Quantcast
Connect with us

ΑΠΟΨΕΙΣ

Η επιστροφή της Νίκης στη Σαμοθράκη

“…το νησί αυτό… το δέρνουν απαλά ο θαλασσινός αέρας και τα νερά, το λούζει ο ήλιος και στο λιόγερμα ισκιώνονται οι ρεματιές και φωτίζονται οι ξερές οι ράχες μενεξεδένιες. Λαχταρά πάλε η ψυχή μου να πάει κοντά στο νησί και να το χαϊδέψει…”

Εκείνο το βράδυ ήταν ανήσυχη. Ύπνος δεν την έπιανε. Το πρωί πετούσε για το νησί της. Στο…νησί του παππούδων της. Το νησί των παιδικών της χρόνων, της ανεμελιάς και της ξεγνοιασιάς. Το δικό της νησί. Την Σαμοθράκη.

Ξημέρωνε η μεγάλη μέρα της επιστροφής. Δε μπορούσε να κλείσει μάτι. Ο νους της έτρεχε στο Νησί της που ακριτικό και μοναχικό αγναντεύει τη θάλασσα και το Αιγαίο. Ένα νησί εξόριστο για αιώνες μέσα στην ομορφιά του. Όπου νιώθεις το χρόνο να διαστέλλεται και να εξανθρωπίζεται… Στο νησί των Μεγάλων Θεών όπου οι κίονες του ναού και το Αρσινόειο θαρρείς κρατούν αγέρωχα κρυμμένο το κλειδί των Μυστηρίων…

Ξαπλωμένη καθώς ήταν στο κρεβάτι της διάβαζε ξανά το βιβλίο που είχε γράψει για τη Σαμοθράκη, ο Ίων Δραγούμης: «Η Νίκη, που κάποιος νικηφόρος την είχε στήσει στην ψηλή ακροθαλασσιά, σ’ ένα βράχο στη Σαμοθράκη, κατάντικρα στη Θράκη και στη Μακεδονία, ανέβηκε και στάθηκε στην πλώρη ενός καραβιού πολεμικού και πήρε τις θάλασσες. Άφησε το νησί της και πάει αλλού μα φεύγοντας έκρυψε το κεφάλι της για να μην την αναγνωρίσουν οι άνθρωποι γιατί το πρόσωπο της ήταν παράξενο λυπημένο, που άφηνε το νησί της και τον όμορφο λαό, που δεν ήταν άξιος πια να την κρατήσει. Πρώτη φορά της συνέβηκε τέτοιο πράμα, μα ήτανε σα να μην ήθελε να πάγη σ’ άλλους νικητές ή σα να πήγαινε άθελα. Ξέχασε όμως να κρύψει και τα φτερά της, λησμόνησε πως τα φορούσε φεύγοντας από το νησί της για πάντα σε ξένους τόπους. Και από τα φτερά της την εγνώρισαν».


Χαμένη μέσα στις γραμμές του βιβλίου ονειρεύτηκε πως θα έβγαζε φτερά για να πετάξει. Με τα φτερά της Νίκης θα πετούσε στη Σαμοθράκη…

Η επιστροφή της συνέπιπτε με την επιστροφή της «Νίκης» και ένιωθε διπλά ευτυχισμένη. Δεν πίστευε ποτέ ότι οι Γάλλοι θα επέστρεφαν το άγαλμα πίσω στο Νησί από την άλλη όμως πάντα θεωρούσε πως δεν ταιριάζει στο ευγενές έθνος των Γάλλων ο ρόλος του απατεώνα! Στην προσπάθεια για τον επαναπατρισμό του αγάλματος, οι κάτοικοι του νησιού και οι τοπικοί φορείς πολλάκις είχαν ζητήσει αυτό που τους ανήκει, αλλά δεν βρήκαν χείρα βοηθείας ούτε από την ελληνική πολιτεία ούτε από άλλους φορείς πολιτισμού.

Ήταν στα τέλη του περσινού καλοκαιριού όταν σταμάτησε η φτερωτή Νίκη να εκτίθεται στο κοινό του Λούβρου για λόγους συντήρησης. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο είχε γνωμοδοτήσει θετικά ως προς την παραγωγή εκμαγείων μαρμάρινων θραυσμάτων της. Η δεκάμηνη αποκατάσταση οδήγησε στη βελτίωση του σκελετού και τον καθαρισμό του αγάλματος που έχει φιλοτεχνηθεί από διάφορα είδη μαρμάρου. «Πιο λευκή», διάβαζε στις εφημερίδες ότι θα επιστρέψει η εμβληματική «Νίκη» καθώς η καφέ πατίνα που βλέπαμε έως σήμερα «δεν ανήκει στο μνημείο, αλλά είναι σημάδι γήρανσης». Πιο σταθερή και πιο ελαφριά καθώς απαλλάχτηκε από περιττά στοιχεία η Νίκη ήρθε η ώρα να επιστρέψει στο Νησί της, όπου θα αποκαλυφθεί φρεσκαρισμένη.


«Όποτε επισκεφτώ ξανά το Λούβρο δε θα είναι εκεί. Θα λείπει από τη θέση της», σκεφτόταν.Παιδί μεταναστών η Νίκη, μεγαλωμένη στο Παρίσι, είχε την τύχη να βρίσκεται στην πόλη όπου κρατούνταν τα τελευταία 150 χρόνια φυλακισμένη η συνονόματη της φτερωτή θεά. Όλα αυτά τα χρόνια οι επισκέψεις με το σχολείο στο Λούβρο ήταν αμέτρητες. Αμέτρητες ήταν και οι επισκέψεις μαζί με συγγενείς και φίλους που έρχονταν από την Ελλάδα κι εκείνη έσπευδε να τους ξεναγήσει στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του Μουσείου. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά κάθε που έφταναν στη μεγάλη σκάλα Νταρού και αντίκριζε τη φτερωτή θεά.

«Την έχουν τοποθετήσει όπως της αξίζει, όχι σαν την Καρυάτιδα στο Βρετανικό», συνήθιζε να σχολιάζει η μικρή ξεναγός ενώ παράλληλα μιλούσε με θαυμασμό σ’ όλους για την ομορφιά της… «Η υπερήφανη κορμοστασιά της, το βαρύ μάρμαρο που νιώθεις πως ανεμίζει σαν μετάξι, η σιγουριά στο βήμα της, η δύναμη του γυναικείου κορμιού της, το πόδι της στην πλώρη του πλοίου, τα φτερά που νιώθεις σαν να πάγωσε το πέταγμα τους μια στιγμή»… 

Το ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα της φάνηκε βασανιστικό. Η πτήση τους δεν είχε καθυστέρηση και έφτασαν χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία, ωστόσο η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία και τη λαχτάρα… Από το παράθυρο του αεροπλάνου λίγο πριν την προσγείωση στο αεροδρόμιο «Δημόκριτος» της Αλεξανδρούπολης, το Νησί της άρχισε να ξεπροβάλει. Οι χτύποι της καρδιάς της ολοένα και αυξανόταν καθώς χάζευε το όρος Σάος που κυριαρχεί γοητευτικά δυναστικό στην επικράτεια της Σαμοθράκης…

Από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης μακριά έφεγγε η θάλασσα από το φως του μεσημεριού και το Νησί διακρινόταν καθάριο, ερημικό μέσα στο πέλαγο. Η Νίκη χόρευε πάνω στο κατάστρωμα γελώντας επειδή χόρευαν γελώντας και τα κύματα. Το «SAOS» έβαζε πια πλώρη, η μπουρού ακούστηκε βραχνή και οι γλάροι άρχισαν τα παιχνιδίσματα στον παφλασμό της θάλασσας. Δε σταμάτησε λεπτό να χαζεύει τη Σαμοθράκη. Στεκόταν εκεί ολοζώντανη, μαγεμένη, ζωσμένη από την τρισεύγενη τη θάλασσα. Με τα χρυσά ακρογιάλια και με την αύρα των Καβείρων… Πάνε κοντά πέντε χρόνια που είχε να επισκεφτεί το νησί της. Ήταν δώδεκα χρονών την τελευταία φορά και έμπαινε στα δεκαεφτά τώρα που επέστρεφε και πάλι… Αυτή τη φορά όμως επέστρεφε μαζί με την ξενιτεμένη «Νίκη»…

Μέσα στο φως της πυρωμένης μέρας και όσο το πλοίο κοντοζύγωνε, ξεπρόβαλε η Σαμοθράκη όλο και πιο μεγάλη και φανταστική, στεκούμενη στην κατάβαθη, μαβιά θάλασσα. Και ήταν ψηλή, ευγενική και περήφανη, σαν τη «Νίκη». Θυμόταν τότε το ιστορικό της απαγωγής της, καθώς όλο και πιότερο έφταναν στο μυθικό νησί… 

Κατά το έτος 1863, η αρχαιολογική αποστολή του Γάλλου υποπρόξενου στην Αδριανούπολη, Καρόλου Σαμπουαζό, έκανε ανασκαφές στα βόρεια της Σαμοθράκης. Τότε, Έλληνες εργάτες έφεραν στην επιφάνεια ένα άγαλμα και αναφώνησαν έκθαμβοι: «Κύριε, εύραμεν μια γυναίκα!». Είχαν βρει τα πόδια και τον κορμό της Νίκης της Σαμοθράκης. Το άγαλμα είτε διαμελίστηκε πιθανόν μετά από σεισμό είτε λόγω του ότι στα ελληνιστικά χρόνια οι καλλιτέχνες δούλευαν το έργο τους τμηματικά. Η Σαμοθράκη βρισκόταν ακόμα υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ο Σαμπουαζό χρειαζόταν την άδεια της Υψηλής Πύλης, για να μεταφέρει το γλυπτό στη Γαλλία. Το άγαλμα έφτασε στο Λούβρο στις 11 Μαΐου του 1864, αλλά με σημαντικές ελλείψεις. 


«Είναι λαξεμένο με τέτοια τέχνη, που δεν την ξεπερνάει κανένα από τα ωραία ελληνικά έργα. που γνωρίζω, ούτε τα γλυπτά της Απτέρου Νίκης, ούτε οι καρυάτιδες του Ερεχθείου. Οι πτυχές του φορέματος είναι οι πιο μαγευτικές. Είναι σαν από μαρμάρινη μουσελίνα, που ο άνεμος την κολλά πάνω στη ζωντανή σάρκα». Με αυτά τα λόγια την περιγράφει στην αναφορά του προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, ο Champoiseau. Όταν όμως πήρε τη Νίκη από το νησί της Θράκης, είχε αφήσει πίσω την πλώρη στην οποία πατούσε το άγαλμα, γιατί πίστευε ότι ανήκε σε άλλο γλυπτό. Χωρίς την πλώρη, όμως, το άγαλμα δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο. Ήταν έτσι δημιουργημένο απ’ τον γλύπτη, που χρειαζόταν να στέκεται στην πλώρη, για να υπάρχει η απαραίτητη ισορροπία. Το πρόβλημα έλυσαν Αυστριακοί αρχαιολόγοι το 1875, όταν συνειδητοποίησαν ότι τελικά η πλώρη ήταν μέρος της σύνθεσης της Νίκης. Ο Σαμπουαζό κατάφερε να πάρει και αυτό το κομμάτι στη Γαλλία. Η Νίκη της Σαμοθράκης εκτίθεται στο Λούβρο από το 1884. Το όνομα του ιδιοφυή γλύπτη παραμένει άγνωστο, αλλά η φήμη του αγάλματος έχει φτάσει στα πέρατα του κόσμου.

Καθώς το πλοίο έπιανε λιμάνι τα μάτια της διέτρεχαν την προβλήτα, ποθούσε να νιώσει το γιορτινό και πανηγυρικό κλίμα των συντοπιτών της για την επιστροφή της «Νίκης»… Το νησί όμως έστεκε εκεί στην άπειρη ησυχία του. Ο λιγοστός θόρυβος χανόταν στην ιερή σιωπή των πλατανόδασων, στις μυρωδιές από τη ρίγανη, τα σχίνα, τις τσικουδιές, τα πεύκα, τις μυρτιές, τις συκιές, τις αγριοτριανταφυλλιές, τις ορτανσίες… Περίμενε πως το νησί θα επεφύλασσε μεγάλη και θερμή υποδοχή. «Δε μπορεί. Ένα τόσο μεγάλο γεγονός για το νησί !», σκεφτόταν καθώς το SAOS έριχνε άγκυρα. 

Με δυο δρασκελιές αποβιβάστηκε κι έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά του θείου της. Ο θείος Σοφοκλής, αδερφός της μητέρας της, είναι ο φύλακας του Μουσείου στην Παλαιόπολη, στο Μουσείο όπου εκτίθεται το αντίγραφο της Νίκης. Πολλοί γεύονται χολή μπροστά στη γύψινη Νίκη, «αντίδωρο» λέει των Γάλλων. Οι κάτοικοι της Σαμοθράκης, αφηγούνται ότι στη δεκαετία του ’50 είχε βρεθεί και το ένα χέρι της Νίκης, που εστάλη και αυτό στο Παρίσι για να συμπληρωθεί το εξαιρετικής τέχνης άγαλμα. Απλώς οι Γάλλοι, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’50 χτίσθηκε το Μουσείο, έστειλαν… πεσκέσι ένα γύψινο ομοίωμά του σε φυσικές διαστάσεις, που είναι εκτεθειμένο εκεί, μαζί με τα άλλα σπουδαία ευρήματα.

«Μα που είναι; Που είναι η Νίκη» έσπευσε να τον ρωτήσει με αγωνία και ταραχή… Ένιωσε το σφυγμό της να επιταχύνεται και το στομάχι της να σφίγγεται περίεργα.

«Δε θα έρθει μικρή μου. Θα μείνει εκεί. Είναι καταδικασμένη να «ζει» φυλακισμένη στο Λούβρο. Εκεί είναι το προσωρινό της σπίτι. Όχι όμως και το παντοτινό! Εμείς τη νιώθουμε δίπλα μας. Τα φτερά της σκεπάζουν το νησί μας. Δεν θα μας το επέστρεφαν έτσι εύκολα οι Γάλλοι. Συνεχίζουν να το θέλουν ακόμα και σήμερα καθώς θεωρείται ένα από τα πέντε καλύτερα αγάλματα στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο που αυτό βρίσκεται σε περίοπτη θέση του Μουσείου τους. Άλλωστε κερδίζουν πολλά όχι μόνο σε επίπεδο αίγλης του μουσείου, αλλά και εισπρακτικώς, αφού θησαυρίζουν τόσο από τα εισιτήρια, εδώ και χρόνια, όσο και από τις χιλιάδες πωλήσεις αντιγράφων του έργου», της είπε εμφανώς θυμωμένος ο θείος Σοφοκλής, για να συνεχίσει λέγοντας πως «Από την άλλη σκέψου, πως ακόμα και στην ίδια την Ελλάδα εκτιμήθηκε περισσότερο το άγαλμα, όντας στο Λούβρο, εφόσον γενικά ουδείς Έλληνας, ή το έργο του, αναγνωρίζεται εδώ, σε μας, αν δεν αναγνωριστεί πρώτα στις Ευρώπες, ή κάπου αλλού στην αλλοδαπή».

«Κι εγώ που νόμιζα ότι έλεγαν αλήθεια πως θα το επιστρέψουν… Πως δε θα χρειαζόταν να επισκεφτώ πάλι το Λούβρο για να τη δω… Ότι θα ερχόμουν τα καλοκαίρια στο Νησί και θα ήταν εδώ για να με περιμένει. Πρέπει να έρθεις κι εσύ θείε κάποια στιγμή στο Παρίσι. Να δεις πως τη θαυμάζουν! Βλέποντας τη, δημιουργείται στον κόσμο η επιθυμία να έλθει στην Ελλάδα, να έλθουν στην Σαμοθράκη μας…», είπε η μικρή Νίκη καθώς έσκαγε ένα λυπημένο χαμόγελο στο θείο της.

«Μακάρι να συνεχίσουν να έρχονται αρκεί βέβαια να εξασφαλίσουμε για τους επισκέπτες και μια καλύτερη ακτοπλοϊκή συγκοινωνία. Η Σαμοθράκη τα τελευταία χρόνια δε γίνεται ζητιάνα μόνο για τους αρχαίους θησαυρούς της αλλά και για τη συγκοινωνία της. Κάθε χρόνο δυστυχώς μειώνονται τα δρομολόγια στο ακριτικό νησί μας… Για σκέψου να επέστρεφε η Νίκη ε; Ίσως τότε να άλλαζε η κατάσταση…», έλεγε ο θείος Σοφοκλής εμφανώς ενοχλημένος για όλους αυτούς που κόπτονται όλα αυτά τα χρόνια για τα ακριτικά μας νησιά και την προβληματική τους συγκοινωνία.

Μέσα στην πυρωμένη άσφαλτο περνώντας από τη μυσταγωγία της πυκνής βλάστησης, τα πλατάνια και τις πικροδάφνες. … και μέσα από τις ελιές, τα χωράφια, τους φράχτες και τις ανθισμένες λυγαριές, που κάθε βράδυ σκόρπιζαν τη δροσερή μυρωδιά τους στον αέρα, ανεβήκαν στη Χώρα. Το χωριό ήταν ήσυχο και μερικά παράθυρα φωτισμένα. Στη δύση μόλις έφεγγε μια στερνή χλωμή αντιφεγγιά, σχεδόν σβησμένη, και τ’ άστρα έβγαιναν ένα ένα…

Η ώρα είχε περάσει και κόντευε να ξημερώσει. Η Νίκη ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια της για να καταλάβει που βρισκόταν και τι είχε συμβεί. Ανασηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι της και έριξε το βιβλίο που διάβαζε πριν αποκοιμηθεί. «Με πήρε ο ύπνος» ψιθύρισε και αμέσως ομολόγησε στον εαυτό της: «Κρίμα ήταν ένα όνειρο. Δε θα επιστρέψει. Έχει δίκιο ο θείος. Ευτυχώς που επιστρέφουμε εμείς στο Νησί…». Σήκωσε τότε το βιβλίο που είχε ρίξει και άνοιξε στη σελίδα που είχε μείνει τσαλακωμένη από τη «Σαμοθράκη» του Δραγούμη και συνέχισε το διάβασμα προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβη, θέλοντας να λύσει το γρίφο της «Νίκης» που στεφανώνει τους νικητές

Η Νίκη η φτερωτή -είναι η Μοίρα της τέτοια- πρέπει να φεύγη πάντα και να πηγαίνη στους δυνατωτέρους, ας είναι και πιο άγριοι και απολίτιστοι. Δε λογαριάζει ευγένεια φυλής και ομορφιά η Νίκη, λογαριάζει δύναμη. Όσο και να ξέρη όμως ο νικητής πως η Νίκη ασάλευτη δεν είναι, παρά είναι φτερωτή και δε στέκει σ’ έναν τόπο παντοτινά

Και της χτίζει είδωλα, και αγάλματα πέτρινα για να μην πεθάνη ποτέ, να μη λείψη ποτέ από κοντά του. Μα τίποτα δε φελά, η Νίκη πάντα φεύγει.

Οι Αθηναίοι για να την κρατήσουν στην πολιτεία τους της έκοψαν τα φτερά και ναό της έχτισαν γλυκύτατο στην άκρια της Ακρόπολης. Μα δεν έμεινε. Έκαμε καινούργια φτερά και τους ξέφυγε, γιατί δεν ήταν άξιοι πια να την κρατήσουν. Ως και ο ναός ο μαρμαρένιος γκρεμίστηκε κ έγινε θρύμματα και το άγαλμα χάθηκε”. 

Πηγή

Click to comment

Απάντηση

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ή ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Η έμφυλη  βία αποτελεί στις μέρες ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες   επιπτώσεις, τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το φαινόμενο  αυτό στις μέρες μας τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, ενώ οι  επιπτώσεις του φαινομένου αυτού επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα όχι μόνο το άτομο που υφίσταται οποιαδήποτε μορφής βία, αλλά και τον περίγυρο αυτού του ατόμου, όπως οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι.

Εάν και  δεν υπάρχει συγκεκριμένος και νομικά αποδεκτός ορισμός  για την έννοια της έκφυλης βίας,  υπάρχει πληθώρα συμπεριφορών οι οποίες είναι εγκληματικές και στο σύνολό τους συνιστούν διάφορες μορφές βίας.   Η έμφυλη βία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που λαμβάνει  χώρα με διαφορετικές μορφές και ποικίλες συνέπειες. Μπορεί να παρουσιαστεί:

  • με ένα έγκλημα μίσους, στο οποίο η σωματική βία να στοχεύει συγκεκριμένα το φύλο του θύματος, ή
  • ως φαινόμενο ενδοοικογενειακής βίας, στο οποίο να υπάρχουν σκηνές βίας μεταξύ του ζεύγους ή και μεταξύ των γονέων με τα παιδιά τους, που κύρια πηγή εκδήλωσης είναι ο μισογυνισμός και ο μισανδρισμός
  • ως φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης, με πολλές εμφανίσεις, ή
  • βία κατά των ανδρών, μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ή του έγγαμου βίου, που είναι αποτέλεσμα της βίας που έχει δεχτεί η γυναίκα – σύζυγος, από άνδρες εμπιστοσύνης, όπως ο πατέρας, ο αδελφός ή άλλο μέλος της οικογένειας.

Αναφερόμενη παραπάνω σε δύο σημαντικές έννοιες, οι οποίες σχεδόν περικλείουν το σύνολο των αρνητικών χαρακτηριστικών  – γνωρισμάτων, θα πρέπει να δούμε το βαθύτερο νόημα τους, πως προέκυψαν αυτά και την σημερινή τους ερμηνεία (λανθασμένη ίσως για τους περισσότερους, λόγω άγνοιας περισσότερο)  .

Μισογυνισμός, είναι το μίσος και η δυσαρέσκεια απέναντι στις γυναίκες. Μπορεί να εμφανιστεί  με πολυάριθμους τρόπους, μεταξύ των οποίων η σεξουαλική διάκριση, η εχθρότητα, οι αντιλήψεις περί ανδρικής υπεροχής, η υποτίμηση των γυναικών και η βία κατά των γυναικών.  Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διαφοροποιηθούμε από την έννοια του σεξισμού, ο οποίος αναφέρεται στην προκατάληψη ή διάκριση σχετικά  με το φύλο ενός ατόμου ( βιολογικό και κοινωνικό ). Η έννοια του σεξισμού  συνδέεται  άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων  και μιλάει για την πεποίθηση ότι το ένα φύλο είναι ανώτερο από το άλλο.

Μυσανδρισμός,  είναι το μίσος,  η περιφρόνηση και η προκατάληψη απέναντι στους άνδρες. Ο μισανδρισμός  εκδηλώνεται  με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των διακρίσεων λόγω φύλλου, της δυσφήμισης και της βίας. Γενικά θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε  ως τον φόβο, το μίσος, τον θυμό και την περιφρόνηση απέναντι στο ανδρικό φύλλο.  Ο μισανδρισμός μπορεί συχνά  να ταυτιστεί, χωρίς να είναι απαραιτήτως ορθό,  με το φαινόμενο του ακραίου φεμινισμού.

Τα ομόφυλα άτομα και οι γυναίκες βιώνουν τη περισσότερη έμφυλη βία, αν και οποιοδήποτε άτομο μπορεί να γίνει ή να είναι θύμα. Η έμφυλη βία είναι απόρροια των άνισων σχέσεων της εξουσίας που πηγάζει μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, και βασίζεται στην κοινωνική ανισότητα που υπάρχει μεταξύ των φύλλων, καθώς επίσης και στα στερεότυπα που αναπαράγονται  με το πέρασμα των χρόνων από γενιά σε γενιά.

Η έμφυλη βία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην σωματική, και ψυχική υγεία του ατόμου που την υφίσταται (την βία). Οι άνδρες θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερα κοινωνικά όντα, από τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, εμφανίζουν συμπτώματα βίας υποκινούμενα από μισογύνια κίνητρα. Φαινόμενα βίας, που σε μεγάλο ή σε ποιο μικρό βαθμό, θα επηρεάσουν την κοινωνική, συναισθηματική, πνευματική και ψυχική υγεία του θύματος, κάνοντάς το νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα και να μην μπορεί να συμμετέχει με ισότητα και αξιοπρέπεια, σε κοινωνικές, πολιτιστικές, αθλητικές και εν γένει κάθε είδους δραστηριότητες, δημιουργώντας του λάθος αισθήματα, οίκτου, συμπόνιας και λύπησης.

 

 

 

 

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γιατί απέχουν οι δικηγόροι από τα καθήκοντα τους;

*Γράφει ο Μάρκος Ζήσσου, δικηγόρος

Ίσως έχετε ακούσει στις ειδήσεις ότι εδώ και κάποιες εβδομάδες οι δικηγόροι Καβαλας (όπως φυσικά και οι δικηγόροι πανελληνίως) απέχουμε απο τις εργασίες μας μεσα σε πλαίσιο αποχής που ορίζεται απο την Γενικη Συνελευση του Δικηγορικού Συλλόγου .
Δυστυχώς όμως για εμας τους δικηγόρους (με ευθύνη κυρίως του πανελλήνιου συνδικαλιστικού οργάνου μας αλλά και την αμεριστη «συμπαράσταση» των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας ) οι λόγοι αυτής της αποχής μας σίγουρα σας είναι παντελώς άγνωστοι με αποτελεσμα μέχρι σήμερα όλη αυτή η κινητοποίηση μας, να έχει κάνει «μια τρύπα στο νερο της δημοσιότητας » επιτρέποντας τις κυβερνητικές επιλογές να νομοθετούνται αφιλτράριστες χωρίς ίχνος πίεσης και έτσι ελεύθερα και απροβλημάτιστα για την κυβέρνηση, να καταλήγουν προβληματικοί νόμοι του κράτους .
Σαν προσωπική αντίδραση σε αυτή την κατάσταση θα προσπαθησω εντελώς συνοπτικα να αναλύσω τους λόγους της αποχής μας ,που τόσο αγνοεί η Ελληνική κοινωνία , η οποια κατα την προσφιλή τακτική της και πάλι κοιμάται τον υπνο του δικαίου .
Περαν λοιπόν των λόγων αποχής μας που αφορούν κάποια καθαρά συνδικαλιστικά ζητηματα των δικηγόρων και τα οποία δεν χρειάζεται να αναλύσω καθώς όπως είναι λογικο και επόμενο, αφήνουν αδιάφορη την κοινή γνώμη, υπαρχουν και οι υπόλοιποι πολύ σοβαροί λόγοι που μας αναγκάζουν να απέχουμε απο την εργασία μας και αυτοι οι λόγοι είναι για θέματα που αγγίζουν τις ζωές όλων . Οι βασικοί λόγοι της πανελλήνιας αποχής μας, αφορούν τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση όπως είναι ο Δικαστικος Καλλικράτης που προβλεπει την ρηξικέλευθη κατάργηση και συγχώνευση δικαστηρίων αλλά και τις επερχόμενες τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα με την αυστηροποίηση εφαρμογής των ποινών φυλάκισης και την αναδιάρθωση των βαθμών δικαιοδοσίας ,τα οποία στο σύνολο τους πραγματοποιούνται απο το Υπουργείο Δικαιοσύνης χωρίς την προηγούμενη εξασφάλιση της τόσο απαραίτητης υποδομής που απαιτείται για τέτοιου είδους καινοτομίες . Για αυτό τον λόγο όλες αυτες οι νέες αλλαγές στη δικαιοσύνη ,και για ακόμα μια φορά, στο τέλος θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα απο αυτά που υποτίθεται ότι έρχονται για να λυσουν. Η ελληνική δικαιοσύνη διαχρονικά δυστυχώς διοικείται απο ανθρώπους που αγνοούν τις πραγματικές αναγκες της και αυτό έχει περίτρανα επιβεβαιωθεί απο την παταγώδη αποτυχία σχεδόν όλων των μνημονιακών και μετά μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν στο χώρο της δικαιοσυνης τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε ένα κόπο και αναζητηστε (προσοχή:αντικειμενικά)δημοσιεύματα ,τα οποία αναλύουν επαρκώς αυτά τα θέματα . Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας…

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ω της παραφροσύνης

*Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Είναι φορές, όπως αυτή μεταξύ διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, που η διαστρέβλωση πραγματικών δεδομένων από εκείνους που διεκδικούν πάση θυσία την επίτευξη του στόχου τους, ξεπερνά κάθε όριο.

Έτσι και σήμερα, λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή των δεύτερων εκλογών της Κυριακής για την ανάδειξη του δημάρχου Καβάλας, η επίτευξη ποσοστού 36,7% από το συνδυασμό του Θεόδωρου Μουριάδη «Σύγχρονος δήμος», παρουσιάζεται από κάποιους ως… αποδοκιμασία των δημοτών επειδή (λέει) τον ψήφισαν μόλις… δύο στους δέκα! Και πώς καταλήγουν σε αυτόν τον παραλογισμό; Χρησιμοποιώντας το ποσοστό της αποχής!

Εφόσον δηλαδή ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει, άρα το 36% του 47% που συμμετείχε, σημαίνει ότι το πραγματικό ποσοστό του συνδυασμού είναι… 17%!! Και ο πιο αδαής από τους δημότες, υιοθετώντας την ίδια «λογική», θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι υποστηρικτές του δεύτερου σε ψήφους συνδυασμού, δεν συγκέντρωσαν το 24%, αλλά μόλις το 11% των ψήφων.

Ακριβώς με την ίδια λογική, συμπεραίνουμε ότι οι διοικήσεις που προέκυψαν από τις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων 20 τουλάχιστον ετών, τόσο σε εθνικό όσο και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, εκπροσωπούν ποσοστό όχι μεγαλύτερο του 22 με 23%!

Μόνο που οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες δεν λειτουργούν έτσι αγαπητοί. Οι εκπρόσωποι του λαού, αναδεικνύονται από εκείνους που εκφράζουν τη γνώμη τους μέσω της ψήφου. Όσοι απέχουν, αν δεν συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας, κακώς απέχουν. Εφόσον όμως (είτε επέλεξαν είτε όχι να) απέχουν από τη μέγιστη αυτή στιγμή της δημοκρατίας, η γνώμη τους -θετική ή αρνητική- απλά δεν καταγράφεται. Το να τη μεταφράζει κανείς όπως ακριβώς τον συμφέρει για την εξυπηρέτηση των σκοπών του, μόνο ως διαστρέβλωση (επιεικώς) της πραγματικότητας μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γι’ αυτό λοιπόν, εξαιρώντας από τη λογική του κειμένου το γεγονός ότι το σύνολο των 21 πρώτων σε σταυρούς υποψηφίων του «Σύγχρονου δήμου», έχουν καθένας τους ξεχωριστά τους διπλάσιους από τους αντίστοιχους υποψηφίους του δεύτερου, αυτοί που αξίζει να εκλεγούν στο πλευρό του επόμενου δημάρχου Καβάλας, είναι αυτοί που οι συνδημότες τους εμπιστεύθηκαν.

Ο συνδυασμός «Σύγχρονος δήμος» και οι υποψήφιοι του νυν δημάρχου Καβάλας Θεόδωρου Μουριάδη.

Continue Reading
Green logo ENA Club with text ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Κατοικία

a house with a green roof and road signs left and right
arrows as a circle symbol of recycling
paint cans
letters AG as logo
gear and tool as logo pavlidis

newsletter



Καιρος

Πρωτοσέλιδα

Χρήσιμα

Δρομολόγια Πλοίων από και προς Καβάλα

Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

espa logo

espa_logo_en