Quantcast
Connect with us

ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι Πρέσπες είναι ΟΛΑ

Γράφει ο Γιώργος Φλωρίδης

Αν επιχειρήσει κάποιος ν’ αναδείξει το «σημείο- κλειδί» της τετραετούς πολιτικής Τσίπρα, αυτό βρίσκεται στη συνθήκη των Πρεσπών. Όχι μόνο στο περιεχόμενό της, αλλά στην πολιτική που εξυφάνθηκε και υλοποιήθηκε γύρω από τη συμφωνία και επ’ ευκαιρία αυτής της συμφωνίας.

Η υπόθεση «Πρέσπες» χρησιμοποιήθηκε από τον Τσίπρα ως το μέσο για να γίνει αποδεκτός και χρήσιμος στον ξένο παράγοντα και, ταυτόχρονα, να θέσει τις βάσεις της εγχώριας επικυριαρχίας του με την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος. Όλα αυτά όμως, με σοβαρότατο εθνικό και μεταρρυθμιστικό κόστος στην πορεία της ανασυγκρότησης της πτωχευμένης Ελλάδας.

Η εθνική διάσταση

Με την συμφωνία είναι βέβαιο, ότι οδηγούμαστε σε στρατηγική ήττα, σε ένα σημαντικό και χρονίζον εθνικό πρόβλημα. Ό,τι δεν κατάφεραν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, ο Στάλιν και η Κομμουνιστική Διεθνής, η ιστορική αφέλεια του ΚΚΕ και ο ηγεμονισμός του Τίτο, το «κατάφερε» η αριστερή λαϊκιστική κυβέρνηση του Τσίπρα και των συνεταίρων του. Νομιμοποίησε με την υπογραφή της Ελλάδας, την εθνικά επικίνδυνη ιδεολογία στα βόρεια σύνορα της χώρας, δηλαδή τον αυτόνομο «μακεδονισμό», με όχημα το κράτος των Σκοπίων. Αναγνώρισε, με βούλα και υπογραφή, ότι υπάρχει το μοναδικό, αυτόνομο «μακεδονικό» έθνος στην διεθνή κοινότητα και αυτό δια μέσου της «μακεδονικής» γλώσσας που μιλούν μόνο οι Σκοπιανοί και της «μακεδονικής» εθνότητας στην οποία ανήκουν μόνο οι Σκοπιανοί πολίτες.

Στην πραγματικότητα με τη συμφωνία των Πρεσπών, διαγράφηκε μία ενιαία εθνική πολιτική ενός ολόκληρου αιώνα, την οποία υπηρέτησαν αταλάντευτα όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα. Η αναγνώριση του «μακεδονισμού», με αυτόνομη κρατική μορφή και υπόσταση , σε μία περίοδο διεθνών ανακατατάξεων και γεωπολιτικών συγκρούσεων στο χώρο των Βαλκανίων, μπορεί ν’ αποβεί μοιραία για τον ελληνισμό.

Οι θριαμβολογούντες για τη συμφωνία, απαντούν στους επικριτές της ότι δεν είναι δυνατό ένα μικρό και αδύναμο κράτος, όπως τα Σκόπια, να συνιστά κίνδυνο και απειλή για την Ελλάδα. Παραγνωρίζουν προφανώς ότι τα αδύναμα κράτη, γίνονται πολλές φορές, μέσα από καιροσκοπικές συμμαχίες, όργανα και εργαλεία ισχυρότερων δυνάμεων που επιδιώκουν ευρύτερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Και ποια θα είναι η αντίδρασή μας, όταν σε λίγο στους νομούς της Ελληνικής Μακεδονίας, θ’ αρχίσουν να φυτρώνουν οι Στέγες Προστασίας του «Μακεδονικού» Πολιτισμού και θα ακούγονται οι φωνές για «Μακεδονική» εθνική μειονότητα στην Ελλάδα;

Ισχυρίζονται δε, ότι έπρεπε να κλείσει αυτό το εθνικό ζήτημα ώστε να επικεντρωθούμε στο μονίμως ανοικτό ζήτημα με την Τουρκία. Προφανώς και το ζήτημα αυτό θα έπρεπε να οδηγηθεί σε λύση. Όμως, κανένας Έλληνας δεν διανοήθηκε να αποδεχτεί μία πρόχειρη λύση, που θα συντηρήσει το πρόβλημα στο μέλλον με δυσμενέστερους και δυνάμει καταστροφικούς όρους για την Ελλάδα.

Η πολιτική διάσταση

Η συμφωνία των Πρεσπών, όμως, δεν αποτέλεσε απλά το βασικό όχημα της εθνικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Έπαιξε ευρύτερο πολιτικό ρόλο στην τετραετή θητεία της απερχόμενης κυβέρνησης. Ο Τσίπρας προχώρησε μια άτυπη και άρρητη συναλλαγή αμοιβαίων συμφερόντων με τις ξένες δυνάμεις. Είναι απ’ αυτά που γίνονται, δεν γράφονται και βεβαίως δεν ομολογούνται. Ο ξένος παράγοντας πήρε σοβαρές διευκολύνσεις από την εξωτερική πολιτική Τσίπρα – Κοτζιά στο γεωστρατηγικό πεδίο, με αιχμή τις Πρέσπες, και του έδωσε χώρο για υποβάθμιση, παράκαμψη και ακύρωση της μεταρρυθμιστικής πορείας της χώρας.

Πέραν της κυβερνητικής προαναγγελίας για την μη περικοπή των συντάξεων που η ίδια προηγουμένως είχε δεχτεί να κοπούν, οι σύμμαχοι, εταίροι και δανειστές, μείωσαν την πίεση για εξυγίανση του κράτους, των τραπεζών με τα κόκκινα δάνεια, των ιδιωτικοποιήσεων, της επίσπευσης των εμβληματικών και αναγκαίων για τη χώρα μεγάλων επενδύσεων, όπως το Ελληνικό. Με μεγάλη ευκολία ανέχτηκαν τους χιλιάδες διορισμούς από το παράθυρο και την συστηματική διάλυση της παιδείας. Το κόστος αυτής της αντιμεταρρύθμισης, που συντελέστηκε με την σιωπηρή ανοχή αν όχι συγκατάθεση του ξένου παράγοντα, είναι ήδη τεράστιο για τη χώρα, η οποία πλέον κινείται ολοταχώς προς ένα νέο 2010.

Ταυτόχρονα, με την εκκίνηση αυτής της συμφωνίας, η κυβέρνηση Τσίπρα ομολόγησε επισήμως ότι στοχεύει ευθέως στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Όντως προσπάθησε να οικοδομήσει νέες συνθήκες της πολιτικής του επικυριαρχίας, στοχεύοντας, κατ’ αρχάς, στη διάσπαση της Ν.Δ. Λόγω της εθνικά σωστής αντίδρασης της Ν.Δ. αυτό δεν το κατάφερε. Η δεύτερη επιδίωξή του ήταν να αλλάξει κυβερνητικό εταίρο και να τον αντικαταστήσει με την «πρόθυμη» κεντροαριστερά. Αυτή τη φάση του έργου παρακολουθούμε σήμερα με την προσπάθεια «αποκαμμενοποίησης», κάτι που φαίνεται να «καταφέρνει» μέσα σε συνθήκες απόλυτου πολιτικού ξεπεσμού και εξευτελισμού.

Είναι ενδιαφέρον ότι στην προσπάθειά του αυτή, συνδράμει και ένας αριθμός στελεχών του ρηχού, επιδερμικού και ανιστόρητου εκσυγχρονισμού, κάτω από το πρόσχημα της υποστήριξης της συμφωνίας των Πρεσπών. Ας σημειώσουμε, όμως, ότι αυτή η φτωχή συνδρομή, πραγματοποιείται σε ευθεία αντίθεση με το κύριο μέρος των δυνάμεων του πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισμού στη χώρα μας, οι οποίες συμπορεύονται και πρωταγωνιστούν στο διαρκώς ογκούμενο αντικυβερνητικό ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση, οι «Πρέσπες» αποτέλεσαν τον ομφάλιο λώρο της τετραετούς πολιτικής Τσίπρα. Μέσα από εκεί προσπάθησε να θεμελιώσει την πολιτική του νομιμοποίηση και να αναπαράγει την κυριαρχία του στο πολιτικό παιχνίδι. Το αντίτιμο για την χώρα ήταν εθνικές ήττες και οικονομική και κοινωνική καθήλωση και οπισθοδρόμηση.

Από αυτή την άποψη αντιλαμβάνεται κανείς, πόσο παραπλανητική και έωλη είναι η θέση «υποστηρίζουμε τη συμφωνία, αλλά καταψηφίζουμε την κυβέρνηση» ή «καταψηφίζουμε τη συμφωνία και υποστηρίζουμε την κυβέρνηση». Όπως φάνηκε καθαρά, αυτά τα δύο είναι αδιάσπαστα και αδιαίρετα. Η απάντηση, όμως, θα δοθεί από τον ελληνικό λαό στις επικείμενες εκλογές και θα είναι ευθέως ανάλογη όχι μόνο των προσωπικών μεθοδεύσεων του καθενός, αλλά κυρίως των πολιτικών επιλογών και ευθυνών για την καταστροφική πορεία οπισθοδρόμησης της χώρας.

Click to comment

Απάντηση

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ Ή ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Η έμφυλη  βία αποτελεί στις μέρες ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με τεράστιες   επιπτώσεις, τόσο σε κοινωνικό, οικονομικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το φαινόμενο  αυτό στις μέρες μας τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, ενώ οι  επιπτώσεις του φαινομένου αυτού επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα όχι μόνο το άτομο που υφίσταται οποιαδήποτε μορφής βία, αλλά και τον περίγυρο αυτού του ατόμου, όπως οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι.

Εάν και  δεν υπάρχει συγκεκριμένος και νομικά αποδεκτός ορισμός  για την έννοια της έκφυλης βίας,  υπάρχει πληθώρα συμπεριφορών οι οποίες είναι εγκληματικές και στο σύνολό τους συνιστούν διάφορες μορφές βίας.   Η έμφυλη βία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που λαμβάνει  χώρα με διαφορετικές μορφές και ποικίλες συνέπειες. Μπορεί να παρουσιαστεί:

  • με ένα έγκλημα μίσους, στο οποίο η σωματική βία να στοχεύει συγκεκριμένα το φύλο του θύματος, ή
  • ως φαινόμενο ενδοοικογενειακής βίας, στο οποίο να υπάρχουν σκηνές βίας μεταξύ του ζεύγους ή και μεταξύ των γονέων με τα παιδιά τους, που κύρια πηγή εκδήλωσης είναι ο μισογυνισμός και ο μισανδρισμός
  • ως φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης, με πολλές εμφανίσεις, ή
  • βία κατά των ανδρών, μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ή του έγγαμου βίου, που είναι αποτέλεσμα της βίας που έχει δεχτεί η γυναίκα – σύζυγος, από άνδρες εμπιστοσύνης, όπως ο πατέρας, ο αδελφός ή άλλο μέλος της οικογένειας.

Αναφερόμενη παραπάνω σε δύο σημαντικές έννοιες, οι οποίες σχεδόν περικλείουν το σύνολο των αρνητικών χαρακτηριστικών  – γνωρισμάτων, θα πρέπει να δούμε το βαθύτερο νόημα τους, πως προέκυψαν αυτά και την σημερινή τους ερμηνεία (λανθασμένη ίσως για τους περισσότερους, λόγω άγνοιας περισσότερο)  .

Μισογυνισμός, είναι το μίσος και η δυσαρέσκεια απέναντι στις γυναίκες. Μπορεί να εμφανιστεί  με πολυάριθμους τρόπους, μεταξύ των οποίων η σεξουαλική διάκριση, η εχθρότητα, οι αντιλήψεις περί ανδρικής υπεροχής, η υποτίμηση των γυναικών και η βία κατά των γυναικών.  Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διαφοροποιηθούμε από την έννοια του σεξισμού, ο οποίος αναφέρεται στην προκατάληψη ή διάκριση σχετικά  με το φύλο ενός ατόμου ( βιολογικό και κοινωνικό ). Η έννοια του σεξισμού  συνδέεται  άμεσα με τα στερεότυπα και τους ρόλους των φύλλων  και μιλάει για την πεποίθηση ότι το ένα φύλο είναι ανώτερο από το άλλο.

Μυσανδρισμός,  είναι το μίσος,  η περιφρόνηση και η προκατάληψη απέναντι στους άνδρες. Ο μισανδρισμός  εκδηλώνεται  με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένων των διακρίσεων λόγω φύλλου, της δυσφήμισης και της βίας. Γενικά θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε  ως τον φόβο, το μίσος, τον θυμό και την περιφρόνηση απέναντι στο ανδρικό φύλλο.  Ο μισανδρισμός μπορεί συχνά  να ταυτιστεί, χωρίς να είναι απαραιτήτως ορθό,  με το φαινόμενο του ακραίου φεμινισμού.

Τα ομόφυλα άτομα και οι γυναίκες βιώνουν τη περισσότερη έμφυλη βία, αν και οποιοδήποτε άτομο μπορεί να γίνει ή να είναι θύμα. Η έμφυλη βία είναι απόρροια των άνισων σχέσεων της εξουσίας που πηγάζει μεταξύ των ανδρών και των γυναικών, και βασίζεται στην κοινωνική ανισότητα που υπάρχει μεταξύ των φύλλων, καθώς επίσης και στα στερεότυπα που αναπαράγονται  με το πέρασμα των χρόνων από γενιά σε γενιά.

Η έμφυλη βία έχει σοβαρές επιπτώσεις στην σωματική, και ψυχική υγεία του ατόμου που την υφίσταται (την βία). Οι άνδρες θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερα κοινωνικά όντα, από τις γυναίκες, τις θηλυκότητες και τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες, εμφανίζουν συμπτώματα βίας υποκινούμενα από μισογύνια κίνητρα. Φαινόμενα βίας, που σε μεγάλο ή σε ποιο μικρό βαθμό, θα επηρεάσουν την κοινωνική, συναισθηματική, πνευματική και ψυχική υγεία του θύματος, κάνοντάς το νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα και να μην μπορεί να συμμετέχει με ισότητα και αξιοπρέπεια, σε κοινωνικές, πολιτιστικές, αθλητικές και εν γένει κάθε είδους δραστηριότητες, δημιουργώντας του λάθος αισθήματα, οίκτου, συμπόνιας και λύπησης.

 

 

 

 

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γιατί απέχουν οι δικηγόροι από τα καθήκοντα τους;

*Γράφει ο Μάρκος Ζήσσου, δικηγόρος

Ίσως έχετε ακούσει στις ειδήσεις ότι εδώ και κάποιες εβδομάδες οι δικηγόροι Καβαλας (όπως φυσικά και οι δικηγόροι πανελληνίως) απέχουμε απο τις εργασίες μας μεσα σε πλαίσιο αποχής που ορίζεται απο την Γενικη Συνελευση του Δικηγορικού Συλλόγου .
Δυστυχώς όμως για εμας τους δικηγόρους (με ευθύνη κυρίως του πανελλήνιου συνδικαλιστικού οργάνου μας αλλά και την αμεριστη «συμπαράσταση» των ΜΜΕ πανελλήνιας εμβέλειας ) οι λόγοι αυτής της αποχής μας σίγουρα σας είναι παντελώς άγνωστοι με αποτελεσμα μέχρι σήμερα όλη αυτή η κινητοποίηση μας, να έχει κάνει «μια τρύπα στο νερο της δημοσιότητας » επιτρέποντας τις κυβερνητικές επιλογές να νομοθετούνται αφιλτράριστες χωρίς ίχνος πίεσης και έτσι ελεύθερα και απροβλημάτιστα για την κυβέρνηση, να καταλήγουν προβληματικοί νόμοι του κράτους .
Σαν προσωπική αντίδραση σε αυτή την κατάσταση θα προσπαθησω εντελώς συνοπτικα να αναλύσω τους λόγους της αποχής μας ,που τόσο αγνοεί η Ελληνική κοινωνία , η οποια κατα την προσφιλή τακτική της και πάλι κοιμάται τον υπνο του δικαίου .
Περαν λοιπόν των λόγων αποχής μας που αφορούν κάποια καθαρά συνδικαλιστικά ζητηματα των δικηγόρων και τα οποία δεν χρειάζεται να αναλύσω καθώς όπως είναι λογικο και επόμενο, αφήνουν αδιάφορη την κοινή γνώμη, υπαρχουν και οι υπόλοιποι πολύ σοβαροί λόγοι που μας αναγκάζουν να απέχουμε απο την εργασία μας και αυτοι οι λόγοι είναι για θέματα που αγγίζουν τις ζωές όλων . Οι βασικοί λόγοι της πανελλήνιας αποχής μας, αφορούν τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση όπως είναι ο Δικαστικος Καλλικράτης που προβλεπει την ρηξικέλευθη κατάργηση και συγχώνευση δικαστηρίων αλλά και τις επερχόμενες τροποποιήσεις του ποινικού κώδικα με την αυστηροποίηση εφαρμογής των ποινών φυλάκισης και την αναδιάρθωση των βαθμών δικαιοδοσίας ,τα οποία στο σύνολο τους πραγματοποιούνται απο το Υπουργείο Δικαιοσύνης χωρίς την προηγούμενη εξασφάλιση της τόσο απαραίτητης υποδομής που απαιτείται για τέτοιου είδους καινοτομίες . Για αυτό τον λόγο όλες αυτες οι νέες αλλαγές στη δικαιοσύνη ,και για ακόμα μια φορά, στο τέλος θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα στην καθημερινότητα απο αυτά που υποτίθεται ότι έρχονται για να λυσουν. Η ελληνική δικαιοσύνη διαχρονικά δυστυχώς διοικείται απο ανθρώπους που αγνοούν τις πραγματικές αναγκες της και αυτό έχει περίτρανα επιβεβαιωθεί απο την παταγώδη αποτυχία σχεδόν όλων των μνημονιακών και μετά μνημονιακών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν στο χώρο της δικαιοσυνης τα τελευταία σχεδόν δεκαπέντε χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε ένα κόπο και αναζητηστε (προσοχή:αντικειμενικά)δημοσιεύματα ,τα οποία αναλύουν επαρκώς αυτά τα θέματα . Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας…

Continue Reading

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ω της παραφροσύνης

*Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης

Είναι φορές, όπως αυτή μεταξύ διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων, που η διαστρέβλωση πραγματικών δεδομένων από εκείνους που διεκδικούν πάση θυσία την επίτευξη του στόχου τους, ξεπερνά κάθε όριο.

Έτσι και σήμερα, λίγες ημέρες πριν τη διεξαγωγή των δεύτερων εκλογών της Κυριακής για την ανάδειξη του δημάρχου Καβάλας, η επίτευξη ποσοστού 36,7% από το συνδυασμό του Θεόδωρου Μουριάδη «Σύγχρονος δήμος», παρουσιάζεται από κάποιους ως… αποδοκιμασία των δημοτών επειδή (λέει) τον ψήφισαν μόλις… δύο στους δέκα! Και πώς καταλήγουν σε αυτόν τον παραλογισμό; Χρησιμοποιώντας το ποσοστό της αποχής!

Εφόσον δηλαδή ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει, άρα το 36% του 47% που συμμετείχε, σημαίνει ότι το πραγματικό ποσοστό του συνδυασμού είναι… 17%!! Και ο πιο αδαής από τους δημότες, υιοθετώντας την ίδια «λογική», θα μπορούσε να συμπεράνει ότι οι υποστηρικτές του δεύτερου σε ψήφους συνδυασμού, δεν συγκέντρωσαν το 24%, αλλά μόλις το 11% των ψήφων.

Ακριβώς με την ίδια λογική, συμπεραίνουμε ότι οι διοικήσεις που προέκυψαν από τις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων 20 τουλάχιστον ετών, τόσο σε εθνικό όσο και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο, εκπροσωπούν ποσοστό όχι μεγαλύτερο του 22 με 23%!

Μόνο που οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες δεν λειτουργούν έτσι αγαπητοί. Οι εκπρόσωποι του λαού, αναδεικνύονται από εκείνους που εκφράζουν τη γνώμη τους μέσω της ψήφου. Όσοι απέχουν, αν δεν συντρέχουν λόγοι ανωτέρας βίας, κακώς απέχουν. Εφόσον όμως (είτε επέλεξαν είτε όχι να) απέχουν από τη μέγιστη αυτή στιγμή της δημοκρατίας, η γνώμη τους -θετική ή αρνητική- απλά δεν καταγράφεται. Το να τη μεταφράζει κανείς όπως ακριβώς τον συμφέρει για την εξυπηρέτηση των σκοπών του, μόνο ως διαστρέβλωση (επιεικώς) της πραγματικότητας μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γι’ αυτό λοιπόν, εξαιρώντας από τη λογική του κειμένου το γεγονός ότι το σύνολο των 21 πρώτων σε σταυρούς υποψηφίων του «Σύγχρονου δήμου», έχουν καθένας τους ξεχωριστά τους διπλάσιους από τους αντίστοιχους υποψηφίους του δεύτερου, αυτοί που αξίζει να εκλεγούν στο πλευρό του επόμενου δημάρχου Καβάλας, είναι αυτοί που οι συνδημότες τους εμπιστεύθηκαν.

Ο συνδυασμός «Σύγχρονος δήμος» και οι υποψήφιοι του νυν δημάρχου Καβάλας Θεόδωρου Μουριάδη.

Continue Reading
Green logo ENA Club with text ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Κατοικία

a house with a green roof and road signs left and right
arrows as a circle symbol of recycling
paint cans
letters AG as logo
gear and tool as logo pavlidis

newsletter



Καιρος

Πρωτοσέλιδα

Χρήσιμα

Δρομολόγια Πλοίων από και προς Καβάλα

Γιατροί ΕΟΠΥΥ ΚΑΒΑΛΑΣ

espa logo

espa_logo_en