Quantcast
Connect with us

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ευ. Βενιζέλος | Η θανατηφόρα εκκρεμότητα της χώρας

Έξι μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και αφού η ελληνική κοινωνία έζησε την πρωτόγνωρη εμπειρία ενός δημοψηφίσματος που έθεσε παραπειστικές ερωτήσεις και έδωσε αυτοακυρωμένες απαντήσεις, η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση πολύ χειρότερη από αυτήν στην οποία βρισκόταν πριν την προκήρυξη των εκλογών, στα τέλη Δεκεμβρίου 2014.

Το κόστος του τελευταίου εξαμήνου είναι τεράστιο, όπως και αν το υπολογίσει κανείς: ως επιστροφή στην ύφεση, ως αρνητική επίπτωση στη δυναμική του δημοσίου χρέους, ως ανάγκη για νέο δάνειο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ως διαρροή καταθέσεων και ως εκτίναξη των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ως υποχρέωση νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με επιβάρυνση του δημοσίου χρέους για να μη κουρευτούν καταθέσεις, ως υπονόμευση της υγιούς επιχειρηματικότητας κοκ.

Η κατάσταση όμως δεν έχει επιβαρυνθεί μόνο οικονομικά και κοινωνικά, αλλά και πολιτικά και θεσμικά. Από εκεί που το πρόβλημα ήταν η ολοκλήρωση της ασφαλούς εξόδου από την κρίση και η ανάκτηση του χαμένου εδάφους μετά από πέντε χρόνια θυσιών, βυθιστήκαμε ως κοινωνία σε μια περιδίνηση σχετική με την ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας, σε μια κρίση αυτοσυνειδησίας που υπερβαίνει το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή» και μας γυρίζει στο καταστατικό ερώτημα: Ανατολή ή Δύση.

Η περιδίνηση αυτή έχει ήδη προκαλέσει μια βαθιά κρίση δημοκρατικής νομιμοποίησης που επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με την πεισματική εμμονή στη νομή της εξουσίας γύρω από την οποία ενώνονται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν βαθιά διχαστεί επί της ουσίας της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής. Διαφωνούν ριζικά ως προς την πολιτική γραμμή, αλλά συμφωνούν με πάθος ως προς την ανάγκη διατήρησης της κυβέρνησης. Λες και έλαβαν «εν λευκώ» εντολή να ασκούν την εξουσία ανεξαρτήτως προγραμματικού περιεχομένου. Η αριστερά νομιμοποιείται – κατά την άποψη τους – να νέμεται την κυβέρνηση λόγω ηθικής και ιστορικής υπεροχής, ακόμη και αν ασκεί πολιτική αντίθετη από την εντολή που έλαβε! Δεν πρόκειται για θεσμικό παραλογισμό, αλλά για ωμή αμφισβήτηση της δημοκρατικής αρχής, οι κανόνες και οι δεοντολογικές ευαισθησίες της οποίας δεν ισχύουν για την αριστερά, στην οποία συμπεριλαμβάνεται πλέον, τιμής ένεκεν και ο κ. Καμμένος.

Η κυβέρνηση δείχνει να νιώθει πολύ άνετα ως κυβέρνηση – όπως την χαρακτήρισα – εναλλασσόμενης πλειοψηφίας και πολλαπλού εκβιασμού. Εμφανίζεται τυπικά ως κυβέρνηση με κοινοβουλευτική πλειοψηφία 162 βουλευτών που είναι έτοιμοι με πάθος να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης, μόλις τεθεί συνταγματικά παρόμοιο ζήτημα, στην αριστερή / εθνικολαϊκιστική κυβέρνησή τους προκειμένου να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο. Αυτό το μνημόνιο που 39 βουλευτές της πλειοψηφίας αυτής απορρίπτουν μετά βδελυγμίας ως προϊόν είτε ευρωπαϊκού πραξικοπήματος κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας, είτε προδοσίας των ιδεολογικών προδιαγραφών και των προγραμματικών δεσμεύσεων των κυβερνώντων κομμάτων από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση δεν ενεργεί όμως ως κυβέρνηση μειοψηφίας που ζητά την ανοχή της φιλοευρωπαικής αντιπολίτευσης. Θεωρεί ότι η θετική ψήφος της αντιπολίτευσης στα δύσκολα νομοσχέδια είναι υποχρεωτική, αλλιώς η αντιπολίτευση θα αναλάμβανε την ευθύνη του αδιεξόδου στις σχέσεις με τους εταίρους και της χρεοκοπίας. Δηλαδή, την ευθύνη της κατάστασης που δημιούργησε η ίδια η κυβέρνηση!

Οι διαφωνούντες βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δέχονται να μη μετέχουν ως υπουργοί στην κυβέρνηση, αλλά διεκδικούν με πάθος την ιδιότητα του μέλους της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και τονίζουν ότι στηρίζουν την κυβέρνηση τους με την πολιτική της οποίας έχουν – υποτίθεται – ιδεολογική και αξιακή αντίθεση.

Η Πρόεδρος της Βουλής δηλώνει ότι η κυβέρνηση ενεργεί υπό διεθνή εκβιασμό και ότι η Βουλή ψηφίζει νόμους κατά παράβαση της συνταγματικής τάξης, καταψηφίζει ως βουλευτής τα κυβερνητικά νομοσχέδια, συγκρούεται επί τη βάσει των προσωπικών της απόψεων που αντικρούει η συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, αλλά χαρακτηρίζει τη σύγκρουση αυτή «θεσμική», παραμένει απτόητη στη θέση της και δηλώνει ότι έτσι στηρίζει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση.

 
 

Ο Πρωθυπουργός, από τη δική του πλευρά, ψελλίζει κάτι περί «θεσμικής δυσαρμονίας», αλλά αποδέχεται την κατάσταση.

Στη δημόσια συζήτηση κυριαρχεί συνεπώς το ερώτημα της συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ και των πρόωρων εκλογών σε συνάρτηση με τις εσωτερικές εξελίξεις στην κυβερνητική πλειοψηφία.

Η αντιπολίτευση, από τη δική της πλευρά, επιμένει ότι πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο πρόωρων και ιδίως άμεσων εκλογών.

Τα μικρότερα κόμματα της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης θέτουν το ζήτημα της άμεσης αντικατάστασης της Προέδρου της Βουλής και της αλλαγής του εκλογικού συστήματος ώστε να καταργηθεί η ενίσχυση του πρώτου κόμματος – ανεξαρτήτως εκλογικών ποσοστών – με 50 βουλευτικές έδρες.

Το κόμμα όμως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ επισείει το ενδεχόμενο να υποβάλει πρόταση μομφής κατά της Προέδρου της Βουλής, δεν έχει ταχθεί υπέρ της αλλαγής του εκλογικού συστήματος.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δηλώνουν – εμμέσως πλην σαφώς – έτοιμα να ψηφίσουν και τα επόμενα δύσκολα και αντιδημοφιλή νομοσχέδια, ζητούν όμως ή πάντως δέχονται την ευθύνη της διαπραγμάτευσης, ακόμη και τώρα, να την έχει μόνη η κυβέρνηση που απέτυχε παταγωδώς, με τραγικές συνέπειες για τη χώρα, στην έως τώρα διαπραγμάτευση.

Είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς υποθετικά: αν ο κ. Τσίπρας δηλώσει ότι θα συνεχίσει έως το τέλος της τετραετούς περιόδου της παρούσας Βουλής και άρα έως το τέλος του νέου τριετούς μνημονίου με την κατάσταση έτσι όπως έχει σήμερα, ποια θα ήταν η αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης;

Έως πού και εως πότε μπορεί να πορευθεί η χώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ, με εναλλασσόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με την επίπλαστη ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ; Πόσο αντέχει η οικονομία τον έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, την εχθρότητα προς την επιχειρηματικότητα, την απομάκρυνση κάθε επενδυτικού ενδιαφέροντος, την αδράνεια σε ο,τιδήποτε σχετίζεται με την ανάπτυξη και την αξιοποίηση όχι μόνο ιδιωτικών, αλλά και δημόσιων πόρων προερχόμενων από το ΕΣΠΑ και την ΚΑΠ;

Και αν αυτό δεν είναι ούτε δημοκρατικά φυσιολογικό, ούτε εθνικά επωφελές, ούτε οικονομικά αποτελεσματικό, ούτε διαχειριστικά επαρκές, ούτε λογικό, ποια πρέπει να είναι η εναλλακτική λύση;

Μέσα σε αυτό το κοινοβουλευτικό και πολιτικό πλαίσιο δεν μπορεί να επιτευχθεί η αναγκαία εθνική ενότητα, η απαραίτητη πολιτική συναίνεση, η αναγεννητική κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, η συσπείρωση των παραγωγικών δυνάμεων γύρω από ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που υπερβαίνει το «μνημόνιο τρία» και επιτρέπει στην Ελλάδα να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να ξαναγίνει ισότιμο μέλος της ευρωζώνης.

Χρειάζεται ορθολογική, διαφανής και γενναιόδωρη λειτουργία όλων των πολιτικών δυνάμεων που κινούνται στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ταυτότητας και προοπτικής της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι κάτοχος της κυβέρνησης και πρώτο κόμμα της παρούσας Βουλής, πρέπει επιτέλους να πει το ταχύτερο ποια είναι η δική του καθαρή και οριστική θέση ως προς την ταυτότητα και την προοπτική της χώρας.

Η διατήρηση της εσωκομματικής αντίφασης και ασάφειας στο ΣΥΡΙΖΑ – με παράπλευρο φαινόμενο την πολιτική χυδαιότητα που τροφοδοτεί η υπαρξιακή διάψευση των ΑΝΕΛ που εκφωνώντας εθνικολαϊκιστικές κορώνες ψηφίζουν το «μνημόνιο τρία» μαζί με την πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχουν το πλεονέκτημα των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίζουν τα δύσκολα μέτρα, αλλά να λένε ότι στηρίζουν την κυβέρνηση, γιατί θέλουν να είναι μέλη της κυβέρνησης – δεν οδηγεί μακριά.

Η χώρα στην κατάσταση αυτή ούτε να διαπραγματευθεί, ούτε να κυβερνηθεί, ούτε να αναταχθεί μπορεί.

Διατηρούνται και αναπαράγονται όλες οι αιτίες που οδήγησαν στο χαμένο εξάμηνο, τις κλειστές τράπεζες, την απώλεια του πρωτογενούς πλεονάσματος, την επιστροφή στην ύφεση, την υπαγωγή σε μνημόνιο με σκληρούς όρους για άλλα τουλάχιστον τρία χρόνια. Οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης έχουν αιχμαλωτίσει τους θεσμούς και ένα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης.

Ο κ. Τσίπρας λέει άλλωστε απροκάλυπτα ότι το πρώτιστο ζήτημα για αυτόν είναι η διατήρηση της εξουσίας, του «οχυρού» της κυβέρνησης. Δεν θέλει ούτε να χάσει, ούτε καν να μοιραστεί την εξουσία που κατέλαβε, με το σχηματισμό π.χ. μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Δεν θέλει να αποδεχθεί ένα εκλογικό σύστημα που καθιστά αναγκαίες τις ευρύτερες συνεργασίες, που τόσο χρειάζεται τώρα ο τόπος.

Η αντίληψη αυτή οδηγεί σε συντήρηση της εκκρεμότητας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και άρα σε όλη τη χώρα, με πρώτο θύμα την οικονομία και τις πιο ευπαθείς ομάδες. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως μόνο σε μια περίπτωση μπορεί να ενοποιηθεί και πάλι πολιτικά: αν επιστρέψει η προοπτική της εξόδου από το μνημόνιο, από το ευρώ, από το ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Ο κ. Τσίπρας διατηρεί την εσωκομματική του εκκρεμότητα, υποτίθεται, για να εφαρμοστεί το μνημόνιο, να αποκλεισθεί η επαναφορά του Grexit, να γίνει η Ελλάδα μια κανονική χώρα της ευρωζώνης, αλλά αυτό οδηγεί σε οριστική διάσπαση το κόμμα του και σε αλλαγή των συσχετισμών μέσα τόσο στον ριζοσπαστικό, όσο και στον εθνικολαϊκιστικό χώρο. Αν θέλει να διατηρήσει ενωμένο το κόμμα του, με τις αντιφάσεις του, και να συγκρατήσει εκλογικά όσο γίνεται περισσότερες αντιευρωπαϊκές, ριζοσπαστικές και εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις σε ένα πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ που θα απορροφήσει και τους ΑΝΕΛ, τότε η μόνη οδός είναι η επαναφορά της εκκρεμότητας ως προς το ευρώ και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.

Αυτή είναι μια εκκρεμότητα θανατηφόρα για την εθνική στρατηγική και την προοπτική του τόπου.

 
 

Το πρώτιστο συνεπώς καθήκον των υπευθύνων δημοκρατικών δυνάμεων είναι να καταστεί αδύνατη η διατήρηση και η αναπαραγωγή αυτής της δήθεν δημιουργικής, αλλά εθνικά υπονομευτικής, ασάφειας. Ο κ. Τσίπρας οφείλει ευθέως και επισήμως να αποσαφηνίσει τάχιστα τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του και τη σχέση του με τους βουλευτές του κόμματος του που διαφωνούν με τον άξονα της κυβερνητικής πολιτικής και το ίδιο το πλαίσιο της εθνικής στρατηγικής. Με βάση αυτή τη θεμελιώδη αποσαφήνιση, οφείλει να πει τι είναι αυτό που ζητά από την αντιπολίτευση και σε ποιο θεσμικό και στρατηγικό πλαίσιο. Αυτό προϋποθέτει, σε κάθε περίπτωση, ότι πληρούνται ορισμένες στοιχειώδεις θεσμικές εγγυήσεις σχετικές:

-με τη λειτουργία της Βουλής ( η αντικατάσταση της Προέδρου της Βουλής είναι μια από αυτές)

-με το εκλογικό σύστημα

-με τη διασφάλιση της ουδετερότητας της δικαιοσύνης, των ανεξάρτητων αρχών και της δημόσιας διοίκησης

-με τη σοβαρότητα της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ και το ΔΝΤ

-με το χρονοδιάγραμμα σύμφωνα με το οποίο πορεύεται η χώρα υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, τις οποίες ο ίδιος επιδείνωσε σε έλα τα πεδία.

 
 

Η διαμόρφωση αυτού του καθαρού πλαισίου συνιστά επιτακτικό εθνικό καθήκονόλων των πολιτικών δυνάμεων και απαίτηση όλων των πολιτών.

Μόνο αφού επιτευχθεί αυτό, μπορεί να γίνει στα σοβαρά λόγος για ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που υπερβαίνει τη λογική και τον ορίζοντα του «μνημονίου τρία», στο οποίο δεν ήταν ούτε μοιραίο ούτε αναπόφευκτο να πάμε και κάποιοι ευθύνονται για το γεγονός ότι πήγαμε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Click to comment

Απάντηση

ΑΠΟΨΕΙΣ

Έμφυλη Βία: Ενδοοικογενειακή Βία

Η έμφυλη  βία αποτελεί στις μέρες ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες   επιπτώσεις, τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το φαινόμενο  αυτό στις μέρες μας τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, ενώ οι  επιπτώσεις του φαινομένου αυτού επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα όχι μόνο το άτομο που υφίσταται οποιαδήποτε μορφής βία, αλλά και τον περίγυρο αυτού του ατόμου, όπως οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι.

Μία μορφή βίας είναι και η ενδοοικογενειακή, με την πληθώρα των περιστατικών, να είναι η βία των ανδρών κατά των γυναικών, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ή να παραλείπουμε (εσκεμμένα ή μη) την βία των γυναικών κατά των ανδρών, ή και την βία κατά των παιδιών από το στενό ή ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον.

Η άσκηση βίας μπορεί να πραγματοποιηθεί τόσο κατά την διάρκεια μιας σχέσης ή και μετά από αυτήν. Σεξουαλική, οικονομική, κοινωνική απομόνωση, συνιστούν ένα πλέγμα, που έχει ως υποβόσκων υπόβαθρο την ζήλια, το φθόνο, το μίσος, το θυμό, την απόρριψη και άλλα επαχθή αίτια. Κοινός παρανομαστής όμως η μείωση του ατόμου τόσο σε οικογενειακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας 1 στις 3 γυναίκες έχει βιώσει περιστατικό ενδοοικογενειακής ή και σεξουαλικής βίας, ως απόρροια των άνισων σχέσεων μεταξύ των ανδρών και των γυναικών.  Σύμφωνα με μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά την διετία 2016 – 2017, εμφανίστηκαν τα εξής:

  • 2 εκατ, θύματα ετησίως
  • 82 γυναίκες και 13 άνδρες έχασαν την ζωή τους, ως αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας
  • 30 γυναίκες την εβδομάδα επιχειρούν να αυτοκτονήσουν, εκ των οποίων οι 3 αυτοκτονούν
  • 150000 παιδιά ζουν σε περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας

Τα ποιο απογοητευτικά στοιχεία προκύπτουν κατά την περίοδο του lockdown, για κάθε 3 μήνες, προστέθηκαν  15 εκατομμύρια περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση των γυναικοκτονιών σε ποσοστό 100%. Έτσι λοιπόν έχουμε πράξεις που προκαλούν σωματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα, δημιουργώντας αισθήματα, φόβου, αγωνίας, πανικού, έντονης ντροπής και ανελευθερίας.

Βέβαια δεν θα πρέπει να παραλείπουμε και την σεξουαλική παρενόχληση, που είναι οποιαδήποτε μορφή ανεπιθύμητης λεκτικής, ψυχολογικής, ή σωματικής συμπεριφοράς σεξουαλικού χαρακτήρα, με αποτέλεσμα την προσβολή της προσωπικότητας, ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εξευτελιστικού, εχθρικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος, με κύριο σκοπό τον εξευτελισμό, την ταπείνωση  και την διαπόμπευση του θύματος.

Αν και τα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι πολλά, το ανησυχητικό είναι ότι ένας μικρός αριθμός δηλώνεται και ακόμα ένας μικρότερος αριθμός αναζητά λύση και αντιμετώπιση στο πρόβλημα.

Όλα αυτά όμως πηγάζουν από τις κοινωνικές τάξεις και τις κοινωνικές σχέσεις, που σαν βασικό στοιχείο είναι η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών και η υπεροχή του άνδρα έναντι της γυναίκας. Έτσι λόγω της κυριαρχίας του άνδρα στα καπιταλιστικά κυρίως συστήματα, ο ρόλος της γυναίκας παρέμεινε αρνητικός ως προς τα δικαιώματα της γυναίκας. Με την εμφάνιση της βιομηχανικής επανάστασης και εφόσον  ζητήθηκαν φτηνά εργατικά χέρια, η  γυναίκα ξέφυγε από τον στενό κύκλο της οικογενείας  με αποτέλεσμα να αρχίζει να αποκτά δικαιώματα και ελευθερίες ύστερα όμως από μακροχρόνιους αγώνες για ισότητα και ισονομία.

Βλέποντας όμως αυτή την στροφή της γυναίκας προς την απελευθέρωση, και νιώθοντας ότι η γυναίκα κερδίζει έδαφος ως προς τα κατεκτημένα δικαιώματα έναντι των ανδρών, αρχίζουν και τα φαινόμενα της βίας.

Ένα επίσης σημαντικό κομμάτι βίας αποτελούν  και οι εξής μορφές:

  • Σωματεμπορία
  • Ακρωτηριασμός γυναικείων γεννητικών οργάνων
  • Παιδική γάμοι
  • Διαδικτυακοί έμφυλη βία

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ γύρω στα 800 εκατ. γυναίκες έχουν υποστεί  σεξουαλική βία, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους, στοιχεία προ πανδημίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η εκτόξευση της βίας και της ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών. Το ανησυχητικό όμως είναι ότι μόνο το 40 % των γυναικών που υφίσταται βία  ζητά βοήθεια λόγω του φόβου που προκαλεί ο κοινωνικός κυρίως περίγυρος. Επίσης σύμφωνα με άλλα στοιχεία του ΟΗΕ το 40% γυναικών παγκοσμίως έχουν γίνει θύματα ενδοοικογενειακής βίας, ‘όπως επίσης και με τα επίσημα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, περίπου 3000 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους από φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας.

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ή ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Η έμφυλη  βία αποτελεί στις μέρες ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες   επιπτώσεις, τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το φαινόμενο  αυτό στις μέρες μας τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, ενώ οι  επιπτώσεις του φαινομένου αυτού επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα όχι μόνο το άτομο που υφίσταται οποιαδήποτε μορφής βία, αλλά και τον περίγυρο αυτού του ατόμου, όπως οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι.

Εάν και  δεν υπάρχει συγκεκριμένος και νομικά αποδεκτός ορισμός  για την έννοια της έκφυλης βίας,  υπάρχει πληθώρα συμπεριφορών οι οποίες είναι εγκληματικές και στο σύνολό τους συνιστούν διάφορες μορφές βίας.   Η έμφυλη βία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που λαμβάνει  χώρα με διαφορετικές μορφές και ποικίλες συνέπειες. Μπορεί να παρουσιαστεί:

  • με ένα έγκλημα μίσους, στο οποίο η σωματική βία να στοχεύει συγκεκριμένα το φύλο του θύματος, ή
  • ως φαινόμενο ενδοοικογενειακής βίας, στο οποίο να υπάρχουν σκηνές βίας μεταξύ του ζεύγους ή και μεταξύ των γονέων με τα παιδιά τους, που κύρια πηγή εκδήλωσης είναι ο μισογυνισμός και ο μισανδρισμός
  • ως φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης, με πολλές εμφανίσεις, ή
  • βία κατά των ανδρών, μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ή του έγγαμου βίου, που είναι αποτέλεσμα της βίας που έχει δεχτεί η γυναίκα – σύζυγος, από άνδρες εμπιστοσύνης, όπως ο πατέρας, ο αδελφός ή άλλο μέλος της οικογένειας.

Αναφερόμενη παραπάνω σε δύο σημαντικές έννοιες, οι οποίες σχεδόν περικλείουν το σύνολο των αρνητικών χαρακτηριστικών  – γνωρισμάτων, θα πρέπει να δούμε το βαθύτερο νόημα τους, πως προέκυψαν αυτά και την σημερινή τους ερμηνεία (λανθασμένη ίσως για τους περισσότερους, λόγω άγνοιας περισσότερο)  .

Μισογυνισμός, είναι το μίσος και η δυσαρέσκεια απέναντι στις γυναίκες. Μπορεί να εμφανιστεί  με πολυάριθμους τρόπους, μεταξύ των οποίων η σεξουαλική διάκριση, η εχθρότητα, οι αντιλήψεις περί ανδρικής υπεροχής, η υποτίμηση των γυναικών και η βία κατά των γυναικών.  Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διαφοροποιηθούμε από την έννοια του σεξισμού, ο οποίος αναφέρεται στην προκατάληψη ή διάκριση σχετικά  με το φύλο ενός ατόμου ( βιολογικό και κοινωνικό ). Η έννοια του σεξισμού  συνδέεται  άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων  και μιλάει για την πεποίθηση ότι το ένα φύλο είναι ανώτερο από το άλλο.

Μυσανδρισμός,  είναι το μίσος,  η περιφρόνηση και η προκατάληψη απέναντι στους άνδρες. Ο μισανδρισμός  εκδηλώνεται  με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των διακρίσεων λόγω φύλλου, της δυσφήμισης και της βίας. Γενικά θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε  ως τον φόβο, το μίσος, τον θυμό και την περιφρόνηση απέναντι στο ανδρικό φύλλο.  Ο μισανδρισμός μπορεί συχνά  να ταυτιστεί, χωρίς να είναι απαραιτήτως ορθό,  με το φαινόμενο του ακραίου φεμινισμού.

Τα ομόφυλα άτομα και οι γυναίκες βιώνουν τη περισσότερη έμφυλη βία, αν και οποιοδήποτε άτομο μπορεί να γίνει ή να είναι θύμα. Η έμφυλη βία είναι απόρροια των άνισων σχέσεων της εξουσίας που πηγάζει μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, και βασίζεται στην κοινωνική ανισότητα που υπάρχει μεταξύ των φύλλων, καθώς επίσης και στα στερεότυπα που αναπαράγονται  με το πέρασμα των χρόνων από γενιά σε γενιά.

Η έμφυλη βία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην σωματική, και ψυχική υγεία του ατόμου που την υφίσταται (την βία). Οι άνδρες θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερα κοινωνικά όντα, από τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, εμφανίζουν συμπτώματα βίας υποκινούμενα από μισογύνια κίνητρα. Φαινόμενα βίας, που σε μεγάλο ή σε ποιο μικρό βαθμό, θα επηρεάσουν την κοινωνική, συναισθηματική, πνευματική και ψυχική υγεία του θύματος, κάνοντάς το νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα και να μην μπορεί να συμμετέχει με ισότητα και αξιοπρέπεια, σε κοινωνικές, πολιτιστικές, αθλητικές και εν γένει κάθε είδους δραστηριότητες, δημιουργώντας του λάθος αισθήματα, οίκτου, συμπόνιας και λύπησης.

 

 

 

 

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γιατί απέχουν οι δικηγόροι από τα καθήκοντα τους;

*Γράφει ο Μάρκος Ζήσσου, δικηγόρος

Ίσως έχετε ακούσει στις ειδήσεις ότι εδώ και κάποιες εβδομάδες οι δικηγόροι Καβαλας (όπως φυσικά και οι δικηγόροι πανελληνίως) απέχουμε απο τις εργασίες μας μεσα σε πλαίσιο αποχής που ορίζεται απο την Γενικη Συνελευση του Δικηγορικού Συλλόγου .
Δυστυχώς όμως για εμας τους δικηγόρους (με ευθύνη κυρίως του πανελλήνιου συνδικαλιστικού οργάνου μας αλλά και την αμεριστη «συμπαράσταση» των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας ) οι λόγοι αυτής της αποχής μας σίγουρα σας είναι παντελώς άγνωστοι με αποτελεσμα μέχρι σήμερα όλη αυτή η κινητοποίηση μας, να έχει κάνει «μια τρύπα στο νερο της δημοσιότητας » επιτρέποντας τις κυβερνητικές επιλογές να νομοθετούνται αφιλτράριστες χωρίς ίχνος πίεσης και έτσι ελεύθερα και απροβλημάτιστα για την κυβέρνηση, να καταλήγουν προβληματικοί νόμοι του κράτους .
Σαν προσωπική αντίδραση σε αυτή την κατάσταση θα προσπαθησω εντελώς συνοπτικα να αναλύσω τους λόγους της αποχής μας ,που τόσο αγνοεί η Ελληνική κοινωνία , η οποια κατα την προσφιλή τακτική της και πάλι κοιμάται τον υπνο του δικαίου .
Περαν λοιπόν των λόγων αποχής μας που αφορούν κάποια καθαρά συνδικαλιστικά ζητηματα των δικηγόρων και τα οποία δεν χρειάζεται να αναλύσω καθώς όπως είναι λογικο και επόμενο, αφήνουν αδιάφορη την κοινή γνώμη, υπαρχουν και οι υπόλοιποι πολύ σοβαροί λόγοι που μας αναγκάζουν να απέχουμε απο την εργασία μας και αυτοι οι λόγοι είναι για θέματα που αγγίζουν τις ζωές όλων . Οι βασικοί λόγοι της πανελλήνιας αποχής μας, αφορούν τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση όπως είναι ο Δικαστικος Καλλικράτης που προβλεπει την ρηξικέλευθη κατάργηση και συγχώνευση δικαστηρίων αλλά και τις επερχόμενες τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα με την αυστηροποίηση εφαρμογής των ποινών φυλάκισης και την αναδιάρθωση των βαθμών δικαιοδοσίας ,τα οποία στο σύνολο τους πραγματοποιούνται απο το Υπουργείο Δικαιοσύνης χωρίς την προηγούμενη εξασφάλιση της τόσο απαραίτητης υποδομής που απαιτείται για τέτοιου είδους καινοτομίες . Για αυτό τον λόγο όλες αυτες οι νέες αλλαγές στη δικαιοσύνη ,και για ακόμα μια φορά, στο τέλος θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα απο αυτά που υποτίθεται ότι έρχονται για να λυσουν. Η ελληνική δικαιοσύνη διαχρονικά δυστυχώς διοικείται απο ανθρώπους που αγνοούν τις πραγματικές αναγκες της και αυτό έχει περίτρανα επιβεβαιωθεί απο την παταγώδη αποτυχία σχεδόν όλων των μνημονιακών και μετά μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν στο χώρο της δικαιοσυνης τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε ένα κόπο και αναζητηστε (προσοχή:αντικειμενικά)δημοσιεύματα ,τα οποία αναλύουν επαρκώς αυτά τα θέματα . Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας…

Continue Reading
Green logo ENA Club with text ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Κατοικία

a house with a green roof and road signs left and right
arrows as a circle symbol of recycling
paint cans
letters AG as logo
gear and tool as logo pavlidis

newsletter



Καιρος

Πρωτοσέλιδα

Χρήσιμα

Δρομολόγια Πλοίων από και προς Καβάλα

Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

espa logo

espa_logo_en