ΚΟΣΜΟΣ
Ουκρανία | Ο δρόμος για τη διπλωματία γίνεται πιο δύσκολος
Η αντιπαράθεση γύρω από την Ουκρανία μπήκε σε μια νέα φάση ύστερα και από το διάγγελμα Πούτιν για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας των «λαϊκών δημοκρατιών» του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ.
Ωστόσο, είναι αναγκαίο να μην ξεχνάμε ότι στην Ουκρανία δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μία κρίση. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια σειρά από αλληλοδιαπλεκόμενες κρίσεις.
Η πρώτη αφορά το ίδιο το εσωτερικό της Ουκρανίας και την κατάσταση στις ανατολικές επαρχίες. Στις περιοχές αυτές υπάρχουν αυτονομιστικά κινήματα που εκφράζουν κυρίως τους ρωσόφονους κατοίκους αυτών των περιοχών που μετά τις εξελίξεις του 2014 και την κυβερνητική ανατροπή θεώρησαν ότι η κατάστασή τους θα επιδεινωνόταν και πήραν τα όπλα, εκτός των άλλων και για να απαντήσουν σε αυτό που θεωρούσαν ως απειλή από ακροδεξιά στοιχεία στην Ουκρανία (που υπογραμμίστηκε και από πραγματικά περιστατικά βίας σε βάρος ρωσόφονων) για να καταλήξουν στην αυτο-ανακήρυξη των «λαϊκών δημοκρατιών» στο Ντονμπάς. Η σύγκρουση αυτή έχει ιστορικό βάθος και αντανακλά ότι η ουκρανική εθνική ταυτότητα δεν είναι κυρίαρχη σε όλη την επικράτεια της Ουκρανίας.
Στην ίδια τη Ρωσία και σε ολόκληρο το πολιτικό της φάσμα υπάρχει μεγάλη φόρτιση και ένα γενικό αίσθημα αλληλεγγύης προς αυτές τις περιοχές, συμπεριλαμβανομένης και της αναγνώρισης του δικαιώματός τους να αποσχιστούν. Μέχρι τώρα η ρωσική κυβέρνηση είχε κάνει σαφές ότι δεν επιθυμεί να προσαρτήσει αυτές τις περιοχές, παρότι τις έχει ενισχύσει με ποικίλους τρόπους. Αυτό αντιστοιχούσε στην πάγια θέση της Ρωσίας για μη αλλαγή των συνόρων του 1945 (η Κριμαία είχε μεταφερθεί από τη Ρωσία στην Ουκρανία επί Σοβιετικής Ένωσης, άρα δεν εμπίπτει σε αυτό τον περιορισμό).
Για ένα σημαντικό διάστημα είχε θεωρηθεί ως λύση για το πρόβλημα το περίγραμμα που περιλαμβάνεται στις Συμφωνίες του Μινσκ. Αυτές περιλαμβάνουν θεσμικές και συνταγματικές αλλαγές στην Ουκρανία που να κατοχυρώνουν ένα είδος αυτονομίας αυτών των περιοχών εντός της ουκρανικής επικράτειας. Ωστόσο, αυτές οι αλλαγές δεν έγιναν, ούτε προγραμματίστηκαν οι προβλεπόμενες τοπικές εκλογές, παρά την επαναλαμβανόμενη συμφωνία της ουκρανικής κυβέρνησης σε αυτές. Αυτό είχε να κάνει με το ότι στην Ουκρανία υπάρχουν αρκετές εθνικιστικές φωνές που ζητούν την ανακατάληψη των περιοχών αυτών όπως και της Κριμαίας και θα έβλεπαν ως υποχώρηση το να συνομιλήσει η ουκρανική κυβέρνηση με τους «αυτονομιστές». Αυτό εξηγεί και γιατί η ουκρανική κυβέρνηση επανειλημμένα υποστήριξε ότι προτιμά να συνομιλεί με τη Ρωσία παρά με τους εκπροσώπους των «αυτονομιστών», την ώρα που η Μόσχα επιμένει στην πλήρη εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ.
Η κρίση της μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής
Η ουκρανική κρίση συνέπεσε με μια κρίση της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς αρχιτεκτονικής που εκφράστηκε μέσα από την αντιπαράθεση για την προς ανατολάς επέκταση του ΝΑΤΟ, το ζήτημα της νέας κούρσας των εξοπλισμών και την είσοδο σε μια νέα εκδοχή «Ψυχρού Πολέμου».
Αυτό επιτάθηκε από τον τρόπο που οι ΗΠΑ άρχισαν να ορίζουν ολοένα και περισσότερο ως απειλή τη Ρωσία και να την αντιμετωπίζουν ανάλογα.
Η ρωσική αντίδραση ήταν η έμφαση στους εξοπλισμούς και παράλληλα η πρόταση για επιστροφή σε ένα καθεστώς συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη με εγγυήσεις ανάλογες με αυτές που είχαν διατυπωθεί ως υποσχέσεις στη δεκαετία του 1990.
Ωστόσο, οι προτάσεις αντιμετωπίστηκαν μάλλον αρνητικά πέραν επιμέρους πλευρών τους, κάτι που φαίνεται ότι εισπράχτηκε από τη Ρωσία ως άρνηση να τύχει του σεβασμού που της αναλογεί.
Η κλιμάκωση των ένοπλων αντιπαραθέσεων
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Ντονμπάς και την Ουκρανία είναι ούτως ή άλλως μια «θερμή ζώνη» και πλήρης κατάπαυση του πυρός δεν υπήρξε ποτέ. Αυτό εξηγεί και την παρουσία παρατηρητών του ΟΑΣΕ στην περιοχή αυτή, που ανήκουν στην ειδική αποστολή παρατήρησης στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις των παρατηρητών, όντως υπάρχει κλιμάκωση των παραβιάσεων της κατάπαυσης του πυρός στην περιοχή, καθώς τα σχετικά περιστατικά είναι πολύ περισσότερα από άλλες περιόδους. Η σχετική ανακοίνωση των παρατηρητών στις 19 Φεβρουαρίου, που περιλαμβάνει και χάρτη των περιοχών όπου έγιναν δείχνει να είναι περισσότερα τα πλήγματα που δέχτηκαν οι περιοχές των αυτονομιστών από αυτά που δέχτηκε η ουκρανική πλευρά.
Βεβαίως την ίδια στιγμή η ουκρανική κυβέρνηση επιμένει ότι δεν έχει χτυπήσει και όλα τα πλήγματα έχουν ως υπαίτιους τους αυτονομιστές, όμως η πραγματικότητα δείχνει να είναι κλιμάκωση της ένοπλης πίεσης προς τη μεριά των αυτονομιστών.
Γιατί η Δύση επέμεινε ότι θα γινόταν ρωσική επίθεση
Εάν κανείς κοιτάξει τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ, ιδίως τα αγγλοσαξωνικά, θα διαπιστώσει ότι θεωρούσαν δεδομένο ότι θα γίνει εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Μάλιστα, αυτό συνδυάζεται με δηλώσεις όπως αυτή του Μπόρις Τζόνσον ότι βλέπουμε το ρωσικό playbook στην Ουκρανία, παρότι σε γενικές γραμμές η Ρωσία δεν έχει πραγματοποιήσει κάποια άλλη τέτοιας κλίμακας εισβολή ώστε να έχουμε εικόνα πώς αντιμετωπίζει γενικά τέτοιες καταστάσεις.
Αυτό συνδυάζεται με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις στο μοτίβο ότι η εισβολή επίκειται, συμπεριλαμβανομένης της «διαρροής» συγκεκριμένων ημερομηνιών. Μάλιστα, η τελευταία τάση αυτής της επικοινωνιακής πίεσης ήταν το μοτίβο ότι η Ρωσία δεν θα κάνει στοχευμένη εισβολή – π.χ. για να προστατεύσει το Ντονμπάς από τις ουκρανικές επιθέσεις – αλλά μια καθολική επίθεση σε όλη την Ουκρανία.
Αυτό στηρίζεται στο γεγονός ότι η Ρωσία διατηρεί ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στο έδαφός της και στο έδαφος της Λευκορωσίας (με την οποία έχει ούτως ή άλλως μεγάλη στρατιωτική συνεργασία), που θα μπορούσαν να κάνουν μια τέτοια επίθεση. Βεβαίως σε μεγάλο βαθμό οι δυνάμεις αυτές δεν μετακινήθηκαν πρόσφατα αλλά την περασμένη άνοιξη. Αυτή ήταν τότε η απάντηση της Μόσχας στην προσπάθεια του Κιέβου να θέσει όντως θέμα ανακατάληψης περιοχών και είχαν το χαρακτήρα της «επίδειξης δύναμης», με την έννοια ότι η Ρωσία έδειχνε ότι μπορεί να κάνει επίθεση στην Ουκρανία.
Ωστόσο, ανάμεσα στην επίδειξη δύναμης και την στρατιωτική ενέργεια υπάρχει μια μεγάλη απόσταση. Ιδίως όταν μιλάμε για μια πολύ μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση που θα έχει άμεσο και μεσοπρόθεσμό κόστος μεγάλο.
Την ίδια στιγμή ας μην ξεχνάμε ότι όπως έχουν αφήσει να εννοηθεί οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των δυτικών κυβερνήσεων, η συνεχής δημοσιοποίηση επικείμενων απειλών επιθέσεων, ακόμη και ημερομηνιών θεωρείται επαρκής αποτρεπτικός μηχανισμός των ίδιων των επιθέσεων. Ακόμη και όταν δεν είναι απαραίτητα επικείμενες.
Η αλλαγή όρων μετά την απόφαση της αναγνώρισης των «λαϊκών δημοκρατιών»
Η απόφαση για αναγνώριση των «λαϊκών δημοκρατιών» στο Ντονμπάς προκύπτει ακριβώς από τον τρόπο με τον οποίο στα μάτια της ρωσικής ηγεσίας συνδέονται η ουκρανική κρίση με την κρίση της μεταψυχροπολεμικής διεθνούς αρχιτεκτονικής.
Ταυτόχρονα, η απόφαση η αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού, εφόσον ουσιαστικά ακυρώνει το πλαίσιο της συζήτησης γύρω από την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ.
Αυτό αποτυπώνει τη ρωσική εκτίμηση ότι δεν θα υπήρχε, ούτως ή άλλως, πρόοδος εκεί, την πεποίθηση ότι οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας θα εφαρμοστούν σε κάθε περίπτωση και τη λογική ότι με αυτόν τρόπο διαμορφώνεται ένα τετελεσμένο που αναλογεί στον τωρινό συσχετισμό.
Ταυτόχρονα είναι μια κίνηση που ήδη καταδικάζεται από τις δυτικές κυβερνήσεις, όμως δεν αντιστοιχεί στον στενό ορισμό της εισβολής ή της προσάρτησης, την ώρα που για τη Ρωσία προσφέρει τη νομιμοποίηση ότι η όποια βοήθεια θα είναι βοήθεια στο πλαίσιο συμπεφωνημένης συνθήκης φιλίας.
Η δυσκολία να βρεθεί σημείο ισορροπίας ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία
Ανεξαρτήτως του επικοινωνιακού πολέμου, είναι προφανές ότι ήταν παράλληλα σε εξέλιξη μια δύσκολη και αβέβαιη διαπραγμάτευση, στην οποία δεν είναι εύκολο να βρεθεί το σημείο ισορροπία ή το πεδίο ενός συμβιβασμού που θα απέτρεπε τη σύγκρουση.
Στο βαθμό που οι ΗΠΑ πλέον αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως αντίπαλο και απειλή, είναι σαφές ότι θέλουν να πετύχουν την εικόνα ότι η Ρωσία «υποχώρησε», υπό το βάρος των πιέσεων και την απειλή κυρώσεων, χωρίς να υπάρξουν «εκπτώσεις» από την άλλη πλευρά. Μάλιστα, σε ορισμένες τοποθετήσεις διακρίνει κανείς ακόμη και την επιθυμία να εξασφαλιστεί η επιβολή κυρώσεων ακόμη και χωρίς επίθεση, ενώ σε άλλες μια στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσία θα ήταν ίσως και η μεγάλη διευκόλυνση για να επιβληθούν κυρώσεις και να βαθύνει το ρήγμα.
Από την άλλη, η Ρωσία είχε κάνει σαφές ότι δεν επιθυμούσε απλώς να «κάνει πίσω» χωρίς να πάρει κάποιες από τις δεσμεύσεις ή τα απτά βήματα που ζητά και σε σχέση με την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ και σε σχέση με τα ζητήματα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη, δηλαδή τη δέσμευση ουσιαστικά για μη επέκταση του ΝΑΤΟ. Στο βαθμό που αυτές δεν υπήρχαν, η απάντηση ήταν η κίνηση της αναγνώρισης.
Αυτό σημαίνει ότι για την όποια προσπάθεια πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης, πλέον υπάρχουν νέα δεδομένα, αφού αλλάζει το πλαίσιο, μπαίνουν στο τοπίο οι κυρώσεις (αν και μένει να δούμε την κλίμακά τους), δεν υπάρχει το πλαίσιο των συμφωνιών του Μινσκ και η Ρωσία δεν κινείται στην αποκλιμάκωση της στρατιωτικής παρουσίας άμεσα.
Η Ευρώπη προσπάθησε να αποφύγει τα χειρότερα
Η διπλωματική κινητικότητα του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, αντανακλούσε το γεγονός ότι σε οποιαδήποτε κλιμάκωση της αντιπαράθεσης οι μεγάλες χαμένες θα είναι οι χώρες της Ευρώπης. Μια Ευρώπη ξανά χωρισμένη, με ένα ενεργό «θερμό» μέτωπο στο εσωτερικό της, ανατροπές ως προς τις ροές φυσικού αερίου, αντιμέτωπη με όλα τα παρεπόμενα μιας πολεμικής σύρραξης όπως είναι οι προσφυγικές ροές δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί «κερδισμένη».
Αυτό εξηγεί γιατί η ρητορική από την πλευρά των ευρωπαϊκών χωρών ήταν κάπως διαφορετική και γιατί υπήρξε μια επιμονή στη δυνατότητα διπλωματικής λύσης με όρους να μην σημαίνουν απλώς «ρωσική υποχώρηση».
Όμως, η αμερικανική κλιμάκωση της ρητορικής τουλάχιστον αντιπαράθεσης και ο τρόπος που η Ρωσία έκανε σαφές ότι επιθυμούσε πραγματική αλλαγή πορείας του ΝΑΤΟ, δημιουργούσε όρια και σε αυτή τη διπλωματική προσπάθεια.
Τα δύσκολα επόμενα βήματα
Η κίνηση Πούτιν μπορεί εν μέρει να αλλάζει τα δεδομένα, να είναι σύμφωνη με τις διαθέσεις σημαντικού μέρους της ρωσικής κοινωνίας και να ξεφεύγει από την απλή επιλογή της ένοπλης παρέμβασης όμως είναι μια κίνηση που έχει και ρίσκα.
Καταρχάς δεν επιτρέπει με τον ίδιο τρόπο την προσπάθεια να υπάρχει ένα ρήγμα ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, εφόσον και οι ευρωπαίοι καταδικάζουν και πιθανώς να υιοθετήσουν και κυρώσεις μέσα στο επόμενο διάστημα.
Έπειτα δεν επιτρέπει να συνεχιστεί με τους ίδιους όρους η διπλωματική συζήτηση, αντίθετα θα προηγηθεί μια φάση μεγαλύτερης αντιπαράθεσης.
Η προσπάθεια «βοήθειας» προς τις «λαϊκές δημοκρατίες» θα έχει πραγματικό κόστος για τη Ρωσία και βέβαια θα πρέπει να διαχειριστεί και το είδος της συνδρομής στην άμυνά τους που δεν θα φέρνει πιο κοντά τη συνολική ανάφλεξη στην περιοχή. Επιπλέον, θα «χρεώνεται» πιο άμεσα πολιτικά κάθε ανάφλεξη στη «γραμμή επαφής» ακόμη και εάν αναλογεί σε κινήσεις της ουκρανικής πλευράς, ιδίως από τη στιγμή που θα υπάρχει στη «γραμμή επαφής» και η παρουσία των ρωσικών «ειρηνευτικών δυνάμεων».
Το ΝΑΤΟ θα βρει πρόσχημα να κάνει πράξη μια στρατηγική μεγαλύτερης παρουσίας στα ανατολικά της Ρωσίας, αντί για μια αποκλιμάκωση.
Η ρωσική ηγεσία δείχνει να τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά αλλά και να εκτιμά ότι έχουμε ούτως ή άλλως περάσει στην επόμενη φάση της πιο ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη Δύση, οπότε οι πραγματικοί συσχετισμοί στο πεδίο μετρούν περισσότερο από τη ρητορική.
Αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα να ξεκινήσει ξανά μια πολιτική διαδικασία γύρω από όλα τα θέματα που έχουν ανοίξει, αλλά αυτό θα έχει αφετηρία μια πιο συγκρουσιακή συνθήκη. Το εάν η επίγνωση των κινδύνων από αυτή τη συνθήκη θα αποτελέσει τελικά την ώθηση για να υπάρξει μια συνολικότερη συζήτηση για όρους ειρηνικής συνύπαρξης και συλλογικής ασφάλειας που να αναλογούν σε μια νέα εποχή, θα είναι μια από τις μεγάλες προκλήσεις της επόμενης περιόδου.
ΚΑΒΑΛΑ
Πόλεμος «χωρίς ιερό και όσιο» | Γιατί χτύπησε σήμερα ειδικά το Ισραήλ
Η αναμενόμενη επίθεση-αντίποινα του Ισραήλ στο Ιράν, ξεκίνησε αιφνιαδιστικά όχι μετά το εβραϊκό Πάσχα, όπως θα ανέμεναν πολύ, αλλά σε μια ημέρα με υψηλό συμβολισμό κατά τη γνώμη του Διεθνολόγου-Οθωμανολόγου, Δημήτρη Σταθακόπουλου, ο οποίος μιλώντας στο Newsbomb.gr ερμηνεύει τα γεγονότα:
«Καταρχάς, πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι εθνικοί συμβολισμοί, που ανάγονται στην μακραίωνη ιστορία των λαών της Μέσης Ανατολής, έχουν τεράστια σημασία και, όπως αποδεικνύεται στις περισσότερες περιπτώσεις, μπορούν να καθορίσουν την πολιτική των κρατών, ακόμα και για πράγματα τόσο σοβαρά, όσο ο πόλεμος. Αυτό δεν είναι πολύ εύκολα αντιληπτό τη Δύση, που σκέφτεται, περισσότερο ρεαλιστικά και με οικονομικά κριτήρια», σημειώνει στην αρχή της συζήτησής μας.
Όπως ο ίδιος είχε αναφέρει ήδη δημόσια από χθες το μεσημέρι, η ισραηλινή επίθεση ήταν για αυτόν αναμενόμενη ειδικά αυτό το διάστημα, και μάλιστα η σημερινή ημέρα έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό για τον «εχθρό»: Είναι η Ιερή Παρασκευή για τους Ιρανούς που συμπίπτει με τα 85α γενέθλια του Χαμενέϊ.
Για τους αντιμαχόμενους, έχει ιδιαίτερη σημασία το χτύπημα στον εχθρό να επέρχεται είτε τη στιγμή που δεν το περιμένουν, είτε ακριβώς την «ιερή» τους ημέρα. Το ιερό Σάββατο των Εβραίων χτύπησαν οι Ιρανοί, την ιερή Παρασκευή τους χτύπησαν οι Ισραηλινοί.
«Το Πέσαχ/ Πάσχα θυμίζει στους Εβραίουςτον αγώνα απελευθέρωσης από τους Αιγυπτίους και επομένως αποτελεί ένα άριστο εμψυχωτικό εναρκτήριο λάκτισμα να τελειώνουν με τα θέματά τους», υπογραμμίζει. «Οφείλουμε να διαβάζουμε τον κάθε λαό σύμφωνα με τον δικό του αξιακό κώδικα και όχι με αυτό που στρεβλά νομίζουμε, ή ορίζουν τα θεωρητικά φασόν εγχειρίδια δυτικής σκέψης», προσθέτει.
Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος θεωρεί ότι παρά τις «προειδοποιήσεις» της Δύσης και τις εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση, η «στόχευση» του Ιράν με τελικό σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος των μουλάδων, γίνεται με τη σιωπηρή συγκατάθεσή της. Και εξηγεί:
«Παρότι το Ιράν το αρνείται, το Ισραήλ δεν ακούει κανέναν, παρά μόνον τον εαυτό του και δρά όταν και όπως νομίζει. Παρά τα όσα ακούτε για εγκράτεια, από ΗΠΑ και αραβικό κόσμο, ουσιαστικά ο,τι και να λένε λεκτικά, πρακτικά “κλείνουν το μάτι” στο Ισραήλ δηλαδή το αφήνουν να «βγάλει το φίδι» από την τρύπα και γι αυτούς, ως πληρεξούσιός τους ».
Όσο για τη συνέχεια, ο ίδιος εκτιμά:
Το Εβραϊκό Πέσαχ/Πάσχα (πέρασμα) ξεκινάει φέτος , τη Δευτέρα 22 Απριλίου (μετά τη δύση του ηλίου) και τελειώνει τη Μεγάλη Τρίτη στις 30 Απριλίου το βράδυ. Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοσή τους : אחת המצוות החשובות ביותר של פסח, ציווי המהווה את שיאו של טקס הפסח, היא סיפור האגדה, או סיפור יציאת מצרים: הנרטיב מתחיל בסיכום היסטורי קצר, ממשיך בתיאור הסבל שסבלו בני ישראל, עוקב אחר מניין המכות שפקדו את המצרים ומסתיים במזמור לקב”ה, על ניסיו, שהעניקו לעמו את חירותם. Μια από τις σημαντικότερες μιτσβότ/εντολή του Πέσαχ – η οποία είναι η κορύφωση της ιεροτελεστίας του – είναι η αφήγηση της Αγκαντά, δηλαδή της Ιστορίας της Εξόδου από την Αίγυπτο.
Η αφήγηση αρχίζει με μια σύντομη ιστορική αναδρομή, συνεχίζει με την περιγραφή των δεινών που υπέφεραν οι Ισραηλίτες, ακολουθεί η απαρίθμηση των πληγών που έπληξαν τους Αιγυπτίους και ολοκληρώνεται μ’ έναν ύμνο στον Μεγαλοδύναμο, για τα θαύματα Του, που έδωσε στον λαό Του την ελευθερία του.
Όπερ μεθερμηνευόμενον, μέσα στο εβραϊκό Πέσαχ , αναμένω τη “νέα απελευθέρωση/ Πέρασμα” του Ισραήλ, δηλ. Ράφα (μετά τη Χαμάς – Γάζα) , Λίβανο ( Χεζμπολάχ) , Ιράν σε ανύποπτο μη αναμενόμενο χρόνο/ στιγμή και σε μη προφανείς στόχους».
«Στόχος του Ισραήλ είναι να αρχίσει την εκ των έσω αποδόμηση του καθεστώτος των Μουλλάδων και των “Φρουρών της Επανάστασης” για να επανέλθει το Ιράν στην κατάσταση ante 1979, με σύνδεση πάλι με τη Δύση και μεταφορά των αποθεμάτων ενέργειας, χερσαία, μέσω Ισραήλ προς την Ευρώπη», υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στο Newsbomb.gr.
Από τον «Ευρωπαϊκό Πόλεμο» στα 10 κριτήρια του Παγκόσμιου Πολέμου
Κατά τον διεθνολόγο-νομικό, δε, τα γεγονότα αυτά εντάσσονται στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος ήδη έχει ξεκινήσει, όπως εξήγησε στο Newsbomb.gr:
Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος αρχικά ονομαζόταν «Ευρωπαϊκός Πόλεμος», εξηγεί ο Δημήτρης Σταθακόπουλος. Οι αμερικανικές εφημερίδες υιοθέτησαν τον όρο «Παγκόσμιος Πόλεμος» όταν η Αμερική εισήλθε σ’ αυτόν το 1917. Οι Βρετανοί προτιμούσαν τον όρο «Μεγάλος Πόλεμος» μέχρι τη δεκαετία του 1940, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, που τον ονόμασε «Παγκόσμιο Πόλεμο» στον Η τόμο των απομνημονευμάτων του ( 1927) για την Παγκόσμια Κρίση.
Ο «Β Παγκόσμιος Πόλεμος», πιθανολογήθηκε πως θα γίνει ήδη απο τον Φεβρουάριο του 1919, με ένα άρθρο του Manchester Guardian. Ο Φράνκλινος Ντ. Ρούσβελτ, χαρακτήρισε δημόσια τον πόλεμο ως «Δεύτερο Παγκόσμιο» στις 7 Δεκεμβρίου 1941 , όταν χτυπήθηκε το Περλ Χάρμπορ από τους Ιάπωνες. Αντίθετα , στη Βρετανία, ο πόλεμος αυτός χαρακτηριζόταν απλώς ως «ο πόλεμος» μέχρι το 1949. Έως το 1950 ο δεύτερος Π.Π. ονομαζόταν «Πόλεμος για τον Πολιτισμό» ή/και «Πόλεμος ενάντια στην υποδούλωση», ή «ο πόλεμος επιβίωσης».
Τα κριτήρια για να χαρακτηριστεί ένας πόλεμος ως παγκόσμιος είναι τα παρακάτω και κρίνονται εκ των υστέρων απο τους ιστορικούς:
- Οικονομία
-
Ενέργεια
-
Αναθεωρητισμός. Ειδικά στα καθ’ ημάς , ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας για τη Συνθήκη της Λωζάνης κ.ά
-
Ολοκληρωτικές τάσεις με ενεργό φασισμό και ναζισμό σε πολλές χώρες. Δεσποτισμός
-
Παγκόσμια Λαϊκή δυσαρέσκεια
-
Αδυναμία εκλεγμένων Δημοκρατικών ηγετών να βρουν βιώσιμες λύσεις. Αύξηση Λαϊκισμού
-
Αδυναμία διεθνών οργανισμών , ΟΗΕ, Ε.Ε , ΝΑΤΟ κ.ά να βρουν διέξοδο.
-
Περιβαλλοντολογικά και διατροφικά προβλήματα.
-
Προσφυγικό – μεταναστευτικό , Human Trafficking.
-
Ορατή σύγκρουση πολιτισμών, με δημογραφική παρακμή του παλαιού Δυτικού κόσμου , έλλειψη εργατικών χεριών, δημογραφική αύξηση των υπολοίπων και υπερσυγκέντρωση πυρηνικών και λοιπών καταστροφικών όπλων στα χέρια μη Δυτικών, διατεθειμένων (προς το παρόν στα λόγια) να τα χρησιμοποιήσουν.
Εφόσον και τα 10 παραπάνω κριτήρια υπήρξαν στους δύο προηγούμενους παγκόσμιους πολέμους και υπάρχουν και σήμερα, πιθανολογώ πως οι ιστορικοί του μέλλοντος, σφόδρα πιθανά θα ονομάσουν τις σημερινές τρέχουσες συγκρούσεις ως Παγκόσμιες και «Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
«Να σας θυμίσω», συνέχει ο Διεθνολόγος-Νομικός, αυτό που δήλωσε ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ, Άλεξ Γκάντλερ: «Κάποιες φορές η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη και ο κατευνασμός δεν είναι καλό πράγμα. Μπορούμε να δούμε τις ιστορικές αναφορές ” …. όπως για παράδειγμα του Τσάμπερλεϊν , τον λάθος κατευνασμό του προς τον Χίτλερ και την λάθος εκτίμησή του για τον Πόλεμο που ερχόταν».
«Προσωπικά και υποκειμενικά μιλώντας, είμαι αισιόδοξος, ελπίζοντας πως τελικά θα κάνω λάθος. Εν τούτοις στη ζωή μου είμαι 100% ρεαλιστής και ουδέποτε εθελοτυφλώ», καταλήγει ο καθηγητής..
newsbomb.gr
ΚΟΣΜΟΣ
Ισραήλ – Ιράν | Μια “υποβαθμισμένη” επίθεση που τάραξε τον πλανήτη
Με “σειρήνες” πολέμου ξημέρωσε η Παρασκευή, επιβεβαιώνοντας την παγκόσμια ανησυχία των προηγούμενων ημερών για ανταπάντηση του Ισραήλ στο Ιράν και αντίποινα μετά την εκτόξευση 100 και πλέον drones της Τεχεράνης.
Νωρίς το πρωί της Παρασκευής, Αμερικανοί αξιωματούχοι, μιλώντας σε Μέσα της χώρας τους επιβεβαίωσαν ότι το Ισραήλ πραγματοποίησε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν.
Πρώτο το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC News μετέδωσε, επικαλούμενο πηγή του στην αμερικανική κυβέρνηση, ότι πύραυλοι που εκτόξευσαν αεροσκάφη του Ισραήλ έπληξαν εγκατάσταση στο Ιράν τις πρώτες πρωινές ώρες.
Τα ABC News, CBS και CNN, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκαν σε επιχείρηση για την οποία είχε ενημερωθεί η αμερικανική κυβέρνηση. Το NBC διευκρίνισε πως δεν υπήρξε αμερικανική συμμετοχή. Το CNN διευκρίνισε πως η επιχείρηση δεν είχε στόχο ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, επικαλούμενο επίσης Αμερικανό αξιωματούχο.
Υποβάθμιση από την Τεχεράνη, σιγή ιχθύος στο Τελ Αβίβ – Αναφορές σε “ύποπτα αντικείμενα”
Τα κρατικά μέσα ενημέρωσης του Ιράν ανέφεραν ότι συστήματα αεράμυνας ενεργοποιήθηκαν μετά από αναφορές για εκρήξεις κοντά σε μεγάλη αεροπορική βάση κοντά στην πόλη Ισφαχάν, προσθέτοντας αργότερα ότι καταρρίφθηκαν drones στην επαρχία.
Το επίσημο ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων IRNA μετέδωσε πως δεν αναφέρθηκε «καμιά σοβαρή ζημιά» έπειτα από τις εκρήξεις που ακούστηκαν τα ξημερώματα.
«Μετά την ενεργοποίηση της αντιαεροπορικής άμυνας σε ορισμένες περιοχές της χώρας», δεν αναφέρθηκε «καμιά ζημιά ή έκρηξη μεγάλης κλίμακας», σύμφωνα με το πρακτορείο, που βασίζεται σε πληροφορίες δημοσιογράφων του.
Οι πυρηνικές εγκαταστάσεις στην επαρχία Ισφαχάν, στο κεντρικό Ιράν, είναι «απόλυτα ασφαλείς», διαβεβαίωσε το ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων Tasnim από την πλευρά του, εν μέσω πληροφοριών για «ισχυρές εκρήξεις» στην περιοχή αυτή
Ανώτερος διοικητής του στρατού του Ιράν δήλωσε στην κρατική τηλεόραση ότι δεν προκλήθηκαν ζημιές στην επίθεση που έγινε τη νύχτα. Πρόσθεσε ότι ο θόρυβος που ακούστηκε τη νύχτα στο Ισφαχάν οφειλόταν σε συστήματα αεράμυνας που στόχευαν ένα «ύποπτο αντικείμενο», αναφέρει το Reuters. Άλλος Ιρανός αξιωματούχος στο Ισφαχάν, φέρεται να έδωσε ακριβώς τον ίδιο ισχυρισμό στην κρατική τηλεόραση.
Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε ερωτηθείς σχετικά από το Γαλλικό Πρακτορείο πως δεν έχει «κανένα» σχόλιο να κάνει «προς το παρόν» σχετικά με τις πληροφορίες περί «ισχυρών εκρήξεων» στην περιοχή όπου βρίσκεται στρατιωτική βάση στο κεντρικό Ιράν, στην επαρχία Ισφαχάν.
Σύμφωνα με την Washington Post, Ισραηλινοί αξιωματούχοι ακολούθησαν “εντολές σιγής” μετά την επίθεση στο εσωτερικό του Ιράν.
Ιρανός αξιωματούχος: “Η Τεχεράνη δεν σχεδιάζει άμεσα αντίποινα”
Το Ιράν δεν έχει σχέδια να προχωρήσει άμεσα σε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, δήλωσε σήμερα ανώτερος Ιρανός αξιωματούχος στο Reuters, λίγες ώρες αφού πηγές ανέφεραν ότι το Ισραήλ εξαπέλυσε επίθεση εναντίον του ιρανικού εδάφους.
“Η ξένη πηγή του συμβάντος δεν έχει επιβεβαιωθεί. Δεν έχουμε δεχθεί καμία εξωτερική επίθεση και η συζήτηση τείνει περισσότερο στη διείσδυση παρά στην επίθεση”, επεσήμανε ο αξιωματούχος που θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Αμερικανικά Μέσα: “Το Ισραήλ προειδοποίησε την Ουάσινγκτον για τα αντίποινα”
Η Ουάσινγκτον είχε προειδοποιηθεί για την ισραηλινή επίθεση που πραγματοποιήθηκε νωρίς σήμερα το πρωί εναντίον του Ιράν, όμως δεν είχε εγκρίνει την επιχείρηση ούτε διαδραμάτισε κάποιο ρόλο στην εκτέλεσή της, αναφέρουν αξιωματούχοι τους οποίους επικαλούνται τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Το NBC και το CBS, επικαλούμενα αντιστοίχως πηγές για το ζήτημα αυτό και έναν αμερικανό αξιωματούχο, μετέδωσαν πως το Ισραήλ είχε προειδοποιήσει την Ουάσινγκτον για την επιχείρησή του στο Ιράν.
Το Ισραήλ ανακοίνωσε χθες, Πέμπτη, στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι θα προχωρήσει σε αντίποινα μέσα στις ερχόμενες ημέρες εναντίον του Ιράν, δήλωσε στο CNN υψηλόβαθμος αμερικανός αξιωματούχος.
«Όμως δεν εγκρίναμε την απάντηση», δήλωσε ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος, σύμφωνα με το CNN. Ο Λευκός Οίκος δεν έχει σχολιάσει μέχρι στιγμής το ισραηλινό πλήγμα.
Απαντώντας σε ερώτηση του Γαλλικού Πρακτορείου, ένας εκπρόσωπος του Πενταγώνου δήλωσε πως δεν έχει «τίποτα να πει προς το παρόν».
Πόσο σοβαρό ήταν το χτύπημα του Ισραήλ στο Ιράν και γιατί επέλεξε το Ισφαχάν
Σύμφωνα με ανταποκριτή του BBC, η κατάσταση στο Ισφαχάν είναι ήρεμη μετά τις αναφορές για χτύπημα του Ισραήλ. Όπως εκτιμά ο ίδιος “εάν αυτή είναι πράγματι η αρχή και το τέλος της απάντησης του Ισραήλ, τότε φαίνεται να είναι πολύ περιορισμένη σε μέγεθος και εύρος. Το πώς θα εξελιχθεί από εδώ και πέρα θα εξαρτηθεί από δύο πράγματα: Αν αυτό είναι το τέλος της επίθεσης του Ισραήλ και αν το Ιράν θα αποφασίσει τώρα να αντεπιτεθεί.”.
Την ίδια ώρα, ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαρκ Κίμιτ μίλησε στο BBC για τη σημασία του Ισφαχάν και γιατί το Ισραήλ μπορεί να το επέλεξε ως τόπο επίθεσης: «Το Ισφαχάν είναι πραγματικά σε μεγάλο βαθμό το κέντρο του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος όσον αφορά την εκπαίδευση, την έρευνα και, όπως θα έλεγαν κάποιοι, την ανάπτυξη της ιρανικής πυρηνικής ικανότητας. «Έτσι είναι μια πιθανή τοποθεσία που θα χτυπούσε το Ισραήλ, επειδή ο μεγαλύτερος φόβος που έχουν οι Ισραηλινοί δεν είναι οι συνεχείς πυραύλοι σήμερα αλλά η πυρηνική ικανότητα αύριο».
Το Ισφαχάν φιλοξενεί τοποθεσίες που σχετίζονται με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, συμπεριλαμβανομένου του υπόγειου εμπλουτισμού του στο Νατάνζ . Η κρατική τηλεόραση περιέγραψε όλες τις τοποθεσίες στην περιοχή ως «πλήρως ασφαλείς».
Πηγή: news247.gr
ΚΑΒΑΛΑ
«Φλέγεται» η Μέση Ανατολή | Το Ισραήλ ετοιμάζεται για τη μεγάλη χερσαία εισβολή στη Γάζα
Καζάνι που βράζει η Μέση Ανατολή από τον πόλεμο του Ισραήλ με τους τρομοκράτες της Χαμάς, τη στιγμή που το Τελ Αβίβ είναι έτοιμο για χερσαία εισβολή στη Γάζα.
Μετά την επίθεση των τρομοκρατών της Χαμάς κατά του Ισραήλ το Σάββατο, ο στρατός ετοιμάζεται πριν τη μεγάλη χερσαία επιχείρηση στη Γάζα, την οποία ο πρωθυπουργός Μπένζαμιν Νετανιάχου χαρακτήρισε «σαρωτική». Χιλιάδες έφεδροι και ειδικές μονάδες συγκεντρώνονται στα σύνορα με τη Γάζα, αναμένοντας το πράσινο φως για την σφοδρή επίθεση κατά της Χαμάς. Από την πλευρά της η Χαμάς προειδοποιεί πως είναι έτοιμη για έναν πόλεμο διαρκείας, κάθε φορά που δέχεται επίθεση.