ανατρέψει το δημοκρατικό καθεστώς και έχει αναλάβει την εξουσία.

Το Νοέμβριο του 1967 νέα εστία έντασης δημιουργείται στο νησί, αυτή τη φορά στο χωριό Κοφίνου, νοτιοδυτικά της Λάρνακας. Εκεί μια μικρή παραστρατιωτική ομάδα τουρκοκυπρίων επιχείρησε να ελέγξει την κεντρική οδική αρτηρία. Η απάντηση της ελληνοκυπριακής πλευρά ήταν άμεση, σκληρή και δυσανάλογη. Μετά από μικρής έντασης ένοπλα επεισόδια, αναλαμβάνει δράση ο στρατηγός Γρίβας ο οποίος εισβάλει με μεγάλη στρατιωτική δύναμη μέσα στον τουρκοκυπριακό θύλακα. Τον Δεκέμβριο του 1986 σε συζήτηση για τον περιβόητο «Φάκελο της Κύπρου» στη Βουλή, ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει:

«Η επιχείρηση εκείνη (της Κοφίνου), διετάχθη από το Αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, από το ελληνικό επιτελείο και καθοδηγείτο κυριολεκτικά κάθε μέρα από την Αθήνα. Ο Μακάριος και η κυβέρνηση της Κύπρου, τελούσαν σε πλήρη άγνοια. Αποτέλεσε μια πράγματι μεγάλη πρόκληση προς την Τουρκία. Έγιναν και σφαγές και λεηλασίες. Ο Μακάριος διαμαρτυρήθηκε γιατί η κυβέρνησή του είχε παραμερισθεί. Αλλά όταν η Εθνοφρουρά εξεκένωσε τα χωριά Κοφίνου και Άγιοι Θεόδωροι, έντεχνα η χουντική προπαγάνδα έριξε την ευθύνη στον Μακάριο».

Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τονίσει στη δική του τοποθέτηση: «Κι επακολούθησε το δράμα των επεισοδίων Κοφίνου, τα οποία ορθά περιέγραψε ο πρωθυπουργός. Εγώ θα προσθέσω ότι ίσως ήταν η αντίδραση της δικτατορίας και του Σπαντιδάκη, που ήθελαν να κινήσουν την υπόθεση δυναμικά μετά την ήττα την οποία είχαν υποστεί (στις συνομιλίες του Έβρου, τον Σεπτέμβριο του 1967) και τον εξευτελισμό από τους Τούρκους και έτσι δημιούργησαν τα επεισόδια Κοφίνου, τα οποία έδωσαν την ευκαιρία στους Τούρκους να εκβιάσουν. Και εξεβίασαν επιτυχώς. Είναι μια πτυχή που πρέπει να ερευνηθεί γιατί από κει για μένα αρχίζει η τραγωδία της Κύπρου».

Η προδοτική συμφωνία Παπαδόπουλο- Τσαγκλαγιαγκίλ

Μετά από τα όσα δραματικά έγιναν, οι Τούρκοι βρίσκονται με το δάκτυλο στη σκανδάλη και απειλούν τους πάντες και τα πάντα. Απαιτούν να αποσυρθούν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από την Κύπρο. Την ίδια ώρα ο Γρίβας παίρνει το αεροπλάνο (χωρίς επιστροφή) για την Αθήνα και ο Σάιρους Βανς το αντίστοιχο για την Άγκυρα όπου προσπαθεί να αποσοβήσει έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο που μοιάζει πιο πιθανός από ποτέ.

Εκεί μαθαίνει πως ο αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία, μαζί με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών, Ιχσάν Τσαγκλαγιαγκίλ έχουν φτιάξει ένα προσχέδιο συμφωνίας το οποίο περιλαμβάνει μόνο τις θέσεις της Άγκυρας.

Αυτό το κείμενο θα το μετέφερε στην Αθήνα ο Βανς και θα το διαπραγματευόταν με τον έλληνα ΥΠΕΞ, (διπλωμάτη και πρώην υπηρεσιακό πρωθυπουργό) Παναγιώτη Πιπινέλη ο οποίος το μετέφερε στον αρχιπραξικοπηματία Παπαδόπουλο. Η ηγετική ομάδα των χουντικών αποφάσισε να υπογράψει την προδοτική αυτή συμφωνία χωρίς να κάνει καμία συζήτηση με τον Μακάριο. Μόνο ο φιλοβασιλικός στρατηγός Σπαντιδάκης προέβαλε κάποια αντίσταση αλλά ο Παπαδόπουλος ήταν αμετακίνητος.

Όταν ο Μακάριος ενημερώθηκε από τον αμερικανό πρέσβη στην Κύπρο πως η Αθήνα είχε υπογράψει μια συμφωνία η οποία μεταξύ άλλων προέβλεπε και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ο εμβληματικός πρόεδρος της μεγαλονήσου αρνήθηκε να το κάνει. Προφανής στόχος ήταν να εκθέσει την χούντα που θα αναγκαζόταν να το κάνει η ίδια. Την τελευταία στιγμή και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις με τον Βανς ο Μακάριος κατάφερε να αποσοβήσει και τη διάλυση της Εθνικής Φρουράς. Αυτό που δεν κατάφερε να αποτρέψει ήταν η εθνική τραγωδία που θα ερχόταν μερικά χρόνια αργότερα με την εισβολή του «Αττίλα» σε ένα, ουσιαστικά, δίχως άμυνα νησί.

Στο άκουσμα της είδησης για την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας ο Γεώργιος Παπανδρέου με προφανή σαρκαστική διάθεση τόνισε: «Η Φαυλοκρατία έστειλε τον Στρατόν του Εθνους εις την Κύπρον και η Στρατοκρατία τον φέρνει πίσω».

Το «Der Spiegel», έγραφε στις 4/12/1967: «Η υποχωρητικότητα των Ελλήνων αύξησε την όρεξη των Τούρκων. Σε κάθε επίσκεψη του κ. Βανς, παρουσιάζονταν αυξημένες οι επιθυμίες του Τούρκου πρωθυπουργού». Η Figaro έγραψε πως «Είναι απίστευτη η ταχύτητα με την οποία η Ελλάδα έσπευσε να αποδεχθεί τους τουρκικούς όρους».

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Σ. Ντεμιρέλ είπε αργότερα σε Έλληνα συνομιλητή του πως «Περίμενα ότι θα υποχωρήσουν οι Έλληνες αλλά όχι ότι θα ξεβρακωθούν»…

Σε ότι αφορά τον… υπερπατριώτη Γεώργιο Παπαδόπουλο, όταν κλήθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις της βουλής για εκείνη τη συμφωνία αφού πρώτα αμφισβήτησε τη δυνατότητα της μεραρχίας να αμυνθεί αποτελεσματικά, είπε πως την υπέγραψε επειδή ήθελα να αποτρέψει έναν ελληνοτουρικό πόλεμο και επειδή «παρενέβη ο Βανς και όλοι οι άλλοι εσταμάτησαν. Εκπρόσωπος του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών… Τι να κάνουμε;»!

ΑπάντησηΑκύρωση απάντησης

ΙΣΤΟΡΙΑ

Σαν σήμερα: 17 Οκτωβρίου 1931 – Ο Αλ Καπόνε καταδικάζεται για φοροδιαφυγή

Την αυγή της δεκαετίας του 1930, στους δρόμους του Σικάγο, αλλά και στους διαδρόμους σχεδόν κάθε υπηρεσίας επιβολής του νόμου, ένα όνομα ήταν γνωστό σε όλους και προκαλούσε τον φόβο των μεν και την οργή των δε: Αλ Καπόνε. Ο ιταλικής καταγωγής «επιχειρηματίας» είχε υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο δίκτυο οργανωμένου εγκλήματος στο Σικάγο και οι δραστηριότητές του εκτείνονταν από την παρασκευή και το λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών (τότε ίσχυαν ακόμη οι νόμοι της Ποταπαγόρευσης), τα παράνομα στοιχήματα και την παροχή «προστασίας» μέχρι τον παράνομο τζόγο, τη μαστροπεία και τη διάπραξη φόνων μελών αντίπαλων συμμοριών.

Ο Καπόνε ήταν διάσημος για τις δραστηριότητές του, σε σημείο που όταν παρευρισκόταν σε αγώνες μπέιζμπολ το πλήθος τον επευφημούσε, ενώ είχε αποκτήσει τη φήμη του Ρομπέν των Δασών της εποχής, καθώς έκανε συχνά μεγάλες δωρεές σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Μάλιστα, την εποχή του Μεγάλου Κραχ ο Καπόνε ήταν ο πρώτος που δημιούργησε συσσίτιο (soup kitchen) για τους ανέργους. Επίσης, φαίνεται ότι ο μεγάλος γκάνγκστερ έχαιρε και της ανεκτικότητας των Αρχών. Είναι γνωστό ότι διατηρούσε σχέσεις με τον δήμαρχο της πόλης Γουίλιαμ Χέιλ Τόμσον, ενώ είχε εξαγοράσει πολλούς αστυνομικούς του Αστυνομικού Τμήματος του Σικάγο.

Ωστόσο, η τύχη του σύντομα άλλαξε, για δύο κυρίως λόγους. Από τη μία, ο δήμαρχος Τόμσον επιχειρώντας να επανεκλεγεί το 1927 έβλεπε ότι η καμπάνια του -σε μεγάλο μέρος χρηματοδοτούμενη από τον Καπόνε– δεν θα είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα και αποφάσισε να αλλάξει τακτική. Αντικατέστησε τον αρχηγό της αστυνομίας, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την έρευνα στων παράνομων δραστηριοτήτων του Καπόνε. Όμως, πιο σημαντικό ρόλο στην αρχή της πτώσης του γκάνγκστερ έπαιξε η λεγόμενη Σφαγή της Ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου το 1929.

Εκείνη την ημέρα, ο Καπόνε διέταξε τον φόνο επτά μελών μιας αντίπαλης συμμορίας που είχε αρχηγό τον Ιρλανδό Τζορτζ «Μπαγκς» Μοράν, συμπεριλαμβανομένου και του τελευταίου. Τέσσερις άνδρες του Καπόνε, οι δύο φορώντας στολή αστυνομικού, κατευθύνθηκαν προς το συνεργείο αυτοκινήτων όπου βρισκόντουσαν τα μέλη της συμμορίας. Οι δύο «αστυνομικοί» διέταξαν τους επτά άνδρες να γυρίσουν προς τον τοίχο και οι άλλοι δύο συνεργάτες του Καπόνε τους εκτέλεσαν χρησιμοποιώντας δύο οπλοπολυβόλα. Ο Μπαγκς Μοράν, που εκείνη την ημέρα είδε τους «αστυνομικούς» να πλησιάζουν το γκαράζ και τελικά άλλαξε κατεύθυνση, όταν ρωτήθηκε ποιος μπορεί να είχε διατάξει αυτή την ενέργεια είπε: «Μόνο ο Αλ Καπόνε σκοτώνει έτσι». Παρά το γεγονός ότι εκείνες τις ημέρες ο Καπόνε βρισκόταν στο σπίτι του στη Φλόριντα, θεωρήθηκε ως ο υπεύθυνος του φονικού και η αμερικανική αστυνομία τον ανακήρυξε «Δημόσιο Εχθρό Νούμερο 1».

Έτσι, οι διάφορες υπηρεσίες επιβολής της τάξης ήταν αποφασισμένες να συλλάβουν με κάποιον τρόπο τον πανίσχυρο γκάνγκστερ. Ο περίφημος Έλιοτ Νες, πράκτορας του FBI και αρχηγός της λεγόμενης ομάδας των «Αδιάφθορων» (The Untouchables), είχε αρχίσει να συγκεντρώνει στοιχεία για πάνω από 5.000 παραβιάσεις των νόμων της Ποταπαγόρευσης από τον Καπόνε.

Στο μεταξύ, μια δικαστική απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου έμελλε να αλλάξει τα πάντα: στην υπόθεση United States v. Sullivan, το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι τα κέρδη από παράνομες δραστηριότητες ήταν επίσης φορολογήσιμα από το αμερικανικό κράτος. Έτσι, το υπουργείο Οικονομικών και οι εφοριακές αρχές στράφηκαν προς τον Αλ Καπόνε, που ζούσε σε υπερπολυτελή διαμερίσματα, φορούσε πολύ ακριβά ρούχα και δειπνούσε στα καλύτερα εστιατόρια. Παρά τις πολυτελείς συνήθειές του, ο Καπόνε δεν είχε καταθέσει ποτέ φορολογική δήλωση, καθώς δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα εισοδήματά του από οποιαδήποτε νόμιμη δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται στα φορολογικά αρχεία ως μη έχων κάποιο εισόδημα.

Έτσι, ο ορκωτός λογιστής Φρανκ Γουίλσον και η ομάδα του πέρασαν όλο το καλοκαίρι του 1930 προσπαθώντας να βρουν στοιχεία που θα συνέδεαν τον Καπόνε με παράνομα κέρδη. Μελετώντας πάνω από δύο εκατομμύρια έγγραφα που είχαν συγκεντρωθεί από κατά καιρούς συλλήψεις του Καπόνε και των συνεργατών του, ο Γουίλσον κατάφερε να εντοπίσει τρία λογιστικά βιβλία που ανέφεραν ότι ο Καπόνε είχε πληρωθεί 17.500 δολάρια από μια επιχείρηση τζόγου. Προκειμένου να επιβεβαιώσει την πληροφορία, εντόπισε τον άνθρωπο που είχε σημειώσει τα βιβλία, συγκρίνοντας τον γραφικό του χαρακτήρα με καταθετήριες αποδείξεις από την τράπεζα, ενώ αργότερα εντόπισε έναν συνεργάτη του γκάνγκστερ που κατέθεσε στην τράπεζα χρήματα και αγόρασε ως αντάλλαγμα τραπεζικές επιταγές 300.000 δολαρίων, τα μετρητά από τις οποίες πήγαν κατευθείαν στον Καπόνε. Με αυτόν τον τρόπο ο Γουίλσον απέδειξε ότι τα κέρδη από την επιχείρηση τζόγου είχαν εισπραχθεί από τον Καπόνε, επομένως ο τελευταίος είχε λάβει εισόδημα για το οποίο ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει φόρους – κάτι που φυσικά δεν είχε κάνει.

Μετά από τη συγκέντρωση πολλών στοιχείων και τη διεξαγωγή μιας περίπλοκης δίκης στην οποία επιχείρησε, μεταξύ άλλων, να εξαγοράσει όλους τους ενόρκους και να έρθει σε συμφωνία με την Εισαγγελία, στις 17 Οκτωβρίου 1931 ο Αλ Καπόνε κρίθηκε ένοχος για 23 κατηγορίες φοροδιαφυγής και καταδικάστηκε σε έντεκα χρόνια κάθειρξη, ενώ αναγκάστηκε να πληρώσει πρόστιμο 250.000 δολαρίων, καθώς και να καταβάλει 30.000 δολάρια ως δικαστικά έξοδα.

Τότε, άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του Αλ Καπόνε, αυτό της φυλάκισής του. Αυτή η περίοδος της ζωής του ήταν επίσης ταραχώδης, καθώς αφού εξαγόρασε σωφρονιστικούς υπαλλήλους και ζούσε στη φυλακή με όλες τις ανέσεις, μεταφέρθηκε σε μια νεόδμητη φυλακή, το Αλκατράζ. Με την είσοδό του στη φυλακή διαγνώστηκε με σύφιλη και πολύ σύντομα άρχισε να δείχνει συμπτώματα συφιλιδικής παράνοιας. Το 1939 αποφυλακίστηκε λόγω της κατάστασης της υγείας του και αποσύρθηκε στο σπίτι του στη Φλόριντα. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς το 1947 σε ηλικία 48 ετών, ενώ ο θεράπων γιατρός του είχε αναφέρει ότι πριν πεθάνει η ζημιά που είχε προκληθεί στον εγκέφαλο του Καπόνε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε είχε τη νοητική ικανότητα ενός 12χρονου παιδιού.

ΕΒΡΟΣ

Ο εορτασμός της Επετείου Απελευθέρωσης της Θράκης

Το πρόγραμμα εορτασμού της 14η Μαϊου θα γίνει την Παρασκευή 12 Μαϊου και την Κυριακή 14 Μαϊου και αφορά τους δήμους Διδυμότειχου, Ορεστιάδας, Σουφλίου και Σαμοθράκης.

Την ημέρα εκείνη ορίστηκαν:

Γενικός σημαιοστολισμός του Δημοτικού Καταστήματος, των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ. και Ι.Δ., των σπιτιών και των ιδιωτικών καταστημάτων, από την 8η πρωινή ώρα της 13ης μέχρι και τη δύση του ηλίου της 14ης Μαΐου.
Φωταγώγηση του Δημοτικού Καταστήματος, όλων των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ., Οργανισμών και Τραπεζών κατά τις βραδινές ώρες της 13ης και 14ης Μαΐου.

Την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΜΑΙΟΥ:

Ομιλία για την επέτειο της απελευθέρωσης στα σχολεία όλων των βαθμίδων κατά την τελευταία ώρα του προγράμματος.

Την ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΙΟΥ:

Δοξολογία στην έδρα κάθε Δήμου, παρουσία των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών του Δήμου. Εκφώνηση πανηγυρικού της ημέρας, μετά τη δοξολογία στο ναό, από Δημοτικό Σύμβουλο που ορίζεται από τον Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

Εορτασμός της 14ης Μαΐου – Επέτειος Απελευθέρωσης της Αλεξανδρούπολης

Ο εορτασμός της Επετείου απελευθέρωσης της Αλεξανδρούπολης , θα διεξαχθεί το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Μαϊου 2023.

Για τον εορτασμό της Επετείου και τις ημέρες εκείνες έχουν οριστεί τα εξής:

Γενικός σημαιοστολισμός του Δημοτικού Καταστήματος, των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ. και Ι.Δ., των σπιτιών και των ιδιωτικών καταστημάτων, καθώς και των πλοίων που θα βρίσκονται στο λιμάνι της πόλης από της 8ης πρωινής ώρας της 13ης μέχρι και της δύσης του ηλίου της 14ης Μαΐου 2023.
Φωταγώγηση του Δημοτικού Καταστήματος, όλων των Δημοσίων Υπηρεσιών, των καταστημάτων Ν.Π.Δ.Δ., Οργανισμών και Τραπεζών κατά τις βραδινές ώρες της 13ης και 14ης Μαΐου 2023.
Ομιλία για την επέτειο της απελευθέρωσης, στα σχολεία όλων των βαθμίδων, την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 κατά την τελευταία ώρα του προγράμματος.

ΣΑΒΒΑΤΟ 13 ΜΑΙΟΥ 2023:

Ώρα 19:00: Ακολουθία του Μεγάλου Εσπερινού στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου με τη συμμετοχή του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου Β΄ και των Σεβασμιώτατων Μητροπολιτών, μελών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ώρα 20:15: Λιτάνευση της ιεράς εικόνας της Παναγίας της Ελευθερώτριας, με τη συμμετοχή του ιερού κλήρου, των Αρχών και του λαού της πόλης.

ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΜΑΙΟΥ 2023:

Ώρα 7:00: Αρχιερατικό Συλλείτουργο προεξάρχοντος του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμου Β΄, με τη συμμετοχή των Σεβασμιώτατων Μητροπολιτών, μελών της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ώρα 8:00: Έπαρση σημαίας, της μεγαλύτερης στην Ευρώπη, επιφάνειας 600 τ.μ., από τον Σύλλογο Αλεξανδρουπολιτών σε συνεργασία με τον Δήμο Αλεξανδρούπολης, στην ανάπλαση της πλατείας δίπλα στην Αργώ. Ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου στους κεντρικούς δρόμους της πόλης από τη Φιλαρμονική του Δήμου.
Ώρα 10:30: Επίσημη δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου. Τον πανηγυρικό της ημέρας θα εκφωνήσει ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης κ. Ιωάννης Ζαμπούκης.
Ώρα 11:45: Έπαρση της σημαίας από τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης στο χώρο δίπλα στο μνημείο της Δόμνας Βισβίζη, σε ανάμνηση του γεγονότος της έπαρσης της σημαίας στο χώρο μπροστά στο Ταχυδρομείο την ημέρα της απελευθέρωσης της πόλης, στις 14 Μαΐου 1920, με τη φροντίδα του Δήμου Αλεξανδρούπολης και του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων.

Επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Δόμνας Βισβίζη. Στεφάνι εκ μέρους της Εθνικής Αντίστασης θα καταθέσουν οι εκπρόσωποι όλων των παραρτημάτων των αναγνωρισμένων Αντιστασιακών Οργανώσεων.

Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και οι φορείς που επιθυμούν να καταθέσουν στεφάνι παρακαλούνται να το δηλώσουν στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων του Δήμου Αλεξανδρούπολης, στον τελετάρχη Ευάγγελο Σιδερά, στο τηλέφωνο 2551350227 και στο e-mail vags@alexpolis.gr μέχρι και την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στις 13:00.

Ώρα 12:15: Κοινή παρέλαση των αναπήρων πολέμου, μαθητών, σπουδαστών, προσκόπων, οδηγών, της σχολής Νοσοκόμων, του παραρτήματος του Ερυθρού Σταυρού, Πολιτιστικών Συλλόγων, Αθλητικών Σωματείων, με τη συμμετοχή της Φιλαρμονικής του Δήμου Αλεξανδρούπολης, και τμημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων, με τη συμμετοχή της στρατιωτικής μουσικής, παρουσία των Αρχών.

Χώρος παρέλασης ορίζεται η οδός Βασ. Αλεξάνδρου, από την οδό Κύπρου (από το άγαλμα της Δόμνας Βισβίζη) έως την οδό Έλλης και χώρος συγκέντρωσης των τμημάτων ορίζεται η συνέχεια της οδού Κύπρου προς την είσοδο του Λιμένα και ο χώρος προς το λιμάνι.

Προκειμένου να καταρτιστεί εγκαίρως η σειρά με την οποία θα παρελάσουν οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και τα Αθλητικά Σωματεία, παρακαλούνται όσοι θα συμμετέχουν στην παρέλαση να δηλώσουν την παρουσία τους στον τελετάρχη της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου Ελευθέριο Γλάνια στο e-mail glanias@pamth.gov.gr μέχρι την Παρασκευή 12 Μαΐου 2023 στις 13:00.

Ώρα 19:00: Συναυλία «Ζείδωρος Βίος – Ορατόριον», στο Δημοτικό Θέατρο, σε συνδιοργάνωση του Δήμου Αλεξανδρούπολης και της Ιεράς Μητρόπολης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης.
Ώρα 19:50: Υποστολή σημαίας.
Ώρα 20:30: Αναπαράσταση της έλευσης της εικόνας της Παναγίας Τρυφώτισσας, στο Λιμάνι.

Τελετάρχες ορίζονται ο Ελευθέριος Γλάνιας , υπάλληλος της Περιφερειακής Ενότητας Έβρου,και οι Ευάγγελος Σιδεράς και Χρήστος Κυριαζίδης, υπαλλήλοι του Δήμου Αλεξανδρούπολης.