Quantcast
Connect with us

ΑΠΟΨΕΙΣ

Κρίσιμο το ιδεολογικό-πολιτικό κενό

Θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να ξεφύγει από τα πνευματικά και άλλα τείχη που η ίδια δημιούργησε και που την εμποδίζουν να ανοιχτεί στον κόσμο;

Επί τρεις δεκαετίες το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρέμεινε αναλλοίωτο. Οι όποιοι ανανεωτικοί ή εναλλακτικοί πολιτικοί σχηματισμοί απέτυχαν. Η κρίση, όμως, τάραξε τελικά και τα κομματικά λιμνάζοντα ύδατα. Οι επικείμενες εκλογές στην Αξιωματική Αντιπολίτευση για νέο αρχηγό είναι η τρέχουσα και, προφανώς, όχι η τελική φάση της συνολικής αναθεωρητικής διαδικασίας.

Εντούτοις, πίσω από τους μετασχηματισμούς δεν διακρίνεται διακύβευμα. Η συνθηκολόγηση του Πρωθυπουργού τον παρελθόντα Ιούλιο αφήρεσε και την εσχάτη ψευδαίσθηση: ότι, δηλαδή, η πολιτική ζωή μπορεί να δομηθεί γύρω από το «μνημόνιο». Το κενό πολιτικής εξουσίας εξηγεί και το αυξημένο ποσοστό της αποχής στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές.

Παλαιότερα, η σύγκρουση βασιλικών / βενιζελικών αντιστοιχούσε χονδρικά στις γεωπολιτικές συγκρούσεις οι οποίες οδήγησαν στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Όσο διαρκούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, η αντιπαράθεση Δεξιάς/Αριστεράς ευλόγως τροφοδοτούσε πολιτικά πάθη. Η πολιτική κατά την περίοδο 1981-2011 απέκτησε ένα λιγότερο ηρωικό, αλλά εξαιρετικά ισχυρό πολιτικό περιεχόμενο: η νομή της εξουσίας έδινε πρόσβαση στο «μάννα εξ ουρανού», την φαινομενικά άνευ ορίων χρηματοδότηση του ελληνικού κράτους από την Ευρώπη και τον δανεισμό.

Το διακύβευμα το οποίο θα ανασυγκροτήσει την πολιτική ζωή μετά την πλήρη αποσύνθεση, όταν δηλαδή θα εκλείψουν οι αντιστάσεις από ξεπερασμένους θεσμούς, ιδεολογίες και δίκτυα, πρέπει να αναζητηθεί εκτός συνόρων. Πρέπει να αντιστοιχεί στο νέο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό περιβάλλον της Ελλάδας.

Μολονότι εξακολουθούν οι διεθνείς αντιπαραθέσεις οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν ενδοελληνικές πολιτικές συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις, η κατάσταση δεν πολώνεται στα άκρα του παρελθόντος, όπως κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. Υφίστανται, βεβαίως, και σήμερα εντάσεις μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας, οι οποίες εγγράφονται στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Δεν είναι, όμως, πιθανόν να υπερβούν ορισμένα όρια ή να παγιωθούν αρκετά, ώστε να εγείρουν μόνιμες πολώσεις στην πολιτική μας ζωή.

Ο κόσμος έχει καταστεί πολύ πιο περίπλοκος, με αποτέλεσμα η διεθνής πολιτική να γίνεται ολοένα και περισσότερο ρευστή. Αντί για την επιλογή ανάμεσα σε σαφώς οριοθετημένα αντιτιθέμενα στρατόπεδα, οι λαοί βρίσκονται μπροστά σε νεόκοπα διλήμματα τα οποία προκύπτουν από δύο φαινομενικά ανταγωνιστικές και, στην πραγματικότητα, συμπληρωματικές τάσεις.

Η Παγκοσμιοποίηση θέτει στις κοινωνίες το δίλημμα για μεγαλύτερο ή μικρότερο άνοιγμα στον διεθνή ανταγωνισμό. Η εισβολή του πολιτισμικού παράγοντα στην πολιτική, μία μόνον έκφανση του οποίου είναι ο Ισλαμισμός, προσθέτει το ερώτημα «ποιοι είμαστε». Οι παλαιές απαντήσεις ακυρώνονται. Τα μεταναστευτικά ρεύματα, η κυκλοφορία των πληροφοριών και η διάδοση ενιαίων πολιτισμικών και καταναλωτικών προτύπων συγκλονίζουν τις συλλογικές συνειδήσεις, καθώς αμβλύνονται τα σταθεροποιητικά εδαφικά ερείσματα της ταυτότητας. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό επηρεάζεται από την αντίσταση σε έξωθεν επιδράσεις. Καθορίζει, αντιστοίχως, σε ποιον βαθμό συντελείται το άνοιγμα ή το κλείσιμο.

Η αναδυόμενη κεντρική αντίφαση αφορά τα ζητήματα αυτά μάλλον, παρά την «πάλη των τάξεων». Θα εγκαταλείψει η Ελλάδα τα προστατευτικά τείχη, υλικά και πνευματικά, για να αξιοποιήσει τις δυνατότητες τις οποίες δημιουργεί η Παγκοσμιοποίηση; Ή θα συνεχίσει να επενδύει στην διανομή της –αμφίβολης, πλέον– έξωθεν προσόδου; Θα μπορέσει η πνευματική και η πολιτική ηγεσία να ανανεώσει την ελληνική ταυτότητα, ώστε να διαμορφωθεί η απαραίτητη αυτοπεποίθηση για το μεγάλο άνοιγμα; Θα πεισθεί ο πληθυσμός να εγκαταλείψει τα φοβικά σύνδρομα τα οποία τού κληροδότησαν δύο αιώνες πολέμων και εθνοκαθάρσεων; Να απομακρυνθεί από τα στερεότυπα, τα εμπόδια στον διάλογο με τους Άλλους;

Όταν διαμορφωθούν πολιτικές δομές προσαρμοσμένες στις νέες πραγματικότητες, η πολιτική θα κερδίσει και πάλι την κοινωνία. Όσο καθυστερεί ένα πολιτικά και ιδεολογικά νέο καθεστώς, τόσο αυξάνουν οι κίνδυνοι για περιπέτειες. Στην Ελλάδα, παραμονές του Ψυχρού Πολέμου, βασιλικοί και βενιζελικοί πρότειναν τις παλαιές τους διαμάχες, διευκολύνοντας την εγκατάσταση του πολιτικού κλίματος το οποίο οδήγησε στον Εμφύλιο. Οι σημερινές αδράνειες εγκυμονούν, επίσης, σοβαρούς κινδύνους. Η ταχεία αποδόμηση του ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος υπό την πίεση των οικονομικών δυσκολιών, από την άποψη αυτή, αποτελεί ίσως θετική εξέλιξη.

Γιώργος-Στυλιανός Πρεβελάκης, Καθηγητής Γεωπολιτικής στην Σορβόνη

europeanbusiness.gr

Click to comment

Απάντηση

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ή ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Η έμφυλη  βία αποτελεί στις μέρες ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες   επιπτώσεις, τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το φαινόμενο  αυτό στις μέρες μας τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, ενώ οι  επιπτώσεις του φαινομένου αυτού επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα όχι μόνο το άτομο που υφίσταται οποιαδήποτε μορφής βία, αλλά και τον περίγυρο αυτού του ατόμου, όπως οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι.

Εάν και  δεν υπάρχει συγκεκριμένος και νομικά αποδεκτός ορισμός  για την έννοια της έκφυλης βίας,  υπάρχει πληθώρα συμπεριφορών οι οποίες είναι εγκληματικές και στο σύνολό τους συνιστούν διάφορες μορφές βίας.   Η έμφυλη βία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που λαμβάνει  χώρα με διαφορετικές μορφές και ποικίλες συνέπειες. Μπορεί να παρουσιαστεί:

  • με ένα έγκλημα μίσους, στο οποίο η σωματική βία να στοχεύει συγκεκριμένα το φύλο του θύματος, ή
  • ως φαινόμενο ενδοοικογενειακής βίας, στο οποίο να υπάρχουν σκηνές βίας μεταξύ του ζεύγους ή και μεταξύ των γονέων με τα παιδιά τους, που κύρια πηγή εκδήλωσης είναι ο μισογυνισμός και ο μισανδρισμός
  • ως φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης, με πολλές εμφανίσεις, ή
  • βία κατά των ανδρών, μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ή του έγγαμου βίου, που είναι αποτέλεσμα της βίας που έχει δεχτεί η γυναίκα – σύζυγος, από άνδρες εμπιστοσύνης, όπως ο πατέρας, ο αδελφός ή άλλο μέλος της οικογένειας.

Αναφερόμενη παραπάνω σε δύο σημαντικές έννοιες, οι οποίες σχεδόν περικλείουν το σύνολο των αρνητικών χαρακτηριστικών  – γνωρισμάτων, θα πρέπει να δούμε το βαθύτερο νόημα τους, πως προέκυψαν αυτά και την σημερινή τους ερμηνεία (λανθασμένη ίσως για τους περισσότερους, λόγω άγνοιας περισσότερο)  .

Μισογυνισμός, είναι το μίσος και η δυσαρέσκεια απέναντι στις γυναίκες. Μπορεί να εμφανιστεί  με πολυάριθμους τρόπους, μεταξύ των οποίων η σεξουαλική διάκριση, η εχθρότητα, οι αντιλήψεις περί ανδρικής υπεροχής, η υποτίμηση των γυναικών και η βία κατά των γυναικών.  Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διαφοροποιηθούμε από την έννοια του σεξισμού, ο οποίος αναφέρεται στην προκατάληψη ή διάκριση σχετικά  με το φύλο ενός ατόμου ( βιολογικό και κοινωνικό ). Η έννοια του σεξισμού  συνδέεται  άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων  και μιλάει για την πεποίθηση ότι το ένα φύλο είναι ανώτερο από το άλλο.

Μυσανδρισμός,  είναι το μίσος,  η περιφρόνηση και η προκατάληψη απέναντι στους άνδρες. Ο μισανδρισμός  εκδηλώνεται  με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των διακρίσεων λόγω φύλλου, της δυσφήμισης και της βίας. Γενικά θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε  ως τον φόβο, το μίσος, τον θυμό και την περιφρόνηση απέναντι στο ανδρικό φύλλο.  Ο μισανδρισμός μπορεί συχνά  να ταυτιστεί, χωρίς να είναι απαραιτήτως ορθό,  με το φαινόμενο του ακραίου φεμινισμού.

Τα ομόφυλα άτομα και οι γυναίκες βιώνουν τη περισσότερη έμφυλη βία, αν και οποιοδήποτε άτομο μπορεί να γίνει ή να είναι θύμα. Η έμφυλη βία είναι απόρροια των άνισων σχέσεων της εξουσίας που πηγάζει μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, και βασίζεται στην κοινωνική ανισότητα που υπάρχει μεταξύ των φύλλων, καθώς επίσης και στα στερεότυπα που αναπαράγονται  με το πέρασμα των χρόνων από γενιά σε γενιά.

Η έμφυλη βία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην σωματική, και ψυχική υγεία του ατόμου που την υφίσταται (την βία). Οι άνδρες θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερα κοινωνικά όντα, από τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, εμφανίζουν συμπτώματα βίας υποκινούμενα από μισογύνια κίνητρα. Φαινόμενα βίας, που σε μεγάλο ή σε ποιο μικρό βαθμό, θα επηρεάσουν την κοινωνική, συναισθηματική, πνευματική και ψυχική υγεία του θύματος, κάνοντάς το νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα και να μην μπορεί να συμμετέχει με ισότητα και αξιοπρέπεια, σε κοινωνικές, πολιτιστικές, αθλητικές και εν γένει κάθε είδους δραστηριότητες, δημιουργώντας του λάθος αισθήματα, οίκτου, συμπόνιας και λύπησης.

 

 

 

 

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γιατί απέχουν οι δικηγόροι από τα καθήκοντα τους;

*Γράφει ο Μάρκος Ζήσσου, δικηγόρος

Ίσως έχετε ακούσει στις ειδήσεις ότι εδώ και κάποιες εβδομάδες οι δικηγόροι Καβαλας (όπως φυσικά και οι δικηγόροι πανελληνίως) απέχουμε απο τις εργασίες μας μεσα σε πλαίσιο αποχής που ορίζεται απο την Γενικη Συνελευση του Δικηγορικού Συλλόγου .
Δυστυχώς όμως για εμας τους δικηγόρους (με ευθύνη κυρίως του πανελλήνιου συνδικαλιστικού οργάνου μας αλλά και την αμεριστη «συμπαράσταση» των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας ) οι λόγοι αυτής της αποχής μας σίγουρα σας είναι παντελώς άγνωστοι με αποτελεσμα μέχρι σήμερα όλη αυτή η κινητοποίηση μας, να έχει κάνει «μια τρύπα στο νερο της δημοσιότητας » επιτρέποντας τις κυβερνητικές επιλογές να νομοθετούνται αφιλτράριστες χωρίς ίχνος πίεσης και έτσι ελεύθερα και απροβλημάτιστα για την κυβέρνηση, να καταλήγουν προβληματικοί νόμοι του κράτους .
Σαν προσωπική αντίδραση σε αυτή την κατάσταση θα προσπαθησω εντελώς συνοπτικα να αναλύσω τους λόγους της αποχής μας ,που τόσο αγνοεί η Ελληνική κοινωνία , η οποια κατα την προσφιλή τακτική της και πάλι κοιμάται τον υπνο του δικαίου .
Περαν λοιπόν των λόγων αποχής μας που αφορούν κάποια καθαρά συνδικαλιστικά ζητηματα των δικηγόρων και τα οποία δεν χρειάζεται να αναλύσω καθώς όπως είναι λογικο και επόμενο, αφήνουν αδιάφορη την κοινή γνώμη, υπαρχουν και οι υπόλοιποι πολύ σοβαροί λόγοι που μας αναγκάζουν να απέχουμε απο την εργασία μας και αυτοι οι λόγοι είναι για θέματα που αγγίζουν τις ζωές όλων . Οι βασικοί λόγοι της πανελλήνιας αποχής μας, αφορούν τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση όπως είναι ο Δικαστικος Καλλικράτης που προβλεπει την ρηξικέλευθη κατάργηση και συγχώνευση δικαστηρίων αλλά και τις επερχόμενες τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα με την αυστηροποίηση εφαρμογής των ποινών φυλάκισης και την αναδιάρθωση των βαθμών δικαιοδοσίας ,τα οποία στο σύνολο τους πραγματοποιούνται απο το Υπουργείο Δικαιοσύνης χωρίς την προηγούμενη εξασφάλιση της τόσο απαραίτητης υποδομής που απαιτείται για τέτοιου είδους καινοτομίες . Για αυτό τον λόγο όλες αυτες οι νέες αλλαγές στη δικαιοσύνη ,και για ακόμα μια φορά, στο τέλος θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα απο αυτά που υποτίθεται ότι έρχονται για να λυσουν. Η ελληνική δικαιοσύνη διαχρονικά δυστυχώς διοικείται απο ανθρώπους που αγνοούν τις πραγματικές αναγκες της και αυτό έχει περίτρανα επιβεβαιωθεί απο την παταγώδη αποτυχία σχεδόν όλων των μνημονιακών και μετά μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν στο χώρο της δικαιοσυνης τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε ένα κόπο και αναζητηστε (προσοχή:αντικειμενικά)δημοσιεύματα ,τα οποία αναλύουν επαρκώς αυτά τα θέματα . Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας…

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ω της παραφροσύνης

*Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Είναι φορές, όπως αυτή μεταξύ διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, που η διαστρέβλωση πραγματικών δεδομένων από εκείνους που διεκδικούν πάση θυσία την επίτευξη του στόχου τους, ξεπερνά κάθε όριο.

Έτσι και σήμερα, λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή των δεύτερων εκλογών της Κυριακής για την ανάδειξη του δημάρχου Καβάλας, η επίτευξη ποσοστού 36,7% από το συνδυασμό του Θεόδωρου Μουριάδη «Σύγχρονος δήμος», παρουσιάζεται από κάποιους ως… αποδοκιμασία των δημοτών επειδή (λέει) τον ψήφισαν μόλις… δύο στους δέκα! Και πώς καταλήγουν σε αυτόν τον παραλογισμό; Χρησιμοποιώντας το ποσοστό της αποχής!

Εφόσον δηλαδή ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει, άρα το 36% του 47% που συμμετείχε, σημαίνει ότι το πραγματικό ποσοστό του συνδυασμού είναι… 17%!! Και ο πιο αδαής από τους δημότες, υιοθετώντας την ίδια «λογική», θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι υποστηρικτές του δεύτερου σε ψήφους συνδυασμού, δεν συγκέντρωσαν το 24%, αλλά μόλις το 11% των ψήφων.

Ακριβώς με την ίδια λογική, συμπεραίνουμε ότι οι διοικήσεις που προέκυψαν από τις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων 20 τουλάχιστον ετών, τόσο σε εθνικό όσο και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, εκπροσωπούν ποσοστό όχι μεγαλύτερο του 22 με 23%!

Μόνο που οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες δεν λειτουργούν έτσι αγαπητοί. Οι εκπρόσωποι του λαού, αναδεικνύονται από εκείνους που εκφράζουν τη γνώμη τους μέσω της ψήφου. Όσοι απέχουν, αν δεν συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας, κακώς απέχουν. Εφόσον όμως (είτε επέλεξαν είτε όχι να) απέχουν από τη μέγιστη αυτή στιγμή της δημοκρατίας, η γνώμη τους -θετική ή αρνητική- απλά δεν καταγράφεται. Το να τη μεταφράζει κανείς όπως ακριβώς τον συμφέρει για την εξυπηρέτηση των σκοπών του, μόνο ως διαστρέβλωση (επιεικώς) της πραγματικότητας μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γι’ αυτό λοιπόν, εξαιρώντας από τη λογική του κειμένου το γεγονός ότι το σύνολο των 21 πρώτων σε σταυρούς υποψηφίων του «Σύγχρονου δήμου», έχουν καθένας τους ξεχωριστά τους διπλάσιους από τους αντίστοιχους υποψηφίους του δεύτερου, αυτοί που αξίζει να εκλεγούν στο πλευρό του επόμενου δημάρχου Καβάλας, είναι αυτοί που οι συνδημότες τους εμπιστεύθηκαν.

Ο συνδυασμός «Σύγχρονος δήμος» και οι υποψήφιοι του νυν δημάρχου Καβάλας Θεόδωρου Μουριάδη.

Continue Reading
Green logo ENA Club with text ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Κατοικία

a house with a green roof and road signs left and right
arrows as a circle symbol of recycling
paint cans
letters AG as logo
gear and tool as logo pavlidis

newsletter



Καιρος

Πρωτοσέλιδα

Χρήσιμα

Δρομολόγια Πλοίων από και προς Καβάλα

Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

espa logo

espa_logo_en